Arriverdeci Beyonce

- Posselene?
- Βαγγέεεεεεεεεληηηηηηηηη!!!
- Do you know my name?
- Beyonceeeeeeeeeeee!!!
- Say my name!
- Beyonceeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!
- Say my name, say my name...
Bootylicioussss... Εντελώς. Θεά. Γλυκιά και χυμώδης, σε καμία περίπτωση δεν τη λες χοντρή (τα ποδαράκια και τα χεράκια της ήταν λεπτούλια) αλλά η κυταρίτιδα πήγαινε σύννεφο, έστω και με το μασαζοκαλσόν. Trust me on this, ήμουν πρώτη σειρά στα καθήμενα και αν άπλωνα το χέρι σχεδόν την ακουμπούσα, που λέει ο λόγος. Οι αφέλειες και το ίσιο μακρύ μαλλί όλα τα λεφτά, την Παρασκευή θα πω στη κομμώτρια να με κάνει ακριβώς έτσι. Βέβαια, θέλω και λίγη δουλειά στη μάπα για να της μοιάσω, αλλά you can't blame a girl for trying. Η σκηνική της παρουσία απλά θεική, κι αυτό το σπάσιμο της μέσης, το λίκνισμα-σήμα κατατεθέν μας έστειλε όλους seventh heaven. Οι κορσέδες και οι γόβες με τις παγιέτες σε οποιαδήποτε άλλη θα φαίνονταν απλά κιτς, σε αυτήν ήταν state of the art. Πιστεύω οι εγχώριες τραγουδιάρες μπορούν πλέον να απενεχοποιηθόυν για τα περιττά κιλάκια και να φάνε επιτέλους ήσυχες καμιά μακαρονάδα και η Παπαρίζου να πάρει την εκδίκηση της από τα tabloids που χλευάζουν τη σιλουέτα της. Θεάαααα (το ξαναείπα). Μοναδικό ατόπημα, η άσπρη ρόμπα με τη κουκούλα, so last year, τη μόστραρε η kylie καιρό πριν κοπελιά, δε στο είπανε οι στυλίστες σου;
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, ΟΚ δεν τρελλαθήκαμε. Μας ξεσήκωσε στην αρχή, μας έβαλε να ετοιμαστούμε για τρελλό χορό και αντί αυτού μας πέθανε στη μπαλάντα και τα tributes. Sorry, αλλά αυτό το ave maria με το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ outfit τύπου άσπιλη νύφη, εντελώς τραγικό και στο videowall ο Οbama, jesus... μόνο ο Γ.Α.Π. έλειπε για να γίνει πιο συγκινησιακή η στιγμή. Έλεος. Και αμάν με τον Micheal Jackson, και η κουτσή Μαρία να προσπαθεί να κάνει cash-in από το θάνατο του. Που όσο ζούσε ο χριστιανός, ορισμένοι ούτε να τον φτύσουν. Τις εντυπώσεις να τις κερδίζετε με τις δικές σας επιτυχίες, ρε, όχι στις πλάτες του πεθαμένου. Τεσπά, περίμενα περισσότερα. Τα καλύτερα τραγούδια τα ακούσαμε σε playback και σε mix ποτ-πουρί. Έκανε μνεία στις Destiny's child, δεν μπορώ να πω, αυτό της έλειπε, αλλά έπρεπε να δώσει βάση στο dance κομμάτι, ο κόσμος πήγε εκεί για τη φάση "shake your booty". Δε θα τη μαλώσω, όμως, η παρουσία και η αμεσότητα της με τον κόσμο ήταν τόσο φυσική, ήταν ευγενική και χαμογελούσε αστραφτερά και τις 2 ώρες πάνω στη σκηνή. Κι η φωνή. φωνάρα. Καμπάνα. Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν γιατί πετούσε τις πετσέτες με τον ιδρώτα της στο κοινό, πόσο μάλλον κι αυτούς που ουρλιάζανε για να τις πιάσουν. Yikes! Να βλέπεις Κέσσαρη (του κοσμηματοπωλείου) και Νεκτάριο (ναι, ναι, αυτόν των νυχτερινών κέντρων) που'χανε κάτσει μπροστά μπροστά να λυσσάνε για να της πιάσουν το χέρι και να μαζέψουν τον ιδρώτα της και να σου 'ρχεται το απόλυτο ξέρασμα. Εννιιγουέϊ.
Στη συναυλία πήγα καπάκι από Ελ. Βενιζέλος. Ήμουν Ρώμη για το ΠΣΚ, facendo la dolce vita. Από το κρεββάτι του πόνου, στην αγκαλιά της Αιώνιας Πόλης, έτσι για να στρώσω και να έρθω στα ίσια μου. Και όχι, δεν έκανα shopping. Ούτε τόσο δα. Ούτε ένα σακουλάκι. Τη via Condotti απλά τη διασχίσαμε, καθώς ψάχναμε με τη φιλενάδα να βρούμε το shaki. Ψέματα, μπήκαμε στο Jimmy Choo, θαυμάσαμε 2-3 ζευγάρια, είδαμε ότι κάνανε γύρω στο χιλάρικο και αποχωρήσαμε με ελαφρά. Αμφότερες δηλώσαμε άφραγκες για άσκοπες "επενδύσεις" κι έτσι το ρίξαμε στις βόλτες, το sightseeing και το dining-in-style. Κοινώς, φάγαμε και ήπιαμε σε ultra chic και μοντέρνα μέρη. Ξεπατωθήκαμε στο περπάτημα (ευτυχώς το Σάββατο μας έκανε super καιρό) και διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά γιατί η Ρώμη αποκαλείται ένα open space μουσείο. Τα στενάκια, το πλακόστρωτο, το ροδακινί χρώμα των κτιρίων, οι βέσπες, οι μονομάχοι που βγαίνανε φωτογραφίες με τους τουρίστες έναντι αμοιβής, οι κομψά ντυμένοι Ιταλοί... άνοιξε το μάτι μας.
Μείναμε στην περιοχή του Trastevere, και καλά το Γκάζι της Ρώμης, αλλά να το πω το κρίμα μου, εμένα ποτέ δε μου άρεσε η περιοχή. Ούτε τις προηγούμενες φορές που είχα πάει, ούτε τώρα, πόσο μάλλον όταν την είδαμε Παρασκευή βράδυ, μετά τη βροχή και με λιγοστό κόσμο να έχει βγει κούτσα κούτσα σαν τα σαλιγκάρια. Δεν μπορώ να πω, βρίθει παραδοσιακών τραττοριών και μικρών μπουτίκ με ψαγμένα ρουχαλάκια, αλλά St. Germain δεν είναι και δε θα γίνει. Θα έλεγα καλύτερα ότι είναι Ψυρρή meets Γκάζι through Πλάκα. Ωστόσο, ήταν ωραία για ένα γρήγορο πέρασμα κι ένα κομμάτι παραδοσιακής πίτσας (το οποίο μας το έκοψαν με το ψαλίδι και πληρώσαμε με το κιλό - αυτό δεν το είχα ξαναδεί) και δια μέσου Ponte Garibaldi την κάναμε για down town. Τι piazza Navona, τι piazza Colonna, τι Campo dei fiori για ένα βράδυ... Εκεί να δεις ζωή, χύμα στην πλατεία. Κι όπως μάθαμε, πλέον απαγορεύεται η υπαίθρια κατανάλωση αλκοόλ σε γυάλινο μπουκάλι, γιατί παλιά όλοι γινόντουσαν λιάρδα, τα σπάγανε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κι ανοίγανε κεφάλια.
Βγήκαμε και με την Ιταλίδα φίλη μου και τον αρραβωνιαστικό της, μας φέρανε και δυο πεφτούληδες για συνοδεία, classic italian φάτσες, με φουλαράκι και παπουτσάκι μυτερό. Ωραίο κρασί από τη Σικελία, πολύ καλό φαγητό, θαμώνες μοντέλα και αισθητική minimal. Το bar restaurant μετατράπηκε σε dancing club στις 24,00 και λες και βρέθηκες αλλού, καθώς ξαφνικά όλοι μα όλοι άρχισαν να καπνίζουν. Σαν πούστηδες, μην πω χειρότερα σαν Έλληνες. Κρίμα και είχαμε χαρεί που παντού απαγορευόταν το φουμάρισμα. Προφανώς το συγκεκριμένο μαγαζί ήταν κάτι σαν το rock, ο αντικαπνιστικός νόμος ισχύει για όλα τα άλλα μαγαζιά πλήν αυτού χαχαχα.
Εν κατακλείδι, πάλι τα κατάφερα να περάσω ένα full Σαββατοκύριακο και να "live up to my reputation", που δεν είναι άλλο από το λαγουδάκι της Duracell. Όπως λέει και ο μικρός, η stamina μου είναι ανεξάντλητη. Το ότι βέβαια παρά την αντι-βίωση δεν αισθάνομαι να έχω γίνει καλά (με εξαίρεση τον πυρετό, που μας άφησε ήσυχες από την πρώτη μέρα λήψης του φαρμάκου) και το ότι αντί να κάτσω στα αυγά μου να ξεκουραστώ και να αναρρώσω, εγώ στα πρόθυρα της κατάρρευσης σερνόμουν στα κολοσέα και τις συναυλίες, θα΄πρεπε να μου χτυπήσει ένα καμπανάκι. Αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, το μόνο καμπανάκι που ακούω είναι αυτό του δεύτερου γύρου που έρχεται σε 15 μέρες. Arriverdeci.