Τρίχες κατσαρές

Στην σχεδόν καθιερωμένη γυναικομάζωξη της Κυριακής, για φαγητό μετά ζωντανής μουσικής και οινοποσίας, έγινε πάλι το έλα να δεις. Πρόλαβα να γράψω για τις "καταστροφές" του Αγίου Γεωργίου, αλλά παρέλειψα να κάνω ειδική μνεία σε αυτές της Αγίας Αικατερίνης. Όχι, δεν άλλαξε ημερομηνία η συγκεκριμένη γιορτή, αλλά έτσι όπως πάμε, μιά φορά το μήνα θα γιορτάζουμε προς τιμήν της ομώνυμης φιλενάδος. Μας ξεσήκωσε, μας έβαλε στην πρίζα, μας παρέσυρε, πήραμε κι εμείς τον κατήφορο και καταλήξαμε με ουισκάκια από τις 17.00 το απόγευμα... Κάπου εκεί ανάμεσα στους μεζέδες, τους επίδοξους μνηστήρες και τους σωρούς από γαρύφαλα που εγκαταστάθηκαν έμπροσθεν μας, πιάσαμε με τις κοπελιές την προσφιλή κουβέντα για άνδρες. Ολόκληρο δου-νου-του κι εμείς οι χαζοβιόλες το χαβά μας. Αλλά, καθείς ασχολείται με τη φαγούρα που τον τρώει.
Αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να ψελίσω τίποτα για ψηλούς και χιουμορίστες, γιατί οι συνδαιτημόνες κράτησαν ανεβασμένο το επίπεδο της κουβέντας μιλώντας για τις τρίχες. Των ανδρών. Της κεφαλής και του υπόλοιπου σώματος. Με τι μούτρα μετά να φέρεις τη συζήτηση γύρω από το χαρακτήρα, τη συμπεριφορά και την ανατροφή του ανδρικού πληθυσμού, όταν σπαταλάς δύο ώρες και αναλύοντας την ποσότητα και την ποιότητα του τριχωτού. Άκουγα την κάθεμια να παραθέτει τις απόψεις της και γελούσα από μέσα μου, αναλογιζόμενη μια αντροπαρέα να απασχολείται με το ίδιο θέμα αντιστοίχως. Να λέει ο ένας στον άλλο: "ρε μαλάκα, εμένα δε μου αρέσουν αυτές με πρώιμα δείγματα καράφλας" ή "από το να βλέπω την τύπισα με αραίωση, προτιμώ να τα ξυρίζει γουλί".  Άσε που μου περνούσε όλη την ώρα από το μυαλό το σποτάκι της διαφήμισης, "ντι-έιτς-άϊ, το αποτέλεσμα μετράει".
Αλήθεια, λοιπόν, μιλούσαμε καταρχάς για τα ανδρικά μαλλιά και τα στάδια απώλειας τους και πάντα αναφορικά μ'εμάς τις ίδιες.  Δηλαδή, αν μας ελκύουν οι μαλλιάδες, οι ροκαμπιλέ αλογοουρές, οι κοντοκουρεμένοι τύπου αμερικάνοι πεζοναύτες, οι Emo, οι Γιουλμπρίνερ, οι ξανθοί, οι μελαχρινοί, οι κοκκινοτρίχηδες. Η μόνη φυσικά ανώμαλη με τους χρωματικούς συνδυασμούς ήμουν για ακόμα μια φορά εγώ, υποστηρίζοντας με θέρμη την κλίση που έχω προς τους γκριζομάλληδες. Κυρίως, όμως, ακούστηκαν διάφορες απόψεις για το αν μας έλκουν οι καραφλοί, είτε επειδή η κατάσταση τους είναι προιόν της μαμάς φύσης (άρα και μη αναστρέψιμη) είτε επειδή είναι εσκεμμένα εθισμένοι στο ξυραφάκι. Όλες υπογραμμίσανε ότι σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να αισθανθούν ερωτική έλξη για κάποιον που μακραίνει τις τούφες από τη μια πλευρά ώστε να τις φέρει από την άλλη και να καλύψει το ακμάζων σεληνιακό τοπίο στερεώνοντας τις λιγοστές τρίχες πίσω από το άλλο αυτί. Κι αν η αραίωση της κώμης πρέκυπτε κατά τη διάρκεια της  (μακρόχρονης, λέμε τώρα) σχέσης, όλες παραδεχτήκαμε πως με αξιοπρέπεια θα παρείχαμε ψυχολογική υποστήριξη στον καλό μας και θα υπομέναμε την κατάσταση, φτάνει να μην ακολουθούσε και τίποτα άλλο (πιο βαρύνουσας σημασίας) το Δρόμο της Απώλειας.
Επειδή, ωστόσο, ποτέ μια κουβέντα για τρίχες δε θα ήτο ολοκληρωμένη αν δε μιλούσαμε και για θέματα αποτρίχωσης, έχοντας ολοκληρώσει το φαγητό μας πάντα, αφιερώσαμε και μερικά λεπτά στα ξυρισμένα κορμιά. Εδώ ομολογώ πως δεν έκανα παράλληλες σκέψεις, γιατί ακόμα και μια φανταστική συνομιλία μεταξύ δυο ανδρών που να εξυμνούν την τριχωτή γυναίκα, μου φέρνει ναυτία. Ευτυχώς που οι άνδρες μπορούν άφοβα να κυκλοφορούν au naturel κι ευτυχώς που σε αυτό τον τομέα εμείς οι γυναίκες έχουμε πληθώρα επιλογών. Προσωπικά, με απωθούν τα μάλα οι κύριοι που ξυρίζουν τις τρίχες από το κορμί τους, είτε είναι στο κεφάλι τους, είτε είναι στο στήθος τους, είτε στο επίμαχο σημείο. Και ούτε καν να διανοηθώ αυτούς που ξυρίζουν και τις γάμπες! ΄Ελεος. Οι λοιπές θεωρούσαν πως μια στοιχειώδης αποτρίχωση με κερί στο ανδρικό στέρνο είναι πολύ sexy, εγώ επιμένω ότι τη βρίσκω εμετική. Άσε, που όταν αρχίσουν να βγαίνουν, είναι άγριες! Και μπορεί να τρελλαίνομαι για τα αξύριστα γένια (αυτό το τσίμπημα στο μάγουλο που ηλεκτρίζει) το να αγκαλιάζω όμως τον άλλο και να γδέρνεται πατώκορφα η δική μου απαλή επιδερμίδα μου κάνει πολύ ντεκαβλέ. Θα του άρεσε του άλλου να αφήσω εγώ γαμπίτσα ή μπικίνι 3-4 μερούλες χωρίς περιποίηση; Δε νομίζω!!! Μπλιαχ! Βέβαια, υπάρχει πάντα το επιχείρημα του άνδρα αρκούδα, το οποίο οι φιλενάδες χρησιμοποίησαν με επιμονή για να με πείσουν αναφορικά με την αναγκαιότητα του ανδρικού ξετριχιάσματος. Δεν ξέρω, δεν έχω ως τα τώρα έρθει αντιμέτωπη με κάναν Αρκτούρο, όταν μου συμβεί πιθανόν να αποτανθώ στη WWF, μέχρι τότε θα εμμένω στους άνδρες στην ... τρίχα.
Καταλαβαίνω την ανάγκη ανδρών - γυναικών να καταφεύγουν σε επίπονες ιεροτελεστίες για την απομάκρυνση της περιττής τριχοφυϊας σε συγκεκριμένες περιοχές όταν αυτό γίνεται για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο, την υγιεινή. Αλλά, το να αρχίσουμε να αφαιρούμε με ναρκισιστική μανία κάθε ίχνος χνουδιού από το σώμα μας, μου κάνει αφύσικο και υπερβολικό. Και ένα επιτηδευμένα λείο στήθος είναι αποδεκτό μόνο σε κολυμβητή. Όχι στον κάθε κατακαημένο που νομίζει πως με πέντε επισκέψεις στα laserline clinics κι ένα κιλό baby oil πασαλειμένο πάνω του το καλοκαίρι στην παραλία θα γίνει πιο λιμπιστερός.  Άσε η "χνουδωτή κουβέρτα" προσφέρει και έξτρα ζεστασιά για το χειμώνα για μας τις γυναίκες, αυτό που το πας. Σκέψου τώρα ζόρια που τραβάνε με το μπούζι οι φέροντες κρανίο γλόμπο, να αγοράζουν καπέλα και σκουφιά, περιττά έξοδα. Τς τς τς...
Η ουσία είναι μία, πάντως. Το καλύτερο πράγμα είναι το να διατηρούμε αυτά που η φύση και ο καλός Θεούλης (για τους θρήσκους) προέβλεψε για τον καθένα μας.  Δε λέω, για αισθητικούς λόγους, εντάξει να επεμβαίνουμε σε δυο-τρεις λεπτομέρειες, αλλά με μέτρο και έχοντας επίγνωση ότι στόχος πρέπει να είναι η βελτίωση, όχι η μετατροπή σε κάτι άλλο. Ο διακαής πόθος για να αλλάξουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, η ματαιοδοξία να γίνουν όλοι Ρουβάδες μου κάνει ό,τι πιο fake σε ανθρώπινη κοσμοθεωρία και την ώρα της κρίσης θα προτιμήσω έναν original κοντό φαλακρό από ένα επηρμένο wannabe-model ντερέκι. (Και συμβουλεύω τη φιλενάδα να ενδώσει στον πρασινομάτη ξυρισμένο γουλί νεαρό που τη φλερτάρει επίμονα και να παραβλέψει το "δάσος" που ξεπρόβαλε από το ανοιχτό μουφο-burberry πουκάμισο του) .Φιλιά!