Η συλλογή των σκουπιδιών

Γυρνώντας σπίτι και αντικρύζοντας για πολλοστή φορά τους τέσσερις τοίχους πήρα την απόφαση να κάνω ένα ξεσκαρτάρισμα στις σαβουρίτσες που βρίσκονται μέσα στις ντουλάπες μου, ή για να το θέσω πιο σωστά στα βουνά από σαββούρες που κατακλύζουν τις ντουλάπες μου. Γενικά, έχω μια εμμονή με το συμμάζεμα, ναι είμαι από αυτούς που προτιμούν να αργήσουν σε δουλειά και ραντεβού από το να φύγουν από το σπίτι και να το αφήσουν μπουρδέλο. Δηλαδή, αν δεν στρωθεί κρεββάτι, αν δεν σκάσει λίγο το παράθυρο να αεριστεί το υπνοδωμάτιο, αν δεν έχουν πλυθεί όλα τα πιάτα κι αν δεν έχουν πεταχτεί τα σκουπίδια, ο κόσμος να καίγεται, πρώτα θα γίνουν αυτά και μετά θα αναχωρήσω. Έχω την ψύχωση μην τυχόν και χρειαστεί να δεχτώ επισκέψεις out of the blue και δεν έχω προλάβει να μαζέψω είτε επειδή θα αργήσω να γυρίσω απο δουλειά, είτε επειδή θα πρέπει να μαγειρέψω για την παρέα, οπότε πού να τα προλάβω όλα η καψερή. Οπότε, προτιμώ να μην αφήνω για αργότερα αυτά που μπορώ να μαζέψω τωρα.
Αυτό, όμως, που συστηματικά αναβάλλω είναι το πέταμα των διαφόρων συσκευασιών για τις κάθε μαλακίες που αγοράζω κάθε τρεις και λίγο. Με αποτέλεσμα, μια ολόκληρη ντουλάπα στο διάδρομο να είναι τίγκα στις άδειες κούτες από οικιακές συσκευές, από το wii, από τον αποκωδικοποιητή της Nova, από τη Nespresso καφετιέρα. Γιατί πάντα έχω στο μυαλό μου ότι μπορεί να χρειαστεί να τα επιστρέψω συσκευασμένα αν πάθουν κάτι όσο είναι ακόμα στην εγγύηση. Παπαριές, άμα χαλάσουν, χάλασαν. Δε γίνεται άλλο να έχω ένα μικρό παράρτημα χαρτοβιομηχανίας στο σπίτι, περιμένοντας να τα φτύσει η ηλεκτρική σκούπα ή η εσπρεσιέρα! Οπότε, έκατσα και μάζεψα ούτε λίγο ούτε πολύ καμιά εικοσαριά κουτιά. Όλων των μεγεθών και υλικών. Τέσσερις φορές ανεβοκατέβηκα φορτωμένη τις σκάλες.
Και πάω η καλή σου να πετάξω τα χάρτινα στον μπλε κάδο, που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως είναι ο κάδος ανακύκλωσης. Ανοίγω καπάκι και πετάγεται ένας γάταρος από μέσα. Καλά λέω, τι κάνει το γατί να ψάχνει τα χαρτιά και τις εφημερίδες; Το μυστήριο λύθηκε αμέσως: το ζωντανό χαρχάλευε τις σακούλες με κανονικά σκουπίδια (προφανώς αναζητώντας υπολείμματα φαγητού) οι οποίες ήταν πεταμένες μέσα στον κάδο. Ο ελληνάρας στο μεγαλείο του! Ρε φίλε, ή αγράμματος είσαι (ο κάδος φέρει αυτοκόλλητη επιγραφή που λέει ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ) ή πολλά κιλά μαλάκας. Δεν εξηγείται αλλιώς, ότι στα δέκα μέτρα υπάρχει πράσινος κάδος του δήμου, που είναι για τα κανονικά σκουπίδια. Που πανάθεμα σε πρέπει να πετάξουν κι εσένα εκεί μέσα, γιατί μόνο για τα μπάζα είσαι. Η παιδεία ορισμένων, ή καλύτερα η έλλειψη παιδείας, με εκνευρίζει σε βαθμό υστερίας. Πώς να πάμε μπροστά σαν κράτος άμα ακόμα εν έτει 2010 ο κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά στη χρησιμότητα του κάθε κάδου, αν δε σέβεται έστω την προσπάθεια του γείτονα να διαχωρίζει τα απορρίματα του, αν δεν καταλαβαίνει την ανάγκη για ένα καθαρότερο περιβάλλον; Ζώα εντελώς, που απλά βαριούνται να περπατήσουν μερικά μέτρα και να πετάξουν τις σακκούλες τους στο σωστό σημείο. Σου λέει, αυτός βρέθηκε τώρα, ρίχτα μέσα πριν μας δει κανείς και βουρ ανέβα πάλι πάνω γιατί κάνει και κρύο. Ουστ!
Δεν το παίζω, ρε γαμώτο, εξυπνίδου. Γιατί κι εγώ δεν είμαι και τόσο συνεπής με την ανακύκλωση. Ενώ στην κουζίνα μου πλήρωσα ένα σωρό λεφτά για να έχω ένα συρτάρι με τρία διαφορετικά κουβαδάκια-καλάθια απορριμάτων ούτως ώστε να κάνω διαχωρισμό και να έχω ένα για τα μεταλλικά κουτάκια των άπειρων Zero που καταναλώνω εβδομαδιαίως, ένα για χαρτιά κι εφημερίδες και το τρίτο για τα υπόλοιπα σκουπίδια, συνήθως τα πετάω όλα αχταρμά στο μεγαλύτερο κουβαδάκι. Τουλάχιστον, όμως, όταν κατεβάζω τα σκουπίδια κάτω για την περισυλλογή από το δήμο, τα βάζω στον πράσινο. Κι ας μην είναι ο κάδος έξω από την πόρτα μας, δηλαδή τι, θα μου πέσει πολύ να πάω μέχρι τη γωνία; Έλεος! Τις χιλιάδες μπροσούρες και τα φυλάδια με τα οποία μας στουμπώνουν τα γραμματοκιβώτια οι ντελιβεράδες τα πετάω στον μπλέ. Κάτι είναι κι αυτό. Αλλά να βρω το ψιψίνι εκεί μέσα, ήταν too much, εκτός κι an το φτωχό προσπαθούσε να βρει πεταμένο το τηλέφωνο της domino's. Φιλιά