Εκτός του ότι πέρασε ένας χρόνος αναρτήσεων, εξομολογήσεων και αποκαλύψεων, ήρθε πάλι και το Πάσχα. Πω πω, σαν πέρσυ θυμάμαι που έφτιαχνα βαλιτσούλα για το νησί κι ετοιμαζόμουν για μια βδομάδα ξεκούρασης, ψυχικής ανάτασης και περισσυλογής στο καταπράσινο (ελέω άνοιξης) παριανό τοπίο. Fuck, περνάει πολύ γρήγορα ο καιρός. Πότε ήταν που ήμουν ένα ρετάλι ψυχολογικά και κατέφυγα στη συγκεκριμένη ψυχοθεραπεία, πόσοι μήνες πέρασαν με χωσίματα, μπινελίκια, απορίες, διατυπώσεις, χμ... πόσες γραμμές αφιερωμένες στις αγάπες μου... Νερό πέρασαν. Και φυσικά, έρχεται και η διαπίστωση πως μεγαλώνω. Και μαζί μου μεγαλώνει η αγωνία αν έχω αξιοποιήσει σωστά τις ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί, αν έχω πάρει τις σωστές αποφάσεις, αν έχω αντιδράσει έγκαιρα κι έγκυρα. Σε όλους τους τομείς, από τη δουλειά, τις προσωπικές σχέσεις, την (λησμονημένη) ακαδημαϊκή μου σταδιοδρομία έως τη διαχείριση των χρημάτων μου και την πλήρη εκμετάλλευση των σωματικών και ψυχικών αποθεμάτων μου. Δεν έχω προλάβει να κάνω καλά καλά το ταμείο, την αποτίμηση της χρονιάς που πέρασε, only time will tell and unfotunately time goes by.
Φέτος, λοιπόν, δεν έχει νησάκι. Έχει νησάρα. Σε άλλη ήπειρο. Ευελπιστώ, ωστόσο, πως θα γυρίσω έχοντας στις αποσκευές μου πολλά από τα καλά που απεκόμισα πέρσυ από το Αιγαιοπελαγίτικο νησί, όταν περιφερόμουν σαν ανέμελη τουρίστρια τραλαλο στα ηλιόλουστα σοκάκια, με τις δερμάτινες σαγιονάρες, το πλατύγυρο καπέλο μου και το λαπιτόπι ανά χείρας. Καλά, ευελπιστώ πως θα έχω και μερικές βαλίτσες παραπάνω, για να χωρέσουν όλα αυτά που θα ψωνίσω, αλλά λέμε τώρα. Πάντως, μια Ανάσταση όσο να'ναι την προσμένω. Άσχετα αν δε θα παίξει οβελίας, κόκκινα αυγουλάκια και μαστιχωτό τσουρέκι (εξάλλου δεν ήμουν - και δε θα γίνω - ποτέ fan του αρνιού).
Αν και δεν είμαι θρήσκα, είμαι πεποισμένη ότι η ουσία πίσω από το Πάσχα δεν είναι τα δέκα λεπτά ξεροστάλιασμα στο προαύλιο της εκκλησίας πριν το Δεύτε Λάβετε Φως και η ρίψη κροτίδων, για να τρέξουμε μετά ξελιγωμένοι να σαββουριάσουμε όλη την κατσαρόλα με τη μαγειρίτσα. Το Πάσχα υποτίθεται πως είναι εφαλτήριο για εξαγνισμό, νηστεία και μετάνοια. Κι αυτό το τρίπτυχο το εκλαμβάνω εγώ προσωπικά ως αφορμή για περαιτέρω εσωτερικές αναζητήσεις, για αποκαταστάση των (πολυ συζητημένων) ισορροπιών και μια ευκαιρία να ρίξω μια ματιά στην (τεράστια) καμπούρα μου. Κι όπως ο Jesus βγήκε από το λαγούμι που τον είχανε θάψει και έκανε εμφάνιση στους μαθητές του για να αποδείξει τη θεϊκή του υπόσταση, έτσι κι εμείς οι κοινοί θνητοί θα βγούμε από τα σκοτάδια και τις λούμπες που έχουμε πέσει για να αποδείξουμε στους εαυτούς μας πως όλοι μπορούμε να αναγεννηθούμε.
Και μέσα στο κλίμα της κατάνυξης των ημερών αλλά και της παράλληλης εμπορευματοποίησης αυτής της γιορτής, μου ήρθε και η πρόσκληση να γίνω νονά! Του χρόνου τέτοια μέρα θα γράφω τις περιπέτειες μου στη χώρα της λαμπάδας και των παπουτσιών για τον βαφτησιμιό! Μέχρι τότε, θα γράφω για τις αναζητήσεις δικών μου υποδημάτων στη χώρα του κυρ-Τζίμη και του κυρ-Μανώλη. Φυσικά, η τιμή και η χαρά που μου 'δωσε η φιλενάδα μου είναι ανείπωτη. Όλοι γνωρίζουν πως ήθελα πολύ να γίνω χορηγός, ουπς σόρρυ πνευματική μητέρα ήθελα να πω. Δεν υπάρχει καμιά ειρωνεία στο προαναφερθέν σχόλιο. Η κουμπαριά είναι για μένα μια ενίσχυση διαπροσωπικών σχέσεων και μια εκδήλωση αγάπης, προτίμησης, εμπιστοσύνης προς τον άνθρωπο που επιλέγεις να σου βαφτίσει το διάδοχο. Αλλά δεν παύει να είναι και μια ισόβια οικονομική υποχρέωση, εξ'ου και η ;άκομψη αναφορά στη χορηγία. Δε βλέπω κάτι κακό, το θεωρώ πολύ φυσικό, άλλωστε μου αρέσει να κάνω δώρα, μου αρέσει να κάνω εκπλήξεις, να θυμάμαι γιορτές και γενέθλια των σημαντικών για μένα ανθρώπων. Και ο φασολάκος είναι σημαντικός, είναι ο γιος της κολλητής μου. Συμπέρασμα: στις προαναφερθείσες αποσκευές θα παίξει πολύ baby armani :-)
Δεν ξέρω αν ο ηλεκτρονικός ρουφιάνος θα μπορέσει να αποδώσει στις επόμενες δέκα μέρες τα wherebouts και τα check-ins μου, το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα καταφέρω να εκθρονίσω τον mayor του ροκ. Θα αφήσω λοιπόν τους εναπομείναντες στον κλεινόν άστυ να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, αν κι απ'όσο πληροφορούμαι όλοι οι συνήθεις ύποπτοι θα εκδράμουν εκτός Αθηνών για να γιορτάσουν τις άγιες μέρες. Καλό θα μας κάνει σε όλους να δούμε το φως το αληθινόν, να γεμίσουμε μπαταρίες και να ανασυνταχθούμε. Τσουγκρίστε κι έναν κατακόκκινο αυγουλίνο για μένα. Φιλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου