Red disappointment - red aspirations

Διάβαζα χθες κάτι παλαιότερες αναρτήσεις και βρήκα μία στην οποία είχα αναφερθεί διθυραμβικά στις επιδόσεις της αγαπημένης μου ποδοσφαιρκής ομάδας και μου ήρθε συνειρμός ότι για να είμαι δίκαιη και αντικειμενική (ναι My ass, αλλά λέμε τώρα) οφείλω μια αναφορά στα πρόσφατα χάλια που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός. Άσε που έχει γεμίσει και το inbox με καυστικά forwards τίγκα στα ανέκδοτα του τύπου "πόσους βαθμούς υπό το μηδέν είχε την Κυριακή στην Καβάλα;". Απ'ότι με ενημερώνουν, στην Καβάλα τις τελευταίες μέρες κάνει ψωΦόκρυο, αλλά από τότε που με θυμάμαι φίλαθλο, ο Πειραιάς δεν πτοείται από κάτι τέτοιες κατραπακιές.
Δεν είμαι ειδήμων να μιλήσω για αθλητικά, τους σχολιασμούς και τα στατιστικά τα αφήνω για αυτούς που ασχολούνται επαγγελματικά με το θέμα, οι γνώσεις μου αρκούνται σε αυτά που διαβάζω στο διαδίκτυο και αυτά που ακούω κάθε πρωί στο ραδιόφωνο. Όχι, κορίτσια, μην μου πάθετε τίποτα, δεν το έχω ρίξει στο Σπορ Fm, είπαμε, εντάξει ακόμα φανατικά Best & Nitro ακούω, απλά κάποιες φορές τα πρωϊνά παρακολουθώ τη ραδιοφωνική εκπομπή ενός εκ των αγαπημένων μου γιάννηδων και στοιχειοθετώ έτσι την εικόνα που έχω για τα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Φίλοι γαύροι, δεν ξέρω αν φταίει ο προπονητής, καλή του σταδιοδρομία εκεί που πάει (αν πάει, γιατί διάβασα πως σκοπεύει να απέχει για κάνα χρόνο από τα γήπεδα - ίσως προσδοκά ότι με τις μηνύσεις κατά της ΠΑΕ θα πάρει παχυλή αποζημίωση και θα αράξει σε καμιά παραλία του Ρίο), δεν ξέρω αν φταίνε οι ντεφορμέ παίκτες ή οι τραυματισμοί (το άλλο με τον συμπαθή Γκαλέτι, που το πας) ή αν τελικά φταίει το ότι ο Socrates κουράστηκε, το σίγουρον είναι ότι για φέτος Kiss protathlima goodbye. Διάβασα, ότι ήδη στις μπουτίκ Red Store κάνουν τρελλές εκπτώσεις στα σουβενίρ της ομάδας γιατί φιέστα φέτος γιοκ.
Πάντως, αυτά τα ευτράπελα που λάβανε χώρα στο κυριακάτικο ματς ήταν τουλάχιστον για κλάμματα, να μην πώ αίσχος. Με τους είκοσι (όσοι ήταν, δεν τους μέτρησα) μαλάκες ανεγκέφαλους να προβάλλεται μια οικτρή εικόνα για το σύνολο των οπαδών, να επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως το φαινόμενο του χουλιγκανισμού δεν επρόκειται να εκλείψει ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα, να κλαίει ο κόσμος τα διαρκείας του και να έχεις κι από πάνω τους βάζελους να κορδώνονται ότι έχουν επίπεδο. Έλεος... people, get your shit together και οι μεν παίχτε μπάλα, οι δε καθήστε φρόνιμα στα αυγά σας.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα συμφέροντα που διακυβεύονται πίσω από τα αποτελέσματα των εκάστοτε ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων, καταννοώ ότι παίζονται τρελλά λεφτά, τόσο για τις θέσεις στο βαθμολογικό πίνακα όσο και για τις αποδόσεις στα παιχνίδια Ευρώπης. Συμφωνώ, για τον Κόκκαλη ο Ολυμπιακός είναι ένα μαγαζάκι που του βγάζει (ή του ξεπλένει) λεφτά. Για κάποια από τα ακριβοπληρωμένα κωλόπαιδα που βαριούνται να τρέξουν λιγάκι παραπάνω μην τυχόν και τους σκιστεί κάνα καλσόν, ο Ολυμπιακός είναι αφενός το πορτοφόλι που τους παίρνει laborghini κι αφετέρου η ευκαιρία να τους δει ο scouter καμιάς μεγάλης ομάδας στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Για μας όμως τους ανθρώπους που αγαπάμε την ομάδα μας (ο καθένας μας στο βαθμό που ασχολείται, είπαμε, δεν την είδα ξαφνικά οργανωμένος της Θύρας 7) ο Ολυμπιακός είναι θρησκεία. Και εννοείται πως θέλουμε να τον καμαρώνουμε κάθε χρόνο πρωταθλητή, όχι όμως με αθέμιτα μέσα, τραμπουκισμούς και τακτικές παράγκας.
Ο μπαμπάς μου μας πήγαινε με περηφάνεια κάποιες Κυριακές στο Καραϊσκάκη εμένα και την αδερφή μου, όταν ακόμα το γήπεδο είχε μια τσιμεντοκερκίδα όλη κι όλη και είχε και κουλουάρ. Θυμάμαι τριγύρω μας οικογενειάρχες με τα παιδιά τους να ζητωκραυγάζουν τα γκολ της ομαδάρας μας, θυμάμαι κάτι γραφικούς παππούδες που μοίραζαν φειγβολάν τύπου κηδειόχαρτο για την ηττημένη ομάδα, θυμάμαι να έχουμε κατέβει στο Πασαλιμάνι με τη λαοθάλασσα να πανηγυρίσουμε την ήττα του βάζελου από τον Ajax (γιατί μας τα'χανε κάνει τσουρέκια με το αείμνηστο τελικό του Wembley), θυμάμαι να τρέχουμε στο Ολυμπιακό στάδιο στη φιέστα για τον Ντέταρι... Αυτή είναι η εικόνα που θέλω να έχω πάντα για τον ΟΣΦΠ. Νίκες, πρωταθλήματα, νταμπλ, φιέστες και κόκκινο παντού. Όχι τα ξεφτιλίκια της Κυριακής καιτων τελευταίων χρόνων.
Ααααααα και κλείνοντας, να πω και κάτι που είναι ίσως το μόνο που θα ενδιαφέρει τις φιλενάδες (πλην του ινδάλματος, η οποία είναι και καλύτερη γνώστης και πιο ένθερμη υποστηρίκτρια της ομάδας)... για όλους τους θερμούς Βραζιλιάνους που έχουν περάσει από το ρόστερ μας, ο παιχταράς είναι και θα είναι πάντα ένας, γνήσιος γαύρος και λαϊκό παιδί, τσαμπουκάς (τραμπούκος λένε οι φίλοι βάζελοι, αλλά όσα δε φτάνει η αλεπού...) και κατ'εμέ κούκλος: Α ν α τ ο λ ά κ η ς (κορίτσια, google him). Φιλιά.