Valentine in disguise

Βαλεντίνοι και Βαλεντίνες, γειαχαραντάν. Ας μου εξηγήσει κάποιος πώς γίνεται κάθε χρόνο όλοι μα όλοι μου οι γνωστοί και φίλοι να κοπανιούνται να να λένε πως δεν έχουν ανάγκη μια μέρα το χρόνο για να εκφράσουν τον έρωτα τους, πως η σημερινή γιορτή είναι καθαρά εμπορευματοποιημένη (από τους λουλουδάδες, τους σοκολατιέρηδες και τους α-στιάτορες) και πως αρνιούνται κατηγορηματικά να συμμετάσχουν στο πανηγυράκι και ΠΑΡΑΥΤΑ απόψε τα εστιατόρια να είναι όλα fully booked και τις επόμενες 3-4 μέρες σε όλους τους κάδους σκουπιδιών να δεις πεταμένα χιλιάδες μαραμένα κόκκινα τριαντάφυλλα; Πώς δε γιορτάζετε ρε παιδιά, που καταπώς φαίνεται του δίνετε και καταλαβαίνει στα themed gifts, στις πραλίνες και τις σαμπάνιες; Και καλά, δε λέω, δικαίωμα του καθενός να κάνει ό,τι θέλει και να σπαταλάει τα λεφτά του όπου γουστάρει. Αλλά, please μη μας φλομώνετε στις δηλώσεις οτι είστε υπεράνω, αφού κι η κουτσή μαρία ξέρει ότι λαχταράτε να περάσετε απόψε με το έτερον ήμισυ αγκαλιά στο υπέρδιπλο κρεββάτι μιας σουίτας πολυτελούς ξενοδοχείου, φορώντας αμφότεροι τα λευκά μπουρνουζάκια σας, ακούγοντας Barry White και ταίζοντας ο ένας τον άλλον φραουλίτσες (compliments of the manager). Και κάπου εδώ εμένα επιτρέψτε μου να πάω να ξεράσω.
Ακούγομαι σα γριά γεροντοκόρη; Μπορεί. Να τα λέω από τη ζήλεια μου; I don't think so. Εγώ σήμερα πέρασα όμορφα, έκανα τη βόλτα μου στη Βουλιαγμένη, έφαγα το νοστιμότατο φιλετάκι μου στο Moorings ατενίζοντας το αέραντο γαλάζιο, ήπια το κρασάκι μου, με κέρασαν τη μαστίχα μου, ήπια κι ένα εσπρεσάκι και το σημαντικότερο είχα πολύ καλή παρέα. Μετά πήγα με άλλη παρέα στη Μαρίνα Φλοίσβου και ήπια άλλο καφεδάκι, έφαγα και το γλυκάκι μου και τίγκαρα. Pure bliss. Και ίχνος Βαλεντίνου. Τα μόνα λέλουδα που είδα ήταν αυτά που προσπαθούσε να μου πασάρει ο Πακιστανός στο φανάρι. Η μόνη πραλίνα που δοκίμασα ήταν η γεύση φουντούκι στον καφέ φίλτρου. Η μόνη μουσική που άκουσα ήταν τα καρναβαλίστικα που δίνανε και παίρνανε. Κι απόψε θα είμαι αγκαλιά με το πιο χουχουλιάρικο πράγμα του κόσμου, το μαξιλάρι μου! Αν περάσατε καλύτερα, leave me a comment.
Οι μόνες που ίσως περάσουν ελαφρώς πιο διασκεδαστικά είναι οι τρεις φιλενάδες που απόψε θα πάνε στο στέκι και με προσκάλεσαν, αλλά ομολογώ πως απέρριψα ευγενικά την πρόταση τους. Σήμερα θα γίνεται της κακομοίρας εκεί μέσα και frankly δεν είμαι σε διάθεση σαρδελοποίησης. Ούτε έχω και καμιά όρεξη μασκαρέματος, γενικά δεν είμαι ο τύπος της μεταμφίεσης. You get what you see, folks. Και δε μου αρέσουν και τα καραγκιοζιλίκια που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο τέτοια μέρα μέσα στο ροκ. Να μου πείς, πού τα ξέρεις κυρά μου αφού δεν έχεις πατήσει ουδεπόποτε στο αποκριάτικο πάρτυ. Δε χρειάστηκε, έχω κάθε χρόνο ανταπόκριση κι επίσης αύριο το μισό facebook θα αναρτήσει φωτογραφίες με τα καθέκαστα. Οπότε, τι να τρέχω μες τη βρόχα και το κρύο, για να πάω να δω τους μισούς άνδρες ντυμένους καλόγριες και τους άλλους μισούς ντυμένους πουτάνες; Ή μήπως για να μετράω τις sexy νοσοκόμες και τις χίπισες; Μπα, λέω να μην πάρω ούτε από αυτό. Πιείτε ένα υποβρυχιάκι και για μένα, κορίτσια (αν και highly unlikely, γιατί καλώς ή κακώς τα κεράσματα γίνονται πάντα εν τη παρουσία μου - ψωνάρα...) και μου λέτε αύριο τα details.
Εγώ σιγά σιγά την κάνω για το ραντεβού μου. Είπαμε, προβλέπονται καυτές αγκαλιές. Εκτός του ότι όλα τα κανάλια στην τηλεόραση θα προβάλλουν ρομαντικές κομεντί, εκτός του όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί κάνουν countdown τα 100 πιο δημοφιλή love songs, έχω και τη γειτόνισσα από τον πρώτο να παίζει πιάνο εδώ και τρεις ώρες. Δηλαδή, γίνεται να μην περάσω τη βραδυά μου τίγκα στην αγάπη; Πάω να ξεράσω για δεύτερη φορά και να φτιάξω pop corn. Φιλιά, ατιμούτσικοι μασκαράδες μου!