Ζόρια χριστούγεννα

Χρόνια Πολλά a todos, ελπίζω να περάσατε καλά τα Χριστούγεννα... Εγώ πάλι, όχι. Δε θα αναπτύξω πάλι μοιρολατρικές αντιλήψεις, αλλά φαίνεται πως τελευταία δε με θέλει το σύστημα. Πώς λένε ενός κακού μύρια έπονται; Ε, κάπως έτσι multpiplied by a thousand. Κατάφερα λοιπόν να περάσω για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά γιορτές με ταλαιπωρία και στενοχώριες. Και αναρωτιέμαι πού θα τελειώσει... πόσο ακόμα; Μου θυμίζει τις στιγμές που ζούσα το φθινόπωρο του 2006, μέσα στη μιζέρια και την απογοήτευση, τότε που τραγουδούσε ο Πετρέλης "χτύπα κι άλλο...". Ε, λίγο ακόμα και θα πάμε πιο κάτω κι απ'τον πάτο από τη γκαντεμιά.
Η εκδρομή στις Ελβετικές Άλπεις αποδείκτηκε μεγάλη οδύσσεια. Αυτές οι 6 μέρες είχανε έντονη βροχόπτωση, έντονη χιονόπτωση, αποκλεισμό σε κωλοχώρι του κερατά λόγω κλιστού δρόμου ένεκα κινδύνου χιονοστοιβάδας, 20 μόλις χιλιόμετρα από τον προορισμό μου, διαμονή σε πανδοχείο της κακιάς ώρας, τουρτούρισμα σε παιδικό κρεββατάκι, τυλιγμένη με το μπουφάν μου για να μην κρυώνω, γνωριμία με έτερους ταλαίπωρους Έλληνες, πολύωρη οδήγηση για να προσεγγίσω το St Moritz από άλλο δρόμο, αποκλεισμό σε άλλο χωριό στου διαόλου τη μαμά επειδή το ενοικιαζόμενο αμάξι δεν ήταν εξοπλισμένο με σωστές αντιολισθητικές αλυσίδες, μεταφόρτωση της προίκας μου στο αμάξι των προαναφερόμενων, ταξίδι ωρών μέσα στο κρύο και τα χιόνια και άφιξη με καθυστέρηση μιάμισης μέρας. Και σα να μη φτάνανε όλα αυτά, δυο μέρες μετά πηγαίνοντας να φέρω πίσω το παρατημένο αμαξάκι από το χωριό στη μέση του πουθενά, παρέα με μια θεότρελη Ιταλοελβετίδα, δεύτερος γύρος στο έπος του ομήρου. Άλλες 7 ώρες να παλεύω με τα στοιχεία της φύσης μέσα στα βουνά, αλυσίδες να σπάνε, οδική βοήθεια να καταφτάνει με τα χίλια ζόρια και το πορτοφόλι μου να αδειάζει με ασυγκράτητους ρυθμούς για να πληρώσω τις εξυπηρετήσεις...
Και εντέλει, κάτι καλό έπαιξε στο δημοφιλές θέρετρο; Εντάξει, έκανα snowboard σε χιονοδρομικό Ολυμπιακού βεληνεκούς, έφαγα σε κυριλέ εστιατόρια, έπαιξα σε casino, λικνίστηκα σε ρυθμούς Gloria Gaynor στο Kings Club, έκανα τύπου ηλιοθεραπεία ξάπλα στις ακριβοθώρητες σεζλονγκ του Salastrains, ήπια κούπες και κούπες gluhwein στο Roo Bar παρέα με τους δασκάλους σκι, έκανα τσάρκα σε χλιδάτες μπουτίκ τύπου Moncler και Prada, κόντεψα να σκάσω 900 ευρώ για μια εντελώς χαζή αλλά επετειακή LV με στάμπα Via Selas St Moritz αλλά η φωνή της λογικής και το άδειο πορτοφόλι με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Κι ευτυχώς, η παρέα ήταν καλή. Ρίξαμε γέλιο, κοροϊδεύοντας τον κόσμο, από άκυρους τουρίστες έως τους υπερφορτωμένους με γουναρικά κυριλέδες. Ήταν διακοπές με αίγλη και χλιδή, δεν το αρνούμαι. Αλλά, με το πακέτο που έφαγα στην αρχή, έφτασα να αναλογιστώ whether it was worth it...
Τεσπά, για να μη μακρυγορώ, δεν ξέρω αν θέλω να δω χιόνι any time soon. Το φαγα στη μάπα και υπό συνθήκες τέτοιες που αηδίασα. Σιχτίρισα την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω και φέτος διακοπές στα βουνά. Ζήλεψα που η οικογένεια μου πέρασαν τις μέρες αυτές μαζί back in home κι εγώ μόνη στην Ελβετία. Αυτό είναι μοναξιά, να είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο, στο πιο πολύβουο θέρετρο της Ευρώπης, με παρέα και παρόλαυτα να αισθάνεσαι λες και είσαι απομονωμένος. Στη δική μου περίπτωση, το "αποκλεισμένος" σαν όρος τα περιγράφει πιο σωστά. Να το βράσω το jet set, να βράσω το ποζάρισμα και το δήθεν. Πρώτη φορά μέσα στο αερολάνο της επιστροφής είχα εκνευρισμό για την καθυστέρηση της πτήσης. Τόσο πολύ ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι. Και ειλικρινά, για όλα τα χαϊλίκια του κόσμου, there is no place like home.
Γι'αυτό και αποφάσισα να αρνηθώ όλες τις προσκλήσεις και τις προτάσεις για glamorous gatherings και πάρτυ για την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Μπούχτισα με το life and style και μου έλειψε η ηρεμία και η θαλπωρή που επικρατούν στο καβούκι μου. Συνεπώς, φαγητό με την αδερφή μου και τον άνδρα της και νωρίς σπίτι για ύπνο. Όχι άλλες επιπολαιότητες. Τα κεφάλια μέσα, που λένε. Για να φύγει επιτέλους αυτός ο σκατόχρονος και να πάει από εκεί που ήρθε, στον αγύριστο. Ουστ! Και να μπει ο καινούριος με καλύτερους οιωνούς. Inshallah... Κι όπως πολύ σωστά μου είπε απόψε μια ψυχή, νησάφι με τις ευχές για καλή υγεία. Γιατί κι όταν έχουμε την υγειά μας, τελικά έχουμε εκατομμύρια άλλα προβλήματα. Συνεπώς, καλά ευχήθηκα και σε προηγούμενη ανάρτηση για ισορροπίες στη ζωή μου. Αυτό θέλω, ηρεμία και ισορροπία (όχι άλλες σαββούρες εντός κι εκτός πίστας). Φιλιά.