Baby talk

Η φιλενάδα μου γέννησε την Παρασκευή που έλειπα Ρώμη και πήγα χθες να την επισκεφτώ στο μαιευτήριο. Αφού έφαγα τη φρίκη της κίνησης στο ποτάμι και την περαιτέρω κίνηση σε Αττική Οδό και Κηφισίας λόγω αγώνα ΑΕΚ, έφτασα με την ψυχή στο στόμα στο ΜΗΤΕΡΑ. Για να κοντέψω να παίξω μπουνιές με την αγενέστατη μεγαλοκοπέλα στη ρεσεψιόν της κλινικής. Τη ρώτησα σε ποιο δωμάτιο ήταν η φίλη μου καθώς δεν ήθελα να ενοχλήσω με κλήση στο κινητό, και αφού με τεράστια βαριεστημάρα πληκτρολόγησε ένα-ένα και βασανιστικά τα γράμματα του επιθέτου, με ρώτησε με ειρωνικό ύφος αν έχω κάνω λάθος στο μαιευτήριο γιατί δεν έβρισκε ασθενή με αυτό το επώνυμο. Τι μας λες, βρε στουρνάρι, ήρθα από του διαόλου τη μαμά χωρίς να ξέρω σε ποιο μαιευτήριο γέννησε η φίλη μου; Ζώον, σε πληρώνουνε κιόλας. Αναγκαστικά κάλεσα στο κινητό να μάθω σε ποιον όροφο και ποιο δωμάτιο ήταν η φιλενάδα, κι όσο άκουγε η ρεσεψιονίστ τόσο βουρλιζόταν. Μόλις έμαθα τις πληροφορίες, έσπευσα να πάω προς τις σκάλες, φευ όμως η γαϊδούρα επέμενε πως εφόσον δεν είχα το σωστό επίθετο (?!) έχω κάνει λάθος και να πάω στο ΙΑΣΩ (?!) γιατί όνομα τέτοιο δεν είχε καταχωρημένο. Της απάντησα ευγενικά πως η φίλη μου είχε κάνει τελικά εισαγωγή με το επίθετο του άνδρα της και πως όλα είναι εντάξει κι αν γίνεται να ανέβω επάνω γιατί έχω αργήσει. Όχι, όμως, έπρεπε η τρισάθλια να επιβεβαιώσει ότι όντως υπήρχε το όνομα του συζύγου στα αρχεία της γιατί ήταν πεποισμένη πως έχω κάνει λάθος στο νοσοκομείο!!! Περιττό να πω πως της είπα ένα "δε μας παρατάς χριστιανή μου" και την παράτησα σύξυλη να ωρύεται. Δηλαδή, έλεος. Αλλά, καλά να πάθω που δεν είχα ρωτήσει από την αρχή τα παιδιά για τον αριθμό δωματίου και να είχα ανέβει με τη μία, ήθελα να το παίξω τυπική. Ουστ!
Επί της ουσίας τώρα, το μπεμπίνι της κολλητής είναι πανέμορφο, με πολλά μαύρα μαλλάκια και ροδαλά μπουτάκια. Να μου πεις, έτσι είναι όλα τα μωράκια. Όχι, όλα! Το συγκεκριμένο μωρουλίνι είναι απλά λιμπιστερό. Από αυτά τα μωράκια που φωτογραφίζει η Ann Geddes που θες να τα ζουμπίξεις και να τα φας. Ένα φασολάκι τόσο δα... γαλήνιο. Μια ψυχούλα μια σταλιά. Η φίλη μου κι ο άνδρας της περιχαρείς και τρελαμένοι. Είναι έκδηλο πως η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε. Το πόσο χάρηκα με αυτή την οικογενειακή στιγμή, δεν μπορώ να το περιγράψω, σχεδόν ζήλεψα. Κι ακόμα περισσότερο γνωρίζοντας πόσο περιμένανε κι οι δυο τους αυτή τη στιγμή, από την πρώτη μέρα που γνωρίστηκαν. Αν δεν είναι αυτό το νόημα της ζωής, ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι... Έχουν να δώσουν πολύ αγάπη σε αυτή τη ζωούλα και παρά τα "παραπονάκια" του συζύγου ότι ο νεοαφιχθείς junior του έχει κλέψει την πρωτιά στα χάδια και τη φροντίδα της γυναίκας του, είμαι σίγουρη πως έχουμε να κάνουμε με κλασσική περίπτωση χαζομπαμπά! Να σας ζήσει!
Κι εδώ κάπου οφείλω να εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν ξύπνησε το μητρικό φίλτρο επειδή πήγα στο μαιευτήριο κι είδα τα "πυρεξάκια" να πηγαινοέρχονται. Τσουκ. Δεν είμαι από αυτές τις γυναίκες που πάτησαν τα 30 (32 φεύγα, τι να λέμε τώρα) και τις έχει πιάσει το άγχος και η κωλοπιλάλα τύπου "εγώ πότε θα γίνω μάνα;" Sorry, αγάπες μου αλλά αυτό για μένα ισούται με τεράστιο εγωισμό κι ανασφάλεια. Αυτές θέλουν να καλύψουν τα δικά τους κενά και κόμπλεξ και σου λένε μ'ένα παιδάκι θα ολοκληρωθώ και όλα θα έχουν κάνει τον κύκλο τους. Ούτε από τις άλλες είμαι, τις βαμμένες και καλά φεμινίστριες, που θέλουν να δουλεύουν 24/7, να βγάζουν big bucks και να παίρνουν τα manolos τους και δεν έχουν χρόνο παρά μόνο για τον εαυτούλη τους. Αυτές ακούνε μωρουδιακά και βγάζουν σπυριά. Νo way. Φυσικά και θέλω να κάνω μωράκια (όχι για να τα μοστράρω με trendy μάρσιππο, ούτε για να ικανοποιήσω γονείς και παππούδες) αλλά θεού θέλοντος και σπέρματος επιτρέποντος, θα τα κάνω όταν το timing είναι σωστό.
Θυμάμαι μια άλλη φίλη μου "μαμά" που μου'λεγε όταν ήμουν 27-28 ότι ποτέ δε θα είναι σωστό το timing, ποτέ δε θα είσαι σωστά προετοιμασμένη, ποτέ δε θα έχεις τη σωστη δουλειά ή τα αρκετά λεφτά που θα σου επιτρέπουν να κάνεις οικογένεια με την άνεση του καναπέ. Δεν αναφέρομαι σε αυτό το timing. Αναφέρομαι στη σωστή στιγμή με το σωστό άνθρωπο. Και η καραμελίτσα ότι οι γυναίκες ξέρουν ότι βρήκανε τον κατάλληλο όταν νιώσουν ότι μαζί του μπορούν να κάνουν οικογένεια, με εκνευρίζει τα μάλα. Ο "the one" για μένα είναι αυτός που μαζί του θα νιώσω πως έχω "κλείσει" ως γυναίκα. Από εκεί κι έπειτα, τα παιδιά θα είναι η ολοκλήρωση, όχι ο αυτοσκοπός. Αλλιώς, έχεις χάσει το παιχνίδι. Θεωρώ βέβαιο πως αρκετές φίλες μου δε συμφωνούν, τους ζητώ συγνώμη, αλλά αδιαφορώ. Ειδικά σε αυτό το θέμα, ο καθένας πράττει όπως νιώθει. Κι εγώ νιώθω πως προτεραιότητα στη ζωή μου είναι να αγαπώ και να με αγαπούν, να είμαι ερωτευμένη (κι ας λένε όλοι πως ο έρωτας χάνεται με την πάροδο του χρόνου) και να έχω συνοδοιπόρο στη ζωή κάποιον που να με θεωρεί τη γυναίκα της ζωής του, όχι απλά μια γυναίκα με καλό DNA για να του κάνει παιδιά. Αν τώρα όλα αυτά φαντάζουν ουτοπικά ή αν σημαίνουν πως θα είμαι μόνη μου πολύ καιρό, so be it. Συμβιβασμούς σε θέματα ζωτικής σημασίας απλά δεν παίζει να κάνω. Αυτά τα αφήνω για εκείνες κι εκείνους που φοβούνται μη μείνουν στο ράφι. Κι όσο για οικογένεια, ουουουουουουου έχω να δώσω άπειρη αγάπη στα ανηψάκια που ανυπομονώ να κάνει η baby jinx. Φιλιά.