Αναμένατε τα χειρότερα...

Τις τελευταίες εβδομάδες που έχουν λάβει χώρα κάποια περιστατικά που ούτε να τα φανταστώ θα μπορούσα πριν κάτι μήνες, αισθάνομαι ότι μου φεύγει η έμπνευση για αναρτήσεις. Να μου πεις, μπορεί να είναι ένα απλό writer's block, μήπως όμως είναι κάτι βαθύτερο; Μήπως, γιατρέ μου, έφτασα στο τελευταίο στάδιο της (ψυχο)θεραπείας; Μήπως έγινα καλά και δεν το έχω πάρει πρέφα; Μώπως έχω πάθει κάναν άλλο εθισμό κι απλά δεν έχω χρόνο για φλυαρία; Δεν ξέρω τι από όλα συμβαίνει, αλλά σήμερα με επανέφεραν στην τάξη δυο γλυκές φωνούλες που με παράπονο μου είπανε πως έχουν καιρό να γελάσουν με κάνα χώσιμο. Ναι, βρε παιδιά, δε λέω, η διάθεση για κράξιμο δε με έχει εγκαταλείψει (και μεταξύ μας έχω κάνα δυο σκηνικά να ξεκατινιάσω) αλλά αυτά τα πράγματα δεν είναι κατά παραγγελία. Γράφω γιατί γουστάρω, γιατί έχω ανάγκη να ξεδιπλώσω σκέψεις, γράφω όταν πραγματικά έχω κάτι να πω. Οπότε, να με συμπαθάτε άμα καμιά φορά προτιμώ να απέχω από το να αραδιάζω ένα σωρό γλυκερές αρλούμπες.
Το λιγοστό μου μυαλό είπαμε είναι απασχολημένο με εξελίξεις. Δεν είμαι σε θέση ακόμα να γνωρίζω αν οι εξελίξεις θα έχουν αίσιο τέλος ή αν απλά θα μετράμε δράματα. Βασικά, δεν ξέρω καν αν θέλω να μάθω που θα οδηγηθούμε. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν κάποτε θεωρούσα πως διϋλιζα τον κώνωπα, τώρα το μυαλό δουλεύει overtime και το στροφόμετρο έχει πιάσει επικινδύνως κόκκινο. Σκέφτομαι ακόμα κι όταν κοιμάμαι.
Ότι το ξέρα, το ξερα, τους μυριζόμουν τους μπελάδες από μακριά. Κατά κάποιο τρόπο, πάντα μέσα μου ήξερα πως οι σκοτούρες ήταν μόνο one phonecall away. Γι' αυτό και με το ρημάδι είχα πάρει διαζύγιο. Για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Τώρα, όμως, οι εξελίξεις με πρόλαβαν και είμαι σε αναμμένα κάρβουνα. Και λες και η ανυπομονησία να μη γνωρίζει όρια. Ναι, αλλά όχι ρε πούστη μου να πάμε να χάσουμε τα κεκτημένα. Κρίμα την προσπάθεια για τις ισορροπίες, κρίμα τα new year resolutions, κρίμα τον Yalom και τα spiritual sessions την ώρα της yoga. Δε λέει να πάνε όλα στράφι. Αλλά και τι να κάνω η γυναίκα, που σε θέματα καρδιάς όλα τα άλλα πάνε περίπατο;
Ακούω ήδη τις φωνές της κολλητής: κυρά μου να κάτσεις στα αυγά σου. Κυρά μου, σήκω να πας κάνα ταξιδάκι (άντε γιατί πολύ διάστημα πέρασε από το τελευταίο), ή ακόμα και μια ηχηρή προτροπή να ξεχυθώ στα μαγαζιά, να κάνω shopping therapy. Όλα καλά κι ωραία, αλλά δεν είμαι κλώσσα να κάθομαι σε αυγά, η εθνική στα Τέμπη έχει κλείσει και βαριέμαι τα μάλα να κάνω το γύρο του Κισσάβου για να φτάσω Θεσσαλονίκη και λεφτά για ρούχα και παπούτσια δεν έχω αυτή την περίοδο (ούτε καν για καινούριες δέστρες, μιας και οι νυν μας άφησαν χρόνους στις ελελβτικές άλπεις). Άρα κάθομαι ήρεμη κι αναμένω τις εξελίξεις, το τσουνάμι. Γιατί (με όλο το σέβας και τη λύπη) σεισμός δεν έγινε μόνο στην Αϊτή...