Venus v. Mars

Προχθές η κουμπάρα με ρώτησε αν έχω διαβάσει το "men are from mars, women are from venus" του John Gray. Oμολογώ πως δεν το έχω διαβάσει όλο, το παρήγγειλα ωστόσο από το amazon, γιατί θέλω πολύ να εντρυφήσω στο cave v. wave effect. Βέβαια, ο μικρός, ερωτηθείς για το βιβλίο, μου είπε ότι έχει ακούσει πως επρόκειτο για βιβλίο ειδικά για γυναίκες, εγώ από την άλλη διάβασα άπειρες κριτικές οι οποίες κατηγορούν τον συγγραφέα για μισογύνη. Μόλις ολοκληρώσω την ανάγνωση, επιφυλάσσομαι να επανέλθω με εκτενή αναφορά. Μέχρι τότε, όμως, ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του βιβλίου ως αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση.
Θεωρώ ότι όντως είμαστε από άλλο πλανήτη εμείς οι γυναίκες. Ή για να το θέσω πιο ορθά, από άλλο ηλιακό σύστημα, γιατί και οι πλανήτες διαφέρουν για κάθε γυναίκα. Απλά, η συμπεριφορά των περισσοτέρων από εμάς έχει κοινές συνιστώσες, οι οποίες συνθέτουν το παζλ που λέγεται γυναικείο μυαλό και γυναικεία συμπεριφορά. Δεν είμαστε όλες σαν τις ηρωίδες του Αλμαδόβαρ, αλλά σίγουρα έχουμε βρεθεί όλες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης για τους ίδιους λόγους. Που δεν είναι άλλοι από τους άντρες, τη μαλακία που τους δέρνει και το ότι δεν μπορούν να σταθούν ποτέ στο ύψος των περιστάσεων και των προσδοκιών. Των γυναικείων προσδοκιών, εννοείται.
Οι γυναίκες είμαστε ανυπόμονα όντα. Και ούσες ανυπόμονες, γινόμαστε ανυπόφορες, παράφορες, αφόρητα παράλογες και αυτοκαταστροφικές. Μοναδικό προνόμιο, τι να λέμε τώρα. Οι άνδρες στην κοσμάρα τους, ή για να χρησιμοποιήσω και το παράδειγμα του κυρίου Gray, στην σπηλιά τους. Τα πάντα γύρω να γκρεμίζονται και οι τύποι αραχτοί με το τηλεκοντρόλ στο ένα και το μπυρόνι στ’ άλλο. Οι γυναίκες να σκάνε, να βράζουν, να είναι έτοιμες να φάνε τα λυσσακά τους και οι άλλοι απλά cool. Εντάξει, παίδες, σας βγάζω το καπέλο. Απλά, αν καμιά φορά οι ρόλοι αλλάζουν, στη σπάνια περίπτωση λέω που μια γυναίκα είναι τόσο σταρχίδια της όπως κι εσείς, τότε απλά τη χαρακτηρίζετε καρ...λα και παύετε να ασχολείστε περαιτέρω – γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ζόρι ο ανταγωνισμός στον ωχαδερφισμό...
Αναγνωρίζω ότι οι περισσότερες γυναίκες θέλουν τα ίδια πράγματα (ίσως σε διαφορετικό βαθμό η καθεμιά) που δεν είναι άλλο από την ασφάλεια, τη σιγουριά, την αγκαλιά, την περιποίηση, τη φροντίδα, το θαυμασμό, τα κομπλιμέντα, την αποκλειστικότητα. Ναι, εντάξει και ποιος δε τα θέλει αυτά. Απλά, οι γυναίκες τα απαιτούν, τα διεκδικούν, με το νάζι, με τη γκρίνια, με τη ζήλεια. Τα θέλουν εδώ και τώρα. Οι άνδρες προτιμούν να βράζουν μέσα τους – αν φυσικά είναι ικανοί για τέτοια αισθήματα, γιατί πάντα υπάρχουν κι αυτοί που είναι παγερά αδιάφοροι. Οι γυναίκες λυσσάνε. Κυριολεκτικά. Λυσσάνε να βρούνε άνδρα, να τον κάνουν δικό τους, να τις πολιορκήσει, να τις ερωτευτεί , να τις παντρευτεί, να τους κάνει παιδιά. Με το που γνωρίζουν κάποιον, πλάθουν σενάρια, ολόκληρες ταινίες με πρωταγωνίστριες τις ίδιες και το γλυκερό happy-end. Κι όσο η πραγματικότητα απέχει από αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό, τόσο πιο πολύ βουρλίζονται.
