Ζόρια χριστούγεννα

Χρόνια Πολλά a todos, ελπίζω να περάσατε καλά τα Χριστούγεννα... Εγώ πάλι, όχι. Δε θα αναπτύξω πάλι μοιρολατρικές αντιλήψεις, αλλά φαίνεται πως τελευταία δε με θέλει το σύστημα. Πώς λένε ενός κακού μύρια έπονται; Ε, κάπως έτσι multpiplied by a thousand. Κατάφερα λοιπόν να περάσω για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά γιορτές με ταλαιπωρία και στενοχώριες. Και αναρωτιέμαι πού θα τελειώσει... πόσο ακόμα; Μου θυμίζει τις στιγμές που ζούσα το φθινόπωρο του 2006, μέσα στη μιζέρια και την απογοήτευση, τότε που τραγουδούσε ο Πετρέλης "χτύπα κι άλλο...". Ε, λίγο ακόμα και θα πάμε πιο κάτω κι απ'τον πάτο από τη γκαντεμιά.
Η εκδρομή στις Ελβετικές Άλπεις αποδείκτηκε μεγάλη οδύσσεια. Αυτές οι 6 μέρες είχανε έντονη βροχόπτωση, έντονη χιονόπτωση, αποκλεισμό σε κωλοχώρι του κερατά λόγω κλιστού δρόμου ένεκα κινδύνου χιονοστοιβάδας, 20 μόλις χιλιόμετρα από τον προορισμό μου, διαμονή σε πανδοχείο της κακιάς ώρας, τουρτούρισμα σε παιδικό κρεββατάκι, τυλιγμένη με το μπουφάν μου για να μην κρυώνω, γνωριμία με έτερους ταλαίπωρους Έλληνες, πολύωρη οδήγηση για να προσεγγίσω το St Moritz από άλλο δρόμο, αποκλεισμό σε άλλο χωριό στου διαόλου τη μαμά επειδή το ενοικιαζόμενο αμάξι δεν ήταν εξοπλισμένο με σωστές αντιολισθητικές αλυσίδες, μεταφόρτωση της προίκας μου στο αμάξι των προαναφερόμενων, ταξίδι ωρών μέσα στο κρύο και τα χιόνια και άφιξη με καθυστέρηση μιάμισης μέρας. Και σα να μη φτάνανε όλα αυτά, δυο μέρες μετά πηγαίνοντας να φέρω πίσω το παρατημένο αμαξάκι από το χωριό στη μέση του πουθενά, παρέα με μια θεότρελη Ιταλοελβετίδα, δεύτερος γύρος στο έπος του ομήρου. Άλλες 7 ώρες να παλεύω με τα στοιχεία της φύσης μέσα στα βουνά, αλυσίδες να σπάνε, οδική βοήθεια να καταφτάνει με τα χίλια ζόρια και το πορτοφόλι μου να αδειάζει με ασυγκράτητους ρυθμούς για να πληρώσω τις εξυπηρετήσεις...
Και εντέλει, κάτι καλό έπαιξε στο δημοφιλές θέρετρο; Εντάξει, έκανα snowboard σε χιονοδρομικό Ολυμπιακού βεληνεκούς, έφαγα σε κυριλέ εστιατόρια, έπαιξα σε casino, λικνίστηκα σε ρυθμούς Gloria Gaynor στο Kings Club, έκανα τύπου ηλιοθεραπεία ξάπλα στις ακριβοθώρητες σεζλονγκ του Salastrains, ήπια κούπες και κούπες gluhwein στο Roo Bar παρέα με τους δασκάλους σκι, έκανα τσάρκα σε χλιδάτες μπουτίκ τύπου Moncler και Prada, κόντεψα να σκάσω 900 ευρώ για μια εντελώς χαζή αλλά επετειακή LV με στάμπα Via Selas St Moritz αλλά η φωνή της λογικής και το άδειο πορτοφόλι με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Κι ευτυχώς, η παρέα ήταν καλή. Ρίξαμε γέλιο, κοροϊδεύοντας τον κόσμο, από άκυρους τουρίστες έως τους υπερφορτωμένους με γουναρικά κυριλέδες. Ήταν διακοπές με αίγλη και χλιδή, δεν το αρνούμαι. Αλλά, με το πακέτο που έφαγα στην αρχή, έφτασα να αναλογιστώ whether it was worth it...
Τεσπά, για να μη μακρυγορώ, δεν ξέρω αν θέλω να δω χιόνι any time soon. Το φαγα στη μάπα και υπό συνθήκες τέτοιες που αηδίασα. Σιχτίρισα την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω και φέτος διακοπές στα βουνά. Ζήλεψα που η οικογένεια μου πέρασαν τις μέρες αυτές μαζί back in home κι εγώ μόνη στην Ελβετία. Αυτό είναι μοναξιά, να είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο, στο πιο πολύβουο θέρετρο της Ευρώπης, με παρέα και παρόλαυτα να αισθάνεσαι λες και είσαι απομονωμένος. Στη δική μου περίπτωση, το "αποκλεισμένος" σαν όρος τα περιγράφει πιο σωστά. Να το βράσω το jet set, να βράσω το ποζάρισμα και το δήθεν. Πρώτη φορά μέσα στο αερολάνο της επιστροφής είχα εκνευρισμό για την καθυστέρηση της πτήσης. Τόσο πολύ ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι. Και ειλικρινά, για όλα τα χαϊλίκια του κόσμου, there is no place like home.
Γι'αυτό και αποφάσισα να αρνηθώ όλες τις προσκλήσεις και τις προτάσεις για glamorous gatherings και πάρτυ για την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Μπούχτισα με το life and style και μου έλειψε η ηρεμία και η θαλπωρή που επικρατούν στο καβούκι μου. Συνεπώς, φαγητό με την αδερφή μου και τον άνδρα της και νωρίς σπίτι για ύπνο. Όχι άλλες επιπολαιότητες. Τα κεφάλια μέσα, που λένε. Για να φύγει επιτέλους αυτός ο σκατόχρονος και να πάει από εκεί που ήρθε, στον αγύριστο. Ουστ! Και να μπει ο καινούριος με καλύτερους οιωνούς. Inshallah... Κι όπως πολύ σωστά μου είπε απόψε μια ψυχή, νησάφι με τις ευχές για καλή υγεία. Γιατί κι όταν έχουμε την υγειά μας, τελικά έχουμε εκατομμύρια άλλα προβλήματα. Συνεπώς, καλά ευχήθηκα και σε προηγούμενη ανάρτηση για ισορροπίες στη ζωή μου. Αυτό θέλω, ηρεμία και ισορροπία (όχι άλλες σαββούρες εντός κι εκτός πίστας). Φιλιά.

