Στα "κόλπα" της Εκκλησίας

Πριν δυο βδομάδες επισκέφτηκα με τους μελλοντικούς μου κουμπάρους τον Ιερό Ναό στον οποίο θα τελεστεί το μυστήριο της βαφτίσεως του αγαπημένου μου φασολάκη. Δεν είχα και καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα να πάω, αλλά για το χατήρι των παιδιών είπα να είμαι τυπική. Άλλοι φίλοι μου που έχουν διατέλεσει νονοί μου είχαν πει δεν υπήρχε λόγος να πάω σε αυτό το "ραντεβού", ότι τον παπά τον βλέπανε για πρώτη φορά κατά την απαγγελία του Πιστεύω, τα άλλα δέκα λεπτά κατά τα οποία το βρέφος του τραβούσε τα γένια και μετά το μυστήριο άλλα 5 λεπτά για να γίνει το αλισβερίσι. Α, μη μου θίγεστε εσείς οι θρησκόληπτοι, ευσεβείς και χριστοήθεις (κλεμένο, το ξέρω, αλλά αν δεν μνημονεύσω το μασόνο εδώ, πότε θα το κάνω). Ότι είναι εμπορική συναλλαγή είναι, το ξέρετε και το αναγωρίζετε, μη στρουθοκαμηλίζουμε επειδή έχουμε να κάνουμε με ανώτερες δυνάμεις. Θεωρώντας, λοιπόν, πως το χειρότερο που θα ακούσω κατά την επίσκεψη μου θα ήτο το ύψος της ταρίφας, έφτασα κυρία στο παρεκκλήσι.
Ο ιερέας, καθισμένος σε ένα υπερσύγχρονο γραφείο που διέθετε όλα τα κομφόρ (fax, modem, laptop με κάμερα και Αη-Φόνη, πέρα από τους έτερους αγίους που ήταν καδρωμένοι πάνω από το κεφάλι του) πρόσχαρος μας καλοσώρισε εμάς και τη μπέμπα. Διότι τον επλάνεψε το τσουλούφι του σπόρου που περίτεχνα είχε αναρτήσει σε κοτσίδα η κουμπάρα για να μην πέφτουν οι τρίχες στα μάτια του παιδιού. Ποια μπέμπα ρε μάστορα, αγόραρος είναι και μάλιστα με όλα τα φόντα να γίνει δίμετρος (όπως θέλει τους άνδρες η νονά). Τεσπά, αφού ξεπεράσαμε το σοκ της σεξουαλικής αμφισβήτησης, ο ιερέας έβγαλε από το συρτάρι μια κόλλα Α4 στην οποία ήταν εκτυπωμένοι όλοι οι κανόνες και οι οδηγίες που έπρεπε να ακολουθήσουμε γονείς κι ανάδοχος του νεοφώτιστου, προκειμένου να πάνε όλα καλά χωρίς επεισόδια και παρεξηγήσεις.
Ακόμα γελάω κι ακόμα τραβάω... τις κοτσίδες μου από το δωδεκάλογο του Μυστηρίου της Βαπτίσεως. Πέρα από τις λίγο-πολύ αναμενόμενες απαγορεύσεις (όχι ανθοστολισμοί, όχι μπαλόνια, όχι catering στον προαύλιο χώρο) στη λίστα με τα DO'S & DON'TS υπήρχαν και τα ακόλουθα: η ένδυση του νεοφώτιστου να είναι λευκή γιατί οι βαπτιζόμενοι εν Ιορδάνη ποταμό φορούσαν μόνο λευκές κελεμπίες, κοινώς ξεχάστε τα Burberry ή τις στολές Ναυτάκι, Κουμπαράκι, Γαμπρούλης. Τα μαρτυρικά να είναι ένας απλός σταυρός και να μη φέρουν το γνωστό "ματάκι" ή μπλε χάντρα, γιατί αυτά είναι παγανιστικά σύμβολα. Η λαμπάδα να είναι ένα απλό κερί και να μη φέρει αρκουδάκια, αυτοκινητάκια, καραβάκια και λοιπά σκατουλάκια γιατί η σημασιολογία της είναι το κερί που φέρει το φως και όχι η υπερ-παραγωγή διαφήμιση του Wax & Craft. Οι καλεσμένοι και δη η μητέρα και η ανάδοχος να είναι ευπρεπώς ενδυμένοι, κοινώς απαγορεύεται δια αφορισμού το decolltage. H ανάδοχος να έχει απομνημονεύσει το κείμενο του Πιστεύω το οποίο θα απαγγείλει τρισάκις - όποια παράλειψη στίχου βαθμολογείται κάτω από τη βάση! Το λάδι που θα τοποθετηθεί στο ειδικό δοχείο (με το οποίο ο ιερέας θα βουτηρώσει, συγνώμη αλείψει ήθελα να πω, το παιδί) πρέπει να είναι παρθένο ελαιόλαδο ποιότητος ΑΑΑ, ει δυνατόν από την Καλαμάτα. Οι