Girls' night in

Παραδοσιακά οι Πέμπτες ήταν οι μέρες του απόλυτου girl power για νυχτερινή έξοδο. Χρόνια τώρα από Πέμπτη μεσημέρι θα είχαμε ήδη φιξάρει με την κολλητή την ώρα που θα περνούσα το βράδυ να την πάρω από το σπίτι για να ανέβουμε Κολωνάκι (χειμώνα - καλοκαίρι) κι εκεί που θα καταλήγαμε (any wild guesses as to where?) θα μας συναντούσαν οι υπόλοιπες. Ένδοξες μέρες στα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο έξω από το mai tai ή στην πεζούλα απέναντι από το city, μετά κατηφόρα για ένα ten και τις πρώτες πρωινές ώρες κρεπάλιασμα στο "στέκι". Για να ξαναανέβουμε τσούκου τσούκου την Πλουτάρχου να πάμε να περιδρομιάσουμε και κάνα καλαμάκι, προτού μας εύρει το ξημέρωμα.  Όμως η ζωή κάνει κύκλους και ακόμα και θεσμοθετημένες συνήθειες εσχάτως τείνουν να εκλείψουν. Μήνες τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μια Πέμπτη κατά την οποία να έχω νυχτοπερπατήσει και να έχω γυρίσει σπίτι τις πρώτες πρωινές ώρες όπως τον καλό παλιό καιρό. ΄"Μεγαλώνουμε, Εφάκι..." άκουσα να ξεστομίζει μια της παρέας.  "Δεν είναι δυνατόν στα τριαντατόσα σας να κάνετε αυτά που έπρεπε να κάνετε στα 20, για μαζευτείτε!" άκουσα από έναν γνωστό.
Ώπα, μισό. Εγώ είπα πως η ζωή κάνει κύκλους, δεν είπα πως μας πήρα τα χρόνια και βαρύναμε.  Κι επειδή στη σύνθεση της παρέας πλέον πέρα από την αμετανόητη εργένισα την αφεντιά μου υπάρχουν και παντρεμένες αλλά και προσφάτως μανούλες, είναι κομματάκι δύσκολο να ξεσηκώνεται μεσοβδόμαδα η άλλη, να παρατάει άνδρα (και παιδι-α) και να βγαίνει με μένα την ξεμωραμένη. Σαφέστατα και έχω δει και το μοντέλο ζευγαριού που βγαίνουν ακόμα και τις καθημερινές και ξεσαλώνουν, όπως έχω δει και ζευγάρια που βγαίνουν χωριστά και κάνουν έκαστος την πιο έκλυτη μορφή βραδυνής τσάρκας. Από την άλλη, στην παρέα αποκτήσαμε και άτομα που έπιασαν καινούρια δουλειά και δυσκολεύονται να εγκλιματιστούν στους εξαντλητικούς ρυθμούς του γραφείου, αλλά και βετεράνους εργαζόμενες που το έχουν ρίξει στη γυμναστική και που δε χαραμίζουν επ'ουδενί το gym session της Πέμπτης. Και, φυσικά, κάπου σε όλη αυτή μούχλα που μας έπιασε όλες ξαφνικά ήρθε να προστεθεί και το Lost, οπότε όλα τα (δικά μου) κίνητρα για ξεπόρτισμα πήγανε υπέρ πίστεως. Το πνεύμα πάντως σύσσωμης της ομάδος παραμένει ανήσυχο και χαίρομαι που (παντρεμένες, ανύπαντρες, μάνες και αλάνια) ακόμα το γυροφέρνουμε και κουτσά στραβά μια στο τόσο κάνουμε guest εμφανίσεις.
Χθες Πέμπτη έκανα κίνηση ματ κι έφερα την ανατροπή: προσκάλεσα τις φιλενάδες για μια soirée chez efoulini μετά πόσεως και βρώσεως. Αφού είχε καταστεί αδύνατον να συντονιστούμε σε χρόνο, μέρος, διάθεση και άλλαγμα πάνας, θεώρησα πως το να μαζευτούμε σπίτι και να τα πούμε επιτέλους και με την ησυχία μας (και όχι υπό τον εκκωφαντικό ήχο των μπάσων) θα ήταν η καλύτερη επιλογή για ένα Thursday outing. Και συνάμα και πιο οικονομικό! Και ανταποκρίθηκαν οι περισσότερες, κάτι που μου έδωσε πολύ χαρά, γιατί το να είμαι οικοδέσποινα ήταν ανέκαθεν το vocation μου. Εντάξει, το απουσιολόγιο έγραψε και 2-3 ονόματα, αναμενόμενο όταν έχεις φίλες μαμάδες που δεν έχουν που να αφήσουν τον 4χρονο γιο τους ή που ξεμεσιάστηκαν όλο το απόγευμα να γυροφέρνουν πάνω κάτω τη Γλυφάδα με την 5χρονη κόρη, αλλά δυο έτερες κοπάνες (αμφότερες από κυρίες άνευ οικογενειακών υποχρεώσεων) με στενοχώρησαν παραπάνω. Ας είναι, δεν έχω την απαίτηση να είναι όλες απίκω, επειδή εμένα μου καύλωσε να συγκεντρωθούμε μεσοβδόμαδα.
Η βραδυά είχε τα πάντα: καφέ, γλυκάκια, αλμυρά σνακ, ποτά, Noodles, σφηνάκια. Fashion tv, μουσική, slideshow με φωτογραφίες από ΝΥ. Κους-κους, εκμυστηρεύσεις, περιγραφές, έντονο debate για τα μελλοντικά μας όνειρα (για άλλη μια φορά κατέληξα να χαρακτηριστώ παράφορη, απόλυτη και  ακραία). Είχε ανάλυση του count-down για το γάμο της κουμπάρας της κολλητής. Είχε πολλά χαμόγελα (άλλα πηγαία, άλλα αμήχανα, άλλα επιτηδευμένα) ένεκα παρουσίας του μόλις 5μηνών μελλοντικού μου βαφτησιμιού (ο μοναδικός άνδρας της παρέας αλλά και by far - που λέει κι η Παναγούλα/Γιαννούλα - ο ομορφότερος, ζουμερότερος και λιμπιστερότερος)  ο οποίος είχε κλέψει την παράσταση από την τρελλοκαμπέρω fullwithsexandthecityadventures νονά.  Είχε και catwalk, καθότι μου κάνανε όλες τους υπέροχα δωράκια και απαίτησαν να τα δοκιμάσω για να τα δούν φορεμένα και λες και ήταν συνενονημένες είχαν πάρει όλες απο κάτι που συνδυαζόταν άψογα με τα δώρα των υπολοίπων - ευχαριστώ, είστε απίστευτες και σας αγαπώ!
Δεν κατάλαβα πώς περάσανε οι ώρες, αλλά τελικά εμείς οι γυναίκες, το έχω πει κατ'επανάληψη, ξέρουμε να περνάμε καλά. Πότε πήγε 03.00 δεν το κατάλαβε καμία! Εντάξει, ο φασολάκος είχε αποχωρήσει νωρίτερα, δεν το συζητώ, μωρό πράμα να το κρατάμε ξύπνιο τέτοιες ώρες, αλλά τα υπόλοιπα "μωρά" μια χαρά έδωσαν ρέστα στην κατανάλωση φαγητού-αλκοόλ και στο μπίρι-μπίρι. Δεν μας πτοήσε ούτε η πρόσκληση για περαιτέρω αλητείες από τον ψηλό (αν και να το πω το κρίμα μου, έτοιμη ήμουν, ένα ζευγάρι ψιλοτάκουνα να έβαζα στη θέση των χοντροκομμένων ugg και βουρ για downtown). Κι αν τυχόν ήταν κάνα Σάββατο, δε νομίζω καν να το σχολούσαμε τόσο "νωρίς", πιο πιθανό να μάζευα τις εναπομείνασες και να κατέβαζα ομάδα σε κάνα frangelico (να θαυμάσουμε τα κάλλη της Θέλξης μπουαχαχαχα). Το bottomline πάντως ήταν ότι μου είχανε λείψει οι άτιμες. ΌΛΕΣ. Και όχι απλά για τις δέκα μέρες που έλειπα out of state. Mου είχανε λείψει οι  οινοποσίες μας στο nest (πριν κλείσει, βρε αδερφέ), τα γλυκά στο Τρίστρατο, τα coctail sessions στο semiramis, τα sticks κολοκυθιού στη "Σχάρα", οι ατελείωτες ώρες ηλιοθεραπείας στον Αστέρα, όλα αυτά που τα κάναμε όλες μαζί, συνωμοτικά, δεμένες με την απόλυτη γυναικεία omerta! Γιατί, αντίθετα με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι, δε μας δένει μόνο το rock και τα σκηνικά απείρου κάλλους που έχουμε ζήσει εκεί μέσα. Η δική μας "παρέα της φεγγαρόπετρας" είναι μια κατασκήνωση, μια παιδική χαρά από μόνη της! Go Girls!!!!