Remos rocks

Ο Αντωνάκης παρέδωσε όπλα στις 05.30, έχοντας δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας για πάνω από 5 ώρες στη σκηνή του Διογένης Studio. Εγώ παρέδωσα όπλα στις 06.20, έχοντας τραγουδήσει, χορέψει, πιεί για πάνω από 7 ώρες. Μάλλον με βλέπω εκεί πάλι την Κυριακή. Το πρόγραμμα ήταν πολύ καλό, εξυψωτικό και κοψοφλεβίτικο μαζί. Ό,τι περιμένει κανείς από το Ρέμο, δεν πας για χορούς στην πίστα και νησιώτικα τύπου Πάριου. Πας για να ακούς, να κατεβάζεις το ουισκάκι σου σα νερό, να αναστενάζεις, να σκέφτεσαι, να καπνίζεις 2-3 πακέτα (αν είσαι καπνιστής), να τσεκάρεις το κινητό σου καμιά πεντακοσαριά φορές, να ξαναδιαβάζεις τα sms που θες να στείλεις (ή που μαλακωδώς έχεις ήδη στείλει), να τεντώνεις τα χέρια σου ψηλά προς το ταβάνι όταν ακούγεται κάποιο emotional άσμα, να πετάγεσαι όρθιος από την καρέκλα όταν ακουστεί αυτό που σε εκφράζει, το αγαπημένο σου.
Προσωπικά, ήμουν όρθια στα 3/4 του προγράμματος και τα χέρια μου είχαν πάθει αγκύλωση από την υπερέκταση. Και το κινητό το τσέκαρα δυό φορές μόνο για να δω αν τελικά θα μας τιμήσει το ίνδαλμα με την παρουσία της. Εντάξει, την πήρα και τηλέφωνο να της αφιερώσω το τραγούδι που αγαπώ πολύ ("... έχω μάθει να κοιμάμαι με την πόρτα ανοιχτή..."). Αααα, πήρα και στην Καβάλα να αφιερώσω το "μόνος μου το πέρασα κι αυτό", ήταν παραγγελιά. Μετά πέταξα το τηλέφωνο στην τσάντα και άρχισα να επιδίδομαι σε λουλουδοπόλεμο με τους υπόλοιπους συνδαιτημόνες (η "συμμορία της βεράντας" έγραψε). Και να χώνω με μένος τα δεκάποντα στην καρέκλα. Nαι, ναι, τρομάρα μου, δεν το περίμενα αυτό από μένα, όρθια πάνω στην καρέκλα... Και να εκνευρίζω τις θείτσες του πίσω τραπεζιού (κάτσε κάτω μου λέγανε να βλέπουμε κι εμείς, ας πληρώνατε το Στελάρα να σας βάλει σε καλύτερο τραπέζι τους έλεγα εγώ, σιγά μη βάλω κ@#$ κάτω).
Συνήθως τα καλλιτεχνικά "δρώμενα" που προηγούνται του κυρίως προγράμματος τα έχω γραμμένα και δεν ασχολούμαι (αν έχω φτάσει νωρίς στο τραπέζι). Ωστόσο, όπως και πέρσυ, τα ακροβατικά των χορευτών είναι όλα τα λεφτά. Και τα κουστούμια τους. Όλη η αίθουσα έμεινε άναυδη με ένα ντουέτο αγοριών (καλά, δεν παίρνω κι όρκο πως ήταν φανατικοί άνδρες) που ισορροπούσαν ο ένας στο κεφάλι του άλλου, αψεγάδιαστα κορμιά, αέρινες κινήσεις. Γι'αυτούς και μόνο την Κυριακή θα πάω πάλι από νωρίς. Αλλιώς, ο Αντωνάκης βγαίνει κατά τη μία και. Άνετα, δηλαδή, πας ένα ροκάκι για προθέρμανση, και σκας μούρη μετά για το βαρύ πυροβολικό ;-)
Το κλού της βραδυάς ήρθε κατά τις 03.30, όπου φέρελπις νέος από παρακείμενο τραπέζι με πλησίασε out of the blue, έδωσε τα διαπιστευτήρια του και επέμενε να με βγάλει έξω για καφέ την επομένη. O ξάδερφος, eager να υπερασπιστεί την τιμή της ξαδέρφης ήταν στο τσακ να παρέμβει, οι φιλενάδες χαζογελούσαν όλη την ώρα πίσω από την πλάτη μου και ο φέρελπις ακάθεκτος επί το έργον. Αρνήθηκα ευγενικά, τον έστειλα στο τραπέζι του και επανεντάχθηκα στο κλίμα της παρέας, γιατί ο αθεόφοβος ήρθε και μπαστακώθηκε ακριβώς την ώρα που ο Αντωνάκης τραγουδούσε Μαρινέλα. Δε λέω, βέβαια, τιμή του για την προσέγγιση (ήτο κι Έλλην του εξωτερικού) και μου επισήμανε πως με λύπη του διαπιστώνει πως οι άνδρες πλέον στην πατρίδα have gone soft και δε φλερτάρουν. Ε,να πεις πως έχει άδικο ο χριστιανός; Δεν έχει, τα χουμε πει αυτά. Γι'αυτή και μόνο την κίνηση δεν τον διαολόστειλα από την αρχή. Δεν είμαι καμιά κομπλέξω, δεν ενοχλήθηκα per se, αλλά μου την έσπασε που έχασα τα καλά κομμάτια, οι άλλοι ήταν στο τσακίρ κέφι κι εγώ αναλωνόμουν στην επιχειρηματολογία υπέρ της άρνησης μου να του δώσω το τηλέφωνο μου. Άμα είχα πει το προσφιλές μου "άντε γαμήσου, φίλε μου" και να το λήξω από το πρώτο δευτερόλεπτο, θα λέγανε μετά οι άντρες γνωστοί μου τα κλασσικά περί γυναικείας ξιπασιάς και απροσιτότητας. Οπότε, είπα να είμαι διαλλακτική, να δώσω την ευκαιρία και να ακούσω το ατακαδόρικο approach και μετά να ρίξω το άκυρο. Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, τελικά ρε αγόρια, δεν είναι πιο ειλικρινές να τα λέμε στην ψύχρα; Μεγάλε, σπάσε, ήρθα να ακούσω Ρέμο και να κόψω φλέβα, άμα ήθελα καμάκι, θα πήγαινα σε κάνα ... καταγώγειο-νυφοπάζαρο (ονόματα δε λέω)...
Το cut along story short, antonis rocks. And hopefully, θα κάνω guest πολύ σύντομα, άσε που χαλαρά με βλέπω όπως ακριβώς και πέρσυ εκεί, πρωτοχρονιά. Ευελπιστώ με άλλη σύνθεση ομάδας, γιατί η περσινή μου βγήκε ξυνή. Δε λένε, όπως σε βρει η αλλαγή του χρόνου, κάπως έτσι θα είναι όλη σου η χρονιά; Ε, εμένα το 2009 με βρήκε αρχικά εντελώς single στο σπίτι με την οικογένεια μου και τους κουμπάρους και κατόπιν στο Ρέμο, στο τραπέζι του φίτσουλα, αλλά με μια απόσταση χιλιομέτρων ανάμεσα μας. Έτσι, λοιπόν, εξελίχτηκε κι όλος ο χρόνος: single, με την οικογένεια δίπλα μου, την κουμπάρα new entry στην παρέα, τον Ρέμο σε εβδομαδιαία διάταξη και τον φίτσουλα miles away. Thinking about it, everything turned out for the best, άρα ένα Διογένη να τον χτυπήσουμε για after new year's. Φιλιά.