Μια παράσταση γεμάτη χάρη, δύναμη και πολύ εκφραστικότητα χάρις στην κίνηση και την παρουσία της χορευτικής ομάδας του Κωσνταντίνου Ρήγου παρακολούθησα προχθές. Μετά τις περιπέτειες της γιαγιάς, φυσικά, στην Άγρια Δύση του ΕΣΥ. Η αλήθεια είναι ότι πήγα εντελώς απροετοίμαστη γι' αυτό που είδα, χωρίς δηλαδή να γνωρίζω καν το story line, χωρίς να έχω googlάρει, χωρίς κανένα spoiler alert από φίλους θεατρόφιλους. Δικαιολογημένα, λοιπόν, μου πήρε δέκα λεπτά από την έναρξη του έργου μέχρι να αντιληφθώ την ύπαρξη υπέρτιτλων πάνω από τη σκηνή, αλλά και να μπορέσω να συνειδητοποιήσω ότι ισάξιοι πρωταγωνιστές ήταν και οι 8 χορευτές. Όλοι ενσαρκώσανε όλους τους ρόλους και μάλιστα κι εναλλάξ: και τα 4 καλλίγραμμα αγόρια ερμηνεύσανε διαδοχικά τον Δάφνι, όπως και τα 4 κορίτσια ερμηνεύσανε τη Χλόη αλλά κι όλους τους γυναικείους ρόλους της υπόθεσης. Confused?
Παραδέχομαι ότι για να σου αρέσουν τέτοιου είδους θεάματα, πρέπει να αρέσκεσαι σε μοντέρνες αποδόσεις μύθων και παραμυθιών. Πρέπει δηλαδή να περιμένεις ότι αν και η ιστορία αφορά το βουκολικό έρωτα ενός τσοπάνη για μια νεαρή κοπέλα, ακόλουθο τριών Νυμφών, θα δείς τους ηθοποιούς ντυμένους με streetwear, λες και πάνε για skateboard ή για κάνα ποτάκι στην πλατεία Μαβίλη. Τα σκηνικά ανύπαρκτα, το χώρο και το χρόνο τον δηλώνει ο σκηνοθέτης μόνο μέσω των υπέρτιτλων. Κοινώς, πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει υπερωρίες για να μπορέσεις να φανταστείς τις αλληγορίες σε τοπία, βωμούς, γιορτές και πανηγύρια. Ως κι ο θεός Έρωτας που χτπύπησε με τα βέλη του το ζευγάρι, φορούσε μάσκα καταδύσεων κι εκτόξευε βελάκια από παιδικά παιχνίδια, με βεντουζίτσες! How very cute!
H διάρκεια της παράστασης είναι πολύ μικρή, με τη βία 70 λεπτά. Διάλογοι δεν υπάρχουν, μόνο κραυγές κι αλλαλαγμοί, κλάμα ή επιφωνήματα χαράς, ανάλογα με τη φάση στην οποία βρισκόταν το ερωτικό γαϊτανάκι. Ήταν όμως πολύ έντονο. Το ερωτικό σκίρτημα, η ευγενής άμιλλα ανάμεσα στους 2 νέους που διεκδικούν την κορασίδα, η θρησκευτική ευλάβεια προς τις Νυφες και το θεό Πάνα, η διονυσιακή γιορτή, η επέλαση των βαρβάρων πειρατών, η αρπαγή της Χλόης, ο θρήνος κι ο σπαραγμός του ερωτοχτυπημένου Δάφνι, η ικεσία, η διάσωση, η θεϊκή παρέμβαση και η λύτρωση, όλα αποδόθηκαν με αέρινες κινήσεις, άρτια χορογραφημένες και μετρημένες έως και την τελευταία λεπτομέρεια.
Και φυσικά δε θα μπορούσα να παραλείψω να κάνω ειδική μνεία στη φυσική κατάσταση των πρωταγωνιστών. Είπαμε, αλαβάστρινα κι απολλώνια κορμιά, άνδρες - γυναίκες. Ίχνος περιττού λίπους, απίστευτη συμμετρία και παρά την επιτηδευμένη λευκότητα της σάρκας, έδειχναν όλοι τους ρωμαλαίοι, γεροί και στοιβαροί. Ο Θεοφάνους, δε, γνώριμος μου κι από την άλλη παράσταση του Ρήγου που είχα παρακολουθήσει πρόσφατα, ένα χάρμα οφθαλμών. Να ξερογλύφεσαι!!! Οι γυναίκες, εντάξει, δεν είχαν να επιδείξουν και τίποτα σπουδαίο, στήθος ανύπαρκτο όλες τους, αποτρίχωση επιπέδου τζούλιας, αλλά η γράμμωση στους κοιλιακούς τους αξιοζήλευτη!!! Respect!
Περιμένω με ανυπομονησία λοιπόν το επόμενο project της Οκτάνας, αλλά μεταξύ μας, έχουμε πολλές επιλογές από εδώ κι εξής σε θεάματα. Και για όλα τα γούστα και για όλα τα "επίπεδα". Γιατί, είναι γνωστόν τοις πάσει ότι η υπογράφουσα είναι ικανή τη μια μέρα να πάει να δει τη ζωή της Μαρινέλλας σε μιούζικαλ στο Παλλάς και την άλλη μέρα να μπεκροπίνει στον Καρρά, τη μία μέρα να θαυμάζω τα έργα της Βάλυ Νομίδου στο Κολωνάκι και την άλλη να χειροκροτώ τη δασκάλα της yoga (που τυγχάνει και χορεύτρια) να δίνει ρεσιτάλ στο fusion bellydance! Κι ανάμεσα τους, πολλά ξενύχτια στο ροκ. Κι άντε μετά να εδεήσω να αποκτήσω ποτέ κορμί σαν των προαναφερθέντων με τέτοιες κρεπάλες. Τώρα να ξεκινήσω να σκίζομαι στη γυμναστική, δε με φτάνουν δέκα χρόνια. Πιο γρήγορα θα πάω σε τόπους Δαφνωτούς και Χλοερούς. Φιλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου