Το Φλεβάρη... καλοκαίρι θα μυρίσει

Φανταστικός ο καιρός το σαββατοκύριακο, ε; Μαζί με το κύκνειο άσμα του κουτσοφλέβαρου, που σήμανε την άφιξη της ομορφότερης εποχής του χρόνου, ήρθε κι η "άνοιξη" στη ζωή μου. Χα, μην πάει ο νους σε τίποτα πονηρές σκέψεις, όχι καλέ, δε βρήκα άντρα (δεν έψαχνα άλλωστε!!!). Εννοώ ότι κατάφερα επιτέλους να βγω από τη χειμερία νάρκη στην οποία είχα υποπέσει τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Ελάτε τώρα που δεν το χατε πάρει πρέφα ότι είχα μουχλιάσει ολίγον τι. Κάτι με τις νόβες, κάτι με τους ναυαγούς, κάτι με το θέρισμα, οι αγκαλιές με το μαξιλάρι και το αραλίκι στον καναπέ, όσο να'ναι όλη αυτή η "ντέκα" took its toll on me. Οπότε, σαν τα σαλιγγαράκια μετά τη βροχούλα, έσκασα μούρη κι εγώ από το καβούκι και άρχισα τις σουρτουκιές.
Εντάξει, ας μην υπερβάλλω, δεν έκανα και τίποτα συνταρακτικό, τίποτα δηλαδή που να μην είναι bread and butter για την αφεντιά μου. Ένα laluδάκι την Παρασκευή, rubbing shoulders με τον μπασκετμπολίστα-πλέον-γιατρό-και-πλέον γαλάζιο-βουλευτή-μεγάλο-καμάκι και με παρέα όλους τους συνήθεις υπόπτους "μπήκα να δω τι παίζει, αα, κι εσείς εδώ!". Μια Γλυφαδούλα το Σάββατο, τσάρκα στα μαγαζιά να δούμε τις καινούριες συλλογές σε soho-soho και stenia (και να αναρωτιόμαστε επί μιάμιση ώρα μέσα στη Luisa αν είναι καλό το deal -70% στις χειμωνιάτικες Marc Jacobs), ένα φαγάκι στο Οικείον (το αδερφάκι του Κολωνακώτικου, αλλά μεγάλη μάπα, δεν το συζητώ - μην πάρετε το ρολό ψαρονέφρι noway jose) κι ένα καφεδάκι στο Richάκι για να καταλήξουμε με την κολλητή στο rockάκι, ένα πέρασμα, να ακούσουμε Jet (που τρελλαίνομαι για το ένα και μοναδικό τους τραγούδι που γνωρίζω), να θαυμάσουμε την Άρια πάνω στην μπάρα και να την κάνουμε με ελαφρά λίγο πριν δείξει 23.00 κι αρχίσουν να συρρέουν οι Ούνοι.
Το αστείο ήταν ότι η φιλενάδα που μένει Μαρούσι, με παίρνει έντρομη το Σάββατο το πρωί (κι ενώ έχουμε κανονήσει να βρεθούμε Γλυφάδα) να μου πει πως στα Βόρεια Προάστεια έβρεχε. LOL!!! Δεν υπάρχει, απλά δεν υπάρχει! Σε μας να σκάει ο τζίτζηκας (εντάξει, παραδέχομαι πως σε κάποιες φάσεις ο αέρας λυσσομανούσε) και οι βουπούδες να είναι με γαλότσα και ομπρέλα; Παίδες, απλά μετακομίστε!!! Ή, τελοσπάντων, αγοράστε εξοχικό στα Νότια! Είναι σαφέστατα πιο chic, δε θα τρώτε κίνηση στην παραλιακή όταν κατεβαίνετε καλοκαίρι στους "Αστέρες", θα βλέπετε θάλασσα, θα αναπνέετε καθαρό αέρα και εν πάσει περιπτώσει, θα αισθάνεστε και λίγο ζέστα. Όχι σαν τα μέρη σας, που με το που πιάνεις Κηφησίας ήδη από τους Αμπελόκηπους θέλεις παλτό, χειμώνα καλοκαίρι! Νησάφι!!!
Πάντως και την Κυριακή χθές, επίσης έκανε πολύ όμορφη μέρα. Τα μπρατσάκια έξω (και τα ποδαράκια, αφού άλλωστε εγώ και τα καλσόν έχουμε πάρει διαζύγιο χρόοοοονια τώρα) και βουρ για bbq στου ξαδέρφου, με τη διάσημη "συμμορία της βεράντας" σε πλήρη ανάπτυξη και full διάθεση για ψήσιμο. Ψηθήκαμε και καπνιστήκαμε κυριολεκτικά και μεταφορικά, με τον ήλιο ντάλα και την καρβουνόθρακα να βαριαναστενάζει υπό το βάρος των κοψιδιών. Το πόσο στούμπωσα στο φαγητό, δεν περιγράφεται, απλά δείτε τη φωτό που ανέρτησα στο φατσοβιβλίο. Νομίζω ότι εύκολα μπορώ να απέχω από την κρεατοφαγία για κάνα μήνα, έκανα άφθονο στοκ πρωτείνης και λίπους. Το καλύτερο, φυσικά, ότι όλα τα παραπάνω συνδυάστηκαν με ακατάπαυστη οινοποσία και τη συνοδεία μουσικών ακουσμάτων του αγαπημένου μου Αντώνη. Τι άλλο να ζητήσω η γυναίκα, τι!!! Ήλιος, μπριζόλα, κρασί και Ρέμος. Μπορώ πλέον να πεθάνω ήσυχη.
Αλλά, επειδή κανέναν δεν τον αφήνουν σε αυτόν τον κόσμο να αγιάσει, έπρεπε να ξεσηκωθώ και για απογευματινοβραδυνές εξορμήσεις. Μη σώσω δηλαδή να γυρίσω σπίτι μου νωρίς. Κάτι σαν την παροιμία "είπαν του τρελλού να χ... κι αυτός ξεκωλώθηκε", έτσι κι εγώ από την απόλυτη μιζέρια του cocooning στην υπερβολή της αλητείας. Οπότε, μην έχοντας άλλη εναλλακτική από το να ενδώσω σε περαιτέρω κρεπάλες, έδωσα διαπιστευτήρια και σε Κολωνάκι και Ψυρρή. Ειδικά η τελευταία στάση, με τη μουσική υπόκρουση του Χαριτοδιπλωμένου και της Πωλίνας, ήταν όλα τα λεφτά. Τύφλα να έχει ο Αντύπας που δεν τίμησα με την παρουσία μου σε event του βουπουτζίδικου eleven και η Μαριάντα (η γνωστή με τη φωνή κορμάρα) στο event του νουπουτζίδικου egomiou (για μας τους παλιούς, είναι και θα είναι πάντα egomio, τι ache και χαϊλίκια τούμπανα). Αφού δεν έκατσα σπιτάκι να δω την πανωλεθρία της ομάδας στο μπάσκετ, καλά να πάθω που πήγα στη suita να ακούω Αλέξια. Μήπως να αναθεωρήσω τα της μούχλας; Φιλιά