Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Χιόνια στο Καμπαναριό

Ήρθε επιτέλους το κρύο! Είναι απίστευτο πως την περασμένη εβδομάδα Πέμπτη βράδυ στη Γλυφάδα η θερμοκρασία ήταν 21°C και μιάμιση μέρα μετά πηγαίνοντας πρωί πρωί στη δουλειά κοίταζα και ξανακοίταζα πότε το καντράν του αυτοκινήτου και πότε έξω από το παράθυρο κι έτριβα τα μάτια μου αντικρύζοντας θερμοκρασία 3°C και μερικές αφράτες νιφάδες χιονιού να κάνουν την εμφάνιση τους. Δηλαδή πόσο σουρεάλ που μέχρι αρχές Δεκεμβρίου  κυκλοφορούσαμε ξεκάλτσωτοι (εντάξει, στάνταρ κατάσταση αυτή για τη φώκια, χειμώνα καλοκαίρι, αλλά τώρα μιλάω γενικά) και με τα κοντομάνικα. Είχαμε αρχίσει να ξεγελιόμαστε και να νομίζουμε πως γίναμε Αυστραλία και να πλάθουμε σενάρια πως Χριστούγεννα θα τα περάσουμε στην παραλία (οι φήμες για ρεβεγιόν στο fridays του Αστέρα δίνανε και παίρνανε). Άσε, που ο περισσότερος κόσμος δεν είχε καν διάθεση να στολίσει δέντρο. Ο καιρός μόνο γιορτινός δεν ήταν. Κι εκεί που το'χαμε συνηθίσει και σχεδόν είχαμε ξεχάσει πως ήταν Δεκέμβριος, τσουπ σκάει μούρη από το πουθενά ο χιονιάς και ευθύς μπήκαμε όλοι σε mood "Iiiiiiiiii am dreamiiiiiiiiing of a whiiiiiiiiiiiite Christmas".
Το χιονάκι έπεσε άφθονο και αν δε λυσσομανούσε ο αέρας, πιστεύω πως άνετα θα το είχε στρώσει κι εδώ στα (ως επί το πλείστον εξωτικά) Νότια Προάστεια. Τέτοιο σκηνικό είχαμε να το ζήσουμε χρόνια. With all due respect στους φίλους που κατοικούν στα ΒΠ (και πόσο μάλλον σε αυτούς από τη Βόρειο Ελλάδα) που εκείνοι σχεδόν κάθε χειμώνα στέκονται τυχεροί και βλέπουν την αυλή τους καλυμένη από χιόνι, που μπορεί να μη στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο για κάνα δυο μέρες, αλλά για μας εδώ τους χαμουτζήδες η σπανιότητα του φαινομένου το ανάγει αυτόματα σε talk of the town. Είναι σαν όλα να σταματάνε να έχουν την παραμικρή σημασία και το μείζον θέμα είναι η χιονόπτωση. Προσωπικά, σα μικρό παιδάκι πήρα τηλέφωνο τη μαμά, την αδερφή, τους φίλους (αδιαφορώντας για το πόσο νωρίς ήταν) για να αναφωνήσω με χαρά "ΧΙΟΝΙΖΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ". Και να ακούσω απ'όλους ανεξαιρέτως την απάντηση "καλά παιδί μου στον ύπνο σου το έβλεπες". Κι ακάθεκτη συνέχιζα με τηλέφωνα, αναρτήσεις σε twitter και facebook, uploading φωτογραφιών και video με φόντο την έντονη χιονόπτωση.
Το αστείο είναι πως σαν άτομο δε μου έχει λείψει το χιονισμένο τοπίο. Εννοώ, έχοντας σα χόμπυ το snowboard, έχω δει πολλάκις my fair share of snow. Είτε κατεβαίνοντας τις ελληνικές πλαγιές (Καλάβρυτα, Παρνασό, Καιμακτσαλάν, Βίγλα, Βασιλίτσα, Πήλιο, μμμ και Μάιναλο) είτε παίζοντας την jet setter σε Αλπικές πίστες. Τότε, προς τι ο υπέρμετρος ενθουσιασμός και αυτή η παιδική χαρά που με κυρίευσε το περασμένο Σάββατο; Προφανώς γιατί είχα κουραστεί πλέον με τον φθηνοπωρινοανοιξιάτικο καιρό, που έφτασε Δεκέμβριος και δεν είχα βάλει χειμωνιάτικα ρούχα, που στη ντουλάπα αραχνιάζανε τόσα ζευγάρια ugg (τσάμπα οι αγορές στη ΝΥ), που οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ακόμα παίζανε το "Καλοκαίρι μου" του Χατζηγιάννη, που δεν υπήρχε διάθεση από την παρέα για εξορμήσεις στο βουνό. Βάλε και την ατέρμονη προσμονή για το πότε επιτέλους θα ανοίξουν τα χιονοδρομικά (τα πειράγματα και τα στοιχήματα με φίλους δίνανε και παίρνανε), ε όσο να'ναι μια ανυπομονησία να χειμωνιάσει επιτέλους μας είχε καταβάλει όλους.
Το μόνο κακό με το απότομο κρύο είναι ότι μας έπιασε απροετοίμαστους σε πολλά σημεία. Και όχι δεν αναφέρομαι στην έλλειψη αλατιού για να ρίξουμε στους δρόμους (εντάξει, δεν έριξε και τόσο πολύ χιόνι). Αλλά στο ότι έπρεπε μέσα σε μια μέρα να εξαερώσουμε τα σώματα του καλοριφέρ, που άρχισαν από το μηδέν να δουλεύουν υπερωρίες, να βγάλουμε τα μάλλινα και τα χοντρά πανοφόρια από τις ναφθαλίνες, να προμηθευτούμε ξύλα για το τζάκι, να αγοράσουμε τσάι του βουνού και κάνα μπουκάλι κονιάκ για τη σεζόν και να βγάλουμε τα γεμιστά κι άλλα καλοκαιρινά πιάτα από το εβδομαδιαίο μενού. Μας έβαλε όλους στο τριπάκι να πάθουμε αμόκ με τις κρατήσεις σε ορεινούς προορισμούς για τις γιορτές. Μας έστειλε στα μαγαζιά για καινούρια σκουφιά και γάντια. Από την άλλη,, όμως έδωσε ώθηση στις συνεστιάσεις στα σπίτια (εντάξει, ο Δεκέμβριος έχει και τις άπειρες ονομαστικές εορτές), έδωσε την πολυπόθητη αφορμή να στολίσουν ακόμα και οι πιο βαριούληδες και περισσότερο από ποτέ ενέπνευσε σε όλους μια παρείστικη διάθεση, δημιούργησε την ανάγκη για some serious χουχούλιασμα. Άσε δε το ότι επιβεβαίωσε σε όλους την πεποίθηση πως (όπως λέει η λαϊκή ρήση) κάνει κρύο, καιρός για δύο. Συνεπώς, παρά τα "τεχνικά" ζόρια που συνέπαγεται, δεν μπορούμε παρά να αναφωνήσουμε "Καλώς ήρθες, Χιονιά!!!". Η υπογράφουσα, τα κατά τόπους χιονοδρομικά κέντρα, οι πετρελαιάδες και οι ξυλάδες σε προσμένανε :-) Φιλιά.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

A telephone surprise


Είναι απίστευτο το τι επίδραση μπορεί να έχει στη διάθεση σου ένα τηλεφώνημα. Να χτυπάει το κινητό και στην οθόνη να βλέπεις το τελευταίο όνομα που θα περίμενες να εμφανιστεί ως "καλών". Να απαντάς χωρίς δεύτερη σκέψη και για τα επόμενα λεπτά και για όσο διαρκέσει η συνομιλία να χαμογελάς σαν χαζοχαρούμενο, η καρδιά σου να χτυπάει υπερωρίες και να κινδυνεύεις να πάθεις υπερ-οξυγόνωση. Και για την επόμενη ώρα μετά την κλήση να έχεις αποσυντονιστεί πλήρως, να μην μπορείς να δουλέψεις, να μην μπορείς να συγκεντρωθείς, να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Άντε να καταφέρεις να πάρεις την κολλητή σου και να της πεις "μάντεψε ποιος με πήρε μόλις τηλέφωνο" και μετά να τρέξεις στο μπάνιο να βάλεις το κεφάλι κάτω από τη βρύση να συνέλθεις. Μου συνέβει πριν λίγο. Ακόμα στάζει το μαλλί... πλάκα κάνω.
Δεν είναι απίστευτο όμως; Είναι το αντίθετο από αυτό που έγραφα στις "μεγάλες προσδοκίες", γιατί εδώ μιλάμε για κάτι απρόσμενο, κάτι εντελώς out of the blue and to quote my kolliti, "καλά στον ύπνο του σ'έβλεπε;" Δεν ξέρω ειλικρινά πώς του ήρθε, εντάξει μου είπε εκεί μια δικαιολογία για το πώς και με θυμήθηκε κι είπε να πάρει να δει τι κάνω, αν ζω ή αν πεθαίνω. Εντάξει, κάνα καλό νέο ήθελε να μάθει προφανώς ο χριστιανός, γιατί σε αυτό το μάταιο κόσμο bad news travel fast. Μπορεί βέβαια ούτε κι αυτό, μπορεί να ήταν κολλημένος στην κίνηση κι αντί να ρίξει καμιά πασιέντζα να περάσει η ώρα είπε να ρίξει ένα τηλέφωνο. Η πολύ απλά, μπορεί να ήθελε να καλέσει άλλη Έφη, του βγήκα εγώ, που απάντησα μέσα στην καλή χαρά και ντράπηκε, με άκουσε και κάπως κι είπε να το σώσει. Who cares? Δε με απασχολεί, ρε αδερφέ γιατί πήρε. Έκατσε η φάση και πήρε. Ωχοουυυυυυύ ζόρι τώρα να μάθουμε τα πώς και τα γιατί...
Το θέμα είναι ότι χάρηκα πάρα πολύ. Ήταν από αυτά τα μικρά πράγματα που κανείς άλλος δε δίνει σημασία, αλλά για μένα they make all the difference in the world. Είναι όπως όταν αναπάντεχα βρίσκουμε το ζευγάρι μιας κάλτσας που το ψάχναμε μήνες, ή το χαμένο σκουλαρίκι που είχε παραπέσει πίσω από τον καναπέ (κι ευτυχώς δεν το ρούφηξε η χούβερ). Είναι όπως όταν έχεις φάει σε ένα εστιατόριο και σου προσφέρουν δωρεάν το brownie και το lemoncello. Είναι όπως όταν παίρνεις το εκκαθαριστικό κι έχεις επιστροφή φόρου. Δεν έτρεφες ελπίδες, το όλο θέμα το'χες καταχωνιάσει στο πίσω μέρος του μυαλού σου και η ζωή συνεχιζόταν ακάθεκτη. Και ξαφνικά σου σκάει το kinder έκπληξη, έτσι σαν πρόωρο Χριστουγεννιάτικο δώρο.
Και δε λέω πως είναι κάνα φοβερό γεγονός να σε πάρει κάποιος από τα παλιά, είναι όμως πολύ γλυκό και πολύ εμψυχωτικό. Χωρίς να περιμένεις κάτι από αυτό το τηλεφώνημα, χωρίς αξιώσεις, χωρίς προσδοκίες. Μια μικρή κίνηση, μια τόση δα υποχώρηση στον τεράστιο εγωισμό που κουβαλάμε όλοι μας, ένα διάλειμμα από τη μαλακία που μας έχει βαρέσει κατακέφαλα και μας έχει αποξενώσει, μας έχει αποκόψει από ανθρώπους που κάποτε σήμαιναν πολλά για μας. Κακά τα ψέμματα, ό,τι και να σου έχει κάνει ο άλλος, όταν έχει περάσει τόσο μεγάλο διάστημα από την τελευταία φορά που μιλήσατε, όσο κι αν βριστήκατε, όσο κι αν στενοχωρηθήκατε, όσες φορές κι αν τον διαολοστείλατε κι υπσχεθήκατε στον εαυτό σας πως δεν ξανασχολείστε με την πάρτη του, είναι ανθρώπινο να  σκιρτήσει η καρδιά, να πεταρίσει το μάτι, να φουσκώσουν τα πνευμόνια όταν σε ξαναπάρει τηλέφωνο. Απλά, θέλει ηρεμία, βαθιές ανάσες και ψυχραιμία. Ένα τηλεφώνημα είναι στο κάτω κάτω, μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. (άσε που δεν ήταν κι αιγόκερος) Φιλιά.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Φοβού τους κέρατα φέροντες


Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους τα συμπαθητικά αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια και οι στέκες για το κεφάλι με τα κερατάκια του Τάρανδου. Αυτά σε συνδυασμό με το ότι σε λιγότερο από 20 μέρες μπαίνουμε και στο ζώδιο του Αιγόκερου, παναγία μου, μου προκαλούν σύγκρυο. Πραγματικά, οτιδήποτε σε "κερατούκλη" μου προκαλεί πολύ αρνητικά συναισθήματα, κυρίως τη μανία  να πάρω δρόμο όσο γίνεται πιο γρήγορα και πιο μακριά. Κι εντάξει, δεν είμαι καμιά φανατική των ζωδίων, ούτε πιστεύω στις μελλοντικές προβλέψεις, θεωρώ ότι τη μοίρα μας την ορίζουμε μόνοι μας. Αλλά, έχοντας γνωρίσει κόσμο και κοσμάκη στα 33μου, μπορώ με άνεση να πω ότι δεν πρόκεται για ανθυποβολή όταν εντοπίζεις κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα σε ανθρώπους με το ίδιο ζώδιο. Οι προσωπικές μου στατιστικές συγκλίνουν όλες στο συμπέρασμα ότι όταν εφεξής συναντάς Αιγόκερους, πρέπει να λες μια δικαιολογία και να εξαφανίζεσαι από προσώπου γης. Γιατί αν κάνεις το λάθος και αφεθείς, το έγκλημα είναι προδιαγεγραμμένο.
ΟΚ, έκανα προσφάτως μια κουβέντα με ένα φίλο ότι όλα αυτά περί ζωδίων είναι αηδίες και κουραφέξαλα και έως ένα βαθμό συμφώνησα. Ωροσκόποι, ανάδρομοι, συναστρίες και πράσσειν άλογα. Μέσα μου όμως ήξερα πως ό,τι και να μου 'λεγε για να με πείσει πως δεν υπάρχουν κοινές συμπεριφορές και γνωρίσματα, δεν υπήρχε περίπτωση να μου βγάλει από το μυαλό πως τόσα χρόνια έχω εισπράξει τα ίδια σκατά από όλους τους τράγους και τις κατσίκες. Να μου πεις, και τα κριάρια κερασφόρα είναι, όμως μην ξεχνάμε πως πρόκειται για πρόβατα και δεν είναι τυχαία η πραότητα που διέπει όσους Κριούς έχω γνωρίσει. Αυτοί τα κέρατα τα έχουν μόνο για το θεαθήναι και να λένε πως κάτι κάνουν στον τομέα της δυναμικής και της αποφασιστικότητας. Οι Αιγόκαιροι, από την άλλη, έχουν τα κέρατα και τη μορφή του Βελζεβούλ. Και τις ιδιότητες του, φυσικά, που δεν είναι άλλες από το να παρουσιάζονται σαν τους πιο ελκυστικούς κι ενδιαφέροντες ανθρώπους, να σε παρασύρουν με τα θέλγητρα τους στην ακολασία και μετά να εξαφανίζονται γελώντας σαρδόνια εις βάρος σου.
Και δεν αναφέρομαι μόνο σε άνδρες, γιατί κι οι ελάχιστες γυναίκες κάτω από αυτό το ζώδιο, έχουν πολλάκις καταφέρει να με βγάλουν έξω από τα ρούχα μου. Βέβαια, δεν είναι τυχαίο ότι όλους κι όλες τις λάτρεψα σε μέγιστο βαθμό.  Τις φίλες Αιγοκερίνες τις έκανα ινδάλματα και τους άνδρες Αιγόκερους τους ερωτεύτηκα παράφορα, τους θεοποίησα. Κι όλοι τους με απογοητεύσανε οικτρά, με πονέσανε, με άφησαν στα όρια της κατάθλιψης με τη συμπεριφορά τους, την ασυναισθησία τους, τον εγωισμό, το σταρχιδισμό τους. Αυτάρεσκα άντλησαν όλη την αγάπη που τους έδειξα, εκμεταλλεύτηκαν όλη τη αδυναμία μου και το χειρότερο απορούσαν που δεν ήμουν ικανοποιημένη με τα ψίχουλα στοργής κι ενδιαφέροντος που μου έδειχναν όταν ήταν στα μεγάλα τους ντουζένια. Τρεις παιδικές φίλες (μία στο δημοτικό, δύο από το Γυμνάσιο-Λύκειο) και τέσσερις σύντροφοι στο βιογραφκό με το συγκεκριμένο ζώδιο, επτά κανονικοί οδοστρωτήρες που πέρασαν, ισοπέδωσαν κι αποχώρησαν, χωρίς οίκτο.
Να πω βέβαια την πικρή αλήθεια, δεν αποχώρησαν μόνοι τους, αλλά όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, τους έβγαλα όλους ανεξαιρέτως προτεινόμενους εγώ. Γιατί, κατά κάποιο τρόπο, ενώ κάθε φορά με εντάσεις, συγκρούσεις, παρεξηγήσεις και διαφόρων άλλων ειδών τσαλίμια και τερτίπια με κάνανε ρετάλι και με πετούσαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα, μετά από λίγο γυρνούσαν όλοι/ες γιατί ξέρανε πως μπορούσα να αντέξω κι άλλο. Και ξανά τα ίδια από την αρχή, εγώ να δίνω κι εκείνοι με τα βλοσηρά τους κέρατα να με εμβολίζουν και να με στέλνουν στο απόσπασμα. Εγώ να συγχωρώ, να δίνω ελαφρυντικά για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τους, για την ασυνέπεια που διέκκρινε όλους κι όλες τους ανεξαρτήτως, να τρέφω ελπίδες πως θα αλλάξουν και θα σταματήσουν κάποια στιγμή να σκέφτονται μόνο την πάρτη τους και πως θα επιστρέψουν λίγη από την αγάπη που εισέπραταν από μένα. Καλά σκατούλες. Κάθε φορά έτρωγα τα μούτρα μου μέχρι που για όλους τους ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και με προσωπική υπερ-προσπάθεια (η καρδούλα μου το ξέρει) σηκώθηκα και πήρα των οματιών μου.
Δεν ξέρω πόσο ανόητο ακούγεται για έναν υπέρμαχο της λογικής και του ρεαλισμού να διακατέχεται από σύνδρομο καταδίωξης ανθρώπων που ανήκουν σε συγκεκριμένο ζώδιο. Αλλά, πώς να το κάνουμε, όταν στις 2 πιο αγαπημένες κολητές η μία και στους 5 πιο αγαπημένους συντρόφους οι 4 ήταν αιγόκαιροι, κάτι πρέπει να μου λέει για τις επιλογές μου. Άσε που ακόμα μου συμβαίνει να αναρωτιέμαι αν για κάθε καινούριο άνθρωπο που γνωρίζω κι υπάρχει χημεία από το πρώτο δευτερόλεπτο, αν έχω πέσει στα δίχτυα πάλι κανενός "κερατά". Γιατί, αυτές οι σκληρές εκφύσεις της κεφαλής σε μαγνητίζουν πριν προλάβεις καν να αντιδράσεις, σε αιχμαλωτίζουν και άντε μετά να μαζεύεις (πάλι) τα κομμάτια σου. Δρόμοοοοο λοιπόν.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Μαμόθρεφτη κοινωνία


Χθες είδα τον Κυνόδοντα, με μεγάλη καθυστέρηση το ομολογώ, αλλά πού να βρεθεί χρόνος να κάτσεις με την ησυχία σου σπίτι να δεις μια ταινία της προκοπής. Η ταινία ήρθε καπάκι σε μια συζήτηση που είχα προσφάτως για τους μπούληδες και τα μαμόθρεφτα, που κατακλύζουν την κοινωνία μας. Πέρα από το ότι είναι ταινία εντελώς κουκουρούκου και γυρισμένη με έναν περίεργο τρόπο (πολλά out of focus καρέ), μου φάνηκε πολύ to the point, γιατί αντικατοπτρίζει πολύ πετυχημένα την ελληνική οικογένεια, που πλέον κακά τα ψέματα έχει φτάσει σε σημείο αυτισμού, με την υπερπροστασία, την υπερβολή, την κατρακύλα, την κατάντια. Ακούγομαι αυστηρή ε; Πώς να μην είμαι, ρε παιδιά, όταν ο μισός κόσμος γύρω μου είναι πάνω από 30χρονών και μένουν ακόμα με τη μανούλα και τον πατερούλη, έχουν βρει τη βολή τους και δεν τους νοιάζει να αυτονομηθούν, να φύγουν από το καβούκι, να φάνε τα σκατά στη μάπα (από το να τρώνε γονείς στη μάπα, καλύτερα τα σκατά) ή τέλοσπαντων να ζήσουν.
Δηλαδή, έλεος, με τους 30something που προτιμάνε το καθεστώς ελέγχου, επιβολής όρων, προγράμματος, συνηθειών από το να είναι ανεξάρτητοι, να έχουν το χώρο τους, να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε γουστάρουν, να τρώνε ό,τι θέλουνε, να αφήνουνε όλα τα φώτα ανοιχτά, να πετάνε τα ρούχα τους στο πάτωμα, να μην πλένουν ποτέ τα πιάτα, να φέρνουν σπίτι όσες γκόμενες θέλουν, να κάνουν πάρτυ, να κλειδαμπαρώνονται στην ησυχία τους, να ορίζουν βρε αδερφέ τη ζωή τους. Θέλουνε τη μανούλα να τους πλένει, να τους καθαρίζει, να τους ταϊζει, να τους φιλάει το βράδυ στο μέτωπο πριν πάνε για ύπνο, τον πατερούλη να τους πληρώνει όλα τα πάγια έξοδα (ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνα, κοινόχρηστα, σούπερμάρκετ) κι εκείνοι απλά να μην κουνάνε το δαχτυλάκι τους. Α και φυσικά, το μισθό τους τους να τον δίνου τον μισό στη δόση του πανάκριβου αυτοκινήτου (εμ βέβαια, άμα έχεις τα πάντα πληρωμένα από γονείς, είναι δυνατόν να μη σου περισσεύουν λεφτά για Porsche;) και τον άλλο μισό στην καλοπέραση, ρούχα, τσιγάρα, καφέδες, ξύδια.
Σόρρυ, αλλά δε θα πάρω. Και προφανώς δε θα πάρουν ούτε κι αυτοί, γιατί μόνο εξηγείται το γεγονός ότι έχει γεμίσει ο τόπος με ευθυνόφοβους, με ανίκανους να σταθούν στα πόδια τους και με εντελώς κότες. Γιατί, όταν έχουν καλομάθει στη μασημένη τροφή γιατί να μπούνε σε ταλαιπωρίες και περιπέτειες; Γι' αυτό κι έχουμε πήξει στους αναποφάσιστους και σε ανθρώπους που δεν κάνουν βήμα μπροστά αν δεν τους κρατάει η μανούλα από το χέρι. Και για αυτό οι περισσότερες γυναίκες παραπονιούνται ότι οι άνδρες δε θέλουν να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Μωρέ χαζοί είναι, να φύγουν από τα έτοιμα και να πάνε να βάζουν από την τσέπη τους; Κάτσε εσύ κυρά μου να περιμένεις πότε ο άλλος θα καταφέρει να ενηλικιωθεί (πνευματικά, οικονομικά) για να σε αποκαταστήσει και προς το παρόν συμβιβάσου με ξεπέτες τα Σαββατοκύριακα στο εξοχικό.  Λεφτά υπάρχουν μόνο για να σε πάει σινεμά, άντε και στα μεγάλα κέφια να σε βγάλει έξω για φαγητό (στα πολύ μεγάλα κέφια ή άν έχει πάρει καμιά προαγωγή).
Εντάξει, θα μου πεις είναι η κρίση τώρα, τα πάντα στοιχίζουν, πού να φύγει ο άλλος από την οικογενειακή εστία, να βρίσκει διαμέρισμα, να το χρυσοπληρώνει, να έχει έξοδα, εφορίες, ίκα, σύκα.
Εδώ λέει ακόμα και κόσμος που έμενε μόνος γυρίζει σιγά σιγά στο πατρικό για να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές δυσχέρειες. Δικαιολογίες. Αν πραγματικά θες να είσαι ανεξάρτητος αλλά να γλιτώσεις λεφτά υπάρχει τρόπος, νοίκιασε φτηνότερο διαμέρισμα, πάρε αμάξι με μικρότερες δόσεις, βγάλε κάρτα πολλαπλών διαδρομών στα ΜΜΜ, κόψε το delivery, τα ουίσκια, το κάπνισμα. Αλλά, είμαι πεποισμένη, το θέμα δεν είναι τα λεφτά. Το θέμα είναι να μην κουράζονται, να μην καταβάλλουν τον ελάχιστο κόπο, να κάνουν τα πάντα στις πλάτες των γονιών. Γι'αυτό και δεν κόβουν τον ομφάλιο λώρο. Και καταντάνε φλώροι, μπούληδες και μαμάκηδες (άνδρες-γυναίκες, το ξεκαθαρίζω). Γιατί το να βγάλουν τον δεξί κυνόδοντα και να μπορέσουν να περάσουν το φράχτη θέλει ΜΟΝΟ κότσια και δυστυχώς δεν τα'χουν.Φιλιά.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Θέμα timing

Από μικρή είχα αντιμετωπίσει κι εγώ κάμποσες φορές το εξής πρόβλημα: γνώριζα τη μια μέρα ένα αγόρι και την επόμενη μέρα μου άρεσε τρελλά ο κολλητός του. Ο οποίος πάντα θα ήταν κοιτάζετε και μην αγγίζετε, πάντα θα ήταν πιο συναρπαστικός, πιο ενδιαφέρων, πιο sexy, πιο αστείος, αλλά θα ήταν απαγορευμένος καρπός. Κι εννοείται, πως η ζωή το 'φερνε έτσι ώστε ο κολλητός να γουστάρει κι αυτός, να φλερτάρει διακριτικά και να πετάει σε σένα τη μπάλα να κάνεις παιχνίδι, γιατί αυτός κωλυόταν από την αδελφική αλληλεγγύη. Το πόσες φορές έφτασα να σκέφτομαι "fuck πόσο κακό timing έχουμε εμείς οι δύο" δεν περιγράφεται. Αντιστοίχως, μου έχει τύχει να μου την πέσουν στεγνά τύποι οι οποίοι μόλις έχουν αρχίσει να βγαίνουν με δική μου κολλητή και να μου λένε την ατάκα "γιατί να μη γνωρίσω εσένα πρώτη;" Εντάξει, το ερώτημα είναι ρητορικό, αν ήταν όλοι να γνωρίζαμε με τη μια τον έρωτα της ζωής μας και να κάναμε αμέσως κλικ, μάλλον τα πράγματα θα ήταν πολύ βαρετά.
Και προς τι η πρεμούρα με τους ανεκπλήρωτους έρωτες, θα μου πεις... Έτυχε χθες να πέσει το μάτι μου πάνω σε ένα κείμενο από άλλη blogger που βρέθηκε να αναρωτιέται γιατί πάντα αισθάνεται πως θέλει να είναι με το εκάστοτε αγόρι της κολλητής της, και βάλε πως η κολλητή της τους άλλαζε τους άνδρες σαν τα πουκάμισα. Εντάξει, είμαι σίγουρη πως ορισμένοι θα σκέφτονται πόσο pathetic στάση ζωής είναι αυτή και πόσο loser είναι η κοπέλα. Ένδεχομένως κι εγώ να σκεφτόμουν έτσι και να έλεγα πως είναι μια από τις ανθρώπινες αδυναμίες να επωφθαλμιούμε πράγματα που δεν είναι δικά μας. Το θέμα όμως στην προκειμένη δεν είναι ότι η τύπισα το έκανε από ζήλεια ή από φθόνο, ή τελοσπάντων από κάποια κατινίστικη διάθεση να φάει τον άνδρα της αλληνής, απλά της συνέβαινε συχνά να νιώθει φοβερή έλξη και συν ότι τις περισσότερες φορές έβρισκε και ανταπόκριση. (στο σημείο αυτό, να βάλω μια σημείωση να πω στην κοπελιά να στείλει μήνυμα στο Μίλα μου βρώμικα της Κοντοβά).
Προσωπικά δε μου έχει τύχει ανάλογη περίπτωση, ίσως επειδή είμαι εγωίστρια, ίσως επειδή θέλω τα δικά μου να είναι μόνο δικά μου και να μη μοιράζομαι, ίσως επειδή οι γονείς μου με έχουν μάθει να μη ζηλεύω τίποτα από τους γύρω μου και να κάνω τα κουμάντα μου να έχω τις δικές μου επιτυχίες, ίσως επειδή πολύ απλά ξενερώνω όταν στο παιχνίδι εμπλέκεται κι άλλη γυναίκα. Δεν ξέρω, δεν έχω ποτέ μα ποτέ αισθανθεί έλξη για γκόμενο φίλης μου, αδερφής μου, ξαδέρφης, συναδέρφου.  Όλοι τους μπαίνουν αυτομάτως σε status brotherhood, μην πω έως και πλήρους αδιαφορίας. Ακόμα και σε φάση μέσα σε μπαρ να έρθει τύπος να μιλήσει πρώτα στην επίσης single κολλητή μου, γυρνάω πλάτη και τους αφήνω στην ευχή του Θεού, και τίποτα να μη γίνει ανάμεσα τους ποτέ, ο εν λόγω κατατάσσεται στην κατηγορία "δεν ασχολούμαι".
Το αντίθετο όμως σκηνικό, όπως προανέφερα κι εγώ το έχω ζήσει ουκ ολίγες φορές. Κι εκεί τα πράγματα είναι ζόρικα. Και αν είσαι ήδη με τον έναν και μετά γυαλίσεις του κολλητού, όλα είναι straightforward, το κάνεις γαργάρα, το πνίγεις εντελώς, του κάνεις και του αλλουνού την ξήγα να μη σε ξεσηκώνει κι από μακριά κι αγαπημένοι. Γιατί, εντάξει είπαμε, την πουτάνα πολύ αγάπησαν, τη μοιχαλίδα όμως ουδείς. Αν είσαι σε σχέση και είσαι σοβαρή, πολύ απλά δεν πρέπει να σε απασχολεί τίποτα και κανείς άλλος πέραν από το αμόρε σου. Αλλιώς είσαι για τον πούτσο και ως τέτοια θα σε αντιμετωπίσουν όλοι. Όταν όμως δεν είσαι με κανέναν τους και πολύ απλά τους γνωρίζεις με διαφορά φάσεως, αλλά το δέκα το καλό είναι αυτός που ήρθε δεύτερος, εκεί είναι τα βάζεις με την τύχη σου. Να μου πεις, η ζωή είναι μικρή και εμπόδια στην ευτυχία σου δεν πρέπει να βάζεις κι από μόνος σου.  Να τα γράψεις λοιπόν στα παπάρια σου και να διαλέξεις το πεπρωμένο σου. Κι αν ο πρώτος στενοχωρηθεί... tough luck, κερδίζει ο καλύτερος, όχι ο γρηγορότερος. Η μήπως η ευθιξία και η συνέπεια πρέπει να μας κρατάνε δέσμιους, και για να μην έχεις ενοχές απέναντι στον πρώτο, να διαλέξεις αυτόν και να στείλεις αδιάβαστο το "πακέτο"; Κόλλησες τώρα ε; Προσωπικά, επιλέγω (κι έχω όντως επιλέξει στο παρελθόν) την αποχή. Σηκώνομαι και φεύγω και δεν κάνω χωριό με κανέναν. Γιατί, αν τελικά ενδώσεις στο δίλημμα και καταλήξεις με κάποιον από τους δυο, μια ζωή θα αναρωτιέσαι αν διάλεξες τον σωστό. Ελπίζω καλή μου, να σε κάλυψα. Φιλιά.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Βαφτίζεται ο δούλος του Θεού

Οι επετειακοί εορτασμοί έλαβαν τέλος την Κυριακή 07 του μηνός. Άντε, καιρός τους ήταν, γιατί μας βγήκε και ολίγον τι χρυσό αυτό το Σαββατοκύριακο. Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά χορέψαμε, την ψήφο μας τη ρίξαμε, νονά εγίναμε και πνευματικό φως μεταδώσαμε. Πόσο άλλο να αντέξω η γυναίκα. Νομίζω έπαθα overdose κοινωνικότητας και χρειάζομαι επειγόντως ένα spiritual retreat. Γιατί, ο ύπνος δεν είναι αρκετός, το δοκίμασα την Κυριακή το βράδυ που έπεσα ξερή από τις 21.30, αλλά και πάλι ξύπνησα χθες νιώθοντας τόσο κουρασμένη, τόσο ταλαίπωρη, που τρόμαξα όταν είδα και τη μάπα μου στον καθρέπτη. Καμία σχέση με τη φάτσα του Σαββάτου, με την τεχνητή λάμψη που είχε προσδώσει το μακιγιάζ που επιμελήθηκε η babyjinx και τη χορηγία της colgate που έκανε το στόμα μου να πάθει αγκύλωση από τα χαμόγελα έμπροσθεν του φωτογραφικού φακού. Τα μπράτσα μου πονούσαν λες και έκανα άρση βαρών, τα ποδαράκια ήταν ελαφρώς ταλαιπωρημένα από τα καινούρια παπούτσια και το στομάχι μου υπενθύμιζε εντόνως ότι δεν αντέχει άλλη κατανάλωση αλκοόλ.
Η εμπειρία ήταν μοναδική, τουλάχιστον για μένα, που έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί με προσήλωση κι ευλάβεια (τρομάρα μου) την κατήχηση και τη θεία λειτουργία. Ποιος θα το λεγε, εγώ η πλέον αθεόφοβη κι ασεβής θα καθόμουν ήρεμη και λουφαγμένη, να δηλώνω πως αποτάσσομαι το Σατανά και πως συντάσσομαι με το έργο και το λόγο του Θεού. Φωτιά να με κάψει. Ακόμα κι ο κουμπάρος με κοιτούσε έκπληκτος, σου λέει, πάει, τη χάσαμε την κουμπάρα, την έχει ακούσει dolby από τα λιβάνια και τα θυμιατά. Και βάλε, ότι παράλληλα κρατούσα στην αγκαλιά μου το Θοδωρούλη, ο οποίος είχε μια μανία με το σκουλαρίκι μου και το τραβούσε με λύσσα, να μου ξεριζώσει το αυτί και να το βάλει στο στόμα του. Τι είναι κι αυτό με τα παιδάκια, που όλα θέλουν να τα φάνε. Σε ανύποπτη φάση που τον είχε ο μπαμπάς του αγκαλιά, άρπαξε το μαρτυρικό από το πέτο και πήγε να το καταπιεί όλο, μαζί με την καρφίτσα. Καλά που' χα το νου μου και έδρασα ακαριαία, αλλιώς θα 'χαμε δράματα. Συν ότι τραβούσε το μικρόφωνο από τον ιερέα, συν του ότι την ώρα που διάβαζα το Πιστεύω μου τραβούσε το βιβλίο (λες να ξερε κάτι το μωρό, του στυλ ρε νονά άσε τα ψόφια αφού ΔΕΝ πιστεύεις).
Μετά το μυστήριο, τις καθιερωμένες πόζες για τους φωτογράφους, τις χαιρετούρες και την ευχή που άκουσα τουλάχιστον επί 100 φορές ("άντε, τώρα και στη βάφτιση του δικού σου μωρού" - στην οποία φυσικά απήντησα άλλες τόσες φορές "ότι με τον Κρίνο δε συλλαμβάνουν οι γυναίκες") μαζευτήκαμε σε ένα πολύ όμορφο και καλαίσθητο χώρο να γιορτάσουμε και τα πρώτα γενέθλια του bebe. 'Ηταν τελικά ένα party εντελώς παιδική χαρά, καθώς επί μιάμισι ώρα ο βαριεστημένος dj έπαιζε όλο το playlist από τα Ζουζούνια, τους Mazoo and the Zoo, τα Παπάκια και τα χιτάκια της Πολυξένης. Με έκπληξη διαπίστωσα πως ακόμα και ο κολλητός μου τα ήξερε όλα τα τραγουδάκια. Τι να πω, το πολύ Star - Alter βλάπτει σοβαρά την υγεία. Κάθε ροτόντα κι από ένα καροτσάκι με μωρό, η animatrice είχε μαζέψει γύρω της τουλάχιστον 15 πεντάχρονα, παντού πεταμένες πιπίλες και στα τραπέζια κι από ένα μπιμπερό ή ένα βαζάκι με φρουτόκρεμα. Δεν ξέρω, αλλά για τις τέσσερις ώρες της δεξίωσης αισθάνθηκα σαν εξωγήινος. Και νομίζω και οι δικοί μου, που ήταν το μόνο τραπέζι καλεσμένων χωρίς μωρό.
Άρχισα να κατεβάζω τα κρασιά και τις σαμπάνιες με το κιλό, κάτι σαν τη Julia Roberts στο γάμο του καλύτερου της φίλου. Η κατάσταση σήκωνε πολύ αλκοόλ. Τόσο, ώστε να μου δώσει και το κουράγιο να σύρω και το χορό, σε μια φάση που η μουσική έκανε ένα διάλειμμα από τα ζωάκια, την αλφάβητο και τα μπεμπεκίσματα. Ο dj συνενοημένος, έριξε έναν Πάριο, ε και όσο να΄ναι τιμής ένεκεν, βγήκε από μέσα μου η νησιώτικη περηφάνεια, μου δώσανε και μια μαντίλα... Yeehaaaa. Αλλά ώς εκεί, μην ξανοιγόμαστε. Μέχρι ενός σημείου τα καραγκιοζιλίκια. Για μεγαλύτερη διάρκεια στο show μου, χρειάζεται πολύ παραπάνω προσπάθεια. Την οποία κατέβαλλα πολύ αργότερα, αλλά καμία σχέση με τη βάφτιση. Ναι, γιατί η μέρα μπορεί να ήταν αφιερωμένη στο βαφτησιμιό, αλλά ήθελε κι η νονά λίγο κανάκεμα. Και τι καλύτερο, από το να πάρω σβάρνα τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας, να πάρω τις απαραίτητες δόσεις μου από Γιαννάκη Περιπατητή και να κλείσω πανηγυρικά τη μέρα πίνοντας το τελευταίο στον Αντωνάκη. Εμ πώς, ή γιορτάζουμε ή κολλάμε μπρίκια. Και μετά, να νιώθω επειγόντως την ανάγκη να εγκλειστώ για μια βδομάδα στο The Priory. Άξιαααααα

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

The final countdown


Παραμονή της βάφτισης και όλα φαίνεται να έχουν τακτοποιηθεί. Ρούχα & παπούτσια μωρού: check, λαμπάδα, κουτί & παρελκόμενα: check, πιστοποιητικό ορθόδοξης πίστης από ΚΕΠ: check, φόρεμα και δωδεκάποντα peeptoe νονάς: check, εργασίες beauté νονάς (κομμωτήριο, manicure, pedicure, waxing, lashes): check, RSVP προσκεκλημένων: check. Μένει σήμερα να βάλω μπαταρία στο baume, να παραλάβω την καπαρντίνα από το καθαριστήριο και να αγοράσω ένα μπουκάλι Άλτις. Και μετά να γυρίσω σπίτι και να σωριαστώ μέχρι αύριο το πρωί, γιατί είμαι ήδη ρετάλι. Δηλαδή, να μου το'λεγε κάποιος ότι το να βαφτίσω ένα παιδάκι θα ήτο τόσο ψυχοφθόρο, πραγματικά θα είχα αναθεωρήσει και δε θα απέτεινα προσφορές δεξιά κι αριστερά. Εντάξει, πολύς κόσμος τα περνάει αψήφιστα όλα αυτά και δεν τους αδικώ, μακάρι να ήμουν less of a perfectionist. Και ναι, παραδέχομαι πως δεν είναι και κάνα γεγονός άξιον να ασχολούμαστε 24/7. Απλά, είμαι εκ φύσεως αγχώδης, γι'αυτό και τα είδα κωλυόμενα.
Καταρχάς, να ομολογήσω πως μερίδιο στην ευθύνη έχω κι εγώ που μόνη μου έκανα τα εύκολα δύσκολα. Θα μπορούσα εξ αρχής να έχω ακολουθήσει την πεπατημένη πολλών κουμπάρων που λένε στους γονείς διαλέχτε εσείς τα πάντα κι εγώ απλά θα φέρω το πορτοφόλι. Οι περισσότεροι άνδρες φίλοι μου έτσι κάνανε, είπανε στη μάνα του εκάστοτε μωρού να "κλείσει" εκείνη τα βαπτιστικά και τα διάφορα και να τους πει το ποσόν να το καταθέσουν στο λογαριασμό. Εντάξει, αυτό μου κάνει λίγο ψυχρό και λίγο κονσερβοποιημένο. Εγώ αφενός έχω στυλιστικές ανησυχίες κι από την άλλη θεωρώ πως χάνεις το νόημα με το είσαι απλά χορηγός της εκδήλωσης. Συνεπώς, λούστηκα συνειδητά το μανίκι της αναζήτησης σταυρού, ρούχων, παπουτσιών, λαμπάδας. Κι εκεί που όλοι λέγανε πως το μόνο εύκολο είναι να μπεις σε ένα Lapin, να διαλέξεις ένα πακετάκι, να πληρώσεις και να φύγεις, εγώ είχα άλλη άποψη. Κι εκεί άρχισαν τα πανηγύρια.
Από την αρχή ήξερα πως δεν ήθελα να αγοράσω στο παιδί κουστουμάκι και να το ντύσουμε σαν κουμπαράκι, ούτε είμαι fan της παραδοσιακής ναυτικής στολής, γιατί το μυστήριο δεν είναι καρναβάλι. Δε μου αρέσουν τα σατέν, τα γυαλιστερά και γενικά τα κουμπαρέξ ρούχα σε κανέναν άνδρα, πόσο μάλλον να τα αγοράσω για τον καινούριο άνδρα της ζωής μου. Ήθελα, λοιπόν, κάτι πιο casual, κάτι που ενδεχομένως το παιδάκι να ξαναφορέσει για κάνα 2-3 μήνες ακόμα και να γίνει τουλάχιστον μια απόσβεση στην επένδυση. Θα είμαι ανειλικρινής αν πω πως οι κουμπάροι μου ενστερνίστηκαν με χαρά τη δική μου κουλαμάρα, αλλά το έκαναν γαργάρα. Τιμής ένεκεν, όμως, έκανα την πρώτη έρευνα αγοράς μαζί με τη μαμά του μωρού, τουλάχιστον να δούμε αν τα γούστα μας στο ύφος πάνε πακέτο. Πήραμε σβάρνα όλα τα καταστήματα με παιδικά ρούχα, καταλήξαμε σε ένα συγκεκριμένο στυλ και φτάσαμε κοντά στο να διαλέξουμε ένα τυποποιημένο συνολάκι. Η μαμά έμεινε με την εντύπωση ότι το θέμα έκλεισε, κι εγώ έκανα του κεφαλιού μου, άρχισα την αναζήτηση για mix and match κατάσταση. Που εν τέλει, μου κόστισε τα διπλάσια.
Το πόσο έτρεξα, το πόσα χιλιόμετρα διένυσα, το πόσα λεφτά χάλασα σε πάρκιγκ πηγαίνοντας από Golden Hall - Γλυφάδα κι από Κολωνάκι - Πειραιά δεν περιγράφεται. Το πόσα τηλέφωνα για να μου βρουν το συγκεκριμένο πουκαμισάκι στο νούμερο του παιδιού από άλλο κατάστημα, το πόσες φορές να πάω  σε όλες τις Καλογήρου να βρω το παπουτσάκι που είχα ήδη εντοπίσει σε κάποιο site και το πόσες ώρες πέρασα στον υπολογιστή για να βρω από πού θα αγοράσω online ένα γαμημένο jockey καπελάκι, εντάξει, δικό μου να 'ταν το μωρό, δε θα 'χα ασχοληθεί περισσότερο. Ας μη μιλήσω για το κοσμηματοπωλείο, που από το καλοκαίρι είχα ξεκινήσει την έρευνα αγοράς για το σταυρό, που ρε πούστη μου, πιο περιττή αηδία για αγοράκι δεν πρέπει να υπάρχει, δηλαδή ποιος άνδρας φοράει τη σήμερον ημέρα το βαπτιστικό του σταυρό, να κάνω εμετό τώρα. Οπότε, κι εκεί όφειλα να κάνω έξυπνη αγορά, να είναι κάτι απλό και unisex που στο μέλλον να μπορεί να το φορέσει η κουμπάρα, μην πάνε και τσάμπα τα λεφτά.
Να μη μιλήσω και για το παραεμπόριο των βαπτιστικών ειδών. Που είναι κάποιες παραδόσεις, την τύχη μου μέσα, που πρέπει λέει να τις τιμάς και σε βάζουν σε ένα λούκι και πρέπει να τα ακολουθείς. Αυτό με τα λαδόπανα, τα κεράκια, τα σαπουνάκια, τα μπουκαλάκια, τα εσωρουχάκια, τα μαρτυρικά, δηλαδή, έλεος, μια βιομηχανία στημένη. Λεφτά να έχεις να χαλάς για πράγματα που η χρήση τους είναι μόνο στιγμιαία και μετά θα αποθηκευτούν ως κειμήλια και θα σκονίζονται στην αποθήκη. Πανάκριβα κι εντελώς ανούσια. Πετσέτα, πετσετάκι, σεντόνι και κουραφέξαλα. Και κάθε πράγμα να ανεβάζει το λογαριασμό ανά 100 ευρώ, γιατί τα έχουν κάνει όλα ταρίφα. Να σου λέει μαρτυρικό που κάνει 2,5ευρώ το καθένα κι εσύ να υπολογίζεις 150 καλεσμένους και να λες δεν τα πίνω 2 μπουκαλάκια στον Αντωνάκη ρε πούστη μου τα 380ευρώ!!! Και το αποκορύφωμα είναι να σε κάνουν σώνει και καλά να δώσεις και θέμα στη βάφτιση, κοινώς να παίρνεις σεταρισμένα πράγματα με χαρακτήρες disney, πρίγκηπες, καραβάκια, αρκουδάκια κι αυτοκινητάκια. Η ιδέα μου είναι ή έχουμε χάσει εντελώς το νοήμα πίσω από το μυστήριο...
Δεν ξέρω, ίσως από την υπερβολική προσπάθεια να παραμείνω πιστή στην κοσμοθεωρία μου που λέει Less is More, κατέληξα να ταλαιπωρηθώ περισσότερο. Γιατί το απλό τελικά αποδείχτηκε πιο ακριβό. Δεν υπήρχαν λιτά πράγματα και όλα έπρεπε να γίνουν ειδικές παραγγελίες για να είναι όσο λιγότερο επιτηδευμένα. Εκεί που όλος ο κόσμος πάει για το μπούγιο, την υπερπαραγωγή, εγώ ήθελα να δώσω δωρικό ρυθμό. Τώρα, αν το τελικό αποτέλεσμα θα είναι και του γούστου των κουμπάρων, θα δείξει σε λιγότερο από 24ώρες. Ο γέγονε, γέγονε. Στην τελική, όπως μου είπε σε ανύποπτη φάση η μαμά, έχουν και το δεύτερο μωράκι να βγάλουν τα απωθημένα τους σε στυλιστικές επιλογές, μπορεί η επόμενη νονά να είναι πιο ανοιχτόμυαλη ή τέλοσπαντων οπαδός του mainstream burberry. Ο φασολάκος πάντως ξέμεινε με την τρελοκαμπέρω νονά φώκια... Ας προσέχαμε!!!

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό...

Όταν πρωτάκουσα τον τίτλο της καινούριας ταινίας του Woody Alen κάποια στιγμή το καλοκαίρι, σκέφτηκα πως κάποιος πολύ απλά μου κάνει φάρσα, γνωρίζοντας τα βίτσια μου και τις εμμονές που με διέπουν αναλογικά με το αντίθετο φύλο. Χα, όμως δεν ήταν πλακίτσα από τους κολλητούς. Ήταν όντως το νέο πόνημα του κοντούλη, κομπλεξικού, αγάμητου, διοπτροφόρου, υστερικού ΝεοΥορκέζου Εβραίου. Προφανώς έχουν κι άλλοι τα ίδια κολλήματα μαζί μου. Αλλά ότι ήταν φάρσα, ήταν και μάλιστα από αυτές που τις βρίσκεις τόσο κρύες και τόσο παγερά αδιάφορες. Ο Αλεν, απλά πρέπει μια φορά στα 2 χρόνια να βγάζει κι από μια ταινία και εμείς να πληρώνουμε ένα σωρό λεφτά να βλέπουμε τις μανίες του.
Μεγάλη μάπα το καρπούζι. Κι όχι επειδή ο τίτλος ήταν ειρωνικός και εν τέλει άφησε όλο το γυναικείο πληθυσμό απογοητευμένο (άλλωστε, ποιος από το cast θα μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα για πρώτο μπόι, ο Antonio ή μήπως ο Josh? Σιγά, τέτοιους "ψηλούς" να φάνε κι οι κότες.) Η ταινία ήταν αλληγορική, δηλαδή όταν καταφεύγεις σε καφετζούδες, ερμηνευτές ταρώ και νεκρομάντες, εννοείται πως το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο, ως γνήσιοι τσαρλατάνοι θα σου πούνε τα ίδια που λένε σε όλους και θα είναι ακριβώς αυτά που έχεις ανάγκη να ακούσεις. Όπως, όλες οι κυρίες που λένε τον καφέ πάντα βλέπουν ένα μεγάλο Κ στα τοιχώματα του φλυτζανιού, ένα κρεββάτι κι ένα στεφάνι και πάντα βλέπουν ΄"λεφτά να έρχονται προς το μέρος σου", έτσι κι ο πρωταγωνιστής ειρωνικά είπε στην πεθερά του ότι προφανώς το μέντιουμ της προέβλεψε έναν αψηλό ομορφάντρα να βρίσκεται στο διάβα της. Είναι ο ιππότης στο άσπρο άλογο, ο φάντης μπαστούνι, ο δίμετρος κούκλος που λίγο πολύ σε όλες τις απελπισμένες γυναίκες έχουν τάξει οι μάγισες και οι χαρτούδες πως γνωρίσουν, γιατί ακόμα δεν έχει εμφανιστεί το καλό το πράμα. Give us a break, δηλαδή τι παπαριές ... Για αυτό και ήταν μια ταινία της οποίας το story ήταν παντελώς ανιαρό κι ατελέσφορο, όπως λέει κι η κολλητή.
Να μου πεις, τι πήρε ο άνθρωπος και πραγματεύτηκε στο σενάριο, την ανάγκη του καθενός μας να πιστέψει σε κάτι, όσο παράλογο κι εξωπραγματικό κι είναι, την προσπάθεια του καθενός να πιαστεί από κάπου και να μπορέσει να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις που τον καταβάλλουν. Λίγο πολύ, όλοι στη ζωή μας έχουμε καλλιεργήσει όνειρα και ελπίδες εντελώς μάταια και εκ των προοιμίου καταδικασμένα να μη συμβούν ποτέ. Όπως το να κερδίσουμε το λόττο, να αδυνατήσουμε μέσα σε μια μέρα, να αποκτήσουμε six pack στον ύπνο μας, να γνωρίσουμε τον mr. perfect ψωνίζοντας μαρούλια στο super market. Και ο mr. perfect να είναι ψηλός, όμορφος, καλλίγραμος, καλλιεργημένος, πύραυλος στο sex, οικονομικά ευκατάστατος και έτοιμος να κάνει οικογένεια. Είναι αυτό που λέμε, πώς το θες; Dream on...
Aλλά επειδή το να ονειρεύεσαι είναι τσάμπα και δεν ενοχλεί κανέναν (μόνο εσένα τον ίδιο αφήνει πάντα απαρηγόρητο όσο δε σου κάθεται το γαμημένο λότο κι ο φωτογενής πολίστας), καθένας έχει δικαίωμα στην ονειροπόληση, καθένας έχει το απυρόβλητο να φτιάξει έναν μαγικό κόσμο, ένα κάστρο όλο δικό του (όπως μου είπε πρόσφατα ένας φίλος). Και πιάνεις ρετιρέ στον πιο ψηλό του πύργο, αγναντεύεις ατέρμονα μέσα από την πολεμίστρα και περιμένεις στωικά ωσάν δεύτερη Ραπουνζέλ να έρθει να σε σώσει το ψηλό μελαχρινό αγόρι.  Κι άμα έρθει ποτέ, εμένα σφύρα μου. Γκρίζα θα γίνουν τα μαλλιά... Εγώ μια φορά ξέρω γιατί καθυστερεί ο δικός μου πρίγκηπας: ψάχνει να βρει πάρκιγκ έξω από τα Gap για να αγοράσει σωστό βρακί. Για τους δικούς σας, αγνοείται η τύχη τους. Φιλιά.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Μιούυυυυυυυζικαλλλλλλλλλλλ


Θα προσπαθήσω να περιγράψω τις εντυπώσεις μου από μια όμορφη παράσταση που παρακολούθησα την περασμένη εβδομάδα και τονίζω την "προσπάθεια" γιατί ακόμα και σε αυτή την περίσταση καταφέραμε με την κολλητή να πιούμε τον κώλο μας και να γίνουμε λιάρδα. Ακόμα κι εκεί ρε γαμώτο, στην πιο ανέλπιστη φάση τα κάναμε πουτάνα. Τέλοσπάντων,στο θέμα μας. Θα αναφερθώ στα δρώμενα, αυτά δηλαδή που κατέγραψε ο εγκέφαλος μου όσο ήμουν ακόμα νηφάλια. Τόπος:  πολυχώρος PassPort στον Πειραιά, πρώην κινηματογράφος Χάι Λάιφ. Χρόνος: Παρασκευή λίγο μετά τις 22.30. Παράσταση: MuzicALL. Συντελεστές: Εβελίνα Παπούλια, Μαρία Σολωμού κι ένας Απόστολος κάτι. Δε θυμάμαι επίθετο, αλλά για αυτό σας διαβεβαιώ δε φταίει το αλκοόλ. Μαζί τους και η zand the band, κοινώς η μπάντα που παίζει τα πάντα. Παράσταση: κάτι από μιούζικαλ, κάτι από πρόζα, λίγο χορός, λίγο κρασί και το αγόρι μου, κοινώς μια φάση cabaret meets stand up comedy, τυλιγμένα με κουστούμια σουρεάλ και σερβιρισμένα αλά burlesque. Αποτέλεσμα: ήταν εξαίσιο, διασκεδαστικό, ήταν διαδραστικό, είχε τρόπο τινά μια πλοκή, ήταν διαφορετικό.
Εντάξει, στο τραγουδιστικό κομμάτι (αμάν, ελπίζω να μην ακούστηκα σαν αυτή την Αθηναϊδα από το just the 2 of us) η κατάσταση ήταν ενδιαφέρουσα απλά και μόνο από την ποικιλία των τραγουδιών. Η επιλογή τους είχε μεγάλο εύρος, από το soundtrack του Μάγου του Οζ και του Billy Elliot, έως τους Who, τους Abba, τους Doors, τους Clash και το shoop shoop song της Cher. Μπριόζοι και οι τρεις πρωταγωνιστές, έκαναν περίεργες διασκευές (και κάποιες αποδόσεις στα ελληνικά, την ώρα του ελληνικού κηνιματογράφου), ένα μουσικό ποτ-πουρί, έναν ευχάριστο αχταρμά, που χάρη στην πολύ καλή ακουστική και χωροταξική αισθητική του μαγαζιού, άνετα αισθανόσουν σαν σε μπαράκι τύπου Circus (που επίσης παίζει τα πάντα). Μάλλον για αυτό και παρασυρθήκαμε και ήπιαμε πολύ. Είχε κέφι, πώς να το κάνουμε και το πάντρεμα των ακουσμάτων ήταν ευχάριστο, και οι προζάτες ατάκες ήταν ευτυχώς λίγες, ούτως ώστε να μην αποσπάται η προσοχή του θεατή/ακροατή, το κυρίοτερο πάντως ότι δε βαρεθήκαμε με το love story που υπέβοσκε πίσω από την υπόθεση του έργου.
Οι φωνές όλων ήταν δουλεμένες, ειδικά της Παπούλια, αν και προσωπικά βρήκα πως η Σολωμού δεν μπόρεσε να αποβάλει αυτή τη ρετσινιά της υστερικής γκόμενας, περσόνα την οποία έχει χτίσει με ιδρώτα στο τηλεοπτικό στερέωμα. Δηλαδή, ήταν και λίγο παράφωνη σε κάποια σημεία, αλλά μέσα στο χαρούμενο κλίμα, έλεγες δε βαριέσαι, μια τσιρίδα παραπάνω πόσο να μας χαλάσει. Ο Απόστολος χωρίς επίθετο για τα κυβικά του ήταν πολύ καλός, αν κι όταν με σήκωσε σε ένα σημείο της παράστασης να χορέψουμε μαζί ταγκό επί της σκηνής, μου μουρμούριζε μέσα στο αυτί κάτι εντελώς ακαταλαβίστικα τα οποία δεν ήθελα να διευκρινήσω μην τυχόν κι ακουγόμουν κι εγώ από το μικρόφωνο ψείρα και γινόταν η παράσταση εντελώς παρωδία (βέβαια, νωρίτερα έκανα κι εγώ τα καραγκιοζιλίκια μου χορεύοντας νιάου ρε γατούλα μαζί με την Παπούλια... κάποιος να με σταματήσει, όταν πίνω γίνομαι επικίνδυνα ρεντίκολο, αν πιάσω και μικρόφωνο...). Οι τρεις οργανοπαίκτες, καλοί ήταν για back vocals, το ατού τους ήταν by far τα κουστούμια και το μακιγιάζ τους. Κοινώς, συνοδευτικοί μαϊντανοί, αλλά απαραίτητοι για να δέσει το πιάτο.
Aπ΄ ότι συμπέρανα, η εν λόγω παράσταση θα παρουσιάζεται ανά την Ελλάδα σε ανάλογους του PassPort πολυχώρους ψυχαγωγίας, μικρούς σε μέγεθος και με μικρής εμβέλειας διαφήμηση. Ούτως ή άλλως είναι κάτι ιδιαίτερο, δεν είναι για όλα τα γούστα και δεν είναι και σκηνοθετημένη από κάνα μεγαθήριο τύπου Ρήγος να συρρέουν τα φιλοθεάμοντα πλήθη. Προσωπικά, περίμενα κάτι άλλο και με εξέπληξε θετικά. Στο κάτω κάτω, δεν ήταν κάτι από τα τετριμμένα. Ούτε θέατρο, ούτε συναυλία, ούτε unplugged gig. Για τα λεφτά του είναι value for money, είναι χαρούμενα διασκεδαστικό, δεν έχει βωμολοχίες όπως συνηθίζεται πλέον σε όλες τις παραστάσεις που οι δημιουργοί τους δε βρίσκουν άλλον τρόπο να εκμαιεύσουν το γέλιο από το κοινό και έχει λογική διάρκεια. Να πάτε! Φιλιά!

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Περί καβάτζας


Το καλοκαίρι εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους μαθητές, εγώ έκανα εντατικά. Η αλήθεια είναι πως κινδυνεύω να μείνω τάξη, γιατί όσο και να προσπαθώ, όσο και να διατείνομαι πως είμαι μέσα στα πράγματα, πως παρακαλουθώ όλες τις εξελίξεις, τελικά αποδεικνύεται πως με τις μοντέρνες τάσεις και τη slang δεν το'χω. Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσες φορές "κρέμασα" ακούγοντας καινούριες λέξεις ή πόσες φορές κοίταξα αποσβολωμένη τους συνομιλητές μου ακούγοντας για πρώτη φορά εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο λαός για να περιγράψει καταστάσεις, ανθρώπους, συναισθήματα. Ήταν τόση η χαρά της ανακάλυψης, που μέχρι και status update έκανα, ενημερώνοντας φίλους και γνωστούς για το μάθημα της ημέρας. Και έτσι κάπου ανάμεσα στο κολύμπι και τα ξύδια, οι πιό περπατημένοι της παρέας με διδάξανε κι έτσι έμαθα για τη "καβατζόπουστα".
Εκτός του ότι η ακουστική αυτής της λέξης με έκανε και γελούσα και μόνο με την εκφορά της, η χρήση της για να περιγράψει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ήταν τόσο μα τόσο εύστοχη, που θεώρησα πως επρόκειτο για εφεύρεση της στιγμής. Κι όμως, ο κολλητός με διαβεβαίωσε πως ο όρος είναι καθόλα "δόκιμος" και χρησιμοποιείται χρόνια στους κύκλους του στρατού, για να περιγράψει την κατηγορία ανθρώπων (δη φαντάρων)  που θα κάνουν τις απίστευτες πουστιές, γαλυφιές, μαλαγανιές προκειμένου να καταβάλουν το λιγότερο δυνατό κόπο και να είναι πάντα καβατζωμένοι. Οι κοπέλες της παρέας μου, ανάμεσα τους κι η κολλητή, επιβεβαίωσαν πως είχανε ξανακούσει την έκφραση, αλλά ποτέ ως τότε δεν είχε "κουμπώσει" πιο σωστά πάνω σε συμπεριφορά φίλης. Η προς στιγμήν άτοπη σύγκριση της εν λόγω γυναίκας με τα στρατευμένα νιάτα με έβαλε σε σκέψεις, αλλά το κουβάρι του μυαλού μου άρχισε να στροφάρει με το που μου δόθησαν τα καπρίτσια-παραδείγματα του καβατζόπουστα στο στρατώνα.
Το κυριότερο παράδειγμα πουστιάς του καβατζόπουστα όπως έμαθα είναι να έχει πακέτο/α τσιγάρα αλλά πάντα να κάνει τράκα στα τσιγάρα των αλλονών. Αντιστοίχως, η φίλη καβατζόπουστα, έχει δικό της αμάξι, αλλά θέλει πάντα να πηγαίνει οπουδήποτε με το αμάξι των άλλων. Γιατί το κάνει, ουδείς δεν ξέρει, προσωπικά απορώ πως είναι δυνατόν κάποιος να θυσιάζει την αυτονομία του, μόνο και μόνο για να μη χαλάσει κάνα λίτρο βενζίνη. Μήπως εκτιμά πως δεν είναι καλή οδηγός και κάνει χάρη στην ανθρωπότητα αφήνοντας το αμάξι της στο πάρκιγκ, από το να ξεκληρήσει καμιά αθώα οικογένεια;
Ο καβατζόπουστας στο στρατό θα βάλει λυτούς και δεμένους να μην κάνει υπηρεσίες, αγγαρείες και οτιδήποτε είναι κουραστικό και τον βγάζει από το πρόγραμμα του (του απόλυτου τσουγγρανίσματος, δηλαδή). Έτσι, κι η φίλη καβατζόπουστα θα χρησιμοποιήσει όλα της τα τεχνάσματα και τις γνωριμίες προκειμένου άλλοι να κάνουν κρατήσεις, άλλοι να αγοράσουν εισιτήρια, άλλοι να πάνε νωρίτερα σε νυχτερινό κέντρο να πιάσουν το τραπέζι, να κλείσουν ταξιδιωτικό πακέτο, να της κανονίσουν ραντεβού στο γιατρό/νυχάδικο/κομμωτήριο. Γιατί είναι της μηδενικής προσπάθειας.
Ο καβατζόπουστας θα πάει πρώτος πρώτος, σπρώχνοντας και κλέβοντας τη σειρά άλλων, στο ΚΨΜ να φάει την πρώτη σερβιριζόμενη μερίδα, για να είναι ολόκληρη, ζεστή και για να πάρει το ψαχνό. Η φίλη καβατζόπουστα θέλει να είναι πάντα προσκεκλημένη από εσένα, πάντα ενημερωμένη για τις εξόδους σου, να έρχεται πρώτη πρώτη μαζί σου στο κάλεσμα μην τυχόν και χάσει καμιά καλή φάση, καμιά καλή γνωριμία, κάνα καλό γκομενάκι. Γιατί ο κύκλος σου είναι πολύ μεγάλος και θέλει πάση θυσία κομμάτι από την πίτα. Και φυσικά, να της γνωρίσεις όλους τους eligible singles, τα "φιλέτα". Αν κατά λάθος, δεν την καλέσεις κάπου, στο χτυπάει ότι την αμέλησες ενώ όφειλες να την έχεις σκεφτεί πρώτη πρώτη και παραπονιέται: "βγαίνεις και δε μας λες τίποτα;;;".
Ο καβατζόπουστας ψάχνει πάντα κάποιον να του μετακινήσει το γραφείο, το ράτζο, να του πετάξει τα σκουπίδια, να του μαζέψει τις αρβύλες, ενώ ο ίδιος δε σηκώνεται από την καρέκλα του μην τυχόν και του την πάρουν και δεν έχει μετά αραλίκι. Η φίλη καβατζόπουστα ζητάει διαρκώς εξυπηρετήσεις, γιατί η ενδοχομένως αφοσιωμένη ενασχόληση της με ένα αντικείμενο ισούται με απώλεια ευκαιριών σε άλλο επίπεδο.
Μπορώ να συνεχίσω να παραθέτω ομοιότητες για μια βδομάδα. Είπαμε, έκανα εντατικά και ευτυχώς όλοι οι έχοντες υπηρετήσει θητεία ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν μαζί μου τις εμπειρίες τους με τέτοια "υποκείμενα". Δε θα πω άλλα κοινά. Απλά, θα προσθέσω τις χειρότερες εκφάνσεις της καβατζοπουστιάς της and I will rest my case. Η τύπισσα, λοιπόν, είναι από αυτούς που πουλάνε και τη μάνα τους για το κέρδος, είτε αυτό αποτιμάται σε χρήμα είτε σε άλλου είδους διευκόλυνση. Εκμεταλλεύεται την καλοσύνη σου, τη γεναιοδωρία του, το φιλότιμο και τις αγνές διαθέσεις σου για το δικό της συμφέρον. Σε θυμάται μόνο όταν σε έχει ανάγκη, σε κάνει παρέα όσο της είσαι χρήσιμη και εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού όταν βρει πιο πρόσφορο έδαφος για εκμετάλλευση. Ζητάει ξεδιάντροπα να γίνεις σοφέρ της, χορηγός της, νταβατζής της, πάντα με νάζι και αυτό το ξεδιάντροπο θράσος που σε αφήνει ανίκανο να αντιδράσεις και να αρνηθείς. Θα γίνει η αρμένικη βίζιτα, θα σου μπαστακωθεί στις διακοπές για τσάμπα κατάλυμα, θα δανειστεί τα ρούχα σου, τις επώνυμες τσάντες σου για να πάει σε κάποια εκδήλωση, θα κάνει φίλους της όλους τους φίλους σου για να επεκτείνει το δικό της κύκλο. Έχει την απαίτηση να την αποκαταστήσεις με κάνα καλό γνωστό σου, αλλά αν στο μεταξύ την καλέσουν την ίδια κάπου με αρκετούς άνδρες, δε θα προτείνει σε καμιά φίλη της ελεύθερη κι όμορφη να τη συνοδέψει, γιατί είναι μονοφαγού και η παρουσία άλλων γυναικών απλά της μειώνει  τις ευκαιρίες. Όταν δε αποκτήσει σύντροφο, τον φυλάει σαν κόρη οφθαλμού και δεν τον παρουσιάζει στις προαναφερθείσες κατηγορίες γυναικών, μην τυχόν και της τον φάνε μέσα από τα χέρια της.  Οι πιο χρήσιμες γνωριμίες είναι αυτές που μπορούν να της αποφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση, φυσικά όμως αν μάθει για κάποια θέση την οποία η ίδια δεν μπορεί ή δε γίνεται για άλλους λόγους να καλύψει, δε θα προτείνει ποτέ κάποια άλλη φίλη της ή γνωστή της που ενδεχομένως να έχει μείζον βιοποριστικό πρόβλημα. Γιατί και σε αυτό τον τομέα είναι μονοφαγού και κοιτάει την πάρτη της, αν δεν φάει αυτή, κανείς να μη φάει. Τέλος, η φίλη καβατζόπουστα, δεν έχει κολλητές. Όπως και το όνομα της υποδεικνύει, έχει μόνο καβάτζες. Ο καθένας που συναναστρέφεται έχει συγκεκριμένη και περιορισμένη χρηστικότητα κι όταν πάρει (ή όταν δεν πάρει) αυτό που χρειάζεται, πάει αλλού.
Μάθημα πρώτον λοιπόν, το οποίο αφελώς είχα καταγράψει και στο παρελθόν. Τι να τους κάνεις τους εχθρούς, άμα έχεις τέτοιους φίλους; Φίδι στον κόρφο σου. Αλλά δυστυχώς εγώ μπορεί να μη δίνω δεύτερες ευκαιρίες στους άνδρες, δίνω όμως στις φίλες μου, γιατί τις αγαπώ και τις θέλω δίπλα μου, με όλα τους τα ελαττώματα. Δεν είμαι άλλωστε "άσφαλτη" και του λόγου μου. Νομίζω, όμως, πως έδωσα πέραν του δεόντος πολλές ευκαιρίες στην εν λόγω κυρία. Το Εφάκι καβάτζα δεν είναι και πουστιές σε μένα τέλος. Πολύ κράτησε το ανεκδοτάκι της αχαριστίας και η υπομονή έχει και τα όρια της. Τράκα να κάνεις σε αλλουνού πακέτο εφεξής. Φιλιά.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Πρόσωπο με πρόσωπο



Face2face βρεθήκαμε πριν λίγες μέρες με την Αννούλα και τον Σάκη. Ναι τον γνωστό, μωρέ, αυτόν που επί ματαίω προσπαθεί να βγάλει κάνα χρήμα "σχεδιάζοντας" ρούχα για γνωστή αλυσίδα σπορ ένδυσης. Και την Απόλυτη. Τώρα, εγώ να πω το κρίμα μου, που παρά το γεγονός ότι παρέστην στο Αθηνών Αρένα την επομένη της πρεμιέρας, που υποτίθεται πως το όλο show θα 'πρεπε να μας καθηλώσει, προσωπικά το βρήκα μια βλακεία και μισή; Δεν ξέρω τι έφταιγε, ειλικρινά, και να πεις ότι είχα πάει με λάθος παρέα, άντε να βγάλεις λίγους πόντους για το dissatisfaction μου από εκεί (no offence, μια χαρά ήταν τα παιδιά, απλά μάλλον το μπουζουκερί δεν είναι το φόρτε τους, δεν εξηγείται αλλιώς το ότι στο τραπέζι από τις 03.30 και μετά είχαμε μείνει όλοι κι όλοι τρεις). Να πεις ότι δε μας είχανε βάλει σε καλή θέση, τσου, μια χαρά βλέπαμε, ίσα ίσα φέτος έχουν κάνει τη μισή σκηνή πασαρέλα για να πηγαινοέρχεται το δίδυμο και να παρελαύνει το μπαλέτο. Ακουστική μια χαρά, air condition σε λογικά επίπεδα, θαμώνες οι συνήθεις ύποπτοι, service νωχελικό αλλά τελοσπάντων τη δουλειά μας την κάναμε, κάπνισμα επιτρεπόταν (δυστυχώς), τιμές αναμενόμενα υψηλές. Τότε, τι;
Με κούρασε καταρχάς ο Sakisssssssss. Πολύ. Σε σημείο βαρεμάρας, να σε πάρει ο ύπνος και να έχεις αφήσει σημείωμα να σε ξυπνήσουν όταν βγει η Βίσση. Ρουβίτσα δεν είμαι, τουλάχιστον όχι με την έννοια της φανατικής οπαδού. Ακούω τα περισσότερα τραγούδια του, λικνίζομαι στο όλα γύρω σου γυρίζουν, θα ρίξω κι εγώ ένα κοροϊδευτικό ουρλιαχτό ΣΑΚΗΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ τιμής ένεκεν, αλλά μέχρι εκεί. Θα μου πεις, βέβαια, γιατί πήγα και τον είδα και πέρσυ και πρόπερσυ, που ουσιαστικά ήταν one man show. Ε, πέρσυ λοιπόν, λίγο από περιέργεια, λίγο γιατί ήταν επιτακτική βραδυνή έξοδος, λίγο γιατί ένα οφθαλμόλουτρο όλες λίγο πολύ το έχουμε ανάγκη (και ποια είμαι εγώ να αμφισβητήσω την αντικειμενικά άψογη εξωτερική εμφάνιση του αοιδού), λίγο κι επειδή ήταν πολύ trendy να λες "σήμερα πάω σάκη και στα καπάκια ένα ροκ".  This was soooooo last year. Φέτος, o Σάκης μου έκανε σαν support. Βγήκε, είπε τα χαζοτραγουδάκια του για μια ώρα, έκανε τις φιγούρες του, τράβηξαν οι σεκιουριτάδες μια υστερική ρουβίτσα από πάνω του, δολοφόνησε τρία τραγούδια του Αντωνάκη και τράβηξε προς τα καμαρίνια, έχοντας προθερμάνει την αίθουσα για να υποδεχτεί την Απόλυτη Ελληνίδα Σταρ.
Που εντάξει, ρε παιδιά, respect στο εύρος της φωνής της, respect στη δισκογραφία της, respect στους εξέχοντες μουσικούς και καλλιτέχνες με τους οποίους έχει μέχρι τώρα συνεργαστεί, αλλά ντροπή της, ντροπή και στον Καρβέλα. Είπαμε να έχεις φρέσκιες ιδέες, να προσπαθείς να έρθεις πιο κοντά στη νεολαία, να το παίζεις μοντέρνος και μέσα στα πράγματα, αλλά να ξεφτιλίζεσαι τραγουδώντας με όλο σου το είναι για τα κομμένα νύχια, τη μύξα και τη μπίχλα στο αυτί του αγαπημένου σου, sorry αλλά είναι τουλάχιστον κατάντια. Όχι, ότι και το περσυνό σουξεδάκι δια χειρός Κοντοβά με τις τσούλες είχε κάτι καλύτερο να αποδείξει. Λυπάμαι πολύ, αλλά τέτοιο στίχοι σαν το κολλημένο σουσάμι στα δόντια και τον λεβιέ των ταχυτήτων με παραπέμπουν σε μουσικές οντότητες σαν τον Βας-Βας και τον Σχιζοφρενή με το Πριόνι. Για τους οποίους επάξια έγραψε μουσική και στίχους ο Καρβέλας και φρόντισε να τους αποθεώσει μέσω της εκπομπής τσίρκο-πανηγύρι της γυναίκας του. Αλλά, όταν η  Βίσση έχει τραγουδήσει Θοδωράκη, έχει συνεργαστεί με Νταλάρα κι έχει πει τραγούδια όπως η Μεθυσμένη Πολιτεία, είναι τουλάχιστον ιεροσυλία να της δίνεις τραγούδι που να μιλάει για σκονισμένα παπούτσια και ιδρωμένα μπλουζάκια και κομμένα νύχια. Έλεος.
Πάντως, σα γνήσια περφόρμερ, έκανε εκεί τα επικοινωνιακά της, εντυπωσίασε με την απουσία εκκεντρικής γκαρνταρόμπας (έμαθα το ενδυματολογικό το επιμελήθηκε η κόρη της) και κράτησε όλο το πρόγραμμα μέχρι τα ξημερώματα. Σε αλά-Ρέμος φάση που μετά τις 03.30 και το ολιγόλεπτο διάλειμα που μας διασκέδασε ο DJ, βγήκε επιτέλους να πει πιο διαχρονικά κομμάτια και να ακούσουμε επιτέλους κάτι πιο ποιοτικό (λέμε τώρα). ΟΚ, δεν πείστηκα. Έφυγα με έντονη την αίσθηση της απογοήτευσης και κυρίαρχο συναίσθημα το "αυτό ήταν όλο;". Δηλαδή, πραγματικά, μπορούσε και καλύτερα. Και δε λέω για το Σάκη, ούτως ή άλλως αυτός φωνητικά είναι ΕΠΕ. Αλλα από μια φωνάρα σαν τη Βίσση περίμενα κάτι περισσότερο από το show της αρπαχτής. Γιατί αγάπες μου, το μπουκαλάκι 240 ευρώ και να μη φεύγεις και χορτάτος είναι too much, όσες φορές και να σου πει το "δώδεκα", όσες φορές και να πει το "κλίμα τροπικό", που είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια της. Θα ξαναπάω μπας και καταφέρει να με αποζημιώσει, γιατί εκ των υστέρων διάβασα πως αμφότεροι σταρς υπέκυψαν στις πιέσεις του μαγαζάτορα να ανοίξει το πρόγραμμα νωρίς (μην τυχόν και χάσει κάνα φράγκο) ενώ δεν ήταν ακόμα 100% στρωμένο. Αλλά, ειλικρινά θα πάω μετά τις 03.30... ίσως χτυπώντας ένα ροκ πριν! Φιλιά.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Στα "κόλπα" της Εκκλησίας

Πριν δυο βδομάδες επισκέφτηκα με τους μελλοντικούς μου κουμπάρους τον Ιερό Ναό στον οποίο θα τελεστεί το μυστήριο της βαφτίσεως του αγαπημένου μου φασολάκη. Δεν είχα και καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα να πάω, αλλά για το χατήρι των παιδιών είπα να είμαι τυπική. Άλλοι φίλοι μου που έχουν διατέλεσει νονοί μου είχαν πει δεν υπήρχε λόγος να πάω σε αυτό το "ραντεβού", ότι τον παπά τον βλέπανε για πρώτη φορά κατά την απαγγελία του Πιστεύω, τα άλλα δέκα λεπτά κατά τα οποία το βρέφος του τραβούσε τα γένια και μετά το μυστήριο άλλα 5 λεπτά για να γίνει το αλισβερίσι. Α, μη μου θίγεστε εσείς οι θρησκόληπτοι, ευσεβείς και χριστοήθεις (κλεμένο, το ξέρω, αλλά αν δεν μνημονεύσω το μασόνο εδώ, πότε θα το κάνω). Ότι είναι εμπορική συναλλαγή είναι, το ξέρετε και το αναγωρίζετε, μη στρουθοκαμηλίζουμε επειδή έχουμε να κάνουμε με ανώτερες δυνάμεις. Θεωρώντας, λοιπόν, πως το χειρότερο που θα ακούσω κατά την επίσκεψη μου θα ήτο το ύψος της ταρίφας, έφτασα κυρία στο παρεκκλήσι.
Ο ιερέας, καθισμένος σε ένα υπερσύγχρονο γραφείο που διέθετε όλα τα κομφόρ (fax, modem, laptop με κάμερα και Αη-Φόνη, πέρα από τους έτερους αγίους που ήταν καδρωμένοι πάνω από το κεφάλι του) πρόσχαρος μας καλοσώρισε εμάς και τη μπέμπα. Διότι τον επλάνεψε το τσουλούφι του σπόρου που περίτεχνα είχε αναρτήσει σε κοτσίδα η κουμπάρα για να μην πέφτουν οι τρίχες στα μάτια του παιδιού. Ποια μπέμπα ρε μάστορα, αγόραρος είναι και μάλιστα με όλα τα φόντα να γίνει δίμετρος (όπως θέλει τους άνδρες η νονά). Τεσπά, αφού ξεπεράσαμε το σοκ της σεξουαλικής αμφισβήτησης, ο ιερέας έβγαλε από το συρτάρι μια κόλλα Α4 στην οποία ήταν εκτυπωμένοι όλοι οι κανόνες και οι οδηγίες που έπρεπε να ακολουθήσουμε γονείς κι ανάδοχος του νεοφώτιστου, προκειμένου να πάνε όλα καλά χωρίς επεισόδια και παρεξηγήσεις.
Ακόμα γελάω κι ακόμα τραβάω... τις κοτσίδες μου από το δωδεκάλογο του Μυστηρίου της Βαπτίσεως. Πέρα από τις λίγο-πολύ αναμενόμενες απαγορεύσεις (όχι ανθοστολισμοί, όχι μπαλόνια, όχι catering στον προαύλιο χώρο) στη λίστα με τα DO'S & DON'TS υπήρχαν και τα ακόλουθα: η ένδυση του νεοφώτιστου να είναι λευκή γιατί οι βαπτιζόμενοι εν Ιορδάνη ποταμό φορούσαν μόνο λευκές κελεμπίες, κοινώς ξεχάστε τα Burberry ή τις στολές Ναυτάκι, Κουμπαράκι, Γαμπρούλης. Τα μαρτυρικά να είναι ένας απλός σταυρός και να μη φέρουν το γνωστό "ματάκι" ή μπλε χάντρα, γιατί αυτά είναι παγανιστικά σύμβολα. Η λαμπάδα να είναι ένα απλό κερί και να μη φέρει αρκουδάκια, αυτοκινητάκια, καραβάκια και λοιπά σκατουλάκια γιατί η σημασιολογία της είναι το κερί που φέρει το φως και όχι η υπερ-παραγωγή διαφήμιση του Wax & Craft. Οι καλεσμένοι και δη η μητέρα και η ανάδοχος να είναι ευπρεπώς ενδυμένοι, κοινώς απαγορεύεται δια αφορισμού το decolltage. H ανάδοχος να έχει απομνημονεύσει το κείμενο του Πιστεύω το οποίο θα απαγγείλει τρισάκις - όποια παράλειψη στίχου βαθμολογείται κάτω από τη βάση! Το λάδι που θα τοποθετηθεί στο ειδικό δοχείο (με το οποίο ο ιερέας θα βουτηρώσει, συγνώμη αλείψει ήθελα να πω, το παιδί) πρέπει να είναι παρθένο ελαιόλαδο ποιότητος ΑΑΑ, ει δυνατόν από την Καλαμάτα. Οι φωτογράφοι και οι κάμεραμεν να σέβονται το μυστήριο και ο εξοπλισμός τους να μην παρεμποδίζει το έργον των ιερέων - κοινώς, πάλι οι παπαράτσι του OK και του HELLO θα βγάλουν τους τηλεφακούς. Η ανάδοχος να προσέλθει στην εκκλησία τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα για να διεκπεραιωθούν τυχόν εκκρεμότητες, δηλαδή να σκάσει το παραδάκι. Η ανάδοχος να προσκομίσει πιστοποιητικόν δια την ορθόδοξη πίστη της. Όπα, πάμε πάλι... WTF??? Ναι, ένα χαρτί που να υποδηλώνει ότι είμαι αμετανόητα οπαδός του Χριστιανισμού, καθότι η αστυνομική μου ταυτότητα δε φέρει πλέον τα αρχικά Χ.Ο. (Χωρίς Όρια). ΟΚ, δηλαδή χωρίς αυτό το πιστοποιητικό βάφτιση γιοκ; Indeed, αν δεν είσαι ορθόδοξος δε βαφτίζεις. Και πού θα προμηθευτώ αυτό το κωλόχαρτο, άγιε Πατέρα; Μα φυσικά στη Μητρόπολη όπου βαφτίστηκα εγώ η ίδια, θα τους επισκεφτώ και θα κάνω αίτηση να ανατρέξουν στα μητρώα κι έναντι ενός μικρού τιμήματος (30€) θα μου χορηγηθεί το πολυπόθητο πιστοποιητικό γνησιότητας. Όταν ερώτησα αν υπάρχει εναλλακτική πηγή χορήγησης, ο Πατέρας φανερά ενοχλημένος, μου είπε ότι μπορούσα να ζητήσω μια ληξιαρχική πράξη κι από τα ΚΕΠ. Ενοχλημένος, καθότι είναι γνωστό τοις πάσοι ότι τα ΚΕΠ σου κάνουν τη διευκόλυνση τσάμπα, χωρίς να τα στάξεις σε κάνα παγκάρι. Κι ολοκληρώνω τον κατάλογο με τις οδηγίες με το αποκορύφωμα της παράνοιας: η ανάδοχος εφόσον είναι νυμφευμένη δε δύναται να βαπτίσει εάν ο γάμος της δεν έχει τελεστεί θρησκευτικώς. Όταν, δηλαδή, δήλωσα στον πατέρα ότι είμαι "ελεύθερη" σχεδόν με απείλησε να μη διανοηθώ να παντρευτώ με πολιτικό γάμο μέσα στον επόμενο ενάμιση μήνα. Προφανώς η εκκλησία δέχεται στους κόλπους της μόνο όσους τα σκάνε στο δικό της ταμείο. Γιατί αν θυμάμαι καλά από το μάθημα των Θρησκευτικών, υποτίθεται πως ο Θεός τους αγαπάει και τους δέχεται όλους στην αγκαλιά του, ακόμα και τα μαύρα πρόβατα (και τις μαύρες κότες και τις μαύρες φώκιες).
Κινδυνεύω να ξεσηκώσω θύελλα αντιδράσεων με τη στάση που κρατάω, η αλήθεια είναι πως ούτε θεοσεβούμενη είμαι, ούτε καμιά βαθειά πίστη με διέπει. Έχω μάθει να διερευνώ και να ζυγίζω όλα όσα προσπαθούν να μου σερβίρουν με τις νουθεσίες τους οι κληρικοί. Αλλά, αυτή η υποκρισία, αυτή η εμπορευματοποίηση ενός μυστηρίου, μιας πράξης αγάπης και ανθρωπιάς κατά την ταπεινή μου άποψη που είναι η βάπτιση, συγνώμη αλλά με βγάζει από τα ρούχα μου (και το γαμημένο ντεκολτέ τρομάρα του τραγόπαπα). Πέρα από την ονοματοδοσία (που το παραδέχομαι, δεν είναι από μόνη της βασικός ρόλος του μυστηρίου) και την καταγραφή του θρησκεύματος, η βάπτιση είναι για μένα η ανάληψη πνευματικών καθηκόντων απέναντι στο βαφτησιμιό, η υποχρέωση να τον φροντίζω και να τον συμβουλεύω, να είμαι δίπλα του όποτε με χρειαστεί και σα δεύτερος γονιός να του δείχνω το σωστό δρόμο (τώρα, αν καμιά φορά αυτός ο δρόμος έχει κατεύθυνση  προς τη Λουκιανού στο Κολωνάκι, ε να με συμπαθάτε, το gps δε δουλεύει πάντα σωστά). Σημασία έχει πάντως πίσω απ'όλα τα διαδικαστικά να υπάρχει ειλικρίνεια και αγνές προθέσεις και να μη μετράνε οι παροξυσμοί και οι δημαγωγίες του κάθε φανατισμένου σκληροπυρηνικού αρχι-ιερέα. Και σε καμία περίπτωση η τσέπη του. Φιλιά.

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Music is the answer volume 2

Συνεχίζοντας στο θέμα της μουσικής κι αναλογιζόμενη πόσο οι προτιμήσεις (και οι εμμονές) τρίτων προσώπων με έχουν επηρρεάσει κατά καιρούς, σκεφτόμουν πως αν κατέγραφα τα τραγούδια - σταθμό για όλους τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή μου, θα συνέθετα ένα πολύ ενδιαφέρον track list. Βέβαια, για πολλούς συνειδητοποιημένους (να μην πω φανατικούς, να μην πω κουλτουριάρηδες) θα ήτο ένα playlist για τα πανηγύρια, μια φάση ό,τι να'ναι. Αλλά, σάμπως και στη ζωή την ίδια δεν έχω συλλέξει εμπειρίες ό,τι να΄ναι, δεν έχω πορευτεί με ανθρώπους κουκουρούκου, δεν έχω αγαπήσει πυροβολημένους εντελώς; Άρα, πώς θα μπορούσε κι η μουσική μου "ιστορία" να μην είναι του ύψους και του βάθους. Και δε μιλάω για τις γενικές προτιμήσεις, αρκεί να αναφέρω ποιο τραγούδι με στιγμάτισε, ποια περίοδο, με ποιον άνθρωπο το έχω συνδυάσει. Δε θέλει και πολύ λοιπόν να εκδώσω ένα best of...

Στα early 20's:
1. Don't speak - No doubt. Θυμάμαι ότι μου εστάλει σε κασέτα με αφιέρωση πάνω στο κουτάκι. Ήταν ο ίδιος που είχε ψύχωση με τους James, έπινε μονο Haig με λίγο νερό και έβγαινε συνήθως στο Escoba.
2. I want you - Madonna και όλα τα τραγούδια από το Something to Remember. Γιατί, πέρα από τέρας του υπέρτατου show, της kabbalah και της πετρουλάκειας εμμονής με τη γιόγκα, η γυναίκα είπε απίστευτες μπαλάντες, κοψοφλεβίτικες και ατμοσφαιρικές. Για κάποιο λόγο, όλοι όσοι ξέρω πως ακούνε την ιέρεια της pop, έχουν στη δισκοθήκη τους αυτό το cd και το Ιmmaculate Collection.
3. I belong to you - Lenny Kravitz. Για την απόλυτη σεξουαλική αποκορύφωση, και όχι! δεν του το τραγουδούσα εγώ στο αυτί. Σαλιαρίσματα και foreplay βλέποντας άπειρες ώρες τα dvd από τις συναυλίες των u2. Α, και το One στη διαπασών κάθε φορά που είμασταν στα μαλώματα. Flik kai Atta = Love forever.
4. Το soundtrack από την ταινία το Απέραντο Γαλάζιο. Από τον απόλυτο κολυμβητή-καταδύτη-ψαροντουφεκά, absolute hunk, absolute απόλαυση. Δέκα χρόνια μετά, η ψύχωση του είχε γίνει το soundtrack της ταινίας Άρωμα Γυναίκας, έχοντας ο ίδιος εξελιχθεί στο απόλυτο "πακέτο".
Late 20's:
1. Massive attack, Karmacoma κι άγιος ο θεός. Κι ο κολλητός του να ακούει μόνο Ξυλούρη και Μάλαμα, κι εγώ να θέλω να κόψω τις φλέβες μου από την ανία στις κοινές μας εξόδους.
2. Xατζηγιάννης - όλα τα χαζοτράγουδα, γιατί όλες λίγο πολύ οι φιλενάδες λυσσούσανε για πάρτη του. Ο Ρουβάς ήταν ξεδιάντροπα όμορφος κι άφωνος, συν ότι τα σενάρια για αλλαξοκωλιές με τον Ψινάκη ήταν ολίγον ντεκαβλέ.
3. Φίλε έλα απόψε - Γιάννης Πουλόπουλος. Πονούσε ο χριστιανός και μου τηλεφωνούσε και ξημερώματα να μου το αφιερώσει. Όσα δε φτάνει η αλεπού...
Early 30's:
1. Rock Sugar - Rob Grill. Από τα πρώτα τραγούδια ever που μου στείλανε μέσω msn και ίσως αυτό που με έκανε να δω τη ζωή λίγο πιο επικίνδυνα. Γι' αυτό και μετά κόλλησε το ομώνυμο χιτάκι των C:Real και ήρθανε τα πράγματα τούμπα.
2. Parov Stellar, Paul Van Dyke, Eric Prydz. Μια διαφορετική ματιά στη House. Κι όλα από τον ίδιο άνθρωπο, ο οποίος με ενημέρωνε (και το κάνει ακόμα) για τις νέες αφίξεις στη dance σκηνή.
3. Πόσο ακόμα - Stavento. Για την κολλητή μου που πέρασε μαζί μου την περίοδο της απόλυτης παρακμής μέσα στο κωλομάγαζο και που το τραγούδι της εξέφραζε ταμάμ.
4. Beggin' - Franki Valli & The FourSeasons. Τραγούδι που παιζόταν τουλάχιστον 5 φορές κάθε βράδυ, σε όλα τα μαγαζιά, ανεξαρτήτως κατηγορίας και που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους όλη την περίοδο των Χριστουγέννων του 2007. Οι μικρές λυσσάγανε μέσα στο Ten, αφού πρωτίστως τις είχα ποτίσει αμέτρητα σφηνάκια "καπουτσίνο".
5. Rise Up - Yves LaRock. Παιζόταν back to back με το προηγούμενο track, το είχαμε συνδέσει με τον Κοντό και τις ξέφρενες βραδυές μέσα στο Local. Ίσως γιατί λόγω ύψους έπρεπε ο καψερός με κάποιον τρόπο να "ξεσηκωθεί".
6. Low - Florida & T-pain. Για την πρώην κολλητή φιλεναδίτσα της οποίας το επίθετο έκανε καλή ρίμα με το ρεφρέν. Για τις άπειρες ώρες στον μπροστά στον υπολογιστή της βλέποντας και οι 4 μας youporn και βιντεάκια με τον sasa να λικνίζει το "ελεφαντάκι" του πάνω στην μπάρα του Tropicana.
7. It's my life - Bon Jovi. Ψηλός και σία. Ουδέν σχόλιο.
8. Καλλίδης, Θέλξη, Χολίδης, Αρσενίου και όλοι οι αοιδοί που πέρασαν από το Caramella. Γιατί είναι δίπλα από το σπίτι της κολλητής, ιδανικά για ένα τελευταίο ποτάκι πριν πάμε για ύπνο, έχοντας πρωτίστως λιώσει από τις ροκιές.
9. Τέρμα η ιστορία - Αντωνάκης. Γιατί το τραγούδι παίχτηκε την πιο κατάλληλη στιγμή, όταν έπρεπε και όφειλε να πέσει η αυλαία σε μια παρωδία.
10. Μόνος μου το πέρασα κι αυτό - Αντωνάκης #2. Τα σχόλια είναι περιττά, αλλά να προσθέσω πως είναι το μόνο τραγούδι για το οποίο μπορώ να κάνω drunk dial. Όχι σε πρώην, αλλά σε πρόσωπο που εκτιμάει αντιστοίχως το εν λόγω άσμα.
11. La Buccovina - Shantel. Μπουγέλα, σφηνάκια North και άπειρα ΟΥΟΥΑΑΑΑΟΥΑ σε μπιτσόμπαρα ανά την Ελλάδα.
12. Love Letters - Lord Cobra y Los Humanos. Εν Λευκώ, κάμπριο μπέμπα, το μαλλί να ανεμίζει, το γκάζι τσίτα και βόλτες στο Καβούρι. Όποτε θέλω να ξεκαβλώσω με το tt, το βάζω στη διαπασών.
13. Το ξέρεις - Ρους. Το κύκνειο άσμα, κάτι σαν ανκόρ μετά την προανφερθείσα αυλαία. Γιατί καμιά φορά, χρειάζεται να επιβεβαιώσεις και προφορικά αυτά που ήδη ξέρεις.
14. Empire State of Mind - Alicia Keys. Το ορίτζιναλ δικό της cover και μόνο, αυτό του Jay-Z είναι υποδεέστερο. Έγινε επιτυχία λίγες βδομάδες πριν την άφιξη μου στο Μεγάλο Μήλο. Το άκουγα στο i-pod και τις 9 ώρες της πτήσης, το άκουγα στην προσγειώση, το άκουγα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ στο ξενοδοχείο κάπου στο uptown Μanhattan, to άκουγα στην επιστροφή non-stop, το έχω έως και σήμερα ringtone. 
15.  Una Noche Mas - Yasmin Levy. Το μίσησα την πρώτη φορά που το άκουσα, το λάτρεψα όταν το άκουσα στο αμάξι του πιο άκυρου συνταξιδευτή και μόνο τότε εκτίμησα πραγματικά την αξία του. Πλέον είναι άρρηκτα συνδεμένο με τον πιο κακομαθημένο, τον πιο λεπτολόγο και τον πιο πολυπράγμωνα άνθρωπο που έχω γνωρίσει ποτέ μου. (τρία σε ένα νοικοκυρεμένα)

Τo be continued... σε λίγα χρόνια. Φιλιά.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Music is the answer

Γράφοντας τις προάλλες για την πολυσυλλεκτικότητα στις μουσικές μου επιλογές και κατ'επέκταση τις συναυλίες που παρέστην, αναλογίστηκα πως αυτή η ποικιλία, αυτό το εύρος ίσως να οφείλεται και στη διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει το μουσικό γούστο των κολλητών μου, των διάφορων φίλων μου, μην πω και των boyfriends ανά τους αιώνες. Δηλαδή, ο κοινωνικός μου κύκλος έχει πολλές καλλιτεχνικές επιρροές και ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός κινούμαστε και στις αντίστοιχες κατευθύνσεις όταν κάνουμε παρεάκι. Δε λέω βέβαια ότι σαν οντότητα είμαι όπου με πάει το κύμα ή ό,τι με επηρρέαζει το γούστο των αλλονών σε βαθμό τέτοιο που να αλλοιώνεται το προσωπικό touch, ούτε φυσικά ότι μου αρέσει μόνο ότι αρέσει και στους δικούς μου ανθρώπους. Απλά, ζώντας, βγαίνοντας, διασκεδάζοντας με συγκεκριμένα άτομα που έχουν συγκεκριμένες απόψεις συχνά υιοθετείς και τα δικά τους ερεθίσματα.
Για την κλίση προς τα βαριά ελληνικά, φταίει που έχω μια φίλη τρελλή μπουζουκόβια, την οποία όμως αν διανοηθώ να προσκαλέσω στο Ροκ, θα με πάρει με τις τομάτες, και μόνο η σκέψη ότι θα ακούει κιθαρογραντζονίσματα και ιαχές πολέμου την κάνει να βγάζει καντίλες. Με αυτή λοιπόν, θα πάμε μόνο στα μπουζούκια, όλα, ανεξαρτήτως, δηλαδή μαζί της θα ακούσω από Χριστοδουλόπουλο έως Γονίδη και θα περάσω φίνα, γιατί άλλωστε μια τάση προς το λουλουδοπόλεμο, το ποτήρι μόνιμα μισογεμάτο(ή μισάδειο) με Γιαννάκη Περιπατητή και ένα κόψιμο φλέβας την έχω πολύ συχνά. Αυτή, ας πούμε, με μύησε στα της Μαρινέλας. Για την αγάπη βέβαια προς τον Αντωνάκη φταίνε άλλοι (ανάμεσα τους και το ίνδαλμα). Για τη δεύτερη αγάπη, το Γιώργο (call me Mazo) φταίει ο Πειραιάς και δη η Νίκαια. Για τον Καρρά, ο ξάδερφος κι η Καβάλα. Αν προσθέσεις σε αυτά τον παλιμπαιδισμό πέρσυ με τη Glu στο Caremela, να σου κι η εμμονή με τη Στανίση (εγώ, γιατί η φιλενάδα ψηφίζει Σάκη δαγκωτό. Αρσενίου για να μην μπερδευόμαστε).
Και πάω στην all time classic ψύχωση με τις mainstream ροκιές. Και τονίζω το mainstream, γιατί κακά τα ψέμματα, θα ήτο τουλάχιστον ιεροσυλία να ισχυριστώ ότι είμαι καθαρόαιμη ροκού, καμία σχέση, γουστάρω δυο τρία συγκροτήματα, γουστάρω δυο τρεις διαχρονικές κι αναμφισβήτητα σταθερές αξίες από το χώρο. Και όλα αυτά από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια στο Essex, τότε που όλα τα "παιδιά" (συνομίλικοι και μη) ακούγανε ανελέητα U2, Queen, Guns'n'Roses, Ramones, Bruce Springsteen, Rolling Stones. A, κι από ελληνικά αυστηρά Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Πυξ Λαξ. Τότε, που ένα boyfriend έβαζε το Staring at the sun ή κάνα τραγούδι του Lenny Kraviτz την ώρα του χαμουρέματος κι ενός άλλου του σηκωνόταν μόνο υπό τους ήχους των James. Εδώ τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, όταν είμασταν ακόμα πιο μικρά, στο γυμνάσιο, μπλουζ χορεύαμε μόνο υπό τους ήχους των Scorpions ή του Hotel California. Άρα, μια ροκ μανία με καταδιώκει από αρχής γενομένης, και δεν είναι κάτι επίκτητο των τελευταίων 3 ετών, όπως νομίζουν μερικοί ασήμαντοι.
Χρόνια μετά, ένα fast forward και προσγειώθηκα στη χώρα των dance tracks, κάτι η συνεχής βραδυνή έξοδος στα παραλιακά clubs τύπου Privilege και Venue, κάτι η μανία με τον Kiss fm, κάτι η έναρξη των ξεσαλωμάτων στη Μύκονο, δεν ήθελε και πολύ για να με οδηγήσει σε gigs και συναυλίες τύπου Armin Van Buren, Sasha, Morales, Tjiesto και τα μυαλά στα κάγκελα, παρέα με κάτι τελειωμένες προσωπικότητες που αρέσκονταν στο κούνημα του κορμιού σα να ήταν σέικερ. Αυτό κι αν ήταν ντέκα, αλλά φαντάζομαι λίγο πολύ όλοι έχουν περάσει την trance/techno περίοδο τους! Κι ακούγοντας τέτοια άσματα, έμπαινες αυτόματα και στο τριπάκι της "ξενοδοχειακής" λαουντζιάς, γιατί όσο να΄ναι το αυτί το δύσμοιρο ένα ζέσταμα το ήθελε πριν ακούσει σκληροπυρηνικό house. Και κάπου εκεί στην ανάγκη για chill out ακούσματα χώθηκε κι ο Best radio, το οποίο ακούγανε φανατικά οι μισοί μου αγαπημένοι άνθρωποι και την είδαμε όλοι και καλά εναλλακτικό ρεπερτόριο στην ξένη μουσική, με Morcheeba και Groove Armada, μην πω και για τους εγχώριους Monika και Transistor.
Κι εντάξει, θα ρωτήσει εύλογα κανείς, δηλαδή ακούς μόνο ό,τι σου πάσαρε ο εκάστοτε γκόμενος ή ό,τι γουστάρει η κάθε φιλενάδα σου; Σε καμία περίπτωση δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, λέω απλά πως επηρρεάζομαι από τις προτιμήσεις των, άλλωστε αυτές καθορίζουν πολύ συχνά και το είδος των βραδυνών εξόδων, με άλλους θα πάω στα μπουζούκια, με άλλους στο Ροκ, με άλλους στη συναυλία της Βeyonce, με άλλους στο Χατζηγιάννη και με άλλους στους Aerosmith. Δεν έχουν όλοι γερό στομάχι σαν το δικό μου, να μπορούν να χωνέψουν το μουσικό αχταρμά. Αλλά, at the end of the day, αν πρέπει να κάτσω ένα βράδυ σπίτι μου στον καναπέ να χαλαρώσω και να ακούσω κάτι, αυτό θα είναι ραδιόφωνο. Δε θα βάλω κανενός συγκεκριμένου καλλιτέχνη το cd να παίζει στο shuffle, θα ακούσω Εν Λευκώ, Red, Nitro και Λάμψη. Ω ναι, και λάμψη, γιατί καλό το σολάρισμα στο air guitar, αλλά κι ένας τσιφτετελοαμανές ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Είπαμε, ΠΟΛΥΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ!!! Φιλιά.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Ας μην το κουράζουμε άλλο

Είναι άραγε η ανασφάλεια που κάνει τους ανθρώπους να μην παραδέχονται πως κάτι έχει τελειώσει και να αρνούνται να εγκαταλείψουν την προσπάθεια; Είναι η μοναξιά, είναι η αβεβαιότητα για το τι τους επιφυλάσσει το μέλλον ή μήπως είναι απλά εγωισμός; Γιατί δυσκολεύονται απλά να δουν ότι καμιά φορά you just have to let go; Κι εγώ έχω πέσει σ' αυτή τη λούμπα δυο τρεις φορές στην πολυτάραχη ζωή μου, έμαθα, όμως, από τα λάθη μου και πλέον αναγνωρίζω αμέσως το cue line για να κάνω την αποχώρηση. Παρόλ' αυτά, υπάρχει πολύς κόσμος που απλά δε θέλει ν'απαγκιστρωθεί. Κι εκεί σταματά η λογική κι αρχίζουν τα ευτράπελα. Κοινώς, ζεις το θέατρο του παραλόγου, με τον έναν πρωταγωνιστή να φέρει παρωπίδες και να παίζει επ'αόριστον το κύκνειο άσμα και τον άλλον να εύχεται ενδόμυχα να πέσει η αυλαία και να τους πλακώσει μπας κι επιτέλους το πάρει απόφαση ο πρώτος πως ΤΕΛΟΣ. FIN. THE END. FINITO LA MUSICA.
Μιλούσα με τον ξάδερφο μου σήμερα και πολύ σωστά μου έλεγε πως για να ταιριάξουν δυο άνθρωποι χρειάζονται πολλά να συμβούν και ότι τα δυο σημαντικότερα (πέρα από τη συναστρία χα χα χα) είναι η χημεία και το σωστό timing. Δηλαδή, μπορεί να έχεις απέναντι σου τον πιο καλό άνθρωπο του κόσμου, μπορεί να είναι το απόλυτο "πακέτο" (and God, have I met a couple of those in my life) αλλά να είσαι σε τόσο διαφορετική φάση ή τέλοσπάντων να μην κάνει κλικ το θέμα, να μην "κουμπώνει" όσο και να το πιέζεις. Και η αλήθεια είναι πως αν κάτι το ζορίζεις για να δουλέψει, αν το παλεύεις σώνει και καλά για να πετύχει, πάντα η υπερ-προσπάθεια γυρίζει μπούμεραγκ. Συν του ότι, κακά τα ψέματα, θα πρέπει να σου βγαίνει κάτι εντελώς αβίαστα από την αρχή. Αν από day number one κάνεις απόπειρες, συμβιβασμούς και παραχωρήσεις μόνο και μόνο για να τσουλίσει κάτι, sorry αλλά έχεις χάσει το παιχνίδι και το νόημα. Ιt is not meant to be - period.
Η κολλητή είναι υπέρμαχος της δεύτερης προσπάθειας. Και της τρίτης και της τέταρτης, θα' λεγα εγώ. Πιστεύει στο ότι σε μια σχέση πρέπει να το παλέψεις. ΟΚ, δεν αντιλέγω, να είσαι με τον άλλον τον άπειρο καιρό μαζί, να έχετε περάσει τα απίστευτα σκηνικά και να υπάρχει ρε παιδί μου ένα bonding και κάτι κάποια στιγμή να πάει στραβά, εκεί δε λέω, μαζί σου φιλενάδα, να βάλεις τον κώλο σου κάτω και να μοχθήσεις να το λύσεις το πρόβλημα. Όπως κάνανε παλιά και οι γονείς μας, που τότε δεν υπήρχε η εύκολη λύση του quickie διαζυγίου. Κάνανε υποχωρήσεις, κάνανε θυσίες, κάνανε γαργάρα πολλά που τους ενοχλούσανε. Ναι, αλλά ήταν παντρεμένοι και ήταν ήδη γονείς. Αν δεν ενεργούσαν με αυτό το συμβιβαστικό τρόπο, θα τα'χανε τινάξει όλα στον αέρα. Κι έτσι πρέπει να είναι στα παντρεμένα ζευγάρια, να βρίσκουν πάντα κοινές συνιστώσες και να βάζουν πίσω τους εγωισμούς. Και να μην εγκαταλείπουν, γιατί η παραίτηση είναι σαν ακύρωση της μέχρι τώρα κοινής πορείας.
Όταν όμως δυο άνθρωποι είναι ακόμα στο αναγνωριστικό στάδιο και εξετάζουν κατά κάποιο τρόπο αν τους κάνει ο άλλος, αν μπορούν να μοιραστούν μαζί του εμπειρίες, αν μπορούν να τον πάρουν από το χέρι και να πορευτούν αγκαλιά, ε συγνώμη δε θα ισοπεδώσουμε από την αρχή όλα μας τα θέλω, δε θα παραβλέψουμε όλα όσα μας ενοχλούν μόνο και μόνο για να κάνουμε την πορεία επί τούτου. Εγώ λέω πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Κι αν κάτι σε χαλάει εξαρχής, καλύτερα να το τελειώνεις προτού προχωρήσει εις βάθος η ιστορία και αρχίζεις να δένεσαι.  Αν βλέπεις τις μαλακίες νωρίς, έχεις εικόνα για το τι θα επακολουθήσει αργότερα. Και κακά τα ψέματα, καλύτερα δε θα γίνει, πάντα θα συσσωρεύονται κι άλλες παπαριές, ολοένα θα βρίσκεσαι αντιμέτωπος με εκνευριστικές καταστάσεις κι αργά ή γρήγορα θα χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο που δεν το τελείωσες το θέμα όσο ήταν ακόμα στα σπάργανα.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι στυγνή λογική και αν δεν αφήνει περιθώρια για συναίσθημα. Ίσως εξαρτάται κι από το πόσο αγαπάει κανείς τον εαυτούλη του και πόσο διατεθειμένος είναι να φάει κι άλλα σκατά. Προσωπικά, θεωρώ πως έχω φάει πολλά από δαύτα και έχω χορτάσει. Ταλαιπώριες, στενοχώριες, γκρίνιες και καυγάδες δεν είναι πλέον my cup of tea. Δεν είμαι και 18χρονών να τα περνάω όλα στο ντούκου και να τα αντιμετωπίζω αψήφιστα. Η κάθε ιστορία έχει αφήσει πάνω μου το σημάδι της και απλά δεν αντέχω άλλο. Προτιμώ την ηρεμία μου και τις ισορροπίες μου, όπως τις έχω ορίσει πλέον εγώ. Κι αν το να είμαι δύστροπη κι απαιτητική κι επιλεκτική ισούται με καταδίκη στη μοναξιά και το ράφι, ε δε θα πεθάνουμε κιόλας. Εχω nova και ξέρω να δουλεύω το δαχτυλάκι μου. Για όλα τα άλλα, έχω τις φίλες και την οικογένεια μου, τα μόνα άτομα για τα οποία είμαι διατεθειμένη να κάνω και να υποστώ τα πάντα. Για όλους τους άλλους, δυστυχώς ή το'χουν από την αρχή ή δεν το'χουν. Δεν αποκλείω το να κάνω συμβιβασμούς στην πορεία μιας σχέσης, άλλωστε it takes two to tango, αλλά να το κουράζω από τα γεννοφάσκια για να πετύχει, όχι αγάπες μου. Χωρίς χημεία από την πρώτη μέρα είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Φιλιά.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Συναυλία μου, αμαρτία μου


Συναυλιακός πυρετός φέτος το καλοκαίρι, όπως άλλωστε συνηθίζεται την τελευταία δεκαετία μετά τις μεγάλες επιτυχίες των Rockwave. Κάτι οι καινούριες αθλητικές εγκαταστάσεις  (τα απομεινάρια των Ολυμπιακών Αγώνων) που δυστυχώς οι αρμόδιοι δεν έχουν καταφέρει να αξιοποιήσει για την πρωταρχική τους χρήση (αθλοπαιδιές), κάτι οι νέες εταιρίες παραγωγής και οργάνωσης θεαμάτων από πρώην ποδοσφαιριστές και κάτι η δίψα μερικών επιτήδειων για εύκολο χρήμα εις βάρος του φιλοθεάμωνος ελληνικού κοινού και τσουπ βροχή τα "ονόματα" που παρήλαυσαν φέτος από την ελληνική σκηνή. Πιστή ακόλουθος κι η φώκια του motto "όπου γάμος και χαρά", δεν μπορούσα να αντισταθώ να παραβρεθώ σε ορισμένα από τα πιο δημοφιλή gigs. Τονίζω το ορισμένα, γιατί όση κι αν ήταν η περιέργεια μου να πάω στην once-in-a-lifetime συνύπαρξη των μεταλλάδων Metalica/Slayer/Megadeath/Anthrax, τα αυτιά και το στομάχι μου δεν άντεξαν την τόση ηχορύπανση. (Ψηλέ, ζητώ συγνώμη). Εντάξει, άλλωστε, είμαι mainstream τύπος, δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Είναι κοινό μυστικό ότι σαν οντότητα δεν έχω μουσική παιδεία ούτε κατασταλλαγμένες μουσικές πεποιθήσεις. Αρέσκομαι σε ό,τι με διασκεδάζει την εκάστοτε στιγμή και ναι (όπως έγραψα προσφάτως και στο φατσοβιβλίο) το εύρος των μουσικών μου προτιμήσεων κυμαίνεται από τα ύψη στα πατώματα.  Εξ'ού, λοιπόν, και η παρουσία μου σε εντελώς ετερόκλητες επιλογές κι ευτυχώς η φετινή πολυ-πολιτισμική σεζόν αποζημίωσε  όλους όσους που σαν κι εμένα παρευρέθησαν στα "ό,τι να'ναι" μουσικά δρώμενα.
Παράπονο, επομένως, από την ποικιλία δεν έχω. Δόξα το θεό, άκουσα λογής λογής μουσική. Από Aerosmith, James, Pink Martini, Blues Brothers, Cranberries έως U2 και Χατζηγιάννη.  Καμία σχέση δηλαδή το ένα με το άλλο. Σε όλες όμως τις συναυλίες γινόταν ο χαμός. Παρά την κρίση, παρά τα οικονομικά προβλήματα που λίγο πολύ αντιμετωπίζουμε όλοι. Το έχω ξαναγράψει, ο κόσμος έχει δίψα, έχει ανάγκη να ακούσει, να δει, να χορέψει γιατί η διασκέδαση είναι το μόνο πράγμα (πέρα από τον έρωτα) που έχει απομείνει να μας υπενθυμίζει πως η ζωή μπορεί τελικά να είναι και ωραία. Το θέμα είναι όμως πως οι προαναφερθέντες επιτήδειοι αυτή την ανάγκη του κοινού τη γνωρίζουν καλά και την εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Φυσικά αναφέρομαι στα υπερβολικά ποσά που αξιώνουν ως αντίτιμο του εισιτηρίου αλλά και τις μηδαμινές έως ανύπαρκτες επικουρικές υπηρεσίες που παρέχουν π.χ. στην εστίαση ή την υγιεινή.
Δεν αμφισβητώ πως τα μεγάλα ονόματα ενδεχομένως να απαιτούν υπέρογκες αμοιβές για να εμφανιστούν (και να ιδρώσουν) μιάμιση ώρα επί σκηνής και να πουν τα best of τους. Δεν αμφιβάλλω ότι και τα επιτελεία που τους ακολοθούν και στήνουν τις συναυλίες των κι αυτά κοστίζουν αρκετά λεφτά, όπως και ο εξοπλισμός ή τα σκηνικά τα οποία μεταφέρουν από χώρα σε χώρα στην τουρνέ. Πώς όμως εξηγείται το γεγονός ότι για την ίδια ακριβώς συναυλία, που θα στηθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, από τους ίδιους ανθρώπους, με τον ίδιο καλλιτέχνη, το αντίτιμο του ειστηρίου να διαφέρει από χώρα σε χώρα, με την Ελλάδα να ρεζιλεύεται διεθνώς καθώς οι εγχώριοι διοργανωτές είναι κουτοπόνηροι και στυγνοί εκμεταλλευτές; Δηλαδή, τι είμαστε εμείς, τα κορόιδα ή μήπως έχουμε καμιά φωτεινή επιγραφή στο κούτελο που αναβοσβήνει λέγοντας "λεφτάδες";
Μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα θεωρούσα πως φέτος πραγματικά έσκασα πάρα πολλά για τις δέκα συναυλίες που πήγα. Έλεγα, καλοί οι Aerosmith αλλά δεν ήταν και λίγα τα 70ευρώ, καλοί οι Cranberies αλλά σαν πολλά τα 45 για να τους δεις στο Θέατρο Πέτρας. Και μνημόνευα τα 20ευρώ που αξιώνουν οι Έλληνες καλλιτέχνες για τις δικές τους καλοκαιρινές συναυλίες, πραγματικά από Monika σε Αλεξίου, από Αλκίνοο Ιωαννίδη στο Χατζηγιάννη, η τιμή φιξ. Έφτασα, όμως, να μετανιώσω που κατηγορούσα τους ξένους τραγουδιστές και συγκροτήματα, γιατί συνειδητοποίσα πως τελικά ίσως και να ήταν value for money.
Εξηγούμαι: πήγα να δω το Μιχαλάκη στο Λυκαβηττό, σαν παιδούλα κι εγώ μαζί με τα χιλιάδες άλλα κοριτσόπουλα. Ο αξιότιμος εμφανίστηκε με 15λεπτά καθυστέρηση, τραγούδησε ακριβώς 30 λεπτά κι αποσύρθηκε για να μας αφήσει στα χέρια της back vocalist η οποία έχει αναδειχθεί από κάποιο μουσικό τηλεριάλιτυ και προφανώς τσιμπουκώνει το Μιχαλάκη προκειμένου κι αυτή η δόλια να κάνει κάποια καριέρα. 20λεπτά τραγουδούσε η δευτεράντζα και δε λέω είχε φωνή ανεκτή, την είχε δει όμως κάτι μεταξύ Christina Aguilera, Anastasia και Celine Dion. Το θέμα μου δεν είναι αυτή, αλλά ότι εγώ πλήρωσα και ξεποδαριάστηκα να ανέβω στα κατσάβραχα για να ακούσω και να στριγγλίσω Μιχάαααααλη, όχι να δω την κάθε κατακαημένη. Ο Μιχαλάκης βγήκε κύριος μετά (έχοντας αλλάξει ρουχαλάκια και έχοντας τραβήξει τις γραμμούλες του) και μέσα στα επόμενα  40λεπτά τραγούδησε 5 φορές το "Χέρια ψηλά" και 10 φορές "Το καλοκαίρι μου". Την έβγαλε καθαρή δηλαδή επαναλαμβάνοντας ανά 5 λεπτά τα ρεφρέν των δυο πιο εμπορικών του επιτυχιών, είπε και τρεις παλιές μπαλάντες για το ξεκάρφωμα και that's it.
Και θέτω το εξής εύλογο ερώτημα, δηλαδή τα 65 ευρώ για τους U2 δεν ήταν κατά κάποιο τρόπο τσάμπα πράμα; Οι άνθρωποι έχουν τα διπλάσια χρόνια του Μιχαλάκη-Μαλακάκη, τραγούδησαν 2 ώρες non-stop (άντε, βγάλε κάνα δεκάλεπτο όταν μας έδειχναν τις αηδίες στο videowall με τα παιδάκια που πεινάνε και την κυρία στη Mπούρμα που είναι πολιτική κρατούμενος), είχαν απίστευτα σκηνικά και παρουσία, τα τραγούδια τους είναι επικά και οι ίδιοι είναι θρύλοι. Κι έρχεται το τσουτσέκι από την Κύπρον και μας πιάνει τον κώλο ζητώντας 20ευρώ για να τραγουδήσει τα μαλακισμένα του χαζοτράγουδα μόνο για 40 λεπτά; Ε όχι. Ουστ! Όπως ουστ και σε όλους τους εξυπνάκηδες που την έχουν δει celebrities και πουλάνε μόστρα. 'Εμαθα πως αντίστοιχα χουνέρια κάνανε κι οι Placebo. Εμ, καλά έγραψε ένας γνωστός μου στο wall του τη μέρα της συναυλίας τους "placebo, έχετε να φάτε κλασίμπο". Κάτι τέτοιο χρειάζεται σε όλους όσους (ανεξαρτήτως προελεύσεως) επιδίδονται σε αρπαχτές και μας εκμεταλλεύονται. Όλα κι όλα, από εδώ και στο εξής μόνο μπουζούκια. Να μας τα παίρνει ο Αντωνάκης χοντρά αλλά τουλάχιστον να καθόμαστε αραχτοί, να ακούμε μουσική ανώτερου επιπέδου από το δάπεδο και να πνίγουμε και τον πόνο μας στα ξύδια. Φιλιά.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Ελεύθερη πτώση


Δεν έπαθα writer's block. Δεν κουράστηκα. Δε βρήκα άλλες ασχολίες. Απλά έπεσα από τις σκάλες. Κι έτσι απλά χωρίς προειδοποίηση βγήκα για λίγο εκτός κυκλοφορίας. Πρώτη μέρα στη δουλειά μετά τις διακοπές, τότε που λυσσάξανε όλοι τους κακόχρονο να 'χουνε να σχολιάζουν το "τροπικό" μαύρισμα και το πόσο καλά θα πρέπει να πέρασα στο νησί. Και τσουπ, φάε τη "σούπα" σου μέσα στο καλοκαίρι, έτσι για να έχεις να πορεύεσαι με καλό zen όλο το χειμώνα. Δώδεκα σκαλιά (έναν όροφο) τα "έγλυψε" ένα ένα ο κώλος μου και προσγειώθηκα με ένα ηχηρό "γντουπ". Ευτυχώς για μένα, δυστυχώς για πολλούς, δεν έσπασα τίποτα, τη γλίτωσα πολύ φτηνά με κακώσεις στο ισχύο και τον αγκώνα και μερικές δεκάδες μελανιές στη δεξιά πλευρά του κορμού. Για να σπάνε τη μονοτονία του προαναφερθέντος πολυμνημονευμένου μαυρίσματος. Και μια διαμονή πεντάστερη σε γνωστό "ξενοδοχείο" της παραλιακής (1000 