Music is the answer

Γράφοντας τις προάλλες για την πολυσυλλεκτικότητα στις μουσικές μου επιλογές και κατ'επέκταση τις συναυλίες που παρέστην, αναλογίστηκα πως αυτή η ποικιλία, αυτό το εύρος ίσως να οφείλεται και στη διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει το μουσικό γούστο των κολλητών μου, των διάφορων φίλων μου, μην πω και των boyfriends ανά τους αιώνες. Δηλαδή, ο κοινωνικός μου κύκλος έχει πολλές καλλιτεχνικές επιρροές και ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός κινούμαστε και στις αντίστοιχες κατευθύνσεις όταν κάνουμε παρεάκι. Δε λέω βέβαια ότι σαν οντότητα είμαι όπου με πάει το κύμα ή ό,τι με επηρρέαζει το γούστο των αλλονών σε βαθμό τέτοιο που να αλλοιώνεται το προσωπικό touch, ούτε φυσικά ότι μου αρέσει μόνο ότι αρέσει και στους δικούς μου ανθρώπους. Απλά, ζώντας, βγαίνοντας, διασκεδάζοντας με συγκεκριμένα άτομα που έχουν συγκεκριμένες απόψεις συχνά υιοθετείς και τα δικά τους ερεθίσματα.
Για την κλίση προς τα βαριά ελληνικά, φταίει που έχω μια φίλη τρελλή μπουζουκόβια, την οποία όμως αν διανοηθώ να προσκαλέσω στο Ροκ, θα με πάρει με τις τομάτες, και μόνο η σκέψη ότι θα ακούει κιθαρογραντζονίσματα και ιαχές πολέμου την κάνει να βγάζει καντίλες. Με αυτή λοιπόν, θα πάμε μόνο στα μπουζούκια, όλα, ανεξαρτήτως, δηλαδή μαζί της θα ακούσω από Χριστοδουλόπουλο έως Γονίδη και θα περάσω φίνα, γιατί άλλωστε μια τάση προς το λουλουδοπόλεμο, το ποτήρι μόνιμα μισογεμάτο(ή μισάδειο) με Γιαννάκη Περιπατητή και ένα κόψιμο φλέβας την έχω πολύ συχνά. Αυτή, ας πούμε, με μύησε στα της Μαρινέλας. Για την αγάπη βέβαια προς τον Αντωνάκη φταίνε άλλοι (ανάμεσα τους και το ίνδαλμα). Για τη δεύτερη αγάπη, το Γιώργο (call me Mazo) φταίει ο Πειραιάς και δη η Νίκαια. Για τον Καρρά, ο ξάδερφος κι η Καβάλα. Αν προσθέσεις σε αυτά τον παλιμπαιδισμό πέρσυ με τη Glu στο Caremela, να σου κι η εμμονή με τη Στανίση (εγώ, γιατί η φιλενάδα ψηφίζει Σάκη δαγκωτό. Αρσενίου για να μην μπερδευόμαστε).
Και πάω στην all time classic ψύχωση με τις mainstream ροκιές. Και τονίζω το mainstream, γιατί κακά τα ψέμματα, θα ήτο τουλάχιστον ιεροσυλία να ισχυριστώ ότι είμαι καθαρόαιμη ροκού, καμία σχέση, γουστάρω δυο τρία συγκροτήματα, γουστάρω δυο τρεις διαχρονικές κι αναμφισβήτητα σταθερές αξίες από το χώρο. Και όλα αυτά από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια στο Essex, τότε που όλα τα "παιδιά" (συνομίλικοι και μη) ακούγανε ανελέητα U2, Queen, Guns'n'Roses, Ramones, Bruce Springsteen, Rolling Stones. A, κι από ελληνικά αυστηρά Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Πυξ Λαξ. Τότε, που ένα boyfriend έβαζε το Staring at the sun ή κάνα τραγούδι του Lenny Kraviτz την ώρα του χαμουρέματος κι ενός άλλου του σηκωνόταν μόνο υπό τους ήχους των James. Εδώ τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, όταν είμασταν ακόμα πιο μικρά, στο γυμνάσιο, μπλουζ χορεύαμε μόνο υπό τους ήχους των Scorpions ή του Hotel California. Άρα, μια ροκ μανία με καταδιώκει από αρχής γενομένης, και δεν είναι κάτι επίκτητο των τελευταίων 3 ετών, όπως νομίζουν μερικοί ασήμαντοι.
Χρόνια μετά, ένα fast forward και προσγειώθηκα στη χώρα των dance tracks, κάτι η συνεχής βραδυνή έξοδος στα παραλιακά clubs τύπου Privilege και Venue, κάτι η μανία με τον Kiss fm, κάτι η έναρξη των ξεσαλωμάτων στη Μύκονο, δεν ήθελε και πολύ για να με οδηγήσει σε gigs και συναυλίες τύπου Armin Van Buren, Sasha, Morales, Tjiesto και τα μυαλά στα κάγκελα, παρέα με κάτι τελειωμένες προσωπικότητες που αρέσκονταν στο κούνημα του κορμιού σα να ήταν σέικερ. Αυτό κι αν ήταν ντέκα, αλλά φαντάζομαι λίγο πολύ όλοι έχουν περάσει την trance/techno περίοδο τους! Κι ακούγοντας τέτοια άσματα, έμπαινες αυτόματα και στο τριπάκι της "ξενοδοχειακής" λαουντζιάς, γιατί όσο να΄ναι το αυτί το δύσμοιρο ένα ζέσταμα το ήθελε πριν ακούσει σκληροπυρηνικό house. Και κάπου εκεί στην ανάγκη για chill out ακούσματα χώθηκε κι ο Best radio, το οποίο ακούγανε φανατικά οι μισοί μου αγαπημένοι άνθρωποι και την είδαμε όλοι και καλά εναλλακτικό ρεπερτόριο στην ξένη μουσική, με Morcheeba και Groove Armada, μην πω και για τους εγχώριους Monika και Transistor.
Κι εντάξει, θα ρωτήσει εύλογα κανείς, δηλαδή ακούς μόνο ό,τι σου πάσαρε ο εκάστοτε γκόμενος ή ό,τι γουστάρει η κάθε φιλενάδα σου; Σε καμία περίπτωση δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, λέω απλά πως επηρρεάζομαι από τις προτιμήσεις των, άλλωστε αυτές καθορίζουν πολύ συχνά και το είδος των βραδυνών εξόδων, με άλλους θα πάω στα μπουζούκια, με άλλους στο Ροκ, με άλλους στη συναυλία της Βeyonce, με άλλους στο Χατζηγιάννη και με άλλους στους Aerosmith. Δεν έχουν όλοι γερό στομάχι σαν το δικό μου, να μπορούν να χωνέψουν το μουσικό αχταρμά. Αλλά, at the end of the day, αν πρέπει να κάτσω ένα βράδυ σπίτι μου στον καναπέ να χαλαρώσω και να ακούσω κάτι, αυτό θα είναι ραδιόφωνο. Δε θα βάλω κανενός συγκεκριμένου καλλιτέχνη το cd να παίζει στο shuffle, θα ακούσω Εν Λευκώ, Red, Nitro και Λάμψη. Ω ναι, και λάμψη, γιατί καλό το σολάρισμα στο air guitar, αλλά κι ένας τσιφτετελοαμανές ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Είπαμε, ΠΟΛΥΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ!!! Φιλιά.