A christmasy weekend

Δευτέρα πρωί και να αισθάνεσαι εξάντληση από ένα full weekend...bliss. Χωρίς να έχεις τρελλαθεί στα ξενύχτια και τις κρεπάλες. Απλά, όντας ο εαυτός σου και living up to your name. Στην περίπτωση μου, ο χαρακτηρισμός σουρτούκω. Ακόμα και δουλεύοντας Σαββατιάτικα, κατάφερα να είμαι στους δρόμους για σχεδόν 2 μέρες, και όχι δεν πήγα καμιά εκδρομούλα. Αυτά είναι τα καλά όταν έχεις φίλους που αποζητούν την παρέα σου, αυτά είναι τα καλά όταν υπάρχει καλή διάθεση, αυτά είναι τα καλά όταν πολύ απλά είναι Χριστούγεννα!!!
Το τι γινόταν στις εμπορικές συνοικίες της Αθήνας αυτές τις μέρες, φαντάζομαι το εξακριβώσατε κάποιοι ιδίοις όμμασι και κάποιοι το είδατε στην τηλεόραση ή τέλοσπαντων ακούσατε/διαβάσατε αναφορές από άλλους. Εγώ κινήθηκα στις δυο κατεξοχήν πολυσύχναστες περιοχές, aka Κολωνάκι και Γλυφάδα. Πανζουρλισμός. Δε μας έφταναν οι πανικόβλητοι Αθηναίοι, έχουμε και τις ορδές των επισκεπτών εκ της επαρχίας (μη χάσουν και δεν κατέβουν μέρες που είναι στην πρωτεύουσα για τα ψώνια και τα μπουζούκια). Άντε κυρά μου εσύ μετά να βρεις να παρκάρεις με τον ογκώδη Ιβάν (τς τς τς το μωρό της baby jinx, που μου έχει δανείσει για τις ημέρες που το δικό μου μωρό είναι στο φανοποιείο). Να μου πεις, φταις εσύ που ανεβαίνεις με το jeep στο κέντρο, πάρε κυρά μου κάνα λεωφορείο. Σωστή η παρατήρησις, αλλά δε θα πάρω. Προτιμώ το γύρω γύρω όλοι. Είμαι ... αχ να δεις πώς μου το πε χθες ένας συμμαθητής... χαϊστρια?! χαχαχα κάτι σαν το ελιτίστρια της "φιλενάδας" από την uber trendy Γλυφάδα, ναούμ.
Βέβαια, οι εικόνες των στολισμένων καταστημάτων, του κόσμου παραφορτωμένου με σακούλες, των υπαίθριων stand με καστανάκια και λοιπές λιχουδιές, των μπαλονιών, των καροτσιών, των μουσικών και λοιπών street-perfomer...συνέβαλαν στη δημιουργία ενός χαρούμενου κλίματος... ξέρεις από αυτό το χαζοχαρούμενο που σου'ρχεται να σιγοτραγουδας jingle bells. Και με το πέρας της μιας ώρας (γιατί πόση τέτοια χαρά να αντέξεις η χορεύτρια) να αναζητάς με gps τραπέζι σε καφετέρια να πιεις το καπουτσίνο σου. Ζόρι μεγάλο. Μέσον ήθελες. Αλλά, ακόμα κι αυτή η δυσκολία, η καθυστέρηση, το στριμωξίδι και η ορθοστασία στο περίμενε, όλα μέσα στο πρόγραμμα. Αλλιώς, θα ήταν ένα οποιoδήποτε χειμωνιάτικο Σάββατο. Για την Κυριακή, δεν κάνω λόγο, μια Κυριακή το χρόνο γίνεται το έλα να δεις στα μαγαζιά. Shopping Therapy είπαμε.
Κι εκτός από το έμπα-έβγα στις μπουτίκ, εκτός από το window shopping (στις somewhat πιο ακριβές μπουτίκ), εκτός από το επικτακτικό πέρασμα από τον Χόντο, εκτός από τα συμφέροντα deals στην Καλογήρου (νησάφι με τις UGG πλέον για να ξεχωρίσεις η γυναίκα πρέπει να τις πάρεις σε κάνα κουλό χρώμα, βλέπε μωβ) είχαμε και περάσματα από άλλους χώρους, κυριλέ, λαϊκούς, mainstream, δήθεν, ταπεινούς, όλα τα χε ο μπαξές. Από φαγητό σε νεοκλασσικό στο Κολωνάκι, από καφέ στην πολύβουη Μηλιώνη, σε συγκέντρωση για formal δείπνο στη Ν. Σμύρνη, από φαγητό στη ιστορική μπιφτεκούπολη, καφέ (πιάνοντας το λαχείο) στη Ζησιμοπούλου και καπάκι άλλον καφέ στον πλατεία Δημοτικού Θεάτρου στον Πειραιά σε cosy ποτάκι στο σπίτι του ξαδέρφου πάλι στο Νέο Κόσμο.. Αυτά είναι όταν η υπογράφουσα δε γνωρίζει τι σημαίνουν χιλιομετρικές αποστάσεις και κατανάλωση βενζίνης!
Από όλες τις προαναφερθείσες στάσεις, βέβαια, ειδική μνεία στη στάση Νέα Σμύρνη. Στη soirée της κολλητής. Έχει γίνει πλέον θεσμός κάθε χρόνο στη γιορτή της να φοράμε τα καλά μας και να μαζευόμαστε γύρω από το τζάκι της και τον απίστευτο μπουφέ. Είναι κάτι σαν προ-ρεβεγιόν. Με όλες τις επισημότητες, με πολύ κατανάλωση αλκόολ, με πεντανόστιμα εδέσματα δια χειρός της ιδίας και της μητέρας της και πάντα τέλος με αγαπημένο profiterol από τον Ανδριά. Φέτος είχαμε και πολλά new entries στους καλεσμένους, πέρα από τους συνήθεις υπόπτους, εξ'ου και οι ποσότητες φαγητού ικανές να ταϊσουν στόλο. Προσωπικά, έκανα refill 3 φορές!!! Ήταν όλα yummy! Άντε και του χρόνου, νατ! (Το "διπλή" θέλω πολύ να το πω, αλλά...)
Μέσα στο πνεύμα, εύχομαι καλές, γιορτές λοιπόν, να περάσετε και να περάσουμε καλά, με όσο το δυνατόν λιγότερες αναποδιές. Να διασκεδάσουμε, να φάμε, να πιούμε, να χορέψουμε, να παίξουμε στα καζίνα, να κατέβουμε πλαγιές, να γνωρίσουμε Ρώσους, να ερωτευτούμε. Α, κι ορισμένοι να σοβαρευτούν... καιρός είναι. Φιλιά!

Τι θα φύγει με τον παλιό και τι να έρθει με τον καινούριο χρόνο

Πριν κάνα μήνα έκοψα παντελώς τις διπλωματικές επαφές με έναν άνθρωπο, που ενώ εκτιμούσα αρκετά κι έτρεφα πολύ δυνατά αισθήματα, κατάφερε να με βγάλει έξω από τα ρούχα μου. Μεταφορικά, γιατί απέδειξε πως στην τελική αυτό που είχε ανέκαθεν κατά νου ήταν να μου τα βγάλει κυριολεκτικά. Δε θα στρουθοκαμηλίσω λέγοντας πως δεν είχα ουδέποτε αντιληφθεί τις διαθέσεις του, αλλά νομίζω πως στη δεκάχρονη γνωριμία μας θα έπρεπε να έχει πάρει απόφαση ότι η φύση της σχέσεως μας δε θα άλλαζε ποτέ status. Ήμουν σαφής from day number one. Κι έκτοτε, έχοντας περάσει τόσος καιρός, είχε αναπτυχθεί ένα κλίμα σεβασμού, αλληλοθαυμασμού για την επαγγελματική πορεία, εμπιστοσύνης για ανταλλαγή απόψεων. Και μέσα σε ένα πεντάλεπτο τηλεφώνημα συνειδητοποιείς πως εσύ κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου κι ο άλλος καταστρώνει πλάνα για να σε αποπλανήσει. Sorry, φίλε μου, αλλά έκανες λάθος θεωρώντας πως όλες οι γυναίκες βράζουν στο ίδιο καζάνι. Κι ακόμα μεγαλύτερο περιμένοντας πως με το να ξοδέψεις επιδεικτικά μερικές εκατοντάδες ευρώ θα τυφλωθώ από τα πλούτη σου και θα σου κάτσω. Λυπάμαι πολύ. Η όποια εκτίμηση προς το πρόσωπο σου χάθηκε όταν ξεστόμισες την κουβέντα ότι τόσα έκανες και εν τέλει δεν πήδηξες. Αι σιχτίρ, μεγάλε...
Την ίδια περίπου περίοδο έκοψα τις επαφές και με έναν άλλο άνθρωπο στο πρόσωπο του οποίου έτρεφα άλλου είδους εκτίμηση. Και στο πρόσωπο του οποίου είχα εναποθέσει ελπίδες ότι ήταν διαφορετικός από την πλέμπα των μαλακοπίτουρογαμήκουλων που κυκλοφορούν εκεί έξω. Αποδείχτηκε πως ούτε να συνενοηθούμε στάθηκε δυνατόν, ούτε να αποβάλει την προσφιλή του συνήθεια να παρεξηγείται με το παραμικρό. Επειδή, όμως, κι η υπομονή έχει τα όρια της κι επειδή εγώ δεν είμαι 10 χρονών να κρατάω μούτρα και να κάνω νάζια, απλά κουράστηκα να ασχολούμαι με την περίπτωση του ανθρώπου που ανοιγοκλείνει τον διακόπτη του ενδιαφέροντος κάθε δυόμισι μήνες. Αρνούμαι να συμμετέχω σε επιδεικτικές εκστρατείες μπροστά σε κοινό, αρνούμαι τους θεατρινισμούς. Κι όσο για την αστυνόμευση και τις λοιπές φτηνές δικαιολογίες, όντας 31χρονών, θα πρεπε να έχεις ήδη απενεχοποιηθεί από το ποιος σε κοιτάζει και ποιος λέει τι πίσω από την πλάτη σου. Ίσως όταν καταφέρεις να ξεχωρίζεις αυτά κι αυτούς που πραγματικά μετράνε στη ζωή, να μπορέσεις να βρεις αυτό που ψάχνεις...
Και μαζί με αυτές τις δυο ψυχές είπα ένα άντε γεια και σε μια καλή φίλη. Σε μια φίλη που αγαπώ πολύ κι εκτιμώ το χαρακτήρα και τη σταδιοδρομία της, θαυμάζω τα ενδιαφέροντα και τη δυναμικότητα της. Αλλά, η φιλία δεν είναι μονομερής κι ενώ σαφέστατα υποστηρίζω την ανιδιοτέλεια, φτάνει κάποια στιγμή που συνειδητοποείς πως ούτε αλληλοεκτίμηση υπάρχει, ούτε σεβασμός. Φιλενάδα, πολύ απλά δε γίνεται να προσπαθώ εγώ και για τις δύο. Και κυρίως δεν μπορώ άλλο να εισπράττω από σένα μόνο κριτική και χλευασμό για τις επιλογές μου. Κάπου κουράστηκα στα 20 χρόνια να είμαι εγώ αυτή που θα σηκώσει το ρημάδι να σε προσκαλέσει για έναν καφέ ή ένα ποτό και κάπου βαρέθηκα όταν επιτέλους αξιώσεις να με τιμήσεις με την παρουσία σου να κοροιδεύεις το μέρος που θα συναντηθούμε. Δεν έκρινα ποτέ ούτε τους γκόμενους σου, ούτε τη δουλειά σου, δε στάθηκα ποτέ ακατάδεκτη στα καλέσματα σου, δεν αρνήθηκα ποτέ να σε ακούσω, δεν έδειξα ασυνέπεια απέναντι σου ποτέ. Εσύ τα έκανες όλα αυτά. Κι όταν ακόμα βρήκες ένα παραμικρό παράπονο, δε φάνηκες ντόμπρα. Για αυτό, λοιπόν, καλή μου απλά οι δρόμοι μας χωρίζουν και ακολουθούμε διαφορετικές πορείες...
Το 2010, λοιπόν, κάποια βαρίδια θα με εγκαταλείψουν. Κάποια φύγανε νωρίς νωρίς μέσα στο 2009, κάποια παρέμεναν αποστήματα για μήνες. Για τη νέα χρονιά επιθυμώ ευημερία για όλους τους αγαπημένους μου, χαρμόσυνα νέα για τις φίλες μου, οικομική ευρωστία για την επιχείρηση μας και για μένα προσωπικά... ηρεμία. Τίποτα άλλο, μόνο ψυχική ηρεμία κι απαλλαγή από προβληματικές καταστάσεις. Και μόνο απελευθερωμένη από εμμονές (δικές μου και τρίτων) θα το καταφέρω. Όλα τα άλλα στη ζωή τα έχω. Ακούγεται υπεροπτικό αλλά δε μου λείπουν υλικά αγαθά. Μου λείπουν οι ισορροπίες στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν τις αποκτήσω, θα είμαι το πιο ευτυχισμένο ανθρωπάκι πάνω στη γη. Αυτό ζητάω να έχει ο Αη-Βασίλης στο σάκο του για λογαριασμό μου. Φιλιά

Νους υγιής, εν σώματι υγιεί

Παρά τα τρεχάματα στα συνεργεία, τις αλλεπάλληλες συνενοήσεις με τις ασφάλειες και τις τελευταίες μέρες δουλειάς (πριν τις γιορτές) όπου επικρατεί το πήξιμο και μια ένταση για τις πληρωμές και τις παραδόσεις στους πελάτες, χθες κατάφερα λιγάκι να ηρεμίσω στη yoga. Να χαλαρώσω. Ούτως ή άλλως με αυτό το σκεφτικό (επανα)ξεκίνησα τα μαθήματα, για να αφιερώσω λίγο χρόνο στην spiritual υγεία μου, γιατί έχει υποστεί πολλά τον τελευταίο χρόνο. Ευτυχώς δεν είμαι από αυτές που τρέφουν αυταπάτες πως με τη yoga κάνεις κορμάρα, τις παπαριές της Madonna μην τις πιστεύετε, η γυναίκα ψοφάει με 10 ώρες γυμναστήριο ημερησίως. Τα σωσίβια γύρω από τη μέση και οι παχοιλιακοί μου θα με εγκαταλείψουν μόνο με καμιά αερόβια και πολλά crunches (ή sit-ups). Το μόνο ουσιαστικά που αποκομίζεις (και βλέπεις άμεσα αποτελέσματα) είναι το flexibility, γιατί κάνεις πολύ stretching. Στη δική μου περίπτωση, το μάθημα περιλαμβάνει roller stretching, όλα τα λεφτά.
Πολύ αγχολυτικό, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Μιάμιση ωρίτσα δυο φορές την εβδομάδα. Δε σκέφτεσαι ούτε χρέη, ούτε στούκους του αμαξιού, ούτε κουλές συμπεριφορές από γνωστούς, ούτε την ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή. Αναπνοές, αφαλός μέσα, ίσια πλάτη και τέντωμα. Βέβαια, υπάρχουν και ασκήσεις άκρως διεγερτικές, δηλαδή θέλοντας και μη αφυπνούν το "σύστημα", αλλά το πνίγεις και συνεχίζεις ακάθεκτη. Όπως επίσης κατά τη διάρκεια της χαλάρωσης των τελευταίων 15λεπτών σου'ρχεται μια νύστα, μια γλυκιά νύστα, που λες, έλα Μορφέα να με πάρεις τώρα (γιατί ο μόνος αρσενικός available να σε πάρει είναι αυτός χαχαχα). Προσωπικά, στο καπάκι πάω για ένα 40λεπτο τρέξιμο στην παραλιακή, γιατί οι τοξίνες δεν βγαίνουν όλες με τα ανοίγματα. Και γυρνάω μετά σπίτι να σαβουριάσω ό,τι υπάρχει στο ψυγείο, όλη η προηγούμενη θερμιδική απώλεια στράφι. Αλλά, είπαμε, όχι άγχος!
Άντε, τώρα που επιτέλους χειμώνιασε (γιατί πολύ μας κούρασε το ανέβα-κατέβα της θερμοκρασίας) και πέσανε τα χιόνια, να αρχίσουμε σιγά σιγά να ανηφορίζουμε και στα γνώριμα ορεινά στέκια για περαιτέρω άσκηση. Γιατί, καλό το ροκ, αλλά κι ο Ηρακλής με τη Στύγα προσφέρουν άλλου είδους excitement. Να το πω το κρίμα μου, ο Παρνασσός δε με συγκινεί ιδαίτερα, όχι βέβαια γιατί δεν είναι χιονοδρομικό αξιώσεων, ίσα ίσα, το καλύτερο είναι από υποδομή, απλά με χαλάει ο σπατανόκοσμος που συχνάζει. Με χαλάει που πάει το παρεάκι, με χαλάει που πάει και το διπλοσώβρακο με τους άλλους μαλακίδηδες και την έχουν δει όλοι τους αθλητές χειμερινής Ολυμπιάδας. Εκνευρίζομαι και με τους τζιπάτους, τους κυριλέ χλεχλέδες που συρρέουν στις χασαποταβέρνες στο Λιβάδι κι εξαγριώνομαι με τις τελειωμένες γκόμενες που κάνουν ηλιοθεραπεία έξω από το σαλέ μοστράροντας trendy apres ski. Sorry, αγάπες μου, αλλά για snowboard πάμε, κατεβασιές και σαββούρες (όλα μέσα στο πρόγραμμα). Γι'αυτό, Καλάβρυτο δαγκωτό. Απλό, λαϊκό και no-nonsense.
Παίζουν βέβαια και οι πιο μακρινές εκδρομές για βουνό και χιόνι. Πέρσυ και πρόπερσυ ήμουν στο Καϊμάκ. Εντάξει, τι να λέμε τώρα, εσύ και το (γυμνό) βουνό. Και πολύ παχύ "λ", δε "σε" κάνω πλάκα. Και η Βίγλα (Πισοδέρι) πολύ καλή, πουδράρει πολύ έυκολα. Φέτος, ευελπιστώ πως θα γνωρίσω και τη Βασιλίτσα (μαράκι, μου το έχεις υποσχεθεί) που έχω ακούσει από όλους πως είναι η παιδική χαρά του σνοουμπορντά. Κι ένα Bansko, που πρέπει τελικά να είμαι η μόνη που δεν έχω σώσει ακόμα να πάω - έλεγα για Καθαρά Δευτέρα, αλλά με προειδοποιήσανε πως συρρέει όλη η πλέμπα της Βορείου Ελλάδος και δεν το ευχαριστιέσαι. Ίδωμεν...
Προς το παρόν, για να ξελαμπικάρω, να βρω τον εαυτό μου, να χαλαρώσω σαν άνθρωπος, λέω κατά τις 24 του μηνός να κάνω ένα πέρασμα από Ελβετία μεριά, έτσι ρε παιδί μου, για να αναπνεύσω καθαρό οξυγόνο στις Άλπεις. Cool πράγματα, σ'ενα κωλοχώρι που λέγεται ... ρε γαμώτο όλο το ξεχνάω, νομίζω Σεν Μόριτζ, κάπως έτσι. Μη φανταστείτε τίποτα χλίδες, σαν το Μαίναλο μωρέ ένα πράμα. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πίστας, μερικές παγωμένες λιμνούλες τύπου παγοδρόμιο Μαρίνας Φλοίσβου, κάτι φτωχαδάκια από Μόσχα, κάτι μπινέδες από Εμιράτα, κάνα δυο ξεπεσμένοι πρίγκηπες, ένα βρωμερό τρισάθλιο καζίνο και κάτι απαρχαιωμένα σπιτάκια που νομίζω τα λένε σαλέ (όπως μπατόν σαλέ, απλά αυτά δεν τρώγονται). Μπατηροκατάσταση, αφού ως κι ο Λεμονής δεν καταδέχτηκε να ανοίξει μαγαζί δίπλα σε τελειωμένες μπουτίκ τύπου Σανέλ (πιφφφφ). Πάμε εκεί λόγω κρίσης το παραδέχομαι, το Gstaad μας έπεφτε βαρύ. Αλλά, μια crystal θα την αγοράσουμε από το dutefree (μαζί με μερικές Tobleron) να ζήσουμε μωρέ κι εμείς λίγο την ψευδαίσθηση των Χριστουγέννων. Η φτώχεια, άλλωστε, θέλει καλοπέραση. Φιλιά

Συγκρουόμενα αυτοκινητάκια

Και πάνω που ολοκλήρωνα την ανάρτηση το Σάββατο το πρωί, ακούω κάτι φωνές έξω από το γραφείο από ένα συνάδελφο: "τρέχαααα σου χτύπησαν το αμάξι!" Κουάκ! Την τύχη μου μέσα πρωινιάτικα και ξενυχτισμένη (είπαμε, αντωνάκης)... Σπεύδω και τι να δω; Ένας πελάτης μας κάνοντας όπισθεν εμβόλισε το τετουλίνι μου και το έριξε στο αμάξι ενός υπαλλήλου εδώ της δουλειάς. Ωραία. Τέλεια. Σούπερ. Το τσουγκρισμένο αμαξάκι μου, μπρος πίσω, υπέστη πλήγμα. Εντάξει, η ζημιά δεν είναι μεγάλη σε έκταση, το αναγνωρίζω, είναι όμως αφ'ενός μεγάλη σε αξία (τα ανταλλακτικά της audi δαγκώνουν) και αφ'ετέρου μου έβγαλε το όχημα off αφού δεν μπορεί να μετακινηθεί, ο δεξιός έμπροσθεν τροχός βρίσκει πάνω στο στραπατσαρισμένο φτερό.
Δηλαδή, τι έγραφα τις προάλλες για τη γλωσσοφαγιά που πλήττει την baby jinx (aka sister), ήρθε και προς τα μέρη μου η αρνητική αύρα. Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι (χρυσός είναι; όπως θα λεγε κι ο Pitsi)... λαμαρίνες είναι. Ναι, δεν αντιλέγω λαμαρίνες είναι, και πάλι καλά, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Δες τι έπαθε ο γαμπρούλης. Ναι, αλλά είναι το μωρό μου κι όσο να'ναι με πονάει. Όπως θα πονέσει και η τσέπη μου, καθότι σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε, όταν εμπλέκονται σε τρακάρισμα 3 όχήματα, δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις φιλική δήλωση. Όπερ σημαίνει, κηνηγάω από το πρωί την ασφαλιστική του παπάρα να στείλουν τον πραγματογνώμονα τους στην Καρέντα για να κάνει εκτίμηση και να ξεκινήσει η διαδικασία παραγγελίας ανταλλακτικών κλπ. Merry Christmas, με κοροϊδεύουν από το πρωί όλοι οι συνάδελφοι εδώ. Άμα βγάλεις άκρη, σφύρα μας. Good wines!
Κι έτσι, έβγαλα το σου-κου οδηγώντας τίμιο hyundai της εταιρίας, αυτά ρε πούστη μου που λέω πως οδηγούν κάτι παπούδες και κάτι τελειωμένοι οδηγοί του Σαββατοκύριακου. Έτσι κι εγώ, τελειωμένη κυριολεκτικά, ειδικά το Σάββατο το απόγευμα, μετά την ταλαιπωρία της ανταλλαγής στοιχείων, αναμονής του ασφαλιστή να βγάλει φωτογραφίες και της οδικής βοήθειας, είχα τη φαεινή ιδέα να πάω ξενυχτισμένη και αναστατωμένη στο Golden, να βρω κάτι φίλους. Εκτός του ότι έριχνε καρέκλες, εκτός του ότι έκανα 45 λεπτά να φτάσω, εκτός του ότι το parking ήταν τίγκα κι έψαχνα να παρκάρω γύρω γύρω όλοι. Με κατέβαλλε η όλη προσπάθεια. Δεν είχα τη δύναμη μετά ούτε την Καλογήρου να σηκώσω, κι ας είχανε αρχίσει τις εκπτώσεις. Να μην πολυλογώ, μετά από σύντομη περιήγηση στους ορόφους του εμπορικού, την κάναμε για φαγητό στο Χαλάνδρι (άλλη κίνηση μετά, πακέτο μέχρι να βγούμε Κηφησίας, σκούρα τα πράγματα όπως έλεγε και μια ψυχή). Γύρισα κατάκοπη στο σπίτι κατά τις 21.00 το βράδυ κι έπεσα ξερή.
Την επόμενη μέρα με ξεσήκωσαν οι φιλενάδες για εξορμήσεις εκτός πόλεως. Δεν μπορούσα να αρνηθώ τις δελεαστικές προτάσεις τους κι έτσι έκανα το huyndai πύραυλο. Οδηγούσα λες και είχα τα 200αλόγατα, τάπα το γκάζι της μπακατέλας. Μια χαρούλα, όμως, έπιασε τα 185, που είμαι σίγουρη πως δεν τα είχε δει ποτέ του το κοντέρ, αφού το εν λόγω όχημα το χρησιμοποιούν οι πωλητές της εταιρίας μας για επισκέψεις σε πελάτες εντός Αττικής. Και για να μην μπερδευόμαστε, χιλιοτετρακοσάρι είναι. Καλά, ας γυρίσει το μωρό μου από το 'νοσοκομείο', κι έχω να ρίξω κάτι 250άρες στην Αττική Οδό να συνέλθει το δύσμοιρο από τον τράκο. Άσε, που λέω να πάω να το τσιπάρω, σαν κάτι σαλεμένους κάγκουρες, να βάλω κάνα νίτρο, να στο κάνω εγώ spacemountain. Μέχρι τότε, όμως, συντηρητικά και παπουδίστικα, δέχομαι ακόμα κι εγώ η ακατάδεκτη σε αυτό τον τομέα, να περάσουν άλλοι να με πάρουν για βόλτες. Φιλιά.

Remos rocks

Ο Αντωνάκης παρέδωσε όπλα στις 05.30, έχοντας δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας για πάνω από 5 ώρες στη σκηνή του Διογένης Studio. Εγώ παρέδωσα όπλα στις 06.20, έχοντας τραγουδήσει, χορέψει, πιεί για πάνω από 7 ώρες. Μάλλον με βλέπω εκεί πάλι την Κυριακή. Το πρόγραμμα ήταν πολύ καλό, εξυψωτικό και κοψοφλεβίτικο μαζί. Ό,τι περιμένει κανείς από το Ρέμο, δεν πας για χορούς στην πίστα και νησιώτικα τύπου Πάριου. Πας για να ακούς, να κατεβάζεις το ουισκάκι σου σα νερό, να αναστενάζεις, να σκέφτεσαι, να καπνίζεις 2-3 πακέτα (αν είσαι καπνιστής), να τσεκάρεις το κινητό σου καμιά πεντακοσαριά φορές, να ξαναδιαβάζεις τα sms που θες να στείλεις (ή που μαλακωδώς έχεις ήδη στείλει), να τεντώνεις τα χέρια σου ψηλά προς το ταβάνι όταν ακούγεται κάποιο emotional άσμα, να πετάγεσαι όρθιος από την καρέκλα όταν ακουστεί αυτό που σε εκφράζει, το αγαπημένο σου.
Προσωπικά, ήμουν όρθια στα 3/4 του προγράμματος και τα χέρια μου είχαν πάθει αγκύλωση από την υπερέκταση. Και το κινητό το τσέκαρα δυό φορές μόνο για να δω αν τελικά θα μας τιμήσει το ίνδαλμα με την παρουσία της. Εντάξει, την πήρα και τηλέφωνο να της αφιερώσω το τραγούδι που αγαπώ πολύ ("... έχω μάθει να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή..."). Αααα, πήρα και στην Καβάλα να αφιερώσω το "μόνος μου το πέρασα κι αυτό", ήταν παραγγελιά. Μετά πέταξα το τηλέφωνο στην τσάντα και άρχισα να επιδίδομαι σε λουλουδοπόλεμο με τους υπόλοιπους συνδαιτημόνες (η "συμμορία της βεράντας" έγραψε). Και να χώνω με μένος τα δεκάποντα στην καρέκλα. Nαι, ναι, τρομάρα μου, δεν το περίμενα αυτό από μένα, όρθια πάνω στην καρέκλα... Και να εκνευρίζω τις θείτσες του πίσω τραπεζιού (κάτσε κάτω μου λέγανε να βλέπουμε κι εμείς, ας πληρώνατε το Στελάρα να σας βάλει σε καλύτερο τραπέζι τους έλεγα εγώ, σιγά μη βάλω κ@#$ κάτω).
Συνήθως τα καλλιτεχνικά "δρώμενα" που προηγούνται του κυρίως προγράμματος τα έχω γραμμένα και δεν ασχολούμαι (αν έχω φτάσει νωρίς στο τραπέζι). Ωστόσο, όπως και πέρσυ, τα ακροβατικά των χορευτών είναι όλα τα λεφτά. Και τα κουστούμια τους. Όλη η αίθουσα έμεινε άναυδη με ένα ντουέτο αγοριών (καλά, δεν παίρνω κι όρκο πως ήταν φανατικοί άνδρες) που ισορροπούσαν ο ένας στο κεφάλι του άλλου, αψεγάδιαστα κορμιά, αέρινες κινήσεις. Γι'αυτούς και μόνο την Κυριακή θα πάω πάλι από νωρίς. Αλλιώς, ο Αντωνάκης βγαίνει κατά τη μία και. Άνετα, δηλαδή, πας ένα ροκάκι για προθέρμανση, και σκας μούρη μετά για το βαρύ πυροβολικό ;-)
Το κλού της βραδυάς ήρθε κατά τις 03.30, όπου φέρελπις νέος από παρακείμενο τραπέζι με πλησίασε out of the blue, έδωσε τα διαπιστευτήρια του και επέμενε να με βγάλει έξω για καφέ την επομένη. O ξάδερφος, eager να υπερασπιστεί την τιμή της ξαδέρφης ήταν στο τσακ να παρέμβει, οι φιλενάδες χαζογελούσαν όλη την ώρα πίσω από την πλάτη μου και ο φέρελπις ακάθεκτος επί το έργον. Αρνήθηκα ευγενικά, τον έστειλα στο τραπέζι του και επανεντάχθηκα στο κλίμα της παρέας, γιατί ο αθεόφοβος ήρθε και μπαστακώθηκε ακριβώς την ώρα που ο Αντωνάκης τραγουδούσε Μαρινέλα. Δε λέω, βέβαια, τιμή του για την προσέγγιση (ήτο κι Έλλην του εξωτερικού) και μου επισήμανε πως με λύπη του διαπιστώνει πως οι άνδρες πλέον στην πατρίδα have gone soft και δε φλερτάρουν. Ε,να πεις πως έχει άδικο ο χριστιανός; Δεν έχει, τα χουμε πει αυτά. Γι'αυτή και μόνο την κίνηση δεν τον διαολόστειλα από την αρχή. Δεν είμαι καμιά κομπλέξω, δεν ενοχλήθηκα per se, αλλά μου την έσπασε που έχασα τα καλά κομμάτια, οι άλλοι ήταν στο τσακίρ κέφι κι εγώ αναλωνόμουν στην επιχειρηματολογία υπέρ της άρνησης μου να του δώσω το τηλέφωνο μου. Άμα είχα πει το προσφιλές μου "άντε γαμήσου, φίλε μου" και να το λήξω από το πρώτο δευτερόλεπτο, θα λέγανε μετά οι άντρες γνωστοί μου τα κλασσικά περί γυναικείας ξιπασιάς και απροσιτότητας. Οπότε, είπα να είμαι διαλλακτική, να δώσω την ευκαιρία και να ακούσω το ατακαδόρικο approach και μετά να ρίξω το άκυρο. Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, τελικά ρε αγόρια, δεν είναι πιο ειλικρινές να τα λέμε στην ψύχρα; Μεγάλε, σπάσε, ήρθα να ακούσω Ρέμο και να κόψω φλέβα, άμα ήθελα καμάκι, θα πήγαινα σε κάνα ... καταγώγειο-νυφοπάζαρο (ονόματα δε λέω)...
Το cut along story short, antonis rocks. And hopefully, θα κάνω guest πολύ σύντομα, άσε που χαλαρά με βλέπω όπως ακριβώς και πέρσυ εκεί, πρωτοχρονιά. Ευελπιστώ με άλλη σύνθεση ομάδας, γιατί η περσινή μου βγήκε ξυνή. Δε λένε, όπως σε βρει η αλλαγή του χρόνου, κάπως έτσι θα είναι όλη σου η χρονιά; Ε, εμένα το 2009 με βρήκε αρχικά εντελώς single στο σπίτι με την οικογένεια μου και τους κουμπάρους και κατόπιν στο Ρέμο, στο τραπέζι του φίτσουλα, αλλά με μια απόσταση χιλιομέτρων ανάμεσα μας. Έτσι, λοιπόν, εξελίχτηκε κι όλος ο χρόνος: single, με την οικογένεια δίπλα μου, την κουμπάρα new entry στην παρέα, τον Ρέμο σε εβδομαδιαία διάταξη και τον φίτσουλα miles away. Thinking about it, everything turned out for the best, άρα ένα Διογένη να τον χτυπήσουμε για after new year's. Φιλιά.

