Απαιτήσεις, παραλογισμός, συμβιβασμός

Καθένας μας έχει τις προτιμήσεις, τις κλίσεις, τις εμμονές του. Αυτό που λένε "κόλλημα".  Έχω κάμποσα από δαύτα και επεκτείνονται σε όλο το φάσμα της ταπεινής μου ύπαρξης. Από χαζά υλικά αγαθά έως λατρεμένες καθημερινές συνήθειες, κι από συμπεριφορές έως ανθρώπινους χαρακτήρες. Ααα ναι, και τα βρακιά, μην το ξεχνάμε αυτό, δεν υπάρχει κανείς πλέον στον κύκλο μου που να μην αναπολεί το ξέσπασμα μου για το ανδρικό εσώρουχο. Και αυτές οι εμμονές όχι μόνο διέπουν την καθημερινότητα μου αλλά κι επιτάσσουν πολλές φορές κάποια πρότυπα. Υποψιάζομαι πως για όλους ισχύει κάτι τέτοιο, είναι το περιβόητο checklist, που αν δεν τηρούνται κάποιες προυποθέσεις και διασφαλίζονται κάποιες ανάγκες, δεν προχωράμε σε καμία απόφαση ή κίνηση. Κάποιοι βέβαια έχουν αναγάγει τη δική τους λίστα σε Βίβλο του φέρεσθαι και του πράττειν, κάτι σαν τις Δέκα Εντολές. Προσωπικά, επιλέγω να τη χρησιμοποιώ ως πυξίδα,  κάτι σαν το gps που θα μου υποδείξει εξαρχής όλους τους σκοπέλους και τις ξέρες, τις οποίες οφείλω να αποφεύγω αν δε θέλω να βουλιάξω  στον πάτο. Από εκεί κι έπειτα, έχω υποδείξεις για την συντομότερη διαδρομή, για την πιο ενδιαφέρουσα, για αυτήν που δεν έχει δυσκολίες και εμπόδια, για αυτήν που θα μου κάνει τη ζώη πατίνι καθώς είναι τίγκα στο "μποτιλιάρισμα". Αλλά, το "gps" απλά με βοηθάει, καπετάνιος είμαι εγώ και τις αποφάσεις τις παίρνω μόνη μου.
Με γνώμονα, λοιπόν, τις προτιμήσεις, τις κλίσεις και τις εμμονές μου κάνω πάντα και το σκανάρισμα των ανθρώπων. ΄Ολων ανεξαιρέτως, είτε μιλάμε για φίλες, για γκόμενους, για συνάδελφους, για drinking buddies. Δε μου παίρνει πολύ χρόνο για να καταλάβω πέντε δέκα πράγματα για αυτόν που έχω απέναντι μου και όσο κι αν χτυπιέστε να επιμένετε πως πολλές φορές βγάζουμε λάθος συμπεράσματα όταν ξέρουμε τον άλλον πολύ λίγο, εγώ με την "όση" εμπειρία διαθέτω, εμμένω στο ότι η πρώτη εντύπωση είναι πάντα (μα πάντα) η πιο έγκυρη. Και όποιο vibe έχω αισθανθεί γνωρίζοντας κάποιον την πρώτη φορά, αυτό πάντα θα συνοδεύει τη μετέπειτα σχέση που ενδεχομένως να αποκτήσω μαζί του. Σπάνια έως και ποτέ να έχουν ανατραπεί τέτοιες εντυπώσεις, ειδικά οι αρνητικές. Γιατί ξέρω τι να αναζητήσω πλέον στον καθένα. Μια (έστω και καλά) μεταμφιεσμένη καιροσκόπος θα μείνει πάντα καιροσκόπος, ένας γλύφτης κουμπάρος θα μείνει πάντα κουμπάρος, ένας ξελιγωμένος γαμήκουλας θα παραμείνει γαμήκουλας, δεν πά να φέρουν τον κόσμο ανάποδα για να με πείσουν για το αντίθετο, εκεί που τους κατέταξα από την πρώτη στιγμή εκεί και θα παραμείνουν, εις αεί.
