Όσοι δεν έχετε ακόμα επισκεφτεί το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, όπως σπεύσατε! Κυριακή χθες, ημέρα των Εθνικών Εκλογών και μια καταπληκτική λιακάδα συνέθεσαν τον ιδανικό συνδυασμό για ένα girly-day-out. Την ίδια ιδέα είχαν και χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας και οφείλω να ομολογήσω με εξέπληξε θετικά το γεγονός ότι οι ημεδαποί επισκέπτες του μουσείου ήταν αριθμητικά ανώτεροι από τους αλλοδαπούς. Εύγε! Έπρεπε δηλαδή να πέσει η απίστευτη προβολή από τα ΜΜΕ για ένα χώρο μεγάλου αρχαιολογικού κι ιστορικού ενδιαφέροντος προκειμένου ο ελληνάρας να ξεκολλήσει από τον τετριμμένο πλέον καφέ στην παραλιακή και να πάρει παιδιά, σκυλιά και πεθερές και να ανηφορήσει τη Μακρυγιάννη ή τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου (ανάλογα από που προσέγγιζε κανείς το μουσείο), να αφιερώσει δυο ωρίτσες για να χαζέψει αυτά τα πολύτιμα εκθέματα, να ενημερωθεί από ένα συγκλονιστικό βιντεάκι (έστω και χωρίς το απόσπασμα του Μ. Γαβρά) για την ιστορία του ιερού λόφου της Ακροπόλεως και να πιει το αφέψημα του έχοντας την ομορφότερη θέα της Αθήνας;
Έχω πάει σε μουσεία και μουσεία ανά τις Ευρωπαικές πρωτεύουσες κι έχω να ομογήσω πως πάντα αισθανόμουν σαν παιδί κατώτερου Θεού, σαν βλαχαδερό, μιας και η χώρα μας έως τώρα δεν είχε να επιδείξει κάτι ανάλογο. Και να λοιπόν που αυτός ο χώρος όχι μόνο με έκανε να νιώσω τεράστια περηφάνια, αλλά και μου έδωσε μια γεμάτη αίσθηση του συνδυασμού μεγαλείου και ταπεινότητας. Μη με ρωτήσετε πώς είναι δυνατόν, μόνο αν πάτε θα μπορέσετε να το διαπιστώσετε. Το κτίριο αρχτεκτονικά ταιριάζει απόλυτα στην αισθητική μου αλλά πιστεύω και χωροταξικά, κι ας μαίνονταν επί μήνες οι κακεντρεχείς ότι θα αλλοίωνε το φυσικό κάλλος των περιβάλλοντων διατηρητέων. Είναι κομψό κι επιβλητικό. Προσωπικά θα το περίεγραφα και ως "δωρικά" αυστηρό. Δένει το μοντέρνο με το αρχαίο. Δε θα το ήθελα αλλιώς, δε με ενδιέφερε να χτιζόταν μια κακή απομίμιση ενός κτηρίου αντίκας του Τσιλερ. Να μη μιλήσω για την άρτια οργάνωση, από τον έλεγχο των χειραποσκευών, τα εκδοτήρια, τη φύλαξη έως τους επόπτες. Όλα ήταν comme-il-faut. Έως και η θερμοκρασία του κλιματισμού :-))) Perfect in every way.
Οι τεράστιες τζαμαρίες που διευκολύνουν τη θέα προς την ίδια την Ακρόπολη και το Ωδείο του Ηρώδου Αττικού δημιουργούν σε όλους την ακαταμάχητη επιθυμία να γίνουν πάλι παιδιά του δημοτικού και να ανέβουν όπως και τότε στα πλαίσια της σχολικής εκδρομής πάνω στο λόφο, τόσο για να θαυμάσουν το μνημείο του Παρθενώνα, όσο και για να λιγωθούν με τη ανεμπόδιστη θέα στο λεκανοπέδιο. Κι εμείς τα κοριτσόπουλα θέλαμε βόλτα μέχρι πάνω!!! Φευ, όμως, ένεκα εκλογών όλοι οι αρχαιολογικοι χώροι ήταν ανοικτοί για το κοινό έως τις 15.00 - απόλυτα λογικό, μη χάσουν οι έφοροι κι οι φύλακες και δεν ψηφίσουν - αν και δυστυχώς για το κυβερνών κόμμα, έπρεπε να τους είχανε στείλει στις κάλπες από το πρωί - κρατώντας τα μουσεία κλειστά, κουράστηκαν οι χριστιανοί από το λιοπύρι, γυρίσανε σπίτια τους, δεν φήφισαν και βγήκανε οι άλλοι!!! Δυστυχώς για μας, η κυβέρνηση δεν ήταν τόσο ελεεινά ψηφοθήρας.