Οι γυναίκες θέλουν η ζωή τους να είναι καλουπωμένη, να έχει αρχή, μέση, τέλος. Να ακολουθούνται οι νόρμες, να γίνονται όλα κατά το δοκούν. Όπως τους έχει πει η γιαγιά και η μαμά τους ότι πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Οποιαδήποτε απόκλιση από τα προσδοκώμενα καθιστά μέγιστο παράπτωμα το οποίο έχει ως συνέπεια να αναρωτιούνται που πήγανε όλοι οι «καλοί» άντρες και γιατί εκεί έξω «είναι μια ζούγκλα». Ονειρεύονται όλες τον ιππότη στο λευκό άλογο, που θα είναι όμορφος, με απολλώνιους κοιλιακούς, πανέξυπνος, πολυτάλαντος, ζάμπλουτος, σωστός οικογενειάρχης και κυρίως τρυφερά εκδηλωτικός κι ερωτύλος. Οι περισσότερες έχουν βέβαια συναίσθηση ότι αυτό το «πακέτο» δεν υπάρχει στην αγορά (ή κι αν ακόμα υπάρχουν κάνα δυο κομμάτια, είναι φυσικά reserve) δεν πτοούνται ωστόσο στην αναζήτηση εκείνου που θα έχει περισσότερα ticks στο προαναφερθέν check-list. Αθεράπευτες…
Και φυσικά είναι αυτή η δεδομένη γυναικεία ανυπομονησία που κάνει τους άνδρες να παίρνουν δρόμο με το πρώτο ίχνος υποψίας. Οι 20άρες είναι ανυπόμονες για περιπέτειες, οι 30άρες για γάμο και παιδιά και οι 40άρες για sex – η κάθε ηλικία φέρει τη δική της ταμπέλα. Και σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις θεωρείσαι αυτομάτως πως φέρεις τις ανάλογες προσδοκίες. Και λαμβάνεις την ανάλογη αντιμετώπιση από τους άνδρες. Τις 20άρες τις κυνηγάνε για περιπέτειες, τις 30αρες τις αποφεύγουν για να μην παγιδευτούν και τις άνω των 40 τις ορέγονται μόνο οι 20αρηδες ή κάτι τελειωμένοι 80αρηδες που θέλουν να βιώσουν την εμπειρία του «μεστού» έρωτα.
Δε διατείνομαι πως διαφέρω από τις υπόλοιπες εκπροσώπους του φύλου μου. Έχω όμως πολλά μπαγκάζια στη σχάρα κι έχω γράψει αρκετά χιλιόμετρα στο κοντέρ για να μπορώ να εντοπίζω και να αναγνωρίζω τις αδυναμίες του «συστήματος». Και να προσπαθώ να παίζω μπάλα σε μια διαφορετική λίγκα. Όχι γιατί είμαι πιο έξυπνη ή πιο μάγκας. Αλλά γιατί έχω φάει πολλές φορές το κεφάλι μου με αυτά τα κωλο-σενάρια και γιατί τη μαλακία την οσφραίνομαι από μακριά. Και, όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση, επιλέγω να είμαι εγώ στην άλλη άκρη της εξίσωσης, να μπαίνω εγώ στη «σπηλιά» μου. Η κολλητή θα μου βάλει τις φωνές – την ακούω ήδη: “δε γίνεται να τα ισοπεδώνουμε όλα, δε γίνεται να περνάμε εμείς στην αντίπερα όχθη και να τα κάνουμε όλα εμείς”. Εννοώντας πως η φύση μας είναι να περιμένουμε να μας διεκδικούν, να μας λατρεύουν και να μας έχουν κορώνα στο κεφάλι τους.
Δεν ξέρω ρε κορίτσια. Δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτή η υπερβολική αισιοδοξία σας ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Προσωπικά, λέω να πάρω κάνα φακό μαζί μου και να κάνω τα κουμάντα μου γιατί είναι πολύ σκούρα τα πράγματα στην Κηφισίας. Το λυχνάρι μου και στο πιθάρι μου. Φιλιά.