Στην απέραντη παιδική χαρά της πόλης του Φωτός

Πρώτη φορά που αισθάνθηκα ανακούφιση με το που πάτησα ελληνικό έδαφος βγαίνοντας από το αεροπλάνο. Ο λόγος; Ο σκατόκαιρος. Όχι απλά τον δάγκωσα, αλλά κατουρούσα παγάκια. Το κρύο της αρκούδας κοινώς, να μη μιλήσω για τη βρόχα, πανάθεματην τρία στα τρία ταξίδια. Α ρε Ελλαδάρα, μέχρι Νοέμβριο με κοντομάνικα... το λέω κι επαναλαμβάνομαι: ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Κι ενώ τρελλαίνομαι για ταξίδια στο εξωτερικό, σε γνώριμους ή άγνωστους προορισμούς, when it comes to weather conditions... απλά δεν υπάρχει σύγκριση. Άσε που δεν μπορείς και να ευχαριστηθείς τις βόλτες σου, ενώ εδώ ο τουρίστας περνάει σούπερ χειμώνα - καλοκαίρι (άντε, να πήζει εκεί γύρω στον Ιούλιο, αλλά και πάλι, πάει μια παραλία και δροσίζεται). Τεσπά, αν αγνοήσουμε τις καιρικές συνθήκες,το Παρισάκι ήταν ορεκτικότατον.
Καταρχάς, πήγαμε την καλύτερη περίοδο από άποψη ατμόσφαιρας: χριστουγεννιάτικος στολισμός παντού, κόσμος με χιλιάδες σακούλες ψώνια ανά χείρας, Jingle bells να ηχούν, φωτισμένος πύργος Eiffel όλα τα λεφτά. Λαοθάλασσα οι τουρίστες, τα bistrot τίγκα, έγχρωμοι πλανόδιοι μικροπωλητές να σε ακολουθούν παντού να σου πασάρουν τις μαϊμουδιές τους, ο υπόγειος ασφυκτικά γεμάτος και αποπνικτικά βρωμερός, παντού υπαίθρια stands με crêpes salées ou sucrées. Ο κόσμος να σέβεται τον αντι-καπνιστικό νόμο και να φουμάρει dehors. Ένα ποτηράκι bordeaux για να ζεσταθούμε, ένα croque-monsieur για να τσιμπήσουμε και μια crème caramelée για να γλυκαθούμε, Mesdames et Monsieurs, bienvenus à Paris.
Αλλά το τριημεράκι μας ήταν αφιερωμένο στην παιχνιδοχώρα και όχι στα αξιοθέτα της γαλλικής πρωτεύουσας. Άλλωστε την έχω εμπεδώσει από την καλή κι από την ανάποδη, σε όλες τις φάσεις της ζωής μου: πενθήμερη με το σχολείο, επιμορφωτική με την οικογένεια να τρέχουμε στα Λούβρα και τα Pompidou, ρομαντική με τον je t'aime να αγκαλιαζόμαστε στις όχθες του Σηκουάνα, φοιτήτρια με τους Erasmus να χοροπηδάμε σαν τα κατσίκια μέσα στο Budhabar, παρεΐστικη για αχαλίνωτο shopping στην Avenue Montaigne. Το ταξιδάκι αυτό έγινε αποκλειστικά για την Disneyland. Για να παίξουμε, να χαρούμε, να ουρλιάξουμε, να ξεδώσουμε. Σαν οκτάχρονα. Κι ας ήταν η πέμπτη φορά για μένα και η έκτη φορά για την αδερφή μου, την πρωτεργάτρια του πονήματος.
Από παιχνίδι, λοιπόν, άλλο τίποτα. Απτόητες, όπως άλλωστε όλοι οι επισκέπτες από τον καιρό, βάλαμε τρελλό αδιάβροχο poncho και ξεχυθήκαμε στις ουρές. Και μιλάμε για ουρές της μίας και της μιάμισης ώρας για το κάθε ride, όχι αστεία. Παρά το fast pass ticket, στα πιο δημοφιλή παιχνίδια η αναμονή ήταν ατελείωτη και το ξεροστάλιασμα στο ψωφόκρυο αντιμετωπιζόταν με πολύ κουτσομπολιό και γέλια. Όμως, κύριοι οι Ευρωπαίοι, καρτερικά να υπομένουν τη σειρά τους, όχι σαν τους Ελληνάρες που κάνουνε τα πάντα για να φάνε τη θέση του άλλου. Το αστείο βέβαια είναι ότι περιμένεις ώρες για να κάνεις μια βόλτα με το τρενάκι που με τη βία διαρκεί 2 λεπτά. Το excitement, όμως, αυτών των 120 δευτερολέπτων είναι απερίγραπτο, όλα τα σπιντάκια του κόσμου να έχεις κουμπώσει, τόσο high δεν φτάνεις. Ανοίγουν και τα πνευμόνια σου όσο στριγγλίζεις!!! Και θες κι άλλο... ούτε που αναλογίζεσαι πόση ώρα στεκόσουν όρθιος μέχρι να φτάσεις στο πολυπόθητο end of line. Οπότε τρέχεις να προλάβεις πάλι απ'την αρχή.
Οι ουρές εν τω μεταξύ ξεκινούσαν από το πρωί και τελείωνανε το βράδυ πριν πας για ύπνο. Κι εξηγούμαι: ουρά για να φας πρωινό στο ξενοδοχείο (μέναμε μέσα στο πάρκο) όπου είχες δικαίωμα να φας μόνο τη συγκεκριμένη ώρα την οποία είχες προδηλώσει στο check-in. Ουρές για να μπεις μέσα στα 2 πάρκα,ευτυχώς οι πελάτες resort του μπαίναμε μια ώρα νωρίτερα από το ευρύ κοινό. Ουρές για να φας ένα hot-dog, να πάρεις ένα σακούλι pop-corn. Ουρές για να φας στα εστιατόρια της ώρες αιχμής. Ουρές για να φωτογραφηθείς με τους χαρακτήρες Disney που κάνανε εμφανίσεις σε διάφορα σημεία. Ουρές στα ταμεία των καταστημάτων με τα δώρα. Ουρές και στις τουαλέτες. Ουρές στη στάση του λεωφορείου που σε πήγαινε στα δωμάτια. Πανικός παντού.
Και κάθεσαι μετά να αναλώνεσαι σε συζητήσεις για την παγκόσμια κρίση. Sorry παιδιά, αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου μέσα στη Disney που είχανε πληρώσει κατά μέσο όρο 60 ευρώ της ημερήσιας κάρτας, ξόδευαν σαν τρελλοί. Οικογένειες με τουλάχιστον 2 παιδιά, να χαλάνε λεφτά στα φαγητά και τα merchandises χωρίς να πολυσκέφτονται πως ένα μπουκαλάκι νερό κόστιζε 2,5€, πως το προαναφερθέν hot-dog έκανε 6€, πως τα περισσότερα ρούχα και λούτρινα παιχνίδια που πωλούνταν στις μπουτίκ (αν και made in CHINA) κάνανε όσο να αγοράσουν κοσμήματα. Τα πάντα μέσα εκεί ήταν πανάκριβα (όπως άλλωστε και στο Παρίσι) κι όμως το αλισβερίσι έδινε κι έπαιρνε. Τι να πω, προφανώς η απόσταση από το χρεωκοπημένο Dubai είναι πολύ μακρινή.
Εμείς τηρώντας μια μέση οδό σε όλα, καταφέραμε να περάσουμε καλά. Δεν αφήσαμε attraction για attraction, κάτι space mountain και κάτι rock'n'roller coaster τα ξεσκίσαμε κάνοντας από τουλάχιστον 4 rides ημερησίως, βγάλαμε πολλές φωτό, ξεποδαριαστήκαμε, φάγαμε και ήπιαμε ικανοποιητικά, ψωνίσαμε δυο τρεις μαλακιούλες για το καλό και ρίξαμε πολύ γέλιο. Το οποίο ήταν και το ζητούμενο στην τελική, να διασκεδάσουμε και να αφήσουμε κατά μέρος τις εργασιακές έγνοιες και τις πρόσφατες περιπέτειες υγείας που αντιμετωπίσαμε και οι 3 μας (sister, κολλητή κι εγώ, ο γαμπρός δυστυχώς ήταν αδύνατον να μας κάνει join). Οπότε, παρά τα έξοδα και τις μικροταλαιπωρίες, τέτοια ταξιδάκια στη χώρα όπου τα παιδία παίζει είναι απλά το καλύτερο δώρο στον εαυτό μας. PRICELESS!!!

Ζήλεια, ψώρρα και η κακιά η γλώσσα

Περονόσπορος, δεν εξηγείται αλλιώς. Ευχέλαια, αγιασμοί, μαύρη μαγεία, όλα καλοδεχούμενα. Όχι για μένα, για τη φουκαριάρα την αδερφή μου (τελικά αυτό το jinx ως alias της μάλλον είναι προφητικό)... Γιατί ενός κακού, μύρια έπονται. Αλλά πού θα μου πάει, δε θα τη πιάσω στα χέρια μου την καρ@$%& τη μασατζού, θα την πιάσω και όταν θα λογαριαστώ μαζί της, για ολική συναρμολόγηση θα την πάει ο γιόκας της στο νοσοκομείο. This is not a threat, it's a promise, παλιομαλάκω. Γλωσσοφαγιά, ζήλεια, κακία... όλα μαζί να βάλλουν τη οικογένεια μου, δεν το δέχομαι... ΟΥΣΤ!
Αυτά που έχουν συμβεί τις τελευταίες μέρες είναι σενάρια για σαπουνόπερες. Ο γαμπρός τρακάρει, σπάει πόδι και το σκουτεράκι τους γίνεται μπίλιες. Ο πεθερός της αρρωσταίνει με Η1Ν1. Οι δυο καλύτερες της υπάλληλοι μένουν έγγυοι ταυτόχρονα (αυτό είναι χαρμόσυνο για τις ίδιες, δε λέω, ζόρι όμως για τη sister). Η ίδια παθαίνει γαστρεντερίτιδα μερικές μέρες μετά. Η κολλητή της αρρωσταίνει με ουρολοίμωξη. Κι όλα αυτά λίγες μέρες πριν φύγουμε οι 4 μας (αδερφή, γαμπρός, η κολλητή τους και η υπογράφουσα) για Παρίσι. Δηλαδή, αν όλα αυτά είναι συμπτώσεις, τι να πω... Απλά, δεν παίζει... Το μόνο που απομένει είναι να πάθω κι εγώ τίποτα και να δούμε μετά ποιος θα ταξιδέψει. Κάντε αιτήσεις για τα εισιτήρια που περισσεύουν, τι να πω.
Γράφω για τα κόμπλεξ, γράφω για τις κουλαμάρες, γράφω για τη μαύρη απελπισία, διαπιστώνω όμως ότι για την κακαντρέχεια και τη μιζέρια είναι που πρέπει να πω δυο λογάκια. Λυπάμαι για τους μικρούς ανθρωπάκους που τραβάνε ζόρια με την καλοτυχία των άλλων. Η ζωή είναι άδικη, είναι αλήθεια και η δικαιοσύνη λένε είναι τυφλή. Τι να κάνουμε που κάποιοι είναι πιο έξυπνοι, πιο δουλευταράδες, πιο καλοί επιχειρηματίες, πιο λεφτάδες, τι να κάνουμε που κάποιοι είναι πιο ψηλοί, πιο όμορφοι, πιο καλλίγραμμοι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν είμαστε όλοι ίσοι. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα είμασταν στρουμφάκια. Οι ιδιαιτερότητες και οι προσωπικές ικανότητες είναι αυτά που μας διαχωρίζουν από την πλέμπα. Και δεν μπορούν όλοι να τα έχουν όλα. Έχω πει πολλάκις ότι όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια. Γι' αυτό κι ορισμένοι που αισθάνονται λίγοι αντί να κοιτάζουν να εκμεταλλευτούν τα όσα καλά διαθέτουν (όσο λίγα κι αν είναι) τρώγονται με τα ρούχα τους και κοιτάζουν πως θα υποδαυλίσουν την προσπάθεια των άλλων, πως θα μειώσουν τον αγώνα όσων είναι καλύτεροι των και πως θα τους βάλουν τρικλοποδιά. Η κουτοπονηριά είναι κι αυτή χαρακτηριστικό τέτοιων τρισάθλιων χαρακτήρων.
Αλλά υπάρχει και η θεία δίκη. Και όσο άθεη αν είμαι, άλλο τόσο πιστεύω πως στη ζωή θερίζεις ό,τι σπέρνεις γιατί ο "θεός" είναι μεγάλος. Και σε αυτούς που φθονούν την ευτυχία των γύρω τους, θα φέρει οσονούπω μεγάλες περιπέτειες. Κάποια στιγμή, λοιπόν, θα έρθει η ώρα να πληρώσουν. Κι ειλικρινά εύχομαι να μην είναι βαρύς ο πέλεκυς. Δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος, φτάνει όμως να μην πειράξει κανείς ανθρώπους που αγαπώ. Εκεί θα είμαι αμείλικτη και δεν ξέρω αν θα έχω την υπομονή η προαναφερόμενη "κυρία" να το βρει από αλλού. Προς το παρόν, σκόρδα και φτου φτου μας, μπας και καταφέρουμε να το πάμε το ρημάδι το τριημεράκι μας στη disney. Και φιλική συμβουλή, να μην εποφθαλμιείτε ούτε τη ζωή, ούτε τα αγαθά των άλλων, παρά να εκμεταλλευτείτε το χρόνο σας και τις ικανότητες σς ούτως ώστε να αποκτήσετε δικά σας, να κάνετε δικά σας επιτεύγματα και να είστε εσείς πάντα καλύτεροι όλων. Η ζήλεια είναι κατά την ταπεινή μου άποψη το χειρότερο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα... Φιλιά

