"Φίλοι" προς αποφυγή

Προσφάτως απέκτησα έναν virtual stalker. Ναι, φαίνεται πως στις μέρες μας κάθε self-esteemed υπέρ-κοινωνικό κορίτσι οφείλει στον εαυτό του να έχει έναν τουλάχιστον παθιασμένο follower. Μόνο που στην περίπτωση μου, πιστεύω πως πρόλαβα το κακό στα σπάργανα κι αντιμετώπισα την κατάσταση με πυγμή κι αξιοπρέπεια κι έδωσα στον επίμονο θαυμαστή να καταλάβει πως δεν τον παίρνει να συνεχίσει με τα ακατάπαυστα e-mail, μηνύματα στο skype, την ανάρτηση τραγουδιών με ιδιαίτερα υπονοούμενα στο wall μου στο facebook και τις διαρκείς εκκλήσεις του για συνάντηση face to face. Όλοι οι φίλοι που αμέσως αντελήφθησαν αυτή την περίεργη υπερ-κινητικότητα με συμβούλεψαν να κάνω τον τύπο delete και καπάκι block από όλα τα social media στα οποία είχε επιβάλει την παρουσία του και να ησυχάσω μια και καλή.  Επειδή, όμως, αυτό μου φάνηκε κάπως άνανδρο και θρασύδειλο, μιας και κατά μία έννοια η κατάσταση είχε ξεφύγει του ελέγχου υπό τη δική μου ανοχή (είχα απαντήσει σε ένα δυο μηνύματα του, με τη συνήθη παιδική αφέλεια που με διακρίνει, σαν να επρόκειτο για ακόμα ένα φίλο κοινών γνωστών στον οποίο όφειλα μια στοιχειώδη ευγένεια) θεώρησα τίμιο να του εξηγήσω ότι με είχε ενοχλήσει η συμπεριφορά του κι ότι πολύ απλά θα του αφαιρούσα το δικαίωμα να με ξαναπλησιάσει διαδικτυακά. Η κίνηση μου αυτή φαίνεται (τουλάχιστον προς το παρόν) πως απέφερε καρπούς κι ο μετανιωμένος stalker απέστειλε ένα μήνυμα συγνώμης, έσβησε όλα του τα posts από το φατσοτοίχο μου, υποσχέθηκε πως δε θα ξανακάνει κάτι που να με φέρει σε δύσκολη θέση και μ'ευχαρίστησε που ντόμπρα (χαχαχα κάπου εδώ ο μικρός θα έλεγε "παντελονάτα") του ξεκαθάρισα την άποψη μου.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το περιστατικό, είχαμε σήμερα στην παρέα (απαρτούμενη από γυναίκες και άνδρες) την κουβέντα για τις διαδικτυακές "φιλίες" και για τους κινδύνους που ελοχεύουν αυτά τα "ανοίγματα". Γιατί, εντάξει  δεν  υπάρχει κάτι περίεργο στο να θέλει κάποιος να διευρύνει τον κοινωνικό του κύκλο και να θέλει να αυξήσει τς γνωριμίες του, καλώς η κακώς το internet έχει δώσει σε όλους αυτό το προνόμιο, το θέμα είναι το φαινόμενο να μην πάρει προεκτάσεις ψυχοπάθειας κι εμμονής. Σίγουρα όλοι έχουμε γνωρίσει άτομα μέσα από κάποιο site κοινωνικής δικτύωσης, ίσως και να έχουμε προχωρίσει και σε real time επαφές μαζί τους, το θέμα είναι να υπάρχουν κάποιες νόρμες που να διέπουν αυτές τις περαιτέρω κοινωνικές περιπτύξεις. Δε θα μπορούσα εδώ να αρχίσω να κυρήττω υπέρ της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, της ανωνυμίας και του keeping a low profile, καθώς εγώ είμαι από τη φύση μου ένα πολύ loud κι εξωστρεφές άτομο, αλλά υπάρχουν πάντα και κάποια όρια. Κι είναι πολύ σημαντικό, όλοι οι νεο-αποκτηθέντες "φίλοι" μας να σέβονται αυτά τα όρια και να τηρούν τις αποστάσεις. Κι αν από δική μας υπαιτιότητα (δίνοντας, δηλαδή, δικαιώματα και το λεγόμενο πράσινο φως) οι διαχωριστικές γραμμές καταργούνται και ξεπερνάνε τα όρια, να τους επαναφέρουμε στην τάξη με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια.
Σημεία των καιρών το facebook,  τα chat rooms, to twitter κοι οι λοιπές πλατυφόρμες ηλεκτρονικής καβλάντας, όμως μέσα στον ωκεανό των άπειρων φαινομενικά άκακων χρηστών κολυμπάνε και "καρχαρίες" και λοιπά θηριώδη θηλαστικά που είναι έτοιμα να φάνε τα αμέριμνα μικρά ψαράκια. Και κρυμμένοι πίσω από τα avatars (κι εσχάτως τα fake accounts και fake profiles) παραμονεύουν αρπακτικά, αρρωστημένοι παιδόφιλοι, μαλάκες και καριόλες που ζουν για να σου κάνουν το βίο αβίωτο, να σε καταδικάσουν σε διαρκή φόβο, αγωνία κι ανασφάλεια. Το bottomline είναι, πως ποτέ δεν ξέρεις ποιον έχεις απέναντι σου σε μια καινούρια διαδικτυακή φιλία, αν είναι αυτός που διατείνεται πως είναι, αν οι προθέσεις του είναι αγνές και αν δεν κουβαλάει εμμονές ή άλλα σοβαρά κουσούρια. Προσωπικά, έστω και σε αυτό το πολύ μικρό βαθμό που το έζησα, το πάθημα μου έγινε μάθημα και εφεξής θα φιλτράρω ακόμα πιο διεξοδικά τα "αιτήματα φιλίας". Θεωρούσα πως είχα αυστηρά κριτήρια, πλέον θα βάλω τον πήχυ ακόμα πιο ψηλά. Φιλιά.