Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Ας μαζευτούμε...

Έχει πολύ πλάκα να βγαίνεις έξω για ποτό και να συναντάς κόσμο που το όνομα σου δεν το θυμάται,  ξέρει όμως ποια είσαι και με ποιους κάνεις παρέα, ή τουλάχιστον με ποιους κυκλοφορείς συνήθως, έρχεται σε χαιρετάει και ενώ δεν έχει και πολλά πολλά μαζί σου (ούτε βέβαια κι εσύ) σου πετάει κορυφαία ατάκα: "άντε, για να δούμε τι θα γράψεις και για αυτό το μέρος στο Blog σου"... Bohhhh ώπα φίλε (σάσα) μπάστα... Ούτε για το αθηνόραμα γράφω ούτε για την αθενς βόις, άμα θες κριτικές για να δεις πού θα φας, έχει εγκυρότατα sites, blogs, περιοδικά... ουυυυυ να φαν κι οι κότες. Εγώ το κακόμοιρο εμπειρίες από την ταπεινή κι ασήμαντη ζωή μου γράφω, προσπαθώντας να τις αποτυπώσω με λίγο ζοφερό ύφος μπας και γελάσει το χειλάκι μας, γιατί με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας όλοι έχουν γίνει κλαψομούνηδες και μιζεράμπλ. Σε ευχαριστώ πάντως που δε θυμάσαι πώς με λένε, αλλά θυμάσαι τη διαδικτυακή υπόσταση μου.
Πάντως ναι, αν σου έχει λείψει η ρεστοκριτική από την πένα μου, θα σου πω εν τάχει πως τον τελευταίο μήνα  έχω φάει σε πολλά γνώριμα και δημοφιλή στέκια, αλλά πουθενά δεν ενθουσιάστηκα τόσο ώστε να με πιάσει κωλοπιλάλα να αφιερώσω ολόκληρη ανάρτηση. Και σε live gigs πήγα, και σε παράσταση θεάτρου, και στα νέα σχήματα στις μπουζουκερί, και σε ύποπτα κακόφημα μπαρ και γενικά μια γύρα την έριξα, γιατί ως γνωστόν κώλο δε βάζω μέσα. Αν πρέπει να σχολιάσω κάτι ή να εστιάσω σε κάποιο φαινόμενο είναι στο ότι ο κόσμος τη νυχτερινή διασκέδαση του δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να τη ελαττώσει, ίσα ίσα φαίνεται πως έχει ανάγκη να διατηρήσει τη ψευδαίσθηση πως είναι ακόμα ζωντανός, γιατί όλα τα άλλα τα οικονομικοπολιτικά τον κάνουν να θέλει να πάρει μια θηλιά και να κρεμαστεί. Βέβαια, να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο κόσμος όντως βγαίνει, αλλά δεν παρεκτρέπεται, ούτε πίνει κρασιά των 100 ευρώ το μπουκάλι, ούτε πετάει δεκάδες πανέρια στην πίστα, ούτε πίνει 6 κοκτέηλ, ούτε κάνει την άσκοπη φιγούρα τελοσπάντων που θα έκανε πριν 5 χρόνια. Θα βγει για ποτό λιγότερες φορές, επί τούτου με φίλους που είχε καιρό να δει, όχι επειδή βαριόταν να κάτσει σπίτι του, θα φάει μόνο μια φορά έξω, κάπου με ποιοτικό φαγητό που του έχει λείψει από το καθημερινό junk που παραγγέλνει στη δουλειά,  θα πάει μία φορά σινεμά σε ταινία που πραγματικά γούσταρε να δει κι όχι όποια εβδομαδιαία μαλακία παίζει το village, θα πάει να ακούσει μουσική που είναι το κόλλημα του και όχι σε κάθε τυχαία πανάκριβη συναυλία που πρέπει να δώσει το παρών ως το μέγα κοινωνικό γεγονός.
Σε αυτό το κομμάτι κόσμου που περιέγραψα μόλις ανήκω κι εγώ. Μαζεύτηκα, η αλήθεια να λέγεται. Δεν περιορίστηκα, σε καμία των περιπτώσεων δε σταμάτησα να γυρνάω εδώ κι εκεί, άλλωστε είναι το σήμα κατατεθέν μου να είμαι συνέχεια alert. Απλά, κάνω επιλεκτικές εξόδους, έχω κόψει τις υπερβολές (άλλωστε οι κρεπάλες, πέραν του χρηματικού τημήματος, έχουν κι επιπτώσεις στη σωματική μας υγεία) και έχω κόψει τα πολλά πολλά με γνωστούς που με παρέσερναν σε ανούσια ξενύχτια και κατανύξεις. Άσε που κι αν ακόμα είχα διάθεση, χρόνο και χρήμα να συνεχίσω με τους ίδιους ρυθμούς, έπαιζε έντονα το ενδεχόμενο να μην ακολουθούσε κανείς ή τέλοσπαντων να μου την πούνε ότι είναι παραείναι προκλητική για τη συγκεκριμένη περίοδο η φάση socialite. Συνεπώς, για αυτό το μήνα τουλάχιστον, κομμένες οι αναφορές σε κυριλένκο μέρη. Κι αν ακόμα πήγα, δε θα σας το πω! Εκτός κι αν με πετύχετε μούρη με μούρη ή γίνει κάνα πολύ γουάου σκηνικό που να πρέπει να το μοιραστώ! Φιλιά!

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Καιρός να πάμε παρακάτω

Και κάπως έτσι απλά τελείωσε κι επισήμως μια ομηρία, μια αρρωστημένη περίοδος, μία χειμερία νάρκη, μια ασυναίσθητη αναμονή... Χρειάστηκαν λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα για να ξεπεράσω το σοκ της αναπάντεχης συνάντησης και μόλις ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών για να συνειδητοποιήσω αυτό που ήξερα μέσα μου καιρό τώρα (μην πω χρόνια τώρα) αλλά αρνιόμουν να παραδεχτώ στον εαυτό μου. Άντε γεια! Ποιο σύνδρομο Στοκχόλμης, ποια κυρία Κουκοβίκου και ποιος Αντωνάκης... Άντε γεια! Είμαι σε μια φάση που εσύ θα μοχθήσεις να φτάσεις, αν φτάσεις και ποτέ. Είμαι γεμάτη, είμαι σίγουρη, είμαι αποφασισμένη. Κάτι που δεν είδα στο βλέμμα σου. Περνάω πολύ καλά, κάτι από το οποίο εσύ πάσχεις. Προχώρησα, κάτι που δεν μπορώ πλέον να πω για σένα.  Και το αστείο είναι πως ούτε σε λυπάμαι, ούτε μου καίγεται καρφί. 'Αντε γεια!
Good things happen to those who wait, λένε. Ανέκαθεν ήμουν της υπομονής, όχι από πείσμα, απλά γιατί πάντα πίστευα πως τα καλύτερα έπονται και δεν ενθουσιαζόμουν με ψεύτικες κι ευκαιριακές συγκινήσεις. Έχτισα την ευτυχία μου, με πολύ κόπο και με πολλές θυσίες, κάποιες μεγάλες, κάποιες ασήμαντες. Πέρασα πολλά μέχρι να φτάσω εδώ, σαράντα κύματα με χτύπησαν. Έζησα πολύ έντονα και τα καλά και τα άσχημα, περισσότερα βέβαια ήταν τα κουλά και οι κουλοί που βρέθηκαν απέναντι μου. Λύγισα πολλές φορές, το παραδέχομαι και σε ορισμένες φάσεις στάθηκα λιγόψυχη. Αλλά, κάθε φορά σαν το φοίνικα ξαναγεννιόμουν από τις σταχτες και προχωρούσα. Γιατί το σημαντικό είναι να προχωράς κι όχι να μένεις πίσω και να μεμψιμοιρείς. Το σημαντικό είναι να έχεις πίστη στον εαυτό σου ότι θα καταφέρεις όλα αυτά που θες και να μην αφήσεις τίποτα και κανένα να σε καθηλώνει στον πάτο. Κι αργά ή γρήγορα, θα δεις φως στο τούνελ.
Δεν είναι θέμα ικανοποίησης, όπως μου είπαν οι κολλητές. Δε με ενδιέφερε ποτέ να σου αποδείξω πως δε χάθηκα, πως δεν πνίγηκα στο βούρκο της κατάθλιψης, πως μπορώ και χωρίς την πάρτη σου. Βασικά, δε μ'ενδιέφερε ποτέ να σου αποδείξω τίποτα, γιατί κάτι τέτοιο θα σου έδινε και αξία. Περισσότερο ήταν που οι τίτλοι τέλους πέσανε και κινηματογραφικά παρουσία φιλοθεάμωνος κοινού, όχι απλά να αιωρείται η αίσθηση ότι σε έχω ξεπεράσει. Ούτε θέμα εκδίκησης, επίσης. Η εκδίκηση όπως και η ζήλεια είναι για μένα ένδειξη μικρότητας και αδυναμίας χαρακτήρα. Και είπαμε: μόνο αδύναμη δεν αισθάνομαι. Εγώ είμαι στο μετά, στο πολύ μετά. Και frankly my dear, I don't give a damn. Κι αν σε αξιώνω με την αναφορά σε αυτή την ανάρτηση, είναι μόνο και μόνο επειδή εξαιτίας σου άρχισα να μπλογκάρω, από ανάγκη ψυχοθεραπείας. Αλλά στην πορεία κατάλαβα πως ούτε θεραπεία χρειαζόμουν, ούτε λύτρωση, ούτε διέξοδο. Ανέκαθεν ήμουν καλά κι ανέκαθεν τα είχα όλα. Απλά, δεν το πολυπίστευα κι είχα την αγωνία μήπως είμαι και λίγο γαϊδούρα που μπορούσα να παίρνω αψήφιστα κάποια πράγματα και που μπορώ να προχωράω ακάθεκτη. Κι όπως λέει κι ένα τραγούδι "καλημέρα καινούρια μου αγάπη, καλημέρα καινούρια ζωή". Α και να μην ξεχάσω, ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ!!!