Μιούυυυυυυυζικαλλλλλλλλλλλ

Θα προσπαθήσω να περιγράψω τις εντυπώσεις μου από μια όμορφη παράσταση που παρακολούθησα την περασμένη εβδομάδα και τονίζω την "προσπάθεια" γιατί ακόμα και σε αυτή την περίσταση καταφέραμε με την κολλητή να πιούμε τον κώλο μας και να γίνουμε λιάρδα. Ακόμα κι εκεί ρε γαμώτο, στην πιο ανέλπιστη φάση τα κάναμε πουτάνα. Τέλοσπάντων,στο θέμα μας. Θα αναφερθώ στα δρώμενα, αυτά δηλαδή που κατέγραψε ο εγκέφαλος μου όσο ήμουν ακόμα νηφάλια. Τόπος:  πολυχώρος PassPort στον Πειραιά, πρώην κινηματογράφος Χάι Λάιφ. Χρόνος: Παρασκευή λίγο μετά τις 22.30. Παράσταση: MuzicALL. Συντελεστές: Εβελίνα Παπούλια, Μαρία Σολωμού κι ένας Απόστολος κάτι. Δε θυμάμαι επίθετο, αλλά για αυτό σας διαβεβαιώ δε φταίει το αλκοόλ. Μαζί τους και η zand the band, κοινώς η μπάντα που παίζει τα πάντα. Παράσταση: κάτι από μιούζικαλ, κάτι από πρόζα, λίγο χορός, λίγο κρασί και το αγόρι μου, κοινώς μια φάση cabaret meets stand up comedy, τυλιγμένα με κουστούμια σουρεάλ και σερβιρισμένα αλά burlesque. Αποτέλεσμα: ήταν εξαίσιο, διασκεδαστικό, ήταν διαδραστικό, είχε τρόπο τινά μια πλοκή, ήταν διαφορετικό.
Εντάξει, στο τραγουδιστικό κομμάτι (αμάν, ελπίζω να μην ακούστηκα σαν αυτή την Αθηναϊδα από το just the 2 of us) η κατάσταση ήταν ενδιαφέρουσα απλά και μόνο από την ποικιλία των τραγουδιών. Η επιλογή τους είχε μεγάλο εύρος, από το soundtrack του Μάγου του Οζ και του Billy Elliot, έως τους Who, τους Abba, τους Doors, τους Clash και το shoop shoop song της Cher. Μπριόζοι και οι τρεις πρωταγωνιστές, έκαναν περίεργες διασκευές (και κάποιες αποδόσεις στα ελληνικά, την ώρα του ελληνικού κηνιματογράφου), ένα μουσικό ποτ-πουρί, έναν ευχάριστο αχταρμά, που χάρη στην πολύ καλή ακουστική και χωροταξική αισθητική του μαγαζιού, άνετα αισθανόσουν σαν σε μπαράκι τύπου Circus (που επίσης παίζει τα πάντα). Μάλλον για αυτό και παρασυρθήκαμε και ήπιαμε πολύ. Είχε κέφι, πώς να το κάνουμε και το πάντρεμα των ακουσμάτων ήταν ευχάριστο, και οι προζάτες ατάκες ήταν ευτυχώς λίγες, ούτως ώστε να μην αποσπάται η προσοχή του θεατή/ακροατή, το κυρίοτερο πάντως ότι δε βαρεθήκαμε με το love story που υπέβοσκε πίσω από την υπόθεση του έργου.
Οι φωνές όλων ήταν δουλεμένες, ειδικά της Παπούλια, αν και προσωπικά βρήκα πως η Σολωμού δεν μπόρεσε να αποβάλει αυτή τη ρετσινιά της υστερικής γκόμενας, περσόνα την οποία έχει χτίσει με ιδρώτα στο τηλεοπτικό στερέωμα. Δηλαδή, ήταν και λίγο παράφωνη σε κάποια σημεία, αλλά μέσα στο χαρούμενο κλίμα, έλεγες δε βαριέσαι, μια τσιρίδα παραπάνω πόσο να μας χαλάσει. Ο Απόστολος χωρίς επίθετο για τα κυβικά του ήταν πολύ καλός, αν κι όταν με σήκωσε σε ένα σημείο της παράστασης να χορέψουμε μαζί ταγκό επί της σκηνής, μου μουρμούριζε μέσα στο αυτί κάτι εντελώς ακαταλαβίστικα τα οποία δεν ήθελα να διευκρινήσω μην τυχόν κι ακουγόμουν κι εγώ από το μικρόφωνο ψείρα και γινόταν η παράσταση εντελώς παρωδία (βέβαια, νωρίτερα έκανα κι εγώ τα καραγκιοζιλίκια μου χορεύοντας νιάου ρε γατούλα μαζί με την Παπούλια... κάποιος να με σταματήσει, όταν πίνω γίνομαι επικίνδυνα ρεντίκολο, αν πιάσω και μικρόφωνο...). Οι τρεις οργανοπαίκτες, καλοί ήταν για back vocals, το ατού τους ήταν by far τα κουστούμια και το μακιγιάζ τους. Κοινώς, συνοδευτικοί μαϊντανοί, αλλά απαραίτητοι για να δέσει το πιάτο.
Aπ΄ ότι συμπέρανα, η εν λόγω παράσταση θα παρουσιάζεται ανά την Ελλάδα σε ανάλογους του PassPort πολυχώρους ψυχαγωγίας, μικρούς σε μέγεθος και με μικρής εμβέλειας διαφήμηση. Ούτως ή άλλως είναι κάτι ιδιαίτερο, δεν είναι για όλα τα γούστα και δεν είναι και σκηνοθετημένη από κάνα μεγαθήριο τύπου Ρήγος να συρρέουν τα φιλοθεάμοντα πλήθη. Προσωπικά, περίμενα κάτι άλλο και με εξέπληξε θετικά. Στο κάτω κάτω, δεν ήταν κάτι από τα τετριμμένα. Ούτε θέατρο, ούτε συναυλία, ούτε unplugged gig. Για τα λεφτά του είναι value for money, είναι χαρούμενα διασκεδαστικό, δεν έχει βωμολοχίες όπως συνηθίζεται πλέον σε όλες τις παραστάσεις που οι δημιουργοί τους δε βρίσκουν άλλον τρόπο να εκμαιεύσουν το γέλιο από το κοινό και έχει λογική διάρκεια. Να πάτε! Φιλιά!

Περί καβάτζας

Το καλοκαίρι εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους μαθητές, εγώ έκανα εντατικά. Η αλήθεια είναι πως κινδυνεύω να μείνω τάξη, γιατί όσο και να προσπαθώ, όσο και να διατείνομαι πως είμαι μέσα στα πράγματα, πως παρακαλουθώ όλες τις εξελίξεις, τελικά αποδεικνύεται πως με τις μοντέρνες τάσεις και τη slang δεν το'χω. Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσες φορές "κρέμασα" ακούγοντας καινούριες λέξεις ή πόσες φορές κοίταξα αποσβολωμένη τους συνομιλητές μου ακούγοντας για πρώτη φορά εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο λαός για να περιγράψει καταστάσεις, ανθρώπους, συναισθήματα. Ήταν τόση η χαρά της ανακάλυψης, που μέχρι και status update έκανα, ενημερώνοντας φίλους και γνωστούς για το μάθημα της ημέρας. Και έτσι κάπου ανάμεσα στο κολύμπι και τα ξύδια, οι πιό περπατημένοι της παρέας με διδάξανε κι έτσι έμαθα για τη "καβατζόπουστα".
Εκτός του ότι η ακουστική αυτής της λέξης με έκανε και γελούσα και μόνο με την εκφορά της, η χρήση της για να περιγράψει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ήταν τόσο μα τόσο εύστοχη, που θεώρησα πως επρόκειτο για εφεύρεση της στιγμής. Κι όμως, ο κολλητός με διαβεβαίωσε πως ο όρος είναι καθόλα "δόκιμος" και χρησιμοποιείται χρόνια στους κύκλους του στρατού, για να περιγράψει την κατηγορία ανθρώπων (δη φαντάρων)  που θα κάνουν τις απίστευτες πουστιές, γαλυφιές, μαλαγανιές προκειμένου να καταβάλουν το λιγότερο δυνατό κόπο και να είναι πάντα καβατζωμένοι. Οι κοπέλες της παρέας μου, ανάμεσα τους κι η κολλητή, επιβεβαίωσαν πως είχανε ξανακούσει την έκφραση, αλλά ποτέ ως τότε δεν είχε "κουμπώσει" πιο σωστά πάνω σε συμπεριφορά φίλης. Η προς στιγμήν άτοπη σύγκριση της εν λόγω γυναίκας με τα στρατευμένα νιάτα με έβαλε σε σκέψεις, αλλά το κουβάρι του μυαλού μου άρχισε να στροφάρει με το που μου δόθησαν τα καπρίτσια-παραδείγματα του καβατζόπουστα στο στρατώνα.
Το κυριότερο παράδειγμα πουστιάς του καβατζόπουστα όπως έμαθα είναι να έχει πακέτο/α τσιγάρα αλλά πάντα να κάνει τράκα στα τσιγάρα των αλλονών. Αντιστοίχως, η φίλη καβατζόπουστα, έχει δικό της αμάξι, αλλά θέλει πάντα να πηγαίνει οπουδήποτε με το αμάξι των άλλων. Γιατί το κάνει, ουδείς δεν ξέρει, προσωπικά απορώ πως είναι δυνατόν κάποιος να θυσιάζει την αυτονομία του, μόνο και μόνο για να μη χαλάσει κάνα λίτρο βενζίνη. Μήπως εκτιμά πως δεν είναι καλή οδηγός και κάνει χάρη στην ανθρωπότητα αφήνοντας το αμάξι της στο πάρκιγκ, από το να ξεκληρήσει καμιά αθώα οικογένεια;
Ο καβατζόπουστας στο στρατό θα βάλει λυτούς και δεμένους να μην κάνει υπηρεσίες, αγγαρείες και οτιδήποτε είναι κουραστικό και τον βγάζει από το πρόγραμμα του (του απόλυτου τσουγγρανίσματος, δηλαδή). Έτσι, κι η φίλη καβατζόπουστα θα χρησιμοποιήσει όλα της τα τεχνάσματα και τις γνωριμίες προκειμένου άλλοι να κάνουν κρατήσεις, άλλοι να αγοράσουν εισιτήρια, άλλοι να πάνε νωρίτερα σε νυχτερινό κέντρο να πιάσουν το τραπέζι, να κλείσουν ταξιδιωτικό πακέτο, να της κανονίσουν ραντεβού στο γιατρό/νυχάδικο/κομμωτήριο. Γιατί είναι της μηδενικής προσπάθειας.
Ο καβατζόπουστας θα πάει πρώτος πρώτος, σπρώχνοντας και κλέβοντας τη σειρά άλλων, στο ΚΨΜ να φάει την πρώτη σερβιριζόμενη μερίδα, για να είναι ολόκληρη, ζεστή και για να πάρει το ψαχνό. Η φίλη καβατζόπουστα θέλει να είναι πάντα προσκεκλημένη από εσένα, πάντα ενημερωμένη για τις εξόδους σου, να έρχεται πρώτη πρώτη μαζί σου στο κάλεσμα μην τυχόν και χάσει καμιά καλή φάση, καμιά καλή γνωριμία, κάνα καλό γκομενάκι. Γιατί ο κύκλος σου είναι πολύ μεγάλος και θέλει πάση θυσία κομμάτι από την πίτα. Και φυσικά, να της γνωρίσεις όλους τους eligible singles, τα "φιλέτα". Αν κατά λάθος, δεν την καλέσεις κάπου, στο χτυπάει ότι την αμέλησες ενώ όφειλες να την έχεις σκεφτεί πρώτη πρώτη και παραπονιέται: "βγαίνεις και δε μας λες τίποτα;;;".
Ο καβατζόπουστας ψάχνει πάντα κάποιον να του μετακινήσει το γραφείο, το ράτζο, να του πετάξει τα σκουπίδια, να του μαζέψει τις αρβύλες, ενώ ο ίδιος δε σηκώνεται από την καρέκλα του μην τυχόν και του την πάρουν και δεν έχει μετά αραλίκι. Η φίλη καβατζόπουστα ζητάει διαρκώς εξυπηρετήσεις, γιατί η ενδοχομένως αφοσιωμένη ενασχόληση της με ένα αντικείμενο ισούται με απώλεια ευκαιριών σε άλλο επίπεδο.
