Τέσσερις μέρες στο πουθενά

Πώς τα κατάφερα, είναι άξιον απορίας. Τέσσερις μέρες με τον πυρετό να ανεβοκατεβαίνει σα γιο-γιο, χωρίς όμως να ξεπερνάει τα ανώτατα όρια του 38.5 και τα κατώτατα του 37.2. Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο, μου ζαλίσανε όλοι τα συκώτια να πάω στο γιατρό. Ο κάθενας είχε και το γιατροσόφι του, τη συμβουλή του. Δε λέω, κάνα δυο συμβουλές τις άκουσα (όπως την αλλαγή από depon σε ponstan που μ'έκανε να ιδρώσω σε χρόνο dt - thanks, "κουμπάρα") αλλά ρε παιδί μου, αυτό με τις κομπρέσες και τα ξύδια, ούτε να το μυρίσω. Ήταν ένα τέλειο Παρασκευοσαββατοκύριακο. Ούτε στον εχθρό μου.
Το ιστορικό πίσω από τις μαρτυρικές μέρες καθόλου εντυπωσιακό. Ήδη από την Πέμπτη είχα αρχίσει να νιώθω κάτι κρυάδες και κάτι κομάρες, αλλά δε με εμπόδισαν να παρακολουθήσω την παράσταση του Παπαϊωάννου στο ανακαινισμένο Εθνικό (το πνευματικό παιδί, λέει, του αείμνηστου Κούρκουλου). Γύρισα απο τη δουλειά, άλλαξα, χαπακώθηκα με comtrex για το συνάχι (γιατί η καψερή νόμιζα πως είχα να κάνω μ'ένα ταπεινό συναχάκι) και κατά την προσφιλή μου συνήθεια βγήκα ξεκάλτσωτη στους δρόμους. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια πήρα ταξί για να πάω στο θέατρο - δεν είμαι familiar με τα κατατόπια κι η μαμά με είχε προειδοποήσει για τις παρακείμενες αποθήκες με "κινέζικα" και όλο το συφερτό που τις συνοδεύει. Χάρη στον πανέξυπνο και πολυτάλαντο ταξιτζή κατάφερα να φτάσω με καθυστέρηση δεκαλέπτου, να με αφήσει 2 τετράγωνα πιο κάτω στην Αγ. Κωνσταντίνου και να μου πάρει 10€ από το Π. Φάληρο. Ευτυχώς το πονεμένο τάκα τούκα των δεκάποντων στο πεζοδρόμιο έκανε τον security του θέατρου να με λυπηθεί και να μου υποδείξει την πόρτα των VIP για την είσοδο (ΌΛΕ!!!) και εντελώς ξεψυχισμένη συναντήθηκα με τη φιλενάδα.
Ένα τέταρτο αργότερα βυθισμένες στα βελούδινα καθίσματα της πλατείας μέναμε αποσβολωμένες από τη μεγαλειώδη πατάτα που λεγόταν "ΠΟΥΘΕΝΑ". Εντελώς για το που... άντε για το πουθενά θα πω, γιατί κάποια ψυχή μου έκανε την παρατήρηση ότι με το να γράφω βωμολοχίες χάνω κάτι από τη γλυκειά γυναικεία μου υπόσταση. Ε, συγνώμη, αλλά άμα το έργο ήταν μαλακία φταίω εγώ να το γράψω έτσι όπως ακριβώς το βίωσα; Η παράσταση ήταν απλά ανύπαρκτη. Είκοσι-τόσοι χορευτές να βολοδέρνουν πάνω κάτω, μπρος πίσω, ντυμένοι στα σύνηθη χρώματα του Μητσάρα (δηλαδή μουντίλα σκέτη), χωρίς μουσική επένδυση. Τίποτα. Άψυχο, άνευρο, άχρωμο. Μα, ενετελώς για το πουθενά. Το όλο δρώμενο εξυπηρετεί τον εξής σκοπό και μόνο: να αναδείξει τις σκηνικες δυνατότητες του θεάτρου. Καταπακτές, σκοινιά, σκάλες, σύρματα, κυλιόμενοι διάδρομοι, τρύπες, πόρτες, έξοδοι κινδύνου, κάγκελα και αιωρούμενες μεταλλικοί ράβδοι.
Κι η κορύφωση στο τελευταίο δίλεπτο με ένα άνευ λόγου και προηγουμένου Full Monty. Το τσουτσούνι του απολλώνια γυμνασμένου παιδαρά φόρα παρτίδα (ήταν και μικρό, παρατήρησε η παρέα μου) και ο θάμνος της καχεκτικής στα μούτρα μας. Ε, όχι! Μητσάρα, σ'αγαπάω, έχω επικροτήσει ότι έχεις κάνει ως τώρα, ακόμα και η Μήδεια2 μου άρεσε κόντρα στο ευρύ κοινό, αλλά με αυτό το πόνημα δεν κάνεις πρεμιέρα του Εθνικού και κυρίως το τσουτσούνι του χορευτή σου δεν το μοστράρεις έτσι θρασύτατα στα μούτρα της κυρίας Αρβελέρ, της κυρίας Σημίτη, της Κυρίας Παπανδρέου και του τέως & νυν Προέδρου της Δημοκρατίας που ήταν πρώτη σειρά. Λίγη αιδώς δε βλάπτει. Επειδή στο θέμα αυτό αναφέρθηκα εκτενώς στο facebook, δε νομίζω πως θα προβώ σε περεταίρω αναλύσεις, γιατί και πολύ αξία του έδωσα. Επειδή, όμως, κάποιοι θα σπεύσουν να πουν πως το γυμνό είναι art statement, κι επειδή ίσως ακούστηκα κάπως ηθικολόγος, ναι συμφωνώ η τέχνη είναι όπως την αντιλαμβάνεται κανείς. Προσωπικά, εμένα αυτό το κομμάτι προσέβαλε την αισθητική μου (όσο κι αν τα σμιλεμένα κορμιά των χορευτών θα ήταν χάρμα οφθμαλμών σε οποιοδήποτε άλλο context) και μου άφησε μια γεύση ξυνή, σαν να παρουσιάστηκε μόνο και μόνο για να προκαλέσει έντονο σχολιασμό, γιατί το υπόλοιπο 30λεπτο ήταν απλά άκυρο.
Ευτυχώς μετά την παράσταση πήγαμε για coctails στο αγαπημένο στέκι της φιλενάδας που είχε party για το winter bar. Εντάξει, οι άνθρωποι έστησαν κάτι πολύ όμορφο, το έχω γράψει σε πολλές αναρτήσεις προσφάτως, αλλά ρε παιδιά, γιατί στο ισόγειο, απλά γιατί; Όταν διαθέτεις μπαρ στον α' όροφο με μία από τις καταπληκτικότερες θέες στην Ακρόπολη, είναι απλά κρίμα για χάρη του μπούγιου, του τζέρτζελου να κάνεις πάρτυ στο ισόγειο. Μέγα foul. Στα συν ωστόσο ο αφρώδης οίνος που προσφέρανε για το καλωσόρισμα, εμένα μου άρεσε πολύ. Ήπια κι ένα apple martini (ή appletini) και η φιλενάδα μια δυνατούτσικη για τα γούστα της caipiroska και την κάναμε με ελαφρά. Αλλά, για να είμαι ξεκάλτσωτη... ακόμα και το ότι μαζεύτηκα νωρίς, δε βοήθησε διόλου. Τι να σου κάνει το comtrex... H ζημιά στο ανοσοποιητικό σύστημα είχε γίνει...
Και έτσι φτάσαμε στο πολύπαθο ΠΟΥΣΟΥΚΟΥ. Που να μη ζήσω άλλο τέτοιο θεέ μου. Από Παρασκευή βράδυ έως Δευτέρα απόγευμα πυρετούλης ασανσέρ, ματάκια να τρέχουνε σα βρυσούλες, φωνούλα που να παρεπέμπει σε νταλικέρισα, λαιμουδάκος γρατζουνιστός και πλευράκια να πονάνε και να τρίζουν. Η μεγαλύτερη απόσταση που κάλυψα ήταν από το κρεββάτι στην τουαλέτα...χαχαχα. Ψέμματα, έκανα το λάθος το Σάββατο να πάω στη δουλειά για 2 ώρες, μέχρι που αντιλήφθηκε τα χάλια μου ο ξάδερφος και μου έδωσε αναρρωτική. Ουστ, μου λέει, τράβα σπίτι μωρή άρρωστη. Να πω ότι είχε άδικο, δεν είχε ο χριστιανός. Και άρρωστη και μωρή=χαζή που σηκώθηκα από τα ζεστά να πάω στη φάμπρικα. Από το Σάββατο το μεσημέρι ξαναντύθηκα και βγήκα από το σπίτι χθες το πρωί. Ένα κιτρινιασμένο και ξεμαλλιασμένο ανθρωπάκι κατάντησα.
Σημασία έχει πως χθες έφτασε ο κόμπος στο χτένι κι ο επίμονος πυρετός μ'έκανε να τα δω λιγάκι κωλυόμενα. Και πήρα τη μεγάλη απόφαση να πάω στο νοσοκομείο. Οικτρό λάθος! Εκτός του ότι με αντιμετώπισαν σα μολυσματικό περιστατικό - ΟΚ πες ότι λόγω Η1Ν1 είναι standard procedure η απομόνωση και η μάσκα που μου κοτσάρανε) εκτός του ότι με γδύσανε (μεταφορικά και κυριολεκτικά)εκτός του ότι με κρατήσανε 2 ώρες στην αναμονή, συν τοις άλλοις με βάλανε να υπογράψω ότι αρνήθηκα να κάνω το test της γρίππης. Που κοστίζει 200€. Και που δεν το καλύπτει καμία ιδιωτική ασφάλεια (μαλάκες είναι;) Σα να σου λένε, ή το κάνεις και σκας τα διακόσια ή άμα τυχόν αποδειχθεί μετέπειτα ότι είχες τους χοίρους, το νοσοκομείο (ιδιωτικό, ξέχασα να το πω) νίβει τας χείρας. Σε τι κόσμο ζούμε ρε φίλε, μπροστά πας μόνο αν έχεις λεφτά. Φαντάσου να πήγαινα στο ΙΚΑ δηλαδή. Τεσπά, μετά τις αιματολογικές και τις ακτινογραφίες και τους ορούς και τα συναφή, η διάγνωσις προέκυψε οξεία ιγμορίτιδα με αντιβιωτική θεραπεία δέκα ημερών. Κουάξ! Μωρέ, δεν καθόμουνα σπιτάκι μου άλλες 2-3 μερούλες, τι τα'θελα...
Το πάθημα μάθημα (και ειδικά για την τσέπη μου που πόνεσε και με τα 90€ που έσκασα για 2 κουτιά αντιβίωσης) κι από και στο εξής δύο τα τινά: θα ντύνομαι καλύτερα, με βαρύνουσα σημασία στις κάλτσες και θα αναζητήσω γιατρό που έρχεται στο σπίτι. Όσο και να χρεώσει τη ρημάδα την επίσκεψη, δε θα με βάλει να κάνω περιττές εξετάσεις για να χρεώνει την ασφάλεια κι εμένα να πληρώνω τη συμμετοχή. Τον οποίο φυσικά θα καλώ και από την πρώτη μέρα πυρετού (άντε τη δεύτερη, μη καταντήσω κι υποχόνδρια) να μου γράφει κάνα φαρμακάκι της προκοπής και να γίνομαι περδίκι στο άψε σβήσε γιατί αυτή την κλεισούρα των τελευταίων ημερών δεν την παλεύω. Η άλλη φιλενάδα μου έγραψε πως η απουσία μου έγινε αισθητή...μπορεί... σε 2-3 ανθρώπους. Και τους ευχαριστώ για τα μηνύματα συμπαράστασης, μέσα στο παραλήρημα άκουγα το κινητό να κάνει beep beep, τώρα αν σε κάποιον δεν απάντησα, ζητώ ταπεινά συγνώμη, ήταν υπεράνω των αντοχών μου. Σήμερα που άρχισα να παίρνω τα πάνω μου υπόσχομαι θα αναζητήσω τις χαμένες κλήσεις. Φιλιά.