Προξενιά και ανασφάλειες

Χθες η φιλενάδα μου έστειλε πρόσκληση για ένα event του οποίου ο τίτλος άρχιζε με το ακρωνύμιο SDEX. Μιας και το e-mail αρχικά το διάβασα από το αϊφόνι, δεν έδωσα πολύ σημασία, γυρνώντας όμως το βράδυ από τη yoga, άνοιξα το λαπιτόπι να δω πιο αναλυτικά περί τίνος πρόκειτο. Ήταν ένα speed dating event στον Κεραμεικό... Μη γελάτε, σας ακούω μέχρι εδώ. Εγώ πάντως ένα ηχηρό WTF το ξεστόμισα. Νο way, José!!! Δεν πάμε καλά!!! Νόμιζα πως αυτές οι παπαριές είχαν απήχηση μόνο στην Αμερική, με τον πανηλίθιο πληθυσμό και τους ακαμάτηδες. With all due respect στη φιλενάδα (με την οποία μέχρι στιγμής δεν έχω μιλήσει για να εξακριβώσω αν μου το έστειλε απλά για να γελάσουμε) αλλά αυτό είναι τουλάχιστον κατάντια και αν όντως πάει κόσμος σε τέτοιες αηδίες, τι να πω... απλά η κοινωνία μας και οι αξίες καταρρέουν. Δηλαδή, μου φαίνεται χειρότερη ξεφτίλα κι από το "Ελλάδα, έχεις ταλέντο".
Το εν λόγω "παιχνίδι" είναι λέει μια "συστηματοποιημένη διαδικασία matchmaking, ο σκοπός της οποίας είναι να δώσει την ευκαιρία σε ανθρώπους να γνωρίσουν μεγάλο αριθμό συμβατών ατόμων για σχέση ή γάμο". Σα να λέμε, ένα βήμα πριν από την απελπισία; Παιδιά, sorry, αλλά καλύτερα να αρχίσω να τα πίνω έξι-έξι (ξεχάστε το τέταρτο, πάμε για τουλάχιστον ένα μπουκάλι Haig και ό,τι ήθελε προκύψει), παρά να συμμετάσχω σε κάτι τέτοιο. Ούτε καν για πλάκα. Γιατί, μετά το επόμενο στάδιο καταπώς το βλέπω είναι τα Παρατράγουδα της Πάνια. Δηλαδή, πόσοι καμμένοι υπάρχουν ανάμεσα μας ώστε αυτή η σαχλαμάρα να διοργανώνεται για 5η συνεχή χρονιά; Θυμάμαι το επεισόδιο στο Sex and the City που η Μιράντα είχε καταφύγει στο speed dating και μέσα σε ένα βράδυ είχε μιλήσει διαδοχικά με ένα τσούρμο από άκυρους τύπους και οι σκέψεις πού έκανα (ανάμεσα στα γέλια) ήταν "LOSERS!!!"
Να μου πεις, είναι κι αυτό μια μορφή προξενιού, σαν τα match-making που κατά καιρούς μας κανονίζουν φίλοι και συγγενείς. Παραδέχομαι, ότι μου έχουν κανονήσει δυο-τρία τέτοια σικέ meetings και φυσικά όλα πήγαν άπατα, για τον απλούστατο λόγο ότι αρνούμαι κατηγορηματικά να μου βρουν οι γνωστοί μου τον μελλοντικό μου σύντροφο. Ευγενικά συμμετείχα στο πανηγυράκι για να μη στενοχωρήσω τους δικούς μου ανθρώπους, που θεωρούν ότι εκτελούν κοινωνικό έργο και που αγωνιούν για την πάρτη μου. Αλλά φυσικά, αυτές οι περιπτώσεις γνωριμιών πήγαν στα αζήτητα από την επόμενη κιόλας μέρα (μην πω από την επόμενη ώρα). Πειράζει που πιστεύω ακόμα στις δικές μου δυνατότητες; Πειράζει που διατηρώ ακόμα την ψευδαίσθηση ότι αν κάτι είναι να συμβεί, θα συμβεί out of the blue, αβίαστα και καθόλου επιτηδευμένα;
Αρχίζει να γίνεται εκνευριστική η πίεση από τους οικείους μας, ειδικά εκείνους όσους είναι ήδη δεσμευμένοι, να αποκατασταθούμε κι εμείς οι υπόλοιποι, λες και το single status που πρεσβεύουμε είναι κάτι σαν λέπρα ή τελοσπάντων κάποια βαριάς μορφής αρρώστεια. Δεν κατάλαβα δηλαδή, ζούμε σε μια κοινωνία που τα μόνο αποδεκτά σχήματα είναι αυτά που πάνε σε δυάδες (ή και τριάδες); Μου σπάει τα νεύρα αυτή η πρεμούρα και θα συμβούλευα και τις υπόλοιπες φιλενάδες να ρηλαξάρουν λιγουλάκι. Αφήστε τις απόχες και τις καραμπίνες, που μου'χετε βγει όλες στο κατόπι αρσενικού, λες και σας έχει πιάσει πανικός μη μείνετε στο ράφι. Αφήστε τις ανασφάλειες για αυτούς που πραγματικά νιώθουν και ειναι πολύ "λίγοι", γι' αυτούς που είναι άξιοι της μοίρας τους να τους κοροϊδεύουν πανελίστες του επιπέδου Ψιψινάκη.
Εκτός κι αν έχετε ανάγκη να αποδείξετε στον εαυτό σας ότι περνάει η μπογιά σας και γι'αυτό μου έχετε βάλει αμέτι μουχαμέτι να βρείτε γκόμενο at all costs. Σε αυτή την περίπτωση κι εφόσον ο σκοπός σας είναι αμετάτρεπτος καλώς να φάτε τα μούτρα σας. Αλλά σας παρακαλώ, μην ακούω μετά αηδίες του τύπου "όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια". Γιατί άμα είσαι απελπισμένη κυρά μου, σε μυρίζουν και σε εκμεταλλεύονται και μετά καλά να πάθεις. Το ίδιο ισχύει και για τους κυρίους, κι εσάς σας πιάνει κωλοπιλάλα μετά από κάποια περίοδο αναβροχιάς. Δε θα πάθετε τίποτα αν μείνετε και κάνα διάστημα μόνοι σας, όσο μεγάλο κι αν αποδειχθεί. Η μοναξιά από επιλογή - κατά την ταπεινή μου γνώμη - είναι προτιμότερη από την αποκατάσταση υπό το βάρος της κοινωνικής καταπίεσης. Και προτιμώ χίλιες φορές να με λένε δύστροπη και μονόχνωτη, παρά να κάνω απελπισμένα interviews σε 15 άνδρες μέσα σε 2 ώρες για να δω ποιος έχει potential. Φιλιά