Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος

Ή εγώ είμαι η καταστροφή ή με καταστρέφουν, δεν έχω ακόμα καταλήξει ποιος κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά. Πάντως, έχει γίνει μόνιμο φαινόμενο τις Δευτέρες να γίνεται ένας απολογισμός του Σαββατοκύριακου που προηγήθηκε και το έργο γίνεται δυσκολότερο όταν το ατίθασο πνεύμα αρνείται κατηγορηματικά να υποβληθεί σε damage assessment. Όπως και να΄χει, είχα ανάγκη να "ξεσκάσω" λιγάκι, επειδή ταλαιπωρήθηκα μεσοβδόμαδα κι επειδή είχε περάσει πολύς καιρός (χμ, μια βδομαδούλα) από τις τελευταίες εξορμήσεις μου. Βέβαια, το "ταλαιπωρήθηκα" είναι επιεικώς απαράδεκτο, όταν επί της απτής ουσίας εκείνη που ταλαιπωρήθηκε ήταν η μανούλα με κάτι περιπέτειες υγείας. Μου αρέσει που προ ολίγων μηνών έγραφα για την μπουρδελοκατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία, τελικά παντού τα ίδια σκατά. Το συμπέρασμα, πάντως, παραμένει ένα και το αυτό: χωρίς χρήμα τη σήμερον ημέρα δεν πας πουθενά. Πλήρωνε, κορόιδο, άμα θες να δεις προκοπή (και έαν θες να μάθεις τι συμβαίνει με την υγεία σου). Τέλοσπάντων, επειδή το συγκεκριμένο θέμα είναι ακόμα σε εξέλιξη, δεν θα αναλωθώ σε ανάλυση εδώ, αλλά σε έτερη ξεχωριστή, για να μπορώ να τα χώσω κατά το δοκούν.  Το bottomline είναι πως πέρασα 4 μέρες φοβερού άγχους και πηγαινέλα και στενοχώριας (δεν μπορώ να πω ακόμα αν ήταν υπερβολικά ή άνευ υπόστασης) και όλη αυτή αρνητική ενέργεια έπρεπε να διοχετευτεί κάπου. Και γνωρίζοντας με, η εκτόνωση έρχεται πάντα διά μέσου βραδυνής εξόδου, χορού και ποτού, μέχρι τελικής πτώσεως, εξ'ου και η αναφορά στις καταστροφές.
Την Παρασκευή γιόρταζαν οι Γιώργηδες, κοινώς το ένα τρίτο της Ελλάδος, καθότι τα άλλα 2/3 γιορτάζουν στις 21 Μαίου (αεισιχτίρια τους). Κι όπως ήτο αναμενόμενο, ευχόμενη στους εορτάζοντες δέχθηκα μερικές προσκλήσεις για κέρασμα. Το εύρος στους γνωστούς μου σημαίνει αυτομάτως κι εύρος στις προτάσεις διασκέδασης, οπότε είχα να διαλέξω ανάμεσα σε ποικίλες συνθήκες ξεφαντώματος. Ξεκίνησα από ένα απογευματινό χαλαρό session στην Κηφισιά, για να συνεχίσω με απίστευτη παρέα στο hip Pere Ubu και να καταλήξω στο τραγικά ανομοιογενές και παντελώς τίγκα στους ακατάλληλα ντυμένους (και ξεντυμένους) θαμώνες Ακρωτήρι. Κατάφερα να επιστρέψω σπίτι τις πρώτες πρωινές ώρες, να μην ακούσω καν το ξυπνητήρι που με πρόσταζε λυσασμένα να σηκωθώ να πάω στο γραφείο, και να περάσω ένα ολόκληρο Σάββατο σε κατάσταση λήθης, βαρυστομαχιάς και έντονης υπερκόπωσης. Ο προγραμματισμένος δεύτερος γύρος ευχών και κερασμάτων πολύ απλά δεν έλαβε χώρα ποτέ, όσο κι αν είχα την καλή διάθεση, το σώμα δεν έλεγε επ'ουδενί να ανταποκριθεί σε οποιοδήποτε ερέθισμα, και στο μόνο πράγμα που έγινε κατάχρηση το σαββατόβραδο ήταν στα depon και τα zantac.
Να πω το κρίμα μου, ήμουν στο παρα-τσακ για μεγάλες περιπέτειες την Παρασκευή, και όχι δεν εννοώ αυτές που εννοείτε εσείς. Καταρχάς,  φεύγοντας από το γραφείο και πηγαίνοντας προς τα Βόρεια Προάστεια (αφού πρώτα πέρασα από το metropolitan να πάρω κάτι που ξέχασε η μανούλα κατά την εκεί νοσηλεία της) είχα τη φαεινή ιδέα να ανέβω μέσω Κέντρου. Καλά, άμα ξαναπάω εγώ πουθενά προς αυτά τα μέρη Παρασκευή απόγευμα, εμένα να με φτύσετε. Το ελαφρύ πήξιμο που είχα διαπιστώσει νωρίτερα στο ποτάμι μάλλον ήταν πταίσμα μπροστά στο ατέρμονο μποτιλιάρισμα της Κηφησίας, κάνοντας περιπου μιάμιση ώρα να φτάσω στον προορισμό μου. Τσατάλια νεύρα. Το βράδυ, στη Γλυφάδα, ψάχοντας για παρκάρισμα πλησίον του κολυμβητηρίου διαπιστώνω πως 9 στα δέκα παρμπρίζ φέρουν το διακριτικό ροζ carte de visite της Τροχαίας. Οι παρκαδόροι έμπροσθεν του Egomiou μαλακίζονταν οικτρά με το RR SuperCharged του πάλαι ποτέ αγαπημένου μου confident και με κάτι λοιπά μπακαλομποξστεράκια. Άλλα σιχτίρια και μουτζώματα και για αυτή την κατάσταση. Τα οποία ήρθαν κι έδεσαν με τις γνωστές συνθήκες που επικρατούν στον παράδρομο της παραλιακής που οδηγεί στο Ακρωτήρι, σημειωτόν 40 λεπτά για να αφήσω τα κλειδιά του αμαξιού που πάρκαρα εγώ η ίδια σε αγενέστατο παρκαδόρο ένα χιλιόμετρο μακριά από το μαγαζί και να ισορροπήσω στις δωδεκάποντες περπατώντας σε χωματόδρομο, υπό τον εκκωφαντικό θόρυβο των νικελωμένων εξατμίσεων κωλοφτιαγμένων δίτροχων και τετράτροχων κτηνωδιών. Μ'αυτά και μ'αυτά, πώς να μην είμαι προ της έκρηξης και της διάλυσης; Πέντε-πέντε θα 'πρεπε να τα πίνω για να συνέλθω.
Ευτυχώς, όλα τα παρατράγουδα παραγράφονται και όλα τα "μαρτύρια" ξεχνιούνται ευθύς αμέσως αν η παρέα είναι ευχάριστη και εάν περνάς καλά. Και πέρασα super και στις τρεις επιλογές. Βέβαια, συνέβαλλε σε αυτό και η γνωστή ρήση, όπου Γιώργος και μάλαμα, καθότι οι εορτάζοντες φρόντισαν υπέρ του δεόντος για τη διασκέδαση των καλεσμένων τους. Μωρέ καλά λέω πως έχω αδυναμία στους Γιώργηδες (μετά τους ψηλούς άνδρες και τους φέροντες σωστό εσώρουχο - α, και μετά τον απόλυτο Αντωνάκη).  Οι οικοδεσπότες θυμήθηκαν τις αγαπημένες μου κακές συνήθειες και έκαστος μερίμνησε να με κάνει να ενδώσω στην υπερ-κατανάλωση της γκρι χήνας, του βασιλικού Chivas και κάποιες (έχασα το μέτρημα) δόσεις μαστίχας. Χαλάλι τους. Απλά, του χρόνου αν γίνεται να κάνουμε κάτι πιο ήρεμο ρε παιδιά, γιατί αν κρίνω απ΄τα περσινά και προπέρσινα χάλια, τείνει να γίνει θεσμός η ντέκα ανήμερα του Τροπαιοφόρου. (Και όχι, δεν αναφέρομαι στο βάζελο τροπαιούχο, το θέμα αυτό το έκανα γαργάρα μαζί με τα παυσίπονα του Σαββάτου). Φιλιά.