Τα οινόσπονδα

Αποφάσισα να προσπαθήσω να κρατήσω τις αναρτήσεις σε πιο μικρό μέγεθος και να τις κάνω πιο πυκνές στη συχνότητα. Μου κάνανε παρατήρηση ότι παρα-πήρανε μάκρος και τις αφήνουν για ανάγνωση με τον κυριακάτικο καφέ. Καλώς. Απλά, ρε γαμώτο ώρες ώρες γίνομαι χείμαρρος και μου βγαίνει το κατεβατό, δεν είναι δα ότι κάνω και word count. Έχω σκέψεις που με απασχολούν και θέλω να τις αποτυπώσω, να τις μοιραστώ.
Όπως την εμπειρία μου την Παρασκευή από το κυριλέ δείπνο στη ξακουστή Σπονδή. Ναι, αυτή των Σκούφων και των αστεριών Michelin. Θα είμαι σύντομη και περιεκτική (ναι καλά, περίμενε εσύ). Παρκαδόροι, μετρ, σερβιτόροι, σομελιέ, βοηθοί και λοιποί παρατρεχάμενοι, ύφος χιλίων καρδιναλίων (όπως άλλωστε αρμόζει σε τέτοια μαγαζιά) οι οποίοι όμως ψαρώσανε οικτρά μπροστά στα σχόλια του οικοδεσπότη μου. Σέρβις υψηλών απαιτήσεων σε σημείο που με κουράσανε, δυο μπάστακες πάνω από το κεφάλι μου non-stop. Διακόσμηση μαγαζιού κάτι πριν το μαυσωλείο: βαριές κουρτίνες, χρυσοποίκιλτα σερβίτσια, τέσσερις στρώσεις τραπεζομάντηλα και μοκέτα σε ροδοκοκκινομπορντουλί της Μοιραράκη. Φάγαμε σε χώρο ψιλο-σεπαρέ, γιατί η γαιδουροφωνάρα μου θα ήταν too much για την κυρίως σάλα. Συγνώμη, αλλά δεν είχα βάλει το κινητό ΠΟΤΕ ως τώρα στο αθόρυβο για να φάω, δε λέω, δεν ήμουν υποχρεωμένη να το κάνω, αλλά αν μέσα σε εκείνη τη νεκρική σιγή ξεχύνονταν οι νότες των Cyanna, ε όσο να'ναι ένα εγκεφαλικό οι δήθεν των παρα-διπλανών τραπεζιών θα το πάθαιναν.
Στα της υψηλής γαστρονομίας τώρα. Συγχωρέστε με, αλλά ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΩ. Αποφάσισα πως εν τέλει, δεν είμαι και τόσο bon viveur (δεν ξέρω αν είναι δόκιμος o όρος viveuse, μιας και είμαι γυναίκα) και πως ίσως να παραμείνω στις ταβέρνες των Καλυβίων και τα σουβλάκια της γειτονιάς μου (όπως μου προσάψανε). Το φαγητό ήταν μπλιαχ. Από το amuse bouche έως το βελουτέ κολοκύθας με κάστανα και αφρό από λευκή τρούφα, από το ψωμάκι-croissant με την πιπεριά φλωρίνης (είχε 5-6 ποικιλίες ψωμιού, εγώ διάλεξα την πιο άκυρη) έως το κυρίως πιάτο που, ενώ στην περιγραφή παρουσιαζόταν ως φιλέτο χοιρινό, μου ήρθε ένα κυβάκι 4x4 εκατοστά άψητου και γεμάτου λίπους κρέατος που μόνο σε χοιρινό δεν περέπεμπε. Περιττό φυσικά να πω πως όλα αυτά παρουσιάζονταν στα αναμενόμενα τεράστια πιάτα και στη μέση η απειροελάχιστη ποσότητα φαγητού. Γκουρμεδιές my ass. Κοινώς έμεινα νηστική. Είμαι περίεργη στο φαγητό, το ομολογώ. Προσπάθησα όμως να παραγγείλω φαγητά των οποίων οι πρώτες ύλες ήταν οικείες στον ουρανίσκο μου και να μην πειραματιστώ. Φευ. Ακόμα και τώρα που τα σκέφτομαι μου έρχεται αναγούλα. Ευτυχώς ήρθε ένα αχνιστό (?!) sorbet αχλαδιού και κάτι σαν αψέντι και μου άλλαξε τη γεύση, ακολουθήμενο από πλατώ τυριών (τα οποία κόπηκαν μπροστά μας μετά την παρουσίαση τους και την εκτενή πληροφόρηση για τον τόπο καταγωγής και τον τρόπο παραγωγής τους) και φυσικά το κλου της βραδυάς: τα γλυκά. Yummy. Yummy. Δώστε μου φλούδες καρύδας και φύλλα χρυσού πάνω σε ρολό σοκολάτας... yummy. Και το star dinner ολοκληρώθηκε με λικέρ αχλάδι και... υποβρύχια. Μη ρωτάτε πως προέκυψαν αυτά, δε θυμάμαι και δε θέλω να ξέρω, θυμάμαι όμως πως κεράσαμε και τον sommelier και τον αρχισερβιτόρο.
Έχοντας καταναλώσει δυο φιάλες από (πανάκριβο) λευκό κρασί, το οποίο δεν ήταν από την Αλσατία, όπως το ζήτησε ο οικοδεσπότης μου, τα απεριτίφ, τα ντιζεστίφ, τα αλκοολούχα σορμπέ, τα υποβρύχια, έκανα ένα πέρασμα από τις ακριβοθώρητες τουαλέτες για να διαπιστώσω πως το σετάκι Molton Brown υγροσάπουνου-κρέμας χεριών ήταν άδειο. Sorry, αγάπες μου, κι εγώ στο σπίτι Molton Brown έχω, 20+20ευρώ κάνουν, ολόκληρη Σπονδή δε δίνουν λεφτά για refill? Τς τς τς... Ακόμα και στις τουαλέτες του Rock, το οποίο τιμήσαμε στο καπάκι, η θήκη με το σαπούνι ήταν γεμάτη. Μέγα ατόπημα για ένα μαγαζί τέτοιων αξιώσεων. Τεσπά, the bottomline is ήλθον, είδον, απήλθον. Πάμε για άλλα.
Τα οποία δεν ξέρω πόσο σύντομα θα επαναλάβω. Γιατί, μετά τη Σπονδή και το πέρασμα από το rock για μια σαμπανίτσα (να βρέξουμε το στόμα μας, βρε αδερφέ), τις κυρίλες, τις αμήχανες συναντήσεις, την οδήγηση υπό επήρρεια ενός Range Rover Sport Supercharged, σωριάστηκα νεκρή στο κρεββάτι και ξύπνησα σε μια λίμνη ...χμ... γαστρικού περιεχομένου. Δεν ξέρω πόσο πιο εκλεπτυσμένα να το θέσω, αλλά κάτι από όλα αυτά με πείραξε. Με χάλασε big time. Μπορεί να έπαιξε ρόλο ότι Παρασκευή πρωί ακόμα έπαιρνα την τελευταία δόση αντιβίωσης από την προηγούμενη περιπέτεια υγείας. Μπορεί να ήταν το άψητο φιλέτο, μπορεί ο συνδυασμός. Πάντως κατάφερα πανηγυρικά για άλλο ένα Σαββατοκύριακο να είμαι σχεδόν commatose στο κρεββάτι, κάτωχρη, αδύναμη, να τρέμω και στις λιγοστές απόπειρες να σηκωθώ, να είμαι με τη λεκάνη αγκαλιά. Σούπερ. Όπως έγραψα και αλλού, δεν ξέρω τι φταίει, το φαγητό, το ποτό, το κακό το μάτι ή το κεφάλι μου το κλούβιο, σημασία έχει πρέπει να απέχω απο δηθενιές και να τρώω πίτσες στο σπίτι μου με coca cola zero. Μόνη μου. Για να μη χαλιέμαι. Φιλιά.