Oh Christmas Tree...

Καλό μήνα! Άντε, μετράμε μέρες για τις γιορτές! Δεν έχω θέματα με κατάθλιψη και άλλα κουλά που ακούω κατά καιρούς ότι και καλά προκαλούν τα Χριστούγεννα σε φίλους και γνωστούς. Είμεθα σοβαροί; Κατάθλιψη η πιο χαρούμενη περίοδος του χρόνου; Θεωρώ πως όσοι λένε τέτοιες παπαριές, τις λένε για τους εξής λόγους: 1. φοβούνται να παραδεχτούν ότι περιμένουν πώς και πώς το δώρο Χριστουγέννων και να βγουν στα μαγαζιά και να λυσσάξουν στα ψώνια - μετά πώς να σε κοιτάξουν κατάματα και να σου πούν για εκατομυριαστή φορά πως δεν έχουν μία (δύσκολο, έχοντας σηκώσει το μισό golden κι εχοντας πιάσει limit up στην Καλογήρου). 2. φοβούνται να παραδεχτούν ότι καραγουστάρουν να περνάνε γιορτές με μαμά και μπαμπά (και θείους και γιαγιάδες και μπατζανάκηδες) γιατί και καλύτερα τρώνε αυτές τις μέρες και δεν μπαίνουν σε έξοδα, αφού μου είναι από σπίτι σε σπίτι για μπλακτζακ. 3. φοβούνται να παραδεχτούν ότι έχουν ήδη βάλει ringtone το last christmas των wham και τρελλαίνονται να ακούνε και το hit της Βανδή 4. φοβούνται να παραδεχτούν ότι ζηλεύουν κάργα όλους όσους έχουν ήδη κανονήσει να πάνε διακοπές σ'άλλη γη, σ'άλλα μέρη. Συνεπώς βγάζουν τον κομπλεξισμό τους και συνοψίζοντας το προαναφερθέντα δηλώνουν με στόμφο "απαπαπα, τα χριστούγεννα εμένα με πιάνει η ψυχή μου, δεν τα μπορώ απαπαπα". Μωρέ, δε μας παρατάτε, με τα κολλήματα σας.
Εγώ έχω να στολίσω δέντρο. Και φέτος αν και πιο single από ποτέ, ευθαρσώς δηλώνω πως θα το κάνω με περισσή χαρά, όχι σαν πέρσυ που ξεροστάλιαζα περιμένοντας τον φίτσουλα να το στολίσουμε μαζί. Θα βάλω μουσικές τρελλές στη διαπασών, θα βάλω και τα καινούρια legwarmers μου, ένα ουισκάκι με πάγο και τραλαλά θα το υψώσω το δίμετρο οικολογικό μου ελατάκι. (τι ελατάκι, τρομάρα του τεράστιο είναι). Αααα και θα βάλω όπως όλοι οι γείτονες τρελλό λαμπιόνι στο μπαλκόνι. Έτσι, ετοιμάζομαι για μεγάλες στιγμές γιατί αυτά είναι Χριστούγεννα. Και σε όσους απορήσουν γιατί τόσο νωρίς ο στολισμός, απαντώ πως φέτος θα φύγω εκτός Ελλάδος για μια βδομάδα, οπότε τουλάχιστον να το χαρώ το ρημάδι φορτωμένο και στολισμένο τις μέρες μέχρι τις 24/12.
Και όπως θυμάμαι και όλα τα χρόνια που στολίζαμε δέντρο στο πατρικό μου (εκτός απο τη χρονιά που "έφυγε" ο μπαμπάς μου και δεν έπαιξε στολισμός) στα παλιά και πολυφορεμένα στολιδάκια, πάντα είχαμε να προσθέσουμε κι ένα καινούριο touch. Κάθε χρόνο, όλο και κάποιο new entry (συνήθης ύποπτος το αγγελούδι της κορυφής, γιατί πολλές φορές το περσινό κάποια στιγμή έτρωγε τα μούτρα του κι έσπαγε - πορσελάνινο γαρ). Άσε που η μαμά με καμιά αγορά skip, ariel,cocacola κάποια αηδία θα κέρδιζε δώρο και την κότσαρε κι αυτή στο χρυσοποίκιλτο δεντρίλιο. Το δικό μου είναι πάντως σε πορτοκαλί αποχρώσεις και δε σκοπεύω φέτος (που είναι ο δεύτερος χρόνος ζωής του) να προσθέσω κάτι άλλο. Πέρσυ έσκασα 500 ευρώ σε στολίδια και φωτάκια, νησάφι.
Αν υπάρχει εθελοντής εκεί στο κοινό, να βοηθήσει στην ανέγερση παρακαλώ καλέστε για ραντεβού. Ένας ένας, με τη σειρά, για όλους έχει μπιχλιμπίδια να κρεμάσουν. Βέβαια, το ζόρι είναι το ίδιο το έλατο, είναι από αυτά που βάζεις ένα-ένα τα (υποτιθέμενα) κλαδιά, που έχουν σειρά και αριθμό μεγέθους. Πέρσυ, η εξυπνίδου αγόρασα πανάθεμαμε το πιο ψηλό, και ξεκίνησα να βάζω απο κάτω τα κλαριά, για να συνειδητοποιήσω στο τέλος ότι δεν έφτανα η πάνκοντη να βάλω αυτά της κορυφής (είπαμε, ο φίτσουλας όταν τελικά ήρθε, το βρήκε έτοιμο και στην πρίζα - τι τους θέλω τους ψηλούς τελικά άμα είναι άχρηστοι ακόμα και σε αυτό). Οπότε, φέτος θέλουμε εθελοντές με μπόϊ και μυαλό, γιατί εγώ δε διαθέτω ούτε το'να, ούτε τ'άλλο. Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, φέτος θέλουμε απλά εθελοντές. Κερνάω ποτό, σοκολατάκια, ξηροκάρπια και πίτσα. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, αλλά μετά το "τέταρτο", παρακαλείστε να βρείτε την έξοδο μόνοι σας. Φιλιά κι αναμένω.