Οπότε, κάναμε τη βολτούλα μας μέχρι τους πρόποδες του Φιλοπάπου και εν συνεχεία κατηφορίσαμε προς την περιοχή του Ψυρρή. Εμ, τόση περιπλάνηση μέσα στις αχανείς αίθουσες του μουσείου και κάτι με το ανέβα-κατέβα τα σκαλιά μπροστά στο Ηρώδειο, μια λιγούρα όσο να'ναι μας έπιασε, να μη τσιμπήσουμε κι εμείς κάτι τα ζωντανά; Τώρα, το οτι το "τσιμπήσουμε" εξελίχτηκε σε φάγαμε και ήπιαμε τον άμπακο... ας μην το σχολιάσω καλύτερα. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι τελικά όντως η περιοχή έχει κορεστεί και όντως έχει άπειρα μεζεδοπωλεία, ωστόσο πολλά από αυτά φαίνονταν ή να έχουν κλείσει λόγω ημέρας ή να έχει πέσει έξω η επιχείρισις και τα ρολλά κατεβασμένα. Γιατί μεσημέρι Κυριακής και να μη γίνεται το έλα-να-δεις, ή να βρίσκω με απίστευτη ευκολία θέση να παρκάρω επί της Σαρρή, χμμμ σε βάζει σε σκέψεις. Πάντως, τα περισσότερα από τα στέκια που ήταν ανοικτά είχανε ζωντανή μουσική - άρα η κρίση δεν τους είχε χτυπήσει και τόσο κατακούτελα! Βέβαια, μιλώντας για οικονομία, να το πω το κρίμα μου, 3 άτομα πληρώσαμε 143 ευρώ... κομματάκι μπόλικα θα έλεγα και πήραμε μόνο ένα μπουκάλι κρασί (το χρεωμένο σε μας, γιατί συνολικά ήπιαμε 4). Δηλαδή, 50 το άτομο... ε νομίζω πάει πολύ ακόμα και για μένα τη σπάταλη. Φαγητό απλά καλό - μουσική υπόκρουση ανεβαστική. Από ρεμπέτικα έως Ρέμο (αγάππηηηηηηηηηηη μου), Πουλόπουλο και Πάριο... άντε τις φλεβίτσες μας τις κόψαμε πάλι.
Το κλου της ημέρας βέβαια ήταν από τον κόσμο που διασκέδαζε μαζί με εμάς στο μαγαζί. Μια παρέα 20-25 ατόμων in their late fifties είχανε κάνει το χώρο παιδική χαρά. Καφάσια τα γαρύφαλα, κιβώτια ολόκληρα από μπουκάλια κρασιού, κεράσματα σε όλες τις γυναικοπαρέες (εξού και οι 4 φιάλες που προανέφερα), χορός μέχρι τελικής πτώσεως, παραγγελιές και πέσιμο. Όταν λέω πέσιμο, εννοώ αυτό που καταλάβατε: οι bachelor γεροτράγοι της παρέας δεν άφησαν θηλυκή γάτα ήσυχη. Βάλανε μπροστάρη τη μητέρα του μοναδικού νεαρού συνδετημόνα τους και μόνο που δε μας ζητήσανε τηλέφωνα! Λογικό, λοιπόν, η ατάκα της βραδιας να προέρθει από το μικράκι "ρε κορίτσια, από τα αρχαία με φέρατε στους αρχαίους, ήμαρτον". Έλεος λέω κι εγώ, αλλά χαλάλι τους για τη ζωντάνια, το κέφι και τις στιγμές γέλιου που μας χάρισαν κοροιδεύοντας τα καμώματα τους. Τουλάχιστον, οι άνθρωποι διασκέδαζαν, αντί να βγουν σαν τους "οπαδούς" με τις σημαίες και τα λάβαρα να κάνουν το γύρο της Ομόνοιας!
Η βραδυά είχε συνέχεια σε παρακείμενο μπαράκι, μιας και η ορχήστρα στο μεζεδοπωλείο "παρέδωσε" γύρω στις 20.00. Τρελό παρεάκι και στο suita, καθώς εκεί μεταφέρθηκε σύσσωμη η εναπομείνασα πελατεία του "πάει καιρός". Είχε κι αυτή τη γαμοπανσέληνο, ήταν νύχτα για κολασμένη διασκέδαση μέχρι πρωίας. Ωστόσο, δεν άντεξα... είπαμε, μετά το τέταρτο ποτό, κοπελιά δρόμο για το σπίτι σου, πόσο μάλιστα μετά το τέταρτο μουκάλι Γιαννακοχώρι (το αγαπημένο μου - ευχαριστώ, orlando). Δεν την πάλευα, μου κάθησαν πολλά σε μια μέρα, εκθέματα, μεζέδες και γαρύφαλα. Γύρισα νωρίς σπίτι με το χειρότερο πονοκέφαλο ever, έκανα μπανάκι κι άραξα σκεφτόμενη πως το επόμενο μουσείο που θα επισκεφτώ, θα είναι στη Βόρειο Ελλάδα για αλλαγή. Έτσι, για να δούμε τι προοπτικές για αρχιτεκτονικά μεγαλεία έχει και η επαρχία! Φιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου