Καλοκαίρι τον Οκτώβριο

Λάιβ από το πλοίο, respect στην cosmote. Δεν είχα ξανα-αναρτήσει μέσα από το highspeed αλλά αυτή τη φορά είπα να δοκιμάσω να σκοτώσω δημιουργικά τις τρεις ώρες του ταξιδιού… Ειλικρινά θα το έκανα και χθες που οι ώρες στο bluestar ήταν ατελείωτες, αλλά το ’ριξα στον ύπνο γιατί δεν πρόλαβα να κλείσω μάτι μετά το Παρασκευιάτικο ξενύχτι. Και όχι, δε χρειάζεται να αναρωτηθείτε πού ήμουν. Σωστά, στο γνωστό καταγώγιο της Λουκιανού. Βασικά, να πω το κρίμα μου ξεκινήσαμε με τη φιλενάδα με όλες τις καλές προθέσεις για το opening του eclipse, δε φταίμε όμως που ο κόσμος ήταν well below average. Του δώσαμε την ευκαιρία του και μετά από μια ωρίτσα είπαμε να την κοπανήσουμε και βάλαμε μπρος για το messiah (εκεί που μας πέτυχαν οι κάμερες την άλλη φορά), αλλά τελικά κι αυτουνού το story ήταν too good to be true, είχε κόσμο μόνο στο εστιατόριο. Τι να κάνουμε κι εμείς, οι άτιμες συνθήκες αλήθεια μας οδήγησαν στο rock. Under any circumstance επρόκειτο ποτέ η φιλενάδα να προτείνει να κατηφορίσουμε προς τα εκεί. Κι όμως το έκανε και μπορώ να πω πως αν δεν αναρτήσει στο status της άμεσα “had the best time ever” θα την επιπλήξω άγρια.
Ήταν η ομορφότερη ατμόσφαιρα που έχω ζήσει ποτέ μέσα στο κωλομάγαζο. Δεν κάπνιζε κανείς. (χμμ τώρα που το σκέφτομαι, κάποιος κάπνιζε, αλλά εξαιρείται γιατί έπινε grey goose). Όταν μπήκαμε γύρω στη μία τα πράγματα ήταν χαλαρά, ο κόσμος επιτέλους συνομήλικος μας και η μουσική ανεβαστική. Να βλέπεις τη φιλενάδα να χτυπιέται με lady Gaga και michael jackson και να τσιμπιέσαι αν αυτό που ζεις είναι πραγματικότητα. Εντάξει, εκεί λίγο στους guns’n’roses άρχισε η κακομοίρα να δυσανασχετεί, αλλά το παρεάκι (πεφτούληδες όπως λέει κι ο μικρός) της κάνανε τέτοιες πλάκες που νομίζω πως το διασκέδασε αρκετά, πιο πολύ κι από την κολλητή όταν είναι rock με τον ψηλό. Βέβαια, ξέχασα να αναφέρω πως ο κύριος λόγος της ευφορίας της φιλενάδας ήταν ο Βραζιλιάνος barman, η οποία λέει δεν τον είχε παρατηρήσει ποτέ τόσο καιρό που δούλευε balthazar… έλεος, τέτοιο παιδί να μην το έχεις προσέξει κοπελιά, such a waste! Τεσπά, να μην πολυλογώ, ρούπι δεν κουνήσαμε από το bar, μπαστακωθήκαμε κι αρχίσαμε να πίνουμε. Το ότι την κατάφερα να πιει και 2 υποβρύχια νομίζω ήταν ενδεικτικό του σε πόσο καλό mood βρισκόταν, γιατί άλλες φορές μετά το πρώτο τζιν-τόνικ, την κάνει με ελαφρά. Και τώρα που λέμε τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη, ήπιε 2 τζιν τόνικ, 2 υποβρύχια (το ένα κερασμένο από το αγόρι το εξωτικό, το άλλο από μένα), σφηνάκι north (κερασμένο από το παρεάκι) και ένα ποτήρι champagne (κερασμένο από εκείνον που είχε να μου μιλήσει 5 μήνες). Ο δικός μου απολογισμός slightly worse. Το όριο για το τέταρτο ποτό είχε πάει υπέρ πίστεως.
Παρασκευές, λοιπόν, που το μαγαζί είναι πιο mainstream βλέπω το κορίτσι μας να θέλει να συχνάζουμε εκεί (αν φυσικά καταφέρει να αποβάλει και τη λατρεία για το mataroa, που εντάξει όπως και να το κάνουμε έχει κι αυτό τα θέλγητρα του – call me view to the Acropolis, call me excellent coctails). Αν και ακριβώς την ίδια δήλωση μου έκανε την Πέμπτη το βράδυ στο winter opening του μπαλτ. Είχε τόσο ενθουσιαστεί που δεν κάπνιζε σχεδόν κανείς κι εκεί και γενικά με το όλο στήσιμο του μαγαζιού (next week φαγητό εδώ, υποσχεθήκαμε σύσσωμες) που για δευτερόλεπτα έκανε σκέψεις να εγκαταλείψει altogether την ιδέα του outing στο Γκάζι.. Φευ, όμως, μετά τις 00.30 το μαγαζί γέμισε οικτρά (πολύ κυριλέ κόσμος δεν μπορώ να πω, διαγωνισμός stiletto και sleek μαλλιού) και μαζί ήρθαν και οι Ουγκ. Ξανθιές αιθέριες υπάρξεις, με ύφος wannabe Έλενα Ράπτη, άπασες καπνίστριες και στην παρατήρηση ότι ο χώρος πλέον είναι non – smoking, έδωσαν την απάντηση “We’re in Greece”. Ναι, μωρή και το Μενίδι στην Ελλάδα είναι, αλλά δεν παύουν να μένουν γύφτοι στην περιοχή. Τεσπά, οι ξανθιές συνέχισαν απτόητες τα φούμαρα και το κορίτσι την έκανε με ελαφρά με τη φιλενάδα της, μείναμε εγώ κι η κατ να φυλάμε τα πρόβατα.
Έχω να υπογραμμίσω πάντως το εξής: η κολλητή χάνει επεισόδια και τη βλέπω να μένει μετεξεταστέα. Καταλαβαίνω το je t’aime, καταλαβαίνω την κατάσταση με τη μαμά στο γύψο, αλλά κοπελιά αν δε βρείς λύση στα θέματα σου άμεσα, θα με δεις τα Χριστούγεννα και δε θα προλαβαίνω να στα πω γιατί θα επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο για Πουκέτ. Όλα τα καλά κουλά σκηνικά τα έχεις χάσει και οι περιγραφές θα είναι λίγες μπροστά στη live εμπειρία. Και μετά θα έχεις να πεις μόνο για τις οικογενειακές στιγμές στο ρακάδικο και την έπαρση του γιατρού. Έλεος. Get your shit together κι ετοιμάσου απόψε για τα ελληνικά. Έχω ανάγκη να ακούσω Αντωνάκη, γιατί μου τον φάγανε κι αυτόν.
ΑΑΑ σας είπα πως είμαι στο πλοίο γυρνώντας από το νησί; Ναι, πανάθεμα με!!! Πήρα την πιο σωστή απόφαση εδώ και καιρό αναφορικά το πώς να περάσω το σαββατοκύριακο μου, κι ας άφησα πίσω πολύ θελκτικές προτάσεις (καφές με πρώην συμμαθήτριες στη Γλυφάδα, φαγητό με τον μακρινό cousin, opening του central το Σάββατο μεσημέρι, “messy mary party” στο rock, ουζάκι στη Χαλκίδα την Κυριακή και να μη μιλήσω για τους 3 τρόπους με τους οποίους μπορεί να πιει κανείς το cranberry). Τα χιόνισα, όμως, όλα για χάρη της μαμάς και του νησιού. Είχαμε να κάνουμε δουλίτσες στο σπίτι και frankly δεν μπορώ πλέον να τα ρίχνω όλα στον κόκορα αναφορικά με τις ευθύνες που έχει ένα εξοχικό. Άμα θες σπιτάκι στο νησί, πρέπει να σπεύδεις άμεσα να εποπτεύεις τους υδραυλικούς, κηπουρούς, καθαρίστριες και μονωτζήδες (ο όρος δικός μου, άγνωστο αν είναι δόκιμος, δεν μπορώ να ανοίξω και Wikipedia τώρα με το ελάχιστο σήμα 3G).
Η επιλογή μου με δικαίωσε, έκανε super απίστευτο καιρό, κάναμε μπανάκι και τις 2 μέρες σε θάλασσα «πισίνα», κάναμε ηλιοθεραπεία, φάγαμε στα 2 εναπομείναντα στέκια, μαζέψαμε κυδώνια και τριαντάφυλλα από τον κήπο μας, αγοράσαμε του κόσμου τα μπισκότα από τον παραδοσιακό φούρνο της Αγκαιριάς, ήπιαμε ποτό στην καινούρια άφιξη στην Παροικιά που ακούει στο όνομα “yiannis” (?!) και να ’μαστε τώρα στο ταχύπλοο της επιστροφής. Το νησί ήταν άδειο, τόσο άδειο που θα μελαγχολούσες αν δεν έσωζε την κατάσταση ο καιρός. Μη με ρωτάτε τι συνθήκες επικρατούν εκεί το χειμώνα και πόσο καταθλιπτικά μπορεί να είναι, δε γνωρίζω και δε σκοπεύω να μάθω – με εξαίρεση την περίπτωση να είμαι κλεισμένη στο σπίτι, αναμμένο τζάκι, μπουκάλι Γιαννακοχώρι και πολλές αγκαλιές. Αλλιώς, ραντεβού πάλι το Πάσχα. Νησάααααααααακι μου, συγνώμη για τις απιστίες αλλά το χειμώνα είμαι ρεζερβέ Καλάβρυτα – Παρνασσό. Φιλιά.
(Και η σημερινή ανάρτηση έχει θηριώδη έκταση επειδή μια ψυχή δεν ήθελε να πάω στην Καβάλα. Αυτά είναι, sometimes you lose, sometimes you win).