Μπορώ να συνεχίσω να παραθέτω ομοιότητες για μια βδομάδα. Είπαμε, έκανα εντατικά και ευτυχώς όλοι οι έχοντες υπηρετήσει θητεία ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν μαζί μου τις εμπειρίες τους με τέτοια "υποκείμενα". Δε θα πω άλλα κοινά. Απλά, θα προσθέσω τις χειρότερες εκφάνσεις της καβατζοπουστιάς της and I will rest my case. Η τύπισσα, λοιπόν, είναι από αυτούς που πουλάνε και τη μάνα τους για το κέρδος, είτε αυτό αποτιμάται σε χρήμα είτε σε άλλου είδους διευκόλυνση. Εκμεταλλεύεται την καλοσύνη σου, τη γεναιοδωρία του, το φιλότιμο και τις αγνές διαθέσεις σου για το δικό της συμφέρον. Σε θυμάται μόνο όταν σε έχει ανάγκη, σε κάνει παρέα όσο της είσαι χρήσιμη και εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού όταν βρει πιο πρόσφορο έδαφος για εκμετάλλευση. Ζητάει ξεδιάντροπα να γίνεις σοφέρ της, χορηγός της, νταβατζής της, πάντα με νάζι και αυτό το ξεδιάντροπο θράσος που σε αφήνει ανίκανο να αντιδράσεις και να αρνηθείς. Θα γίνει η αρμένικη βίζιτα, θα σου μπαστακωθεί στις διακοπές για τσάμπα κατάλυμα, θα δανειστεί τα ρούχα σου, τις επώνυμες τσάντες σου για να πάει σε κάποια εκδήλωση, θα κάνει φίλους της όλους τους φίλους σου για να επεκτείνει το δικό της κύκλο. Έχει την απαίτηση να την αποκαταστήσεις με κάνα καλό γνωστό σου, αλλά αν στο μεταξύ την καλέσουν την ίδια κάπου με αρκετούς άνδρες, δε θα προτείνει σε καμιά φίλη της ελεύθερη κι όμορφη να τη συνοδέψει, γιατί είναι μονοφαγού και η παρουσία άλλων γυναικών απλά της μειώνει  τις ευκαιρίες. Όταν δε αποκτήσει σύντροφο, τον φυλάει σαν κόρη οφθαλμού και δεν τον παρουσιάζει στις προαναφερθείσες κατηγορίες γυναικών, μην τυχόν και της τον φάνε μέσα από τα χέρια της.  Οι πιο χρήσιμες γνωριμίες είναι αυτές που μπορούν να της αποφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση, φυσικά όμως αν μάθει για κάποια θέση την οποία η ίδια δεν μπορεί ή δε γίνεται για άλλους λόγους να καλύψει, δε θα προτείνει ποτέ κάποια άλλη φίλη της ή γνωστή της που ενδεχομένως να έχει μείζον βιοποριστικό πρόβλημα. Γιατί και σε αυτό τον τομέα είναι μονοφαγού και κοιτάει την πάρτη της, αν δεν φάει αυτή, κανείς να μη φάει. Τέλος, η φίλη καβατζόπουστα, δεν έχει κολλητές. Όπως και το όνομα της υποδεικνύει, έχει μόνο καβάτζες. Ο καθένας που συναναστρέφεται έχει συγκεκριμένη και περιορισμένη χρηστικότητα κι όταν πάρει (ή όταν δεν πάρει) αυτό που χρειάζεται, πάει αλλού.
Μάθημα πρώτον λοιπόν, το οποίο αφελώς είχα καταγράψει και στο παρελθόν. Τι να τους κάνεις τους εχθρούς, άμα έχεις τέτοιους φίλους; Φίδι στον κόρφο σου. Αλλά δυστυχώς εγώ μπορεί να μη δίνω δεύτερες ευκαιρίες στους άνδρες, δίνω όμως στις φίλες μου, γιατί τις αγαπώ και τις θέλω δίπλα μου, με όλα τους τα ελαττώματα. Δεν είμαι άλλωστε "άσφαλτη" και του λόγου μου. Νομίζω, όμως, πως έδωσα πέραν του δεόντος πολλές ευκαιρίες στην εν λόγω κυρία. Το Εφάκι καβάτζα δεν είναι και πουστιές σε μένα τέλος. Πολύ κράτησε το ανεκδοτάκι της αχαριστίας και η υπομονή έχει και τα όρια της. Τράκα να κάνεις σε αλλουνού πακέτο εφεξής. Φιλιά.

Πρόσωπο με πρόσωπο

Face2face βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες με την Αννούλα και τον Σάκη. Ναι τον γνωστό, μωρέ, αυτόν που επί ματαίω προσπαθεί να βγάλει κάνα χρήμα "σχεδιάζοντας" ρούχα για γνωστή αλυσίδα σπορ ένδυσης. Και την Απόλυτη. Τώρα, εγώ να πω το κρίμα μου, που παρά το γεγονός ότι παρέστην στο Αθηνών Αρένα την επομένη της πρεμιέρας, που υποτίθεται πως το όλο show θα 'πρεπε να μας καθηλώσει, προσωπικά το βρήκα μια βλακεία και μισή; Δεν ξέρω τι έφταιγε, ειλικρινά, και να πεις ότι είχα πάει με λάθος παρέα, άντε να βγάλεις λίγους πόντους για το dissatisfaction μου από εκεί (no offence, μια χαρά ήταν τα παιδιά, απλά μάλλον το μπουζουκερί δεν είναι το φόρτε τους, δεν εξηγείται αλλιώς το ότι στο τραπέζι από τις 03.30 και μετά είχαμε μείνει όλοι κι όλοι τρεις). Να πεις ότι δε μας είχανε βάλει σε καλή θέση, τσου, μια χαρά βλέπαμε, ίσα ίσα φέτος έχουν κάνει τη μισή σκηνή πασαρέλα για να πηγαινοέρχεται το δίδυμο και να παρελαύνει το μπαλέτο. Ακουστική μια χαρά, air condition σε λογικά επίπεδα, θαμώνες οι συνήθεις ύποπτοι, service νωχελικό αλλά τελοσπάντων τη δουλειά μας την κάναμε, κάπνισμα επιτρεπόταν (δυστυχώς), τιμές αναμενόμενα υψηλές. Τότε, τι;
Με κούρασε καταρχάς ο Sakisssssssss. Πολύ. Σε σημείο βαρεμάρας, να σε πάρει ο ύπνος και να έχεις αφήσει σημείωμα να σε ξυπνήσουν όταν βγει η Βίσση. Ρουβίτσα δεν είμαι, τουλάχιστον όχι με την έννοια της φανατικής οπαδού. Ακούω τα περισσότερα τραγούδια του, λικνίζομαι στο όλα γύρω σου γυρίζουν, θα ρίξω κι εγώ ένα κοροϊδευτικό ουρλιαχτό ΣΑΚΗΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ τιμής ένεκεν, αλλά μέχρι εκεί. Θα μου πεις, βέβαια, γιατί πήγα και τον είδα και πέρσυ και πρόπερσυ, που ουσιαστικά ήταν one man show. Ε, πέρσυ λοιπόν, λίγο από περιέργεια, λίγο γιατί ήταν επιτακτική βραδυνή έξοδος, λίγο γιατί ένα οφθαλμόλουτρο όλες λίγο πολύ το έχουμε ανάγκη (και ποια είμαι εγώ να αμφισβητήσω την αντικειμενικά άψογη εξωτερική εμφάνιση του αοιδού), λίγο κι επειδή ήταν πολύ trendy να λες "σήμερα πάω σάκη και στα καπάκια ένα ροκ".  This was soooooo last year. Φέτος, o Σάκης μου έκανε σαν support. Βγήκε, είπε τα χαζοτραγουδάκια του για μια ώρα, έκανε τις φιγούρες του, τράβηξαν οι σεκιουριτάδες μια υστερική ρουβίτσα από πάνω του, δολοφόνησε τρία τραγούδια του Αντωνάκη και τράβηξε προς τα καμαρίνια, έχοντας προθερμάνει την αίθουσα για να υποδεχτεί την Απόλυτη Ελληνίδα Σταρ.
Που εντάξει, ρε παιδιά, respect στο εύρος της φωνής της, respect στη δισκογραφία της, respect στους εξέχοντες μουσικούς και καλλιτέχνες με τους οποίους έχει μέχρι τώρα συνεργαστεί, αλλά ντροπή της, ντροπή και στον Καρβέλα. Είπαμε να έχεις φρέσκιες ιδέες, να προσπαθείς να έρθεις πιο κοντά στη νεολαία, να το παίζεις μοντέρνος και μέσα στα πράγματα, αλλά να ξεφτιλίζεσαι τραγουδώντας με όλο σου το είναι για τα κομμένα νύχια, τη μύξα και τη μπίχλα στο αυτί του αγαπημένου σου, sorry αλλά είναι τουλάχιστον κατάντια. Όχι, ότι και το περσυνό σουξεδάκι δια χειρός Κοντοβά με τις τσούλες είχε κάτι καλύτερο να αποδείξει. Λυπάμαι πολύ, αλλά τέτοιο στίχοι σαν το κολλημένο σουσάμι στα δόντια και τον λεβιέ των ταχυτήτων με παραπέμπουν σε μουσικές οντότητες σαν τον Βας-Βας και τον Σχιζοφρενή με το Πριόνι. Για τους οποίους επάξια έγραψε μουσική και στίχους ο Καρβέλας και φρόντισε να τους αποθεώσει μέσω της εκπομπής τσίρκο-πανηγύρι της γυναίκας του. Αλλά, όταν η  Βίσση έχει τραγουδήσει Θοδωράκη, έχει συνεργαστεί με Νταλάρα κι έχει πει τραγούδια όπως η Μεθυσμένη Πολιτεία, είναι τουλάχιστον ιεροσυλία να της δίνεις τραγούδι που να μιλάει για σκονισμένα παπούτσια και ιδρωμένα μπλουζάκια και κομμένα νύχια. Έλεος.
Πάντως, σα γνήσια περφόρμερ, έκανε εκεί τα επικοινωνιακά της, εντυπωσίασε με την απουσία εκκεντρικής γκαρνταρόμπας (έμαθα το ενδυματολογικό το επιμελήθηκε η κόρη της) και κράτησε όλο το πρόγραμμα μέχρι τα ξημερώματα. Σε αλά-Ρέμος φάση που μετά τις 03.30 και το ολιγόλεπτο διάλειμα που μας διασκέδασε ο DJ, βγήκε επιτέλους να πει πιο διαχρονικά κομμάτια και να ακούσουμε επιτέλους κάτι πιο ποιοτικό (λέμε τώρα). ΟΚ, δεν πείστηκα. Έφυγα με έντονη την αίσθηση της απογοήτευσης και κυρίαρχο συναίσθημα το "αυτό ήταν όλο;". Δηλαδή, πραγματικά, μπορούσε και καλύτερα. Και δε λέω για το Σάκη, ούτως ή άλλως αυτός φωνητικά είναι ΕΠΕ. Αλλα από μια φωνάρα σαν τη Βίσση περίμενα κάτι περισσότερο από το show της αρπαχτής. Γιατί αγάπες μου, το μπουκαλάκι 240 ευρώ και να μη φεύγεις και χορτάτος είναι too much, όσες φορές και να σου πει το "δώδεκα", όσες φορές και να πει το "κλίμα τροπικό", που είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια της. Θα ξαναπάω μπας και καταφέρει να με αποζημιώσει, γιατί εκ των υστέρων διάβασα πως αμφότεροι σταρς υπέκυψαν στις πιέσεις του μαγαζάτορα να ανοίξει το πρόγραμμα νωρίς (μην τυχόν και χάσει κάνα φράγκο) ενώ δεν ήταν ακόμα 100% στρωμένο. Αλλά, ειλικρινά θα πάω μετά τις 03.30... ίσως χτυπώντας ένα ροκ πριν! Φιλιά.

Στα "κόλπα" της Εκκλησίας

Πριν δυο βδομάδες επισκέφτηκα με τους μελλοντικούς μου κουμπάρους τον Ιερό Ναό στον οποίο θα τελεστεί το μυστήριο της βαφτίσεως του αγαπημένου μου φασολάκη. Δεν είχα και καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα να πάω, αλλά για το χατήρι των παιδιών είπα να είμαι τυπική. Άλλοι φίλοι μου που έχουν διατέλεσει νονοί μου είχαν πει δεν υπήρχε λόγος να πάω σε αυτό το "ραντεβού", ότι τον παπά τον βλέπανε για πρώτη φορά κατά την απαγγελία του Πιστεύω, τα άλλα δέκα λεπτά κατά τα οποία το βρέφος του τραβούσε τα γένια και μετά το μυστήριο άλλα 5 λεπτά για να γίνει το αλισβερίσι. Α, μη μου θίγεστε εσείς οι θρησκόληπτοι, ευσεβείς και χριστοήθεις (κλεμένο, το ξέρω, αλλά αν δεν μνημονεύσω το μασόνο εδώ, πότε θα το κάνω). Ότι είναι εμπορική συναλλαγή είναι, το ξέρετε και το αναγωρίζετε, μη στρουθοκαμηλίζουμε επειδή έχουμε να κάνουμε με ανώτερες δυνάμεις. Θεωρώντας, λοιπόν, πως το χειρότερο που θα ακούσω κατά την επίσκεψη μου θα ήτο το ύψος της ταρίφας, έφτασα κυρία στο παρεκκλήσι.
Ο ιερέας, καθισμένος σε ένα υπερσύγχρονο γραφείο που διέθετε όλα τα κομφόρ (fax, modem, laptop με κάμερα και Αη-Φόνη, πέρα από τους έτερους αγίους που ήταν καδρωμένοι πάνω από το κεφάλι του) πρόσχαρος μας καλοσώρισε εμάς και τη μπέμπα. Διότι τον επλάνεψε το τσουλούφι του σπόρου που περίτεχνα είχε αναρτήσει σε κοτσίδα η κουμπάρα για να μην πέφτουν οι τρίχες στα μάτια του παιδιού. Ποια μπέμπα ρε μάστορα, αγόραρος είναι και μάλιστα με όλα τα φόντα να γίνει δίμετρος (όπως θέλει τους άνδρες η νονά). Τεσπά, αφού ξεπεράσαμε το σοκ της σεξουαλικής αμφισβήτησης, ο ιερέας έβγαλε από το συρτάρι μια κόλλα Α4 στην οποία ήταν εκτυπωμένοι όλοι οι κανόνες και οι οδηγίες που έπρεπε να ακολουθήσουμε γονείς κι ανάδοχος του νεοφώτιστου, προκειμένου να πάνε όλα καλά χωρίς επεισόδια και παρεξηγήσεις.
Ακόμα γελάω κι ακόμα τραβάω... τις κοτσίδες μου από το δωδεκάλογο του Μυστηρίου της Βαπτίσεως. Πέρα από τις λίγο-πολύ αναμενόμενες απαγορεύσεις (όχι ανθοστολισμοί, όχι μπαλόνια, όχι catering στον προαύλιο χώρο) στη λίστα με τα DO'S & DON'TS υπήρχαν και τα ακόλουθα: η ένδυση του νεοφώτιστου να είναι λευκή γιατί οι βαπτιζόμενοι εν Ιορδάνη ποταμό φορούσαν μόνο λευκές κελεμπίες, κοινώς ξεχάστε τα Burberry ή τις στολές Ναυτάκι, Κουμπαράκι, Γαμπρούλης. Τα μαρτυρικά να είναι ένας απλός σταυρός και να μη φέρουν το γνωστό "ματάκι" ή μπλε χάντρα, γιατί αυτά είναι παγανιστικά σύμβολα. Η λαμπάδα να είναι ένα απλό κερί και να μη φέρει αρκουδάκια, αυτοκινητάκια, καραβάκια και λοιπά σκατουλάκια γιατί η σημασιολογία της είναι το κερί που φέρει το φως και όχι η υπερ-παραγωγή διαφήμιση του Wax & Craft. Οι καλεσμένοι και δη η μητέρα και η ανάδοχος να είναι ευπρεπώς ενδυμένοι, κοινώς απαγορεύεται δια αφορισμού το decolltage. H ανάδοχος να έχει απομνημονεύσει το κείμενο του Πιστεύω το οποίο θα απαγγείλει τρισάκις - όποια παράλειψη στίχου βαθμολογείται κάτω από τη βάση! Το λάδι που θα τοποθετηθεί στο ειδικό δοχείο (με το οποίο ο ιερέας θα βουτηρώσει, συγνώμη αλείψει ήθελα να πω, το παιδί) πρέπει να είναι παρθένο ελαιόλαδο ποιότητος ΑΑΑ, ει δυνατόν από την Καλαμάτα. Οι φωτογράφοι και οι κάμεραμεν να σέβονται το μυστήριο και ο εξοπλισμός τους να μην παρεμποδίζει το έργον των ιερέων - κοινώς, πάλι οι παπαράτσι του OK και του HELLO θα βγάλουν τους τηλεφακούς. Η ανάδοχος να προσέλθει στην εκκλησία τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα για να διεκπεραιωθούν τυχόν εκκρεμότητες, δηλαδή να σκάσει το παραδάκι. Η ανάδοχος να προσκομίσει πιστοποιητικόν δια την ορθόδοξη πίστη της. Όπα, πάμε πάλι... WTF??? Ναι, ένα χαρτί που να υποδηλώνει ότι είμαι αμετανόητα οπαδός του Χριστιανισμού, καθότι η αστυνομική μου ταυτότητα δε φέρει πλέον τα αρχικά Χ.Ο. (Χωρίς Όρια). ΟΚ, δηλαδή χωρίς αυτό το πιστοποιητικό βάφτιση γιοκ; Indeed, αν δεν είσαι ορθόδοξος δε βαφτίζεις. Και πού θα προμηθευτώ αυτό το κωλόχαρτο, άγιε Πατέρα; Μα φυσικά στη Μητρόπολη όπου βαφτίστηκα εγώ η ίδια, θα τους επισκεφτώ και θα κάνω αίτηση να ανατρέξουν στα μητρώα κι έναντι ενός μικρού τιμήματος (30€) θα μου χορηγηθεί το πολυπόθητο πιστοποιητικό γνησιότητας. Όταν ερώτησα αν υπάρχει εναλλακτική πηγή χορήγησης, ο Πατέρας φανερά ενοχλημένος, μου είπε ότι μπορούσα να ζητήσω μια ληξιαρχική πράξη κι από τα ΚΕΠ. Ενοχλημένος, καθότι είναι γνωστό τοις πάσοι ότι τα ΚΕΠ σου κάνουν τη διευκόλυνση τσάμπα, χωρίς να τα στάξεις σε κάνα παγκάρι. Κι ολοκληρώνω τον κατάλογο με τις οδηγίες με το αποκορύφωμα της παράνοιας: η ανάδοχος εφόσον είναι νυμφευμένη δε δύναται να βαπτίσει εάν ο γάμος της δεν έχει τελεστεί θρησκευτικώς. Όταν, δηλαδή, δήλωσα στον πατέρα ότι είμαι "ελεύθερη" σχεδόν με απείλησε να μη διανοηθώ να παντρευτώ με πολιτικό γάμο μέσα στον επόμενο ενάμιση μήνα. Προφανώς η εκκλησία δέχεται στους κόλπους της μόνο όσους τα σκάνε στο δικό της ταμείο. Γιατί αν θυμάμαι καλά από το μάθημα των Θρησκευτικών, υποτίθεται πως ο Θεός τους αγαπάει και τους δέχεται όλους στην αγκαλιά του, ακόμα και τα μαύρα πρόβατα (και τις μαύρες κότες και τις μαύρες φώκιες).
Κινδυνεύω να ξεσηκώσω θύελλα αντιδράσεων με τη στάση που κρατάω, η αλήθεια είναι πως ούτε θεοσεβούμενη είμαι, ούτε καμιά βαθειά πίστη με διέπει. Έχω μάθει να διερευνώ και να ζυγίζω όλα όσα προσπαθούν να μου σερβίρουν με τις νουθεσίες τους οι κληρικοί. Αλλά, αυτή η υποκρισία, αυτή η εμπορευματοποίηση ενός μυστηρίου, μιας πράξης αγάπης και ανθρωπιάς κατά την ταπεινή μου άποψη που είναι η βάπτιση, συγνώμη αλλά με βγάζει από τα ρούχα μου (και το γαμημένο ντεκολτέ τρομάρα του τραγόπαπα). Πέρα από την ονοματοδοσία (που το παραδέχομαι, δεν είναι από μόνη της βασικός ρόλος του μυστηρίου) και την καταγραφή του θρησκεύματος, η βάπτιση είναι για μένα η ανάληψη πνευματικών καθηκόντων απέναντι στο βαφτησιμιό, η υποχρέωση να τον φροντίζω και να τον συμβουλεύω, να είμαι δίπλα του όποτε με χρειαστεί και σα δεύτερος γονιός να του δείχνω το σωστό δρόμο (τώρα, αν καμιά φορά αυτός ο δρόμος έχει κατεύθυνση  προς τη Λουκιανού στο Κολωνάκι, ε να με συμπαθάτε, το gps δε δουλεύει πάντα σωστά). Σημασία έχει πάντως πίσω απ'όλα τα διαδικαστικά να υπάρχει ειλικρίνεια και αγνές προθέσεις και να μη μετράνε οι παροξυσμοί και οι δημαγωγίες του κάθε φανατισμένου σκληροπυρηνικού αρχι-ιερέα. Και σε καμία περίπτωση η τσέπη του. Φιλιά.

Music is the answer volume 2

Συνεχίζοντας στο θέμα της μουσικής κι αναλογιζόμενη πόσο οι προτιμήσεις (και οι εμμονές) τρίτων προσώπων με έχουν επηρρεάσει κατά καιρούς, σκεφτόμουν πως αν κατέγραφα τα τραγούδια - σταθμό για όλους τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή μου, θα συνέθετα ένα πολύ ενδιαφέρον track list. Βέβαια, για πολλούς συνειδητοποιημένους (να μην πω φανατικούς, να μην πω κουλτουριάρηδες) θα ήτο ένα playlist για τα πανηγύρια, μια φάση ό,τι να'ναι. Αλλά, σάμπως και στη ζωή την ίδια δεν έχω συλλέξει εμπειρίες ό,τι να΄ναι, δεν έχω πορευτεί με ανθρώπους κουκουρούκου, δεν έχω αγαπήσει πυροβολημένους εντελώς; Άρα, πώς θα μπορούσε κι η μουσική μου "ιστορία" να μην είναι του ύψους και του βάθους. Και δε μιλάω για τις γενικές προτιμήσεις, αρκεί να αναφέρω ποιο τραγούδι με στιγμάτισε, ποια περίοδο, με ποιον άνθρωπο το έχω συνδυάσει. Δε θέλει και πολύ λοιπόν να εκδώσω ένα best of...

Στα early 20's:
1. Don't speak - No doubt. Θυμάμαι ότι μου εστάλει σε κασέτα με αφιέρωση πάνω στο κουτάκι. Ήταν ο ίδιος που είχε ψύχωση με τους James, έπινε μονο Haig με λίγο νερό και έβγαινε συνήθως στο Escoba.
2. I want you - Madonna και όλα τα τραγούδια από το Something to Remember. Γιατί, πέρα από τέρας του υπέρτατου show, της kabbalah και της πετρουλάκειας εμμονής με τη γιόγκα, η γυναίκα είπε απίστευτες μπαλάντες, κοψοφλεβίτικες και ατμοσφαιρικές. Για κάποιο λόγο, όλοι όσοι ξέρω πως ακούνε την ιέρεια της pop, έχουν στη δισκοθήκη τους αυτό το cd και το Ιmmaculate Collection.
3. I belong to you - Lenny Kravitz. Για την απόλυτη σεξουαλική αποκορύφωση, και όχι! δεν του το τραγουδούσα εγώ στο αυτί. Σαλιαρίσματα και foreplay βλέποντας άπειρες ώρες τα dvd από τις συναυλίες των u2. Α, και το One στη διαπασών κάθε φορά που είμασταν στα μαλώματα. Flik kai Atta = Love forever.
4. Το soundtrack από την ταινία το Απέραντο Γαλάζιο. Από τον απόλυτο κολυμβητή-καταδύτη-ψαροντουφεκά, absolute hunk, absolute απόλαυση. Δέκα χρόνια μετά, η ψύχωση του είχε γίνει το soundtrack της ταινίας Άρωμα Γυναίκας, έχοντας ο ίδιος εξελιχθεί στο απόλυτο "πακέτο".
Late 20's:
1. Massive attack, Karmacoma κι άγιος ο θεός. Κι ο κολλητός του να ακούει μόνο Ξυλούρη και Μάλαμα, κι εγώ να θέλω να κόψω τις φλέβες μου από την ανία στις κοινές μας εξόδους.
2. Xατζηγιάννης - όλα τα χαζοτράγουδα, γιατί όλες λίγο πολύ οι φιλενάδες λυσσούσανε για πάρτη του. Ο Ρουβάς ήταν ξεδιάντροπα όμορφος κι άφωνος, συν ότι τα σενάρια για αλλαξοκωλιές με τον Ψινάκη ήταν ολίγον ντεκαβλέ.
3. Φίλε έλα απόψε - Γιάννης Πουλόπουλος. Πονούσε ο χριστιανός και μου τηλεφωνούσε και ξημερώματα να μου το αφιερώσει. Όσα δε φτάνει η αλεπού...
Early 30's:
1. Rock Sugar - Rob Grill. Από τα πρώτα τραγούδια ever που μου στείλανε μέσω msn και ίσως αυτό που με έκανε να δω τη ζωή λίγο πιο επικίνδυνα. Γι' αυτό και μετά κόλλησε το ομώνυμο χιτάκι των C:Real και ήρθανε τα πράγματα τούμπα.
2. Parov Stellar, Paul Van Dyke, Eric Prydz. Μια διαφορετική ματιά στη House. Κι όλα από τον ίδιο άνθρωπο, ο οποίος με ενημέρωνε (και το κάνει ακόμα) για τις νέες αφίξεις στη dance σκηνή.
3. Πόσο ακόμα - Stavento. Για την κολλητή μου που πέρασε μαζί μου την περίοδο της απόλυτης παρακμής μέσα στο κωλομάγαζο και που το τραγούδι της εξέφραζε ταμάμ.
4. Beggin' - Franki Valli & The FourSeasons. Τραγούδι που παιζόταν τουλάχιστον 5 φορές κάθε βράδυ, σε όλα τα μαγαζιά, ανεξαρτήτως κατηγορίας και που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους όλη την περίοδο των Χριστουγέννων του 2007. Οι μικρές λυσσάγανε μέσα στο Ten, αφού πρωτίστως τις είχα ποτίσει αμέτρητα σφηνάκια "καπουτσίνο".
5. Rise Up - Yves LaRock. Παιζόταν back to back με το προηγούμενο track, το είχαμε συνδέσει με τον Κοντό και τις ξέφρενες βραδυές μέσα στο Local. Ίσως γιατί λόγω ύψους έπρεπε ο καψερός με κάποιον τρόπο να "ξεσηκωθεί".
6. Low - Florida & T-pain. Για την πρώην κολλητή φιλεναδίτσα της οποίας το επίθετο έκανε καλή ρίμα με το ρεφρέν. Για τις άπειρες ώρες στον μπροστά στον υπολογιστή της βλέποντας και οι 4 μας youporn και βιντεάκια με τον sasa να λικνίζει το "ελεφαντάκι" του πάνω στην μπάρα του Tropicana.
7. It's my life - Bon Jovi. Ψηλός και σία. Ουδέν σχόλιο.
8. Καλλίδης, Θέλξη, Χολίδης, Αρσενίου και όλοι οι αοιδοί που πέρασαν από το Caramella. Γιατί είναι δίπλα από το σπίτι της κολλητής, ιδανικά για ένα τελευταίο ποτάκι πριν πάμε για ύπνο, έχοντας πρωτίστως λιώσει από τις ροκιές.
9. Τέρμα η ιστορία - Αντωνάκης. Γιατί το τραγούδι παίχτηκε την πιο κατάλληλη στιγμή, όταν έπρεπε και όφειλε να πέσει η αυλαία σε μια παρωδία.
10. Μόνος μου το πέρασα κι αυτό - Αντωνάκης #2. Τα σχόλια είναι περιττά, αλλά να προσθέσω πως είναι το μόνο τραγούδι για το οποίο μπορώ να κάνω drunk dial. Όχι σε πρώην, αλλά σε πρόσωπο που εκτιμάει αντιστοίχως το εν λόγω άσμα.
11. La Buccovina - Shantel. Μπουγέλα, σφηνάκια North και άπειρα ΟΥΟΥΑΑΑΑΟΥΑ σε μπιτσόμπαρα ανά την Ελλάδα.
12. Love Letters - Lord Cobra y Los Humanos. Εν Λευκώ, κάμπριο μπέμπα, το μαλλί να ανεμίζει, το γκάζι τσίτα και βόλτες στο Καβούρι. Όποτε θέλω να ξεκαβλώσω με το tt, το βάζω στη διαπασών.
13. Το ξέρεις - Ρους. Το κύκνειο άσμα, κάτι σαν ανκόρ μετά την προανφερθείσα αυλαία. Γιατί καμιά φορά, χρειάζεται να επιβεβαιώσεις και προφορικά αυτά που ήδη ξέρεις.
14. Empire State of Mind - Alicia Keys. Το ορίτζιναλ δικό της cover και μόνο, αυτό του Jay-Z είναι υποδεέστερο. Έγινε επιτυχία λίγες βδομάδες πριν την άφιξη μου στο Μεγάλο Μήλο. Το άκουγα στο i-pod και τις 9 ώρες της πτήσης, το άκουγα στην προσγειώση, το άκουγα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ στο ξενοδοχείο κάπου στο uptown Μanhattan, to άκουγα στην επιστροφή non-stop, το έχω έως και σήμερα ringtone. 
15.  Una Noche Mas - Yasmin Levy. Το μίσησα την πρώτη φορά που το άκουσα, το λάτρεψα όταν το άκουσα στο αμάξι του πιο άκυρου συνταξιδευτή και μόνο τότε εκτίμησα πραγματικά την αξία του. Πλέον είναι άρρηκτα συνδεμένο με τον πιο κακομαθημένο, τον πιο λεπτολόγο και τον πιο πολυπράγμωνα άνθρωπο που έχω γνωρίσει ποτέ μου. (τρία σε ένα νοικοκυρεμένα)

Τo be continued... σε λίγα χρόνια. Φιλιά.

Music is the answer

Γράφοντας τις προάλλες για την πολυσυλλεκτικότητα στις μουσικές μου επιλογές και κατ'επέκταση τις συναυλίες που παρέστην, αναλογίστηκα πως αυτή η ποικιλία, αυτό το εύρος ίσως να οφείλεται και στη διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει το μουσικό γούστο των κολλητών μου, των διάφορων φίλων μου, μην πω και των boyfriends ανά τους αιώνες. Δηλαδή, ο κοινωνικός μου κύκλος έχει πολλές καλλιτεχνικές επιρροές και ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός κινούμαστε και στις αντίστοιχες κατευθύνσεις όταν κάνουμε παρεάκι. Δε λέω βέβαια ότι σαν οντότητα είμαι όπου με πάει το κύμα ή ό,τι με επηρρέαζει το γούστο των αλλονών σε βαθμό τέτοιο που να αλλοιώνεται το προσωπικό touch, ούτε φυσικά ότι μου αρέσει μόνο ότι αρέσει και στους δικούς μου ανθρώπους. Απλά, ζώντας, βγαίνοντας, διασκεδάζοντας με συγκεκριμένα άτομα που έχουν συγκεκριμένες απόψεις συχνά υιοθετείς και τα δικά τους ερεθίσματα.
Για την κλίση προς τα βαριά ελληνικά, φταίει που έχω μια φίλη τρελλή μπουζουκόβια, την οποία όμως αν διανοηθώ να προσκαλέσω στο Ροκ, θα με πάρει με τις τομάτες, και μόνο η σκέψη ότι θα ακούει κιθαρογραντζονίσματα και ιαχές πολέμου την κάνει να βγάζει καντίλες. Με αυτή λοιπόν, θα πάμε μόνο στα μπουζούκια, όλα, ανεξαρτήτως, δηλαδή μαζί της θα ακούσω από Χριστοδουλόπουλο έως Γονίδη και θα περάσω φίνα, γιατί άλλωστε μια τάση προς το λουλουδοπόλεμο, το ποτήρι μόνιμα μισογεμάτο(ή μισάδειο) με Γιαννάκη Περιπατητή και ένα κόψιμο φλέβας την έχω πολύ συχνά. Αυτή, ας πούμε, με μύησε στα της Μαρινέλας. Για την αγάπη βέβαια προς τον Αντωνάκη φταίνε άλλοι (ανάμεσα τους και το ίνδαλμα). Για τη δεύτερη αγάπη, το Γιώργο (call me Mazo) φταίει ο Πειραιάς και δη η Νίκαια. Για τον Καρρά, ο ξάδερφος κι η Καβάλα. Αν προσθέσεις σε αυτά τον παλιμπαιδισμό πέρσυ με τη Glu στο Caremela, να σου κι η εμμονή με τη Στανίση (εγώ, γιατί η φιλενάδα ψηφίζει Σάκη δαγκωτό. Αρσενίου για να μην μπερδευόμαστε).
Και πάω στην all time classic ψύχωση με τις mainstream ροκιές. Και τονίζω το mainstream, γιατί κακά τα ψέμματα, θα ήτο τουλάχιστον ιεροσυλία να ισχυριστώ ότι είμαι καθαρόαιμη ροκού, καμία σχέση, γουστάρω δυο τρία συγκροτήματα, γουστάρω δυο τρεις διαχρονικές κι αναμφισβήτητα σταθερές αξίες από το χώρο. Και όλα αυτά από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια στο Essex, τότε που όλα τα "παιδιά" (συνομίλικοι και μη) ακούγανε ανελέητα U2, Queen, Guns'n'Roses, Ramones, Bruce Springsteen, Rolling Stones. A, κι από ελληνικά αυστηρά Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Πυξ Λαξ. Τότε, που ένα boyfriend έβαζε το Staring at the sun ή κάνα τραγούδι του Lenny Kraviτz την ώρα του χαμουρέματος κι ενός άλλου του σηκωνόταν μόνο υπό τους ήχους των James. Εδώ τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, όταν είμασταν ακόμα πιο μικρά, στο γυμνάσιο, μπλουζ χορεύαμε μόνο υπό τους ήχους των Scorpions ή του Hotel California. Άρα, μια ροκ μανία με καταδιώκει από αρχής γενομένης, και δεν είναι κάτι επίκτητο των τελευταίων 3 ετών, όπως νομίζουν μερικοί ασήμαντοι.
Χρόνια μετά, ένα fast forward και προσγειώθηκα στη χώρα των dance tracks, κάτι η συνεχής βραδυνή έξοδος στα παραλιακά clubs τύπου Privilege και Venue, κάτι η μανία με τον Kiss fm, κάτι η έναρξη των ξεσαλωμάτων στη Μύκονο, δεν ήθελε και πολύ για να με οδηγήσει σε gigs και συναυλίες τύπου Armin Van Buren, Sasha, Morales, Tjiesto και τα μυαλά στα κάγκελα, παρέα με κάτι τελειωμένες προσωπικότητες που αρέσκονταν στο κούνημα του κορμιού σα να ήταν σέικερ. Αυτό κι αν ήταν ντέκα, αλλά φαντάζομαι λίγο πολύ όλοι έχουν περάσει την trance/techno περίοδο τους! Κι ακούγοντας τέτοια άσματα, έμπαινες αυτόματα και στο τριπάκι της "ξενοδοχειακής" λαουντζιάς, γιατί όσο να΄ναι το αυτί το δύσμοιρο ένα ζέσταμα το ήθελε πριν ακούσει σκληροπυρηνικό house. Και κάπου εκεί στην ανάγκη για chill out ακούσματα χώθηκε κι ο Best radio, το οποίο ακούγανε φανατικά οι μισοί μου αγαπημένοι άνθρωποι και την είδαμε όλοι και καλά εναλλακτικό ρεπερτόριο στην ξένη μουσική, με Morcheeba και Groove Armada, μην πω και για τους εγχώριους Monika και Transistor.
Κι εντάξει, θα ρωτήσει εύλογα κανείς, δηλαδή ακούς μόνο ό,τι σου πάσαρε ο εκάστοτε γκόμενος ή ό,τι γουστάρει η κάθε φιλενάδα σου; Σε καμία περίπτωση δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, λέω απλά πως επηρρεάζομαι από τις προτιμήσεις των, άλλωστε αυτές καθορίζουν πολύ συχνά και το είδος των βραδυνών εξόδων, με άλλους θα πάω στα μπουζούκια, με άλλους στο Ροκ, με άλλους στη συναυλία της Βeyonce, με άλλους στο Χατζηγιάννη και με άλλους στους Aerosmith. Δεν έχουν όλοι γερό στομάχι σαν το δικό μου, να μπορούν να χωνέψουν το μουσικό αχταρμά. Αλλά, at the end of the day, αν πρέπει να κάτσω ένα βράδυ σπίτι μου στον καναπέ να χαλαρώσω και να ακούσω κάτι, αυτό θα είναι ραδιόφωνο. Δε θα βάλω κανενός συγκεκριμένου καλλιτέχνη το cd να παίζει στο shuffle, θα ακούσω Εν Λευκώ, Red, Nitro και Λάμψη. Ω ναι, και λάμψη, γιατί καλό το σολάρισμα στο air guitar, αλλά κι ένας τσιφτετελοαμανές ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Είπαμε, ΠΟΛΥΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ!!! Φιλιά.