The need for therapy

Είχα πει ότι θα προσπαθήσω να πάψω να στενοχωριέμαι με τη μικρότητα των άλλων και οτι θα κοιτάζω την πάρτη μου. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο διαπιστώνω πως συμβαίνει. Όπως περίτρανα ανακαλύπτω πως ο κόσμος γύρω μας τρώγεται με τα ρούχα του. Σε καθημερινή βάση. Κι ενώ η κολλητή μου είχε πει πως "ο κόσμος έχει προβλήματα", τελικά παίζει να είναι και the other way round: αυτοί που δεν έχουν ουσιαστικά προβλήματα να προσπαθούν να γεμίσουν την κατά άλλα κενή κι αδιάφορη ζωή τους δημιουργώντας παρεξηγήσεις, ψυχοφθόρες καταστάσεις και μπερδέματα. Γιατί, τα πραγματικά προβλήματα στη ζωή, όπως θέματα υγείας, δυσκολίες στη δουλειά, οικονομικά αδιέξοδα και ενδο-οικογενειακές προστριβές είναι πράγματα που δικαιολογημένα μπορούν να απασχολούν τη σκέψη μας 24/7. Αλλά η ενασχόληση με τις συνήθειες του γείτονα και τις επιλογές του υποδηλώνει πολύυυυυυυ ελεύθερο χρόνο, που frankly my dear δε διαθέτω. Άρα, αυτοί που έχουν λύσει τα βιοποριστικά τους και χαίρουν άκρας υγείας αλλά βαριούνται στη ζωή τους, έχουν αριστουργηματικά εφεύρει τρόπους να προκαλούν το μπάχαλο και κατόπιν να διατείνονται πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι προβληματικές.
Έζησα, λοιπόν, τη στιγμή να ακούσω πως με τα μυαλά που διαθέτω αργά ή γρήγορα θα χρειαστώ ψυχολόγο. Τάδε έφη καλοθελήτρια φίλη φίλης. Να τον επισκεφτώ, κορίτσι μου, δε λέω, δεν έχω ταμπού (όπως εσύ προφανώς)με τις επιστημονικές συμβουλές, τουλάχιστον ο χριστιανός θα έχει και δέκα πτυχία στον τοίχο του που να πιστοποιούν την καταλληλότητα του να ακούει, να δίνει κατευθύνσεις και να βοηθάει τον "ασθενή" να αναζητήσει μέσα του τρόπους να βγει από τα τέλματα στα οποία έχει εγκλωβιστεί. Εδώ μέχρι και η Ελεωνόρα παραδέχτηκε 9 χρόνια ψυχανάλυσης. Αλλά εσένα δεν κατάλαβα ποιος σε έχρησε αρμόδια να κρίνεις ποιανού η κοσμοθεωρία είναι σωστή και ποιανού η λάθος; Αν κι αποστασιοποημένη από τη θρησκεία, θεωρώ πως κριτής μας είναι μόνο ο θεός (όπως τον εννοεί ο καθείς) και ως εκ τούτου όταν θα έρθει η κούφια η ώρα λογαριασμό θα δώσω μόνο σε κείνον. Έως τότε, να μου επιτρέψεις εγώ να κάνω το ταμείο μου, κι εσύ το δικό σου.
Δημοκρατία φυσικά έχουμε και τη γνώμη σου να την εκφράζεις ελεύθερα. Όπως έχω κι εγώ εδώ στο fwkia το βήμα μου, θα σε συμβούλευα να ανοίξεις κι εσύ λογαριασμό και να αρχίσεις να χώνεις. Αλλά, το να θεωρείς ότι μόνο η δική σου αντίληψη είναι η πλέον ενδεδειγμένη και ότι εγώ είμαι προβληματικός άνθρωπος επειδή δε σκέφτομαι και δεν πράττω όσο όπως εσύ, είναι τουλάχιστον παιδικό. Γι΄αυτό ίσως είναι προτιμότερο να κοιτάζει κανείς την καμπούρα του και να αναλογίζεται που και που γιατί νιώθει τέτοια ανασφάλεια και γιατί βγάζει προς τα έξω τέτοιο κομπλεξισμό. Εμένα προσωπικά δε με ενδιαφέρει ούτε όλοι να συμφωνούν με αυτά που ασπάζομαι, ούτε να πείσω κανέναν για την εγκυρότητα των αντιλήψεων μου. Τα μούτρα μου θα τα φάω μόνη μου, έννοια σου και δε θα με βοηθήσει κανείς. Η κριτική ματιά με την οποία βλέπω ανθρώπους και καταστάσεις έχει πάντα μεγάλη δόση χιούμορ κι αν με ήξερες έστω και λίγο, θα διάβαζες in between the lines και θα έβλεπες ότι τουλάχιστον εγώ αυτοσαρκάζομαι.
Κι όσο για το αν είμαι αγύριστο κεφάλι κι οτι δε δέχομαι συμβουλές, θα ήθελα να σου ξεκαθαρίσω πως το να μην αντιδράσω τη συγκεκριμένη στιγμή στις παπαριές που άκουγα επί 2 ώρες από την πάρτη σου και αντ'αυτού να σου πω πως έχεις απόλυτο δίκιο, θα ήταν τουλάχιστον υποκριτικό. Θα ήταν σαν να προσπαθούσα να ξεμπερδέψω με τη στενάχωρη συζήτηση μια ώρα αρχίτερα, να κάνω ντρίμπλα και να πω "πόσο λάθος βλέπω τη ζωή και να που υπάρχουν άνθρωποι εκεί γύρω που θέλουν να μου ανοίξουν τα μάτια". Μμμ μήπως ακούω τρανταχτά γέλια εκεί έξω; Εμ πως να μην ακούω με αυτά τα καραγκιοζιλίκια. Κορίτσι μου καλό, οι συμβουλές των φίλων μου είναι πολύτιμο food for thought και να ξέρεις πως γυρνώντας σπίτι μου εγώ τουλάχιστον παίρνω λίγες ώρες από το χρόνο μου και κάνω assesment των όλων όσων άκουσα. Πολλές φορές ζητάω και τη γνώμη των "αδερφών" μου. Κι αν είμαι εγωίστρια και πολλές φορές δε θέλω να δείξω ότι έχω σφάλλει, έννοια σου και οι αγαπημένοι μου θα καταλάβουν άμεσα αν έχω αξιολογήσει σωστά τις ενστάσεις τους στις αποφάσεις μου. Μπορεί καμιά φορά οι συζητήσεις με τα κοντινά μου πρόσωπα να φαντάζουν αψιμαχίες και έντονοι διαξιφισμοί (φταίει και το ταμπεραμέντο μου, φταίει και η πολλών ντεσιμπέλ φωνή μου), at the end of the day όμως όλα τα λόγια τους είναι λυτρωτικά. Κι ας μη μου έχουν γλύψει τα αυτιά, κι ας με έχουν στήσει στη γωνία. Αλλά, είπαμε, αυτοί είναι οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπούν, αυτοί που χρόνια τώρα έχουν το προνόμιο να είναι μια βαθμίδα κάτω από το Θεό. Εσύ κούκλα μου, δεν είσαι ανάμεσα τους. Κι αν εκείνο το βράδυ "σε κούρασα" με τα επιχειρήματα μου, την επόμενη φορά που θες να νουθετήσεις κάποιον και να μην αντιδράσει, kindly talk to the hand ή κάτσε σπίτι σου. Φιλιά.