Χμμμ ότι θα μου συνέβαινε Κυριακή βράδυ να αισθάνομαι ράκος και να θέλω να αποχωρήσω από το "στέκι" μου πριν πιω το τρίτο, ούτε να το διανοηθώ. Αλλά, αυτά παθαίνει κανείς άμα είναι όλη μέρα στο πόδι και δε βάζει κώλο κάτω. Και το αστείο ποιο είναι; Οτι το Σάββατο βράδυ, έκατσα μέσα, γιατί ήδη αισθανόμουν μια κόπωση... υπερκόπωση μου είπε ένας γνωστός από τα πολλά νυχτοπερπατήματα. Τσου, αφού είπαμε, τα έχουμε κόψει τα πολλά πολλά μεσοβδόμαδα. Άλλωστε, δεν υπάρχουν και πολλοί followers, οι μισές είναι je t'aime και οι άλλες μισές ακούνε καθημερινή έξοδο και παθαίνουν έλκος με τη σκέψη. Αλλά, που θα πάει κυρίες μου, δε θα έρθει καλοκαίρι που θα με πρήζετε στα εσεμέσια για εξόδους τις Πέμπτες στις αυλές; Θα μετρηθούμε τότες...
Έλα, εντάξει πλακίτσα κάνουμε. Η αλήθεια είναι πως κι γώ έχω χάσει εσχάτως την όρεξη αλλά και οι αντοχές μου με έχουν εγκαταλείψει. Άσε, που απασχολούμαι και με άλλα πράγματα, που όπως και να το κάνουμε με καταβάλλουν. Μην πάει ο νους σας στο πονηρό, χμ, στη γιόγκα αναφέρομαι, στο τρέξιμο, το μπασκετάκι (που θα ξεκινήσω από σήμερα, καθότι ανακάλυψα εδώ και κάνα μήνα γηπεδάκι πλησίον της παραλιακής, το οποίο τις ώρες που βγαίνω παγανιά είναι εντελώς άδειο και οι προβολείς αναμμένοι κάργα, α ρε δημαρχάρα είσαι πολύ large), το social networking μέσω υπολογιστού, το σινεμά (μέσα σε μια βδομάδα είδα και Avatar και Νήσο και Nine και It's complicated, σειρά έχει αύριο ο Σέρλοκ με τον Γουότσον). Ααα και σε λίγες μέρες προβλέπεται να φάω κόλλημα με το wii που θα αποκτήσω εντός της εβδομάδος. Όλοι λένε ότι είναι γαμάτο. Θα το δοκιμάσω και θα γράψω συντόμως, αν γίνει εξάρτηση ή όχι.
Μιλώντας για εξαρτήσεις, ο καφές είναι μία από αυτές. Η αλήθεια είναι ότι στο σπίτι σπάνια (έως και ποτέ) δε θα φτιάξω καφέ για μένα. Στην καλύτερη, να πιώ 2-3 coca-cola zero, να πάρω τη δόση μου. Η nespresso κάθεται και σκονίζεται και έχω και την εντύπωση πως ο καφές φίλτρου που είχα αγοράσει κάποια στιγμή από τα coffeeway, μάλλον δε θα έχει καθόλου άρωμα πλέον. Αλλά, η καθημερινή απόλαυση ενός cappuccino στο γραφείο, έχει γίνει θεσμός, ας είναι καλά ο Gregoire. Δε θα πιω ποτέ παραπάνω από έναν καφέ στο γραφείο, δεν καταλαβαίνω πως υπάρχει κόσμος ο οποίος δε λειτουργεί αν δεν καταναλώσει τουλάχιστον 4-5 ημερησίως. Και ούτε είμαι από αυτούς που τον αποζητούν με το που ανοίξει το μάτι τους. Μπααα, πιο πιθανό να θέλω να καταβροχθίσω το ψυγείο μόλις ξυπνήσω, παρά να έχω στέρηση καφεϊνης. Ωστόσο, ο καφές του Σαββατοκύριακου, σε κάποια καφετέρια (κατά προτίμηση με wi-fi) παρέα με φίλους είναι must. Κυρίως, το απόγευμα του Σαββάτου. Είναι, ρε παιδί μου, θεσμός.
Αυτό το Σαββατοκύριακο, πήρα πολλαπλές δόσεις από καφέ με φίλους. Σάββατο πρωί στη Μαρίνα Φλοίσβου, με long-lost φίλη της baby jinx, το απόγευμα στο αγαπημένο ντιζαινάτο Semiramis με ultra chic girl power για relationship updates και πολύ διάθεση για gossip, Κυριακή πρωί στο Γκαζοχώρι με εκλεκτό φίλο μιλώντας για αμάξια και Κυριακή απόγευμα στο uber trendy Rich της Γλυφάδας με απίστευτα ετερόκλιτη παρέα, rubbing shoulders με παρουσιάστριες του star και πανελίστριες μεσημεριανών εκπομπών. Δηλαδή, αν προσθέσω σε αυτά ότι πετάχτηκα μέχρι τα Καλύβια για λίγη τσίκνα και μερικά κοψίδια και ότι πάραυτα είχα και δυνάμεις να με παρασύρει το προαναφερθέν ετερόκλιτο παρεάκι το βράδυ στο ροκ, ε εντάξει... Βάλε και κάτι πορείες στο κέντρο, κάτι παρακάμψεις για να προσεγγίσω Κολωνάκι μέσω Ομονοίας, κάτι γύρω γύρω όλοι να παρκάρω (αχα, το έδωσα στα παιδιά απ'εξω και έληξε), πόσο να αντέξω η δόλια... Μέχρι να πάει 00.30, είχα ήδη βγει νοκ άουτ. Και δεν ήταν ούτε από ξίδια, ούτε από ξενύχτια. Από την πολλή τη ρέκλα, όπως θα λεγε και μια ψυχή... Ας είναι, όμως. Αυτές οι απλές χαρές είναι που γεμίζουν τη ζωή μας. Κι είναι γλυκιά αυτή η κούραση... Φιλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου