Any given sunday

Όσοι δε βγήκατε βόλτα την Κυριακή, έχω να πω πως χάσατε. Ήταν μία από αυτές τις μέρες που χαίρεσαι να έχεις cabrio αμάξι, από αυτές τις μέρες που νιώθεις τυχερός αν έχεις εξοχικό κοντά στη θάλασσα, από αυτές τις μέρες που απλά γουστάρεις να έχεις φίλες με τρομερή διάθεση για εκδρομές και φοβερές ιδέες για μασουλήματα-οινοποσίες. Έστω και χωρίς το ξεκουκουλέ, πήγαμε με τη φιλενάδα στο Λουτράκι. Ναι, αυτό του καζίνο, αλλά ούτε απ’ έξω δεν περάσαμε. Αντ’ αυτού πήγαμε σε ένα συμπαθέστατο all-day café –restaurant, σε ένα λοφίσκο λίγο μετά τους καταρράκτες, στον προαύλιο χώρο ενός ανακαινισμένου ξενοδοχείου, με την πάλαι ποτέ αίγλη του τουριστικού θερέτρου. Ήταν άψογα: ήλιος, θάλασσα, αμάνικο για να πάρουν τα μπρατσάκια χρώμα, γυαλούμπα και πολύ biribiri. Ένα μπουκαλάκι Παράγκα για να συνοδέψει το ρυζότο μας και πολύ funky mood. Ήταν πολύ ωραία, θα ξαναπάμε και για βράδυ να πιούμε το ποτάκι μας, παρέα με τις trendy ντόπιες φατσούλες.
Μου αρέσουν αυτές οι κυριακάτικες εξορμήσεις, εκεί που χουζουρεύεις νωχελικά στο κρεβάτι , να σκάει μήνυμα στο κινητό να σε ξεσηκώνει με impromptu πρόταση για ξεμούχλιασμα. Γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν είσαι je t’aime ώστε να ξυπνάς δίπλα στον καλό σου και να παίρνετε μαζί πρωινό και να διαβάσετε τις κυριακάτικες εφημερίδες, το να κάθεσαι μόνη σου στο σπίτι on such a shiny day, είναι τουλάχιστον pathetic. Και είναι ακόμα πιο όμορφο όταν η εκδρομούλα είναι spontaneous, δηλαδή όχι κάτι κανονισμένο, σικέ από μέρες, του στυλ Κυριακή 12.30 ραντεβού στην εθνική για να πάμε εκεί, πόσοι μαζευόμαστε. Τσου, όσο χαζό κι αν ακούγεται, προτιμώ να με πάρει τηλέφωνο κάποιος που απλά σηκώθηκε με φοβερή όρεξη για βόλτα και σκέφτηκε πως ο κατάλληλος συνοδοιπόρος είμαι εγώ. Είναι πιο γνήσιο έτσι.
Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα κέφι να πάω Χαλκίδα για ουζάκι. Το’χα αναφέρει σε μια φιλενάδα, αλλά κάτι που δεν την είδα και ιδιαιτέρως θερμή από την αρχή, κάτι που έκατσε η φάση με την Πάρο, ανέβαλλα την ιδέα altogether για μετέπειτα φθινοπωρινό σου-κου. Έλα μου, όμως, που η φιλενάδα τελικά τα κανόνισε τελευταία στιγμή και τη Χαλκίδα της την πήγε με κάτι δικές της φίλες, 4 όμορφα κοριτσόπουλα σε σκηνικό τρελό θηριοτροφείο. Οι άτιμες περάσανε super και τώρα εγώ δεν έχω κανέναν να πάω Xαλκιδούλα. Είπαμε, η κολλητή είναι je t’aime, το ίνδαλμα δουλεύει πυρετωδώς, η μανούλα-to-be περιμένει από στιγμή σε στιγμή, η sister τις Κυριακές ξεκουράζεται με τον άνδρα της, το Κορίτσι πάει Καλάβρυτα και όλες τελικά έχουν άλλες προτεραιότητες για τις Κυριακές τους. Αυτά είναι τα γαμώτα όταν είσαι single.
Τουλάχιστον, έκανα δυο τρια πράγματα το ΠΟΥ-ΣΟΥ-ΚΟΥ που δε χρειάζονται αμόρε. Πήγα θέατρο με τη μαμά και είδαμε τη Σοφία Φιλιπίδου, φοβερή περσόνα, εντελώς κουκουρούκου. Θεά. Σάββατο μεσημέρι πήγα για φαγητό με τον ξάδερφο μου σε ένα cosy μεζεδοπωλείο στη Santa Barbara, για το οποίο σήμερα διαπίστωσα πως έχει άρθρο το τελευταίο Αθηνόραμα. Καλό φαγάκι, λαδόκολλα και μουσικούλα, σοκολατένια καρυδόπιτα μούρλια. Αν προσθέσεις και το ότι την Πέμπτη το βράδυ αλλάξαμε τα χούγια του traditional girls-night-out και πήγαμε σε κάτι γενέθλια στο W στην πλατεία Κολωνακίου (για να μη λένε μερικοί-μερικοί πως έχουμε κόλλημα με τη Λουκιανού), έχω να δηλώσω πως όρεξη να έχει κανείς και δε μιζεριάζει μένοντας σπίτι.
Τεσπά, το κατά τα άλλα ήρεμο Σαββατοκύριακο μου έληξε πολύ όμορφα και πολύ έντονα. Μετά την προμενάδα στο Λουτράκι πήγαμε καπάκι Κολωνάκι. Στο «ναό» για λαϊκό προσκύνημα. Ελληνική μουσική, χορός, vodka να ρέει άφθονη, τσακίρ κέφι και τσουπ... ο fitsoulas. Γαμώ τη τύχη μου γαμώ. Πόσους μήνες μετά, να πίνει δίπλα σου. Σουρεάλ εντελώς. Κι ακόμα πιο σουρεάλ εσύ να μιλάς με τον κολλητό του κι η κολλητή με εκείνον. Και μεταξύ σας το χάος. Ενάμισι μέτρο κοντά και το άπειρο χάος. Τι να πω. Ήπια το τέταρτο και την έκανα, με ελαφρά. Που δεν ήταν και τόσο ελαφρά, γιατί φορούσα τα δωδεκάποντα από τις 21.00 κι η ώρα είχε πάει 02.30 και αισθανόμουν λες και είχα χώσει τα πόδια μου μέσα σε μπετόν. Την επόμενη Κυριακή, παρακαλείται όποιος μου προτείνει βόλτα, να μη γυρίσουμε Αθήνα πριν τα μεσάνυχτα. Κάντε τα κουμάντα σας. Φιλιά.