Και ναι, μπορεί αυτή η ταχύρρυθμη κατηγοριοποίηση, λοιπόν, να φαντάζει παιδική και ανώριμη, τι είναι όμως πιο τίμιο και ειλικρινές, να ξεκινάμε τις συναισθηματικές επενδύσεις σε φιλίες και εραστές θεωρώντας πως ίσως υπάρχει μέλλον σε κάτι που από την αρχή φωνάζει πως είναι ακατάλληλο και λίγο; Αρνούμαι να τρέφω αυταπάτες πως οι άνθρωποι που με το πρώτο σκανάρισμα είδα πως δε μου κάνουν, ξαφνικά θα μεταλλαχθούν και θα γίνουν ιδανικοί.  Μα άμα το καρπούζι είναι μάπα από την αρχή, τι στο διάολο θα το κάνει καλύτερο μετά; Ίσα ίσα, που σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, το καρπούζι θα συνεχίζει να σαπίζει. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι ίσως να αποκτήσουμε ανεκτικότητα στη σαπίλα και μετά από λίγο να μη χαλιέται πολύ το στομάχι μας. Το καρπούζι πάντως δε θα αλλάξει. Η επιλογή είναι δική μας αν θα συμβιβαστούμε με τη μάπα. Εγώ, μεταξύ μας, δεν έχω χρόνο να πειραματιστώ με τους νόμους της φυσικής για να μετατρέψω κάποια στιγμή τους σκάρτους σε σωστούς, κι όσο για συμβιβασμούς, με αυτούς θα καταπιαστώ μόνο όταν κι εφόσον έχω εξαντλήσει όλες τις βάσεις δεδομένων.
Οπότε, έχοντας πλέον κατασταλάξει στο τι είναι σημαντικό και τι όχι στη ζωή μου για να πάω μπροστά και να περνάω καλά, κάνω χρήση της λίστας και προχωράω. Και ναι, ευθαρσώς, παραδέχομαι, πως αν κάτι ή κάποιος δεν αγγίζει τα standards που έχω θέσει, δεν μπορώ να το ή να τον εντάξω στο πρόγραμμα μου. Λυπάμαι, αλλά το benefit of the doubt ή η λεγόμενη δεύτερη ευκαιρία ήταν βοήθειες του κοινού που χρησιμοποιήθηκαν σε άλλο τηλεπαιχνίδι, σε παλιότερη ζωή. Πείτε με απόλυτη, πείτε με ακραία (τα έχω συνηθίσει, τα ακούω κάθε μέρα από μαμά, αδερφή και φίλες) αλλά έτσι όπως το βλέπω εγώ, ευτυχία είναι να ξέρεις τι θες και να το διεκδικείς. Το να ελπίζεις ότι τα πράγματα και οι άνθρωποι θα αλλάξουν από μόνοι τους και φανούν αντάξιοι των περιστάσεων είναι ουτοπία. Αλλά επειδή η απελευθέρωση από τους συμβιβασμούς θέλει υπομονή, επιμονή και αρχίδια και λίγοι τα διαθέτουν και τα τρία, οι περισσότεροι αισθάνονται καλυμένοι με το next best thing. Εγώ δε θα πάρω!
Βέβαια, για να λέμε και τα σύκα-σύκα και τη σκάφη, σκάφη, οφείλω να διαχωρίσω τις παράλογες απαιτήσεις από τις προϋποθέσεις ζωτικής σημασίας.  Αν κάποιος στην agenda του έχει κουτάκια προς τσεκάρισμα με πράγματα εξωπραγματικά, μην έχοντας καμία επίγνωση του status του και των δυνατοτήτων του, κι απαιτεί από τη ζωή του να αποκτήσει μια άλλη διάσταση, ε, ειδικά γι'αυτόν καλό  θα ήταν να κατέβει από τα σύννεφα και να κάνει κάνα σκόντο: έναν Ρουβά και μια Giselle έφτιαξε ο θεός, κι αμφότεροι είναι πιασμένοι. Να έχουμε ρεαλιστικά "θέλω" και να επιμένουμε σε αυτά, όχι όμως να ζούμε και στον πλανήτη Happy θεωρώντας πως ώντας οι γαμάουα, δικαιολογούμαστε με κάθε λογής καπρίτσια. Νησάφι!