Κυριακή, βροχή και σχόλη

Από την ηλιόλουστη Κυριακή της περασμένης εβδομάδας, στο σαββατοκύριακο του κατακλυσμού. Κι ο Νώε έκατσε σπίτι του, κοινώς δεν πήγα πουθενά. Τη διάθεση την είχα, να το πω το κρίμα μου, αλλά αφ'ενός το παρεάκι δεν ήταν στα πάνω του κι αφετέρου το project έμπαζε νερά εξ'αρχής. (είδα και το σκηνικό στην εθνική αθηνών-κορίνθου, κι ακόμα μακαρίζομαι). Δεν πειράζει, έρχεται και 28η... όλο και κάτι θα κάτσει. Ξεκουραστήκαμε, ανασυνταχτήκαμε, κάναμε κάνα ταμείο (στα ψυχολογικά μας) και κάναμε και οικονομία (όσο να'ναι αυτό το γαμημένο το e-pass μας έχει σκίσει, μη μιλήσω για το πόσο κοστίζει στις μέρες μας η κατοστάρα αμόλυβδη και δε σχολιάζω καθόλου τα πανάκριβα γούστα στο αλκοόλ - είτε είναι το κρασί που συνοδεύει το φαγάκι, είτε είναι η γκρι βοτκίτσα).
Το Σάββατο, αφού κατάφερα να ανασυρθώ από τα αφράτα κλινοσκεπάσματα, κατηφόρησα down town για καφέ. 'Αθλος. Από την αρχή. Από το να ανοίξει το κάργα μακιγιαρισμένο από την προηγούμενη uber wild έξοδο μάτι, να πλυθώ, να ετοιμαστώ, να φύγω στην ώρα μου (12.30), να πάρω την απόφαση tram ή αμάξι, ελέω βροχής να πάρω τη λάθος απόφαση, να ακολουθήσω τη λάθος διαδρομή (μέσω Συντάγματος και να μείνω μποτιλιαρισμένη στην Καραγιώργη Σερβίας/Αθηναϊδος τουλάχιστον 35 λεπτά), να στήσω την παρέα μου μισή ώρα, να περπατήσω με τακούνια τρέχοντας στο πλακόστρωτο της Αδριανού έως να κάτσω λαχανιασμένη και μισοβρεγμένη στο καφενείο των Διόσκουρων και να περιμένω 20 λεπτά να μου φέρουν το freddo μου. Καιρό είχα να το κάνω. Το όλο σκηνικό.
Χαλάλι, όμως, γιατί πραγματικά το κέντρο της Αθήνας εγώ προσωπικά δεν το αλλάζω με τίποτα. Είμαι παιδί της πόλης, το φωνάζω. Γουστάρω κάθε της γωνιά, κάθε της κρυφό σημείο, γουστάρω την κίνηση, τη βουή, το σούρτα φέρτα, τα μαγαζιά, τους τουρίστες, το τρενάκι. Δηλαδή, πόσο πιο ζωντανά να αισθανθεί κανείς; Με τα καλά της και με τα άσχημα της η Αθήνα είναι η πόλη μου κι όσο ακόμα δεν έχω επισκεφτεί τη μητρόπολη των μητροπόλεων (call me New York), δηλώνω φανατική οπαδός της. Και πόσα στοιχεία της παίρνουμε δεδομένα, όμως όταν τα ξανα-ανακαλύπτουμε (βλέπε βόλτα στο παζάρι στο Μοναστηράκι) αισθανόμαστε το δέος της πρωτόγνωρης εμπειρίας. Μμμ κάτι μου λέει πως επόμενος σταθμός θα είναι η Καισαριανή... πώς μου ήρθε μη με ρωτάτε, αλλά κι εκεί έχω να πάω χρόοοοοοοοονια. Και Πανόρμου... Και Παγκράτι...
Μιλώντας για το Παγκράτι, πώς μου΄ρχονται ρε πούστη μου αυτοί οι συνειρμοί απορώ, θα κανονήσω άμεσα να πάω στο Coronet να δω το Caveman, μου πρότεινε ένας γνωστός να δω την παράσταση για να έχω μια πιο σφαιρική άποψη κι έναν αντίλογο για το mars v. venus effect που σχολίαζα τις προάλλες. Το μόνο που με χαλάει είναι ο Βλαδίμηρος, αυτό τον ηθοποιό ποτέ δεν τον πήγαινα, θεωρώ πως ο Γεννατάς είναι κλάσεις ανώτερος (τον έχετε δει στο Μίλα μου βρώμικα; Θεϊκά hilarious τυπάκι), αλλά τώρα τι να κάνουμε, το cast άλλαξε, αυτόν έχουμε, με αυτόν πορευόμαστε. Τουλάχιστον, οι κριτικές στο αθηνόραμα ήταν όλες καλές. Επιφυλάσσομαι με δικό μου σχολιασμό σύντομα. Είναι στα πλάνα μου, όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί θέλω πάντα να βλέπω και τις δύο όψεις του νομίσματος και κυρίως θέλω να έχω ιδίοις άποψη προτού στηλιτεύσω περαιτέρω τις κουλές συμπεριφορές των ανδρών.
Και το βροχερό κι υποτονικό Σαββατοκύριακο έληξε με cinema. Είδα το julie & julia με τη Meryl Streep. Και μου άρεσε πάρα πολύ. Και για το σενάριο, και την ηθοποιία, και τα κουστούμια (αχ αυτά τα μαργαριταρένια κολιέ... τι να λέμε τώρα, η επιτομή του class), τα σκηνικά και η φωτογραφία (a paris... quand un amour fleurisse...μου 'ρθε να σιγοτραγουδήσω) και για τη μουσική επένδυση... όταν έβαλε talking heads, το psycho killer, μόνο που δε σηκώθηκα από τη θέση μου να χτυπηθώ, αλλά εγώ είμαι biased με οποιαδήποτε psycho-burnt κατάσταση, τα 'χουμε πει αυτά πολλάκις. Το πόσταρα και στο face κι ησύχασα. Ο κυρίοτερος όμως λόγος για τον οποίο μου άρεσε η ταινία είναι γιατί πραγματεύεται τα δυο αγαπημένα μου past-times. Aka, το blogging και τη μαγειρική. Γύρισα σπίτι και είχα έντονη την επιθυμία να κάνω και τα δύο. Αυτό θα πει "με άγγιξε μια ταινία". Δυστυχώς, ήμουν πολύ κουρασμένη για να αποτυπώσω τις καλπάζουσες σκέψεις μου στο ιστολόγιο μου εκείνη τη δεδομένη στιγμή, κι όσο για το μαγείρεμα, είχα ήδη φτιάξει από το σάββατο το απόγευμα ένα yummy-yummy σουφλέ μακαρονιών.
Κλείνοντας για σήμερα, καλέ μου θεούλη, θα ήθελα να σε παρακαλέσω αν γίνεται μη συνεχιστεί άλλο το θέμα με τις βροχές. Πόση ρέκλα στο σπίτι να αντέξει μια γυναίκα (κόντεψα να πάθω αυχενικό από το δεκατετράωρο ύπνου σάββατο προς Κυριακή), πόσο ριγκατόνι με λιωμένα τυριά, πιπεριές, μανιτάρια και bacon να φάει (πήρα σίγουρα 2 κιλά μέσα στο Σ-Κ, καθότι πανάθεμα με πρόλαβα έκανα κι ένα πέρασμα από τα TGIs πριν το cinema) και πόσο σύνδρομο στέρησης να αντέξει με το να αντισταθεί στον πειρασμό του κυριακάτικου ροκ. Έστειλα τις αντιπροσώπους, εύχομαι να με βγάλανε ασπροπρόσωπη στο χορό και το κέφι, γιατί πώς να το κάνουμε, έχουμε κι ένα κούτελο σε αυτή την κοινωνία. Και το δικό μου κούτελο είναι στρέμματα. Φιλιά.