φωτογράφοι και οι κάμεραμεν να σέβονται το μυστήριο και ο εξοπλισμός τους να μην παρεμποδίζει το έργον των ιερέων - κοινώς, πάλι οι παπαράτσι του OK και του HELLO θα βγάλουν τους τηλεφακούς. Η ανάδοχος να προσέλθει στην εκκλησία τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα για να διεκπεραιωθούν τυχόν εκκρεμότητες, δηλαδή να σκάσει το παραδάκι. Η ανάδοχος να προσκομίσει πιστοποιητικόν δια την ορθόδοξη πίστη της. Όπα, πάμε πάλι... WTF??? Ναι, ένα χαρτί που να υποδηλώνει ότι είμαι αμετανόητα οπαδός του Χριστιανισμού, καθότι η αστυνομική μου ταυτότητα δε φέρει πλέον τα αρχικά Χ.Ο. (Χωρίς Όρια). ΟΚ, δηλαδή χωρίς αυτό το πιστοποιητικό βάφτιση γιοκ; Indeed, αν δεν είσαι ορθόδοξος δε βαφτίζεις. Και πού θα προμηθευτώ αυτό το κωλόχαρτο, άγιε Πατέρα; Μα φυσικά στη Μητρόπολη όπου βαφτίστηκα εγώ η ίδια, θα τους επισκεφτώ και θα κάνω αίτηση να ανατρέξουν στα μητρώα κι έναντι ενός μικρού τιμήματος (30€) θα μου χορηγηθεί το πολυπόθητο πιστοποιητικό γνησιότητας. Όταν ερώτησα αν υπάρχει εναλλακτική πηγή χορήγησης, ο Πατέρας φανερά ενοχλημένος, μου είπε ότι μπορούσα να ζητήσω μια ληξιαρχική πράξη κι από τα ΚΕΠ. Ενοχλημένος, καθότι είναι γνωστό τοις πάσοι ότι τα ΚΕΠ σου κάνουν τη διευκόλυνση τσάμπα, χωρίς να τα στάξεις σε κάνα παγκάρι. Κι ολοκληρώνω τον κατάλογο με τις οδηγίες με το αποκορύφωμα της παράνοιας: η ανάδοχος εφόσον είναι νυμφευμένη δε δύναται να βαπτίσει εάν ο γάμος της δεν έχει τελεστεί θρησκευτικώς. Όταν, δηλαδή, δήλωσα στον πατέρα ότι είμαι "ελεύθερη" σχεδόν με απείλησε να μη διανοηθώ να παντρευτώ με πολιτικό γάμο μέσα στον επόμενο ενάμιση μήνα. Προφανώς η εκκλησία δέχεται στους κόλπους της μόνο όσους τα σκάνε στο δικό της ταμείο. Γιατί αν θυμάμαι καλά από το μάθημα των Θρησκευτικών, υποτίθεται πως ο Θεός τους αγαπάει και τους δέχεται όλους στην αγκαλιά του, ακόμα και τα μαύρα πρόβατα (και τις μαύρες κότες και τις μαύρες φώκιες).
Κινδυνεύω να ξεσηκώσω θύελλα αντιδράσεων με τη στάση που κρατάω, η αλήθεια είναι πως ούτε θεοσεβούμενη είμαι, ούτε καμιά βαθειά πίστη με διέπει. Έχω μάθει να διερευνώ και να ζυγίζω όλα όσα προσπαθούν να μου σερβίρουν με τις νουθεσίες τους οι κληρικοί. Αλλά, αυτή η υποκρισία, αυτή η εμπορευματοποίηση ενός μυστηρίου, μιας πράξης αγάπης και ανθρωπιάς κατά την ταπεινή μου άποψη που είναι η βάπτιση, συγνώμη αλλά με βγάζει από τα ρούχα μου (και το γαμημένο ντεκολτέ τρομάρα του τραγόπαπα). Πέρα από την ονοματοδοσία (που το παραδέχομαι, δεν είναι από μόνη της βασικός ρόλος του μυστηρίου) και την καταγραφή του θρησκεύματος, η βάπτιση είναι για μένα η ανάληψη πνευματικών καθηκόντων απέναντι στο βαφτησιμιό, η υποχρέωση να τον φροντίζω και να τον συμβουλεύω, να είμαι δίπλα του όποτε με χρειαστεί και σα δεύτερος γονιός να του δείχνω το σωστό δρόμο (τώρα, αν καμιά φορά αυτός ο δρόμος έχει κατεύθυνση  προς τη Λουκιανού στο Κολωνάκι, ε να με συμπαθάτε, το gps δε δουλεύει πάντα σωστά). Σημασία έχει πάντως πίσω απ'όλα τα διαδικαστικά να υπάρχει ειλικρίνεια και αγνές προθέσεις και να μη μετράνε οι παροξυσμοί και οι δημαγωγίες του κάθε φανατισμένου σκληροπυρηνικού αρχι-ιερέα. Και σε καμία περίπτωση η τσέπη του. Φιλιά.