Με πιάνει κρίση

Υποτίθεται πως η χώρα μας περνάει δύσκολες οικονομικά ώρες και αν πιστέψουμε τα διεθνή μέσα επικοινωνίας, είμαστε στο χείλος της κατάρρευσης. Και το μογγολικό μας πάει καλπάζοντας προς το ΔΝΤ.  Κι όμως, ο Ελληνάρας, εκεί απτόητος να ξοδεύει αλόγιστα και να συνεχίζει τον έκλυτο βίο της υπερβολής, της σπατάλης και της καλοπέρασης. Όχι, που θα ίδρωνε το αυτί του. Και από τη μια λέω, ρε παιδί μου, υπάρχει κρίση, το αντιμετωπίζω κάθε μέρα στη δουλειά που οι ακάλυπτες σκάνε σα καρπούζια, που παραδοσιακά υγιείς επιχειρήσεις βαράνε κανόνι, που άλλοτε φερέγγυοι πελάτες έχουν γίνει απίστευτα δυσκοίλιοι στις πληρωμές. Από την άλλη, όμως, αρκεί ένα Σάββατο για να μου επιβεβαιώσει την υποψία ότι ο Έλληνας έχει ζόρια μόνο όταν πρόκειται να πληρώσει αυτά που χρωστάει, ποτέ όταν θέλει να ξοδέψει για την πάρτη του. Και τελικά, αυτό είναι και το σήμα κατατεθέν μας ως λαός: είμαστε παρτάκηδες και ανίκανοι να διαχειριστούμε σωστά τα χρήματα μας. Και οι κυβερνήσεις μας είναι η τρανή απόδειξη για την οικονομική σαπίλα που αποπνέει η κοινωνία μας.
Έλεγα, λοιπόν, πως ένα Σάββατο στάθηκε αφορμή για εμπεδώσω πως δεν υπάρχει καμία οικονομική κρίση. Βρέθηκα στο Golden Hall, με μία από τις φίλες που δεν μπόρεσε να έρθει τις προάλλες στη συγκεντρωσούλα. Στο συγκεκριμένο mall υπάρχουν καταστήματα με μερικές από τις πιο ακριβές μάρκες ρούχων και υποδημάτων. Με έκπληξη διαπίστωσα πως σχεδόν όλα είχανε πελατεία και όχι απλά κόσμο να περιεργάζεται τα εμπορεύματα, αλλά να αγοράζουν με μανία.  Στα δε καταστήματα που ήταν και λίγο πιο φτηνά (τύπου ζαραμαρακουκουνάρα) γινόταν όπως πάντα πανζουρλισμός. Στα καφέ του δευτέρου και τρίτου ορόφου αδύνατον να βρεις τραπέζι για να πιεις τον πάμφθηνο καπουτσίνο των (το λιγότερο) 5 ευρώ. Το δε πάρκινγκ τίγκα στα αμάξια (σημειωτέον το μίνιμουμ που θα πληρώσει κανείς αφήνοντας το αμάξι του είναι 2 ευρώ για μια ωρίτσα!). Και διερωτώμαι εύλογα, για ποια κρίση μιλάνε όλοι;
Και για να μη χαρακτηριστώ ως επιφανειακή και δεχτώ βολές ότι το συγκεκριμένο πολυκατάστημα εξυπηρετεί συνήθως οικογένειες που προέρχονται από εύρωστες περιοχές της Αθήνας, αντιπαρέρχομαι με την επόμενη στάση του Σαββάτου, που ήταν στο Μικρολίμανο στον Πειραιά. Πυρετός το Σαββατόβραδο, μια κίνηση, ένας χαμός στα εστιατόρια και τις καφετέριες. Ήμουν προσκεκλημένη για δείπνο σε ένα πολίτικο εστιατόριο, το οποίο προσφάτως ανακαινισμένο καταλαμβάνει χώρο ίσο με 4 ταβέρνες. Και ήταν φίσκα γεμάτο, και περίμεναν άπειρες παρέες όρθιοι για να βρουν τραπέζι. Και όχι, δεν το μοίραζαν τσάμπα το φαγητό, ίσα ίσα, με μια γρήγορη ματιά στον κατάλογο, δεν εντόπισα ούτε ένα κυρίως πιάτο που να κοστίζει λιγότερο από 11 ευρώ. Παρατηρώντας τα γύρω τραπέζια, καμιά παρέα δεν είχε αρκεστεί σε ένα πιάτο ο καθένας, αλλά εκτυλισσόταν παντού ένα τσιμπούσι Ρωμαϊκού βεληνεκούς. 
Τα ίδια είδα και την Παρασκευή στη Γλυφάδα, τα ίδια και στη Μαρίνα Φλοίσβου, ακόμα και στη Λάρισα που βρέθηκα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο για ένα γάμο, στην κεντρική πλατεία της πόλης γινόταν πανηγύρι στις μπουτίκ, στα καφέ και τα μεζεδοπωλεία. Συμπέρασμα: κρίση, ξεκρίση ο ελληνάρας θα βγει, θα φάει, θα πιει, θα χορέψει, τα το κάψει το πελεκούδι.  Θα ψωνίσει το Ντόλτσε και τη Λουί του (γιατί άμα δε φορέσει τη στάμπα του ή δε μοστράρει κι ένα λογότυπο δεν το ευχαριστιέται). Και δεν έχω αρχίσει καν να αναφέρομαι στα αυτοκίνητα! Που ναι μεν τα υπέρογκα τελη κυκλοφορίας έχουν αποθαρρύνει πολλούς από το να αγοράσουν άλλη μια μερσέντα για την κυρά τους, ωστόσο εξακολουθεί η κάθε οικογένεια να διαθέτει 4 αυτοκίνητα (το μικρό της πόλης, το διθέσιο ξεκουκουλέ της κυράς, το τζιπ του κυρίου, το γρήγορο του γιου). Και δυστυχώς διαπιστώνω πως δεν είναι μόνο οι "πλούσιες" οικογένειες που έχουν τέτοια απωθημένα με τους 4 τροχούς, αλλά όλοι, καθώς το αμάξι έχει ξεπεράσει πλέον τη χρηστική του αξία κι έχει μεταμορφωθεί σε μέσον κοινωνικής καταξίωσης. Και μη μου πείτε πως έχω άδικο, ρίχτε καλύτερα μια ματιά γύρω σας κι αν έχετε πρόσβαση σε καμιά αντιπροσωπεία ρωτήστε ποια υποκαταστήματα έχουν αύξηση πωλήσεων... σίγουρα όχι αυτά στην Κηφησίας.
Κι αν θεωρείτε πως η κρίση δεν αποτυπώνεται μόνο στο εξοδολόγιο του Έλληνα και αρχίσετε την καραμελίτσα για την περίφημη γενιά των 700 ευρώ και την αύξηση της ανεργίας, έχω λίγο food for thought και για αυτό το κομμάτι. Όταν έχουμε πήξει στους άχρηστους δημοσίους υπαλλήλους (άκουσα σήμερα το πρωί στην Πρώτη Γραμμή  ότι έχουμε 1 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, δηλαδή 11% του συνολικού πληθυσμού, κόντεψα να πάθω) στους κατόχους διακοσίων μεταπτυχιακών που με έπαρση αρνούνται να δουλέψουν για μισθό λιγότερο από ενός CEO μιας πολυεθνικής, στους αέργους που απλά δε καταδέχονται να ενασχοληθούν με επαγγέλματα κατώτερα των σπουδών και της "κλάσης" τους, σόρυ αλλά απλά δεν μπορώ να ακούω για ανεργία. Είμαι εργοδότης και ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί προσωπικό με όρεξη για δουλειά, που να του αποφέρει μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει καθαρά, τίμια λεφτάκια. Όλοι θέλουν να γίνουν διευθυντάδες, να δουλεύουν το ελάχιστο και να βγάζουν 50,000 ευρώ το μήνα. Αμ, δεν πάει έτσι, όμως. Αυτοί είναι ουσιαστικά που ανεβάζουν τους δείκτες τις ανεργίας, όλοι αυτοί οι αργόσχολοι που θεωρούν ότι με 2 πτυχία και δέκα σεμινάρια μπορούν να αξιώνουν υψηλά ιστάμενες θέσεις εργασίας και προτιμούν να κάθονται σπίτι και να τα ξύνουν, από το να πάνε να δουλέψουν για χίλια (ψωρο) ευρώ.
Αρνούμαι λοιπόν να δεχτώ κουβέντες για οικονομική δυσχέρεια και αβεβαιότητα για το μέλλον όταν βλέπω τέτοια περιστατικά. Και δεν μπορώ να ακούω κι άλλο για τις αιμοσταγείς τράπεζες που τρώνε τα λεφτά του κοσμάκη. Ο "κοσμάκης" είναι όλοι αυτοί με τις υπερχρεωμένες πιστωτικές και τα διακοποδάνεια, τα δύο κινητά τηλέφωνα και τις δόσεις στο τέταρτο αυτοκίνητο; Ας μάθουμε πρώτα να μη δημιουργούμε παραπάνω ανάγκες από αυτές που πραγματικά έχουμε για τη διαβίωση μας, ας μάθουμε να μην επωφθαλμιούμε τον πλούτο και την άνεση του γείτονα, ας μάθουμε τι σημαίνει βάζω τον κώλο μου κάτω και στρώνομαι στη δουλειά, και μόνο όταν με το χέρι στην καρδιά μπορούμε να πούμε πως εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε προβεί σε απρόσκοπτες σπατάλες και διόγκωση των χρεών μας, τότε να βγαίνουμε να κατηγορούμε τους υπόλοιπους. Γιατί, το αντίθετο είναι τουλάχιστον υποκριτικό.
Βλέπω καμιά φορά στην τηλεόραση την εκπομπή με τον Σαμοϊλη και κλαίω από τα γέλια με τις κωμικοτραγικές περιπτώσεις οικογενειών που συνειδητά επιμένουν στο λουσάτο lifestyle που δεν μπορεί να  συντηρηθεί με καμία δύναμη από τα πενιχρά έσοδα τους. Κι όμως, όλοι τους ξετσίπωτα παραδέχονται οτι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την καλοπέραση. Ε, τότε βγάλτε στο σκασμό και σταματήστε να κλαίγεστε, δεν μπορώ να νιώσω λύπη για αυτούς που δεν κάνουν τίποτα απολύτως για να βγούν από τη δύσκολη θέση. Δουλειές υπάρχουν, φτάνει να καταδεχτούν ορισμένοι να ξεκινήσουν κι απο εργάτες ή από υπάλληλοι γραφείου. Κι όσοι είναι άξιοι καταρχάς ανταμοίβονται και κατά κύριο λόγο κάνουν σωστά κουμάντα και προκόβουν. Εγώ πάντως έχω καταλήξει πως η οικονομική κρίση είναι πάνω από όλα μια λανθασμένη "κρίση" συνειδήσεως όλων των βαριούληδων που κυνηγάνε το εύκολο κέρδος και την ελάχιστη φυσική συμμετοχή. Φιλιά