Την περασμένη βδομάδα, ανάμεσα στις αναμπουμπούλες με τα τροχαία και την ετοιμασία για την (επ)άνοδο στη Βρετανική πρωτεύουσα, πήγα και είδα τα Καινούρια Ρούχα Του Αυτοκράτορα, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. Ήταν μια ευχάριστη επανασύνδεση μου με το παραμύθι του Άντερσεν, καθώς είχα πρωταγωνιστήσει στο θεατρικό που είχαμε ανεβάσει στην ΣΤ' δημοτικού (προς άπιστους Θωμάδες, διαθέτω ντοκουμέντα, το video είχε μόλις ανακαλυφθεί σε εκείνη την προ-λιθική εποχή). Παίζεται στο Θέατρο Ροές, στην καρδιά του Γκαζοχωρίου και frankly, I wouldn't have it any other way.
Να πω το κρίμα μου, πήγα με αρκετή προκατάληψη να δω την παράσταση, κυρίως λόγω του ότι η πρωταγωνίστρια είναι η Δ. Ματσούκα. Μια ηθοποιός κατά την ταπεινή μου γνώμη ανεπαρκώς ατάλαντη και πολύ λίγη για παραγωγές τύπου Ελ Γκρέκο. Πίστευα πως όταν έχεις πίσω σου ένα "σπόνσορα" του βεληνεκούς (κι εκτοπίσματος) του Βιγκόπουλου, anything is possible. Κι όμως. Κατάφερε να με προσηλώσει η άτιμη. Χωρίς ο ρόλος που αντιπροσώπευε στο παραμύθι να είναι πρωταγωνιστικός, την παράσταση την έκανε δική της. Και εξεπλάγην ευχάριστα και με τις τραγουδιστικές της ικανότητες (τρελλή γκοθ-ροκού μας προέκυψε) αλλά και τις χορευτικές της κινήσεις. Δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει τους υπόλοιπους (επαγγελματίες) χορευτές. Κοντολογοίς, φοβερή περσόνα.
Βέβαια, ειδική μνεία πρέπει να αποτείνω στον Μ. Θεοφάνους που υποδυόταν τον αυτοκράτορα. Ολόγυμνος στη σκηνή, αλλά ούτε που τον ένοιαζε τον θεατή το full monty. Δεν ήταν πρόστυχο, ήταν συναρπαστικό. Απολλώνιο κορμί, σφιχτό και λαξεμένο ιδανικά για το ρόλο, συγκλονιστική χορευτική ερμηνεία. Δεν άρθρωσε ούτε ατάκα, τα είπε ωστόσο όλα με το body language. Στη σκηνή πάλης με τον Λ. Βασιλάκη, όλη η πλατεία είχε μείνει απλά άφωνη. Και στο τέλος, το μπάνιο με την κέτσαπ+τη μουστάρδα και η κορύφωση με το βύθισμα στην τούρτα, δεν ξέρω, μου φάνηκαν πολύ εκφραστικά, η απόγνωση στο μεγαλείο της.
Αν με κούρασε κάτι, ήταν ο χαρακτήρας της υπηρέτριας και το πώς αποδόθηκε από τον Ασπιώτη. Υπερβολική και βαρετή, ίσως το μόνο αξιοσημείωτο ήταν το πώς ένας άνδρας δυο μέτρα κατόρθωσε να χορεύει με τέτοια άνεση πάνω στα εικοσάποντα στιλέτο.
Η παράσταση δεν είναι για τους λάτρεις εμπορικών θεαμάτων τύπου Μπακαλόγατος και Φιόρο του Λεβάντε. Πρέπει να διαθέτει κανείς μια πιο κριτική ματιά, να είναι ανοιχτός σε μοντέρνες αντιλήψεις και κυρίως να μην έχει απαιτήσεις για Οσκαρικές ερμηνείες. Δεν είναι άλλωστε αυτό το ζητούμενο. Από την άλλη, κι αν ακόμα δεν είστε φαν του είδους, θα σας πρότεινα να πάτε μόνο και μόνο για να δείτε ιδίοις όμμασι πόσο αφοπλιστικά όμορφη γυναίκα είναι η Ματσούκα, ακόμα κι εγώ τη λιμπίστηκα. Φιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου