Περί ανθρωπιστικής βοήθειας

Δεν ξέρω αν σας έχουν κουράσει κι εσάς οι χιλιάδες εκδηλώσεις αγάπης και φιλανθρωπίας για τα θύματα της Αϊτής, αλλά πραγματικά αν μου στείλει έστω κι ένας άλλο invite να βοηθήσω τα κακόμοιρα παιδάκια με ένα κλικ, θα ουρλιάξω. Εντάξει, δε διανοούμαι να μειώσω το γεγονός, είναι θλιβερό, αλλά έλεος με τον καθένα που κοιτάζει πώς να προβληθεί καλύτερα εκείνος μέσα από την καταστροφή. Συναυλία από εδώ, μαραθώνιος αγάπης από εκεί, Unicef και μαλακίες τούμπανα λες και δεν ξέρουμε ότι δεν πάει cent στους σεισμόπληκτους. Πάνε μετά και κάνουν επανέκδοση του "we are the world", που ρε πούστη μου σε κάθε καταποντισμό θα βγαίνει και καινούρια version (σαν κι αυτά τα Band Aid και τις λοιπές αηδίες που μας βομβαρδίζουν κάθε Χριστούγεννα). Κι άλλα λεφτά για τους κληρονόμους του Μicheal Jackson δηλαδή. Γιατί ναι μεν τα έσοδα από τις πωλήσεις και καλά θα διατεθούν στον πολύπαθο πληθυσμό της Αϊτής, αλλά ας μην ξεχνάμε και τα πνευματικά δικαιώματα, κι εκεί είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.
Και γιατί να δώσουμε εμείς λεφτά, δεν έχω καταλάβει. Αντί οι παλιοξεφτίλες οι Αμερικάνοι (που ευθύνονται για την κατάντια και την οικονομική εξαθλίωση αυτής της εξωτικής χώρας, πρώτα με τις δεκαετίες κατοχής και εν συνεχεία με τους φίλα προσκείμενους απολυταρχικούς προέδρους που τοποθετούσαν στην εξουσία και κατάφερναν να ρουφάνε το αίμα του κοσμάκη) να πούνε πάρτε παιδιά μερικά τρισεκατομύρια δολλάρια και κοιτάχτε να ανασυνταχθείτε, βγήκανε στα παράθυρα, γρυλλίσανε κάτι περί συμπαράστασης και "η σκέψη μας είναι μαζί σας" κι άντε γεια. Και κάθονται μετά οι καραγκιόζηδες του Hollywood και της διεθνούς μουσικής βιομηχανίας να κάνουν συμβολικές εμφανίσεις και παραστάσεις. Δεν ξέρω, αλλά δεν τα χάφτω. Στις δικές τους τσέπες πάνε πάλι οι εισπράξεις, είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Όταν πήγαινα σχολείο, κάθε χριστούγεννα κάναμε το λεγόμενο έρανο της αγάπης. Αντί όμως να μαζεύουμε λεφτά, φέρνανε όλοι οι μαθητές από το σπίτι τους μια σακούλα super market με αγαθά, ήτοι όσπρια, γάλατα, λάδι, φρυγανιές, μέλι ή τέλοσπάντων τρόφιμα που δεν αλλοιώνονταν εύκολα. Φέρναμε επίσης φάρμακα που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί και δεν είχαν λήξει. Μια ομάδα παιδιών μαζί με καθηγητές έκανε το διαχωρισμό όλων των προϊόντων και εν συνεχεία ετοίμαζε καινούριες σακούλες που να περιέχουν μια ποικιλία από τα είδη που είχαν συγκεντρωθεί. Και τέλος, μια άλλη ομάδα μαθητών αναλάμβανε τη διανομή αυτών των σακουλών σε φτωχές οικογένειες του Πειραιά, τις διευθύνσεις των οποίων παρείχε κάθε χρόνο η Εκκλησία. Αυτό μάλιστα, ήταν φιλανθρωπία. Κανείς δεν είχε κάποιο κρυφό κέρδος πίσω από την εκστρατεία. Ούτε το σχολείο, ούτε οι μαθητές, ούτε οι παπάδες.
Επίσης, αξιέπαινη προσπάθεια αυτή γνωστής αλυσίδας καταστημάτων που μας παρότρυνε να συγκεντρώσουμε παλιά παιδικά βιβλία και παιχνίδια, για να δοθούν σε ιδρύματα και ορφανοτροφεία, που σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί βρίθει η χώρα μας από δαύτα. Το ίδιο και με τους ειδικούς κάδους στους οποίους μπορούμε να αφήσουμε παλιά ρούχα. Δηλαδή, μου φαίνεται πιο σωστή η συνεισφορά σε είδος. Τα χρήματα δεν είναι σίγουρο ποτέ ότι θα δαπανηθούν σωστά για να αγοραστούν φαγητό, ρούχα, εμβόλια. Είναι όπως με τα παιδάκια στα φανάρια, αν τους δώσεις κέρματα, δε θα τα κρατήσουν εκείνα αλλά ο προαγωγός τους. Αν θες να βοηθήσεις, δώστους μπισκότα ή πάρε τους κάτι να φάνε.
Κάποτε αγόραζα συστηματικά κάρτες της Unicef ή της Ελληνικής Εταιρίας Σπαστικών. Ήμουν, όμως, αφελής και θωερούσα πως συνέδραμα όλα τα μαυράκια της Αφρικής και τα άρρωστα παιδάκια στο ΠΙΚΠΑ. Σκατούλες, μάλλον βοηθούσα την τσέπη κάποιου χοντρομπαλά που θρονιαζόταν σε ένα τεράστιο ζεστό γραφείο. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως οι τρόποι για να βοηθήσεις τους συνανθρώπους που βρίσκονται στο έλεος της φτώχιας είναι άλλοι. Δεν είναι στα sms που χρεώνεσαι 1,19€, δεν είναι στα cd με το "we are the world", δεν είναι ούτε κατα διάνοια στο κλικ που θα κάνεις με το ποντίκι σου πάνω σε μια ιστοσελίδα. Καλύτερα τράβα στο γηροκομείο του Πειραιά και κράτα παρέα στους παππούδες που μαραζώνουν μοναχοί τους, καλύτερα μάζεψε μερικές από τις χιλιάδες μπλούζες που είναι πεταμένες στον πάτο της ντουλάπας σου και πήγαινε τες στο Ορφανοτροφείο Θυλέων στην Αργυρούπολη, αγόρασε μερικούς χυμούς και τσουρεκάκια και δώστα σε κάτι άστεγους τριγύρω από την Ομόνοια. Αυτά θα έχουνε μεγαλύτερη αξία από τις παπαριές e-mail που μου προωθείς και τα γκρουπάκια συμπαράστασης που κάνεις join στο facebook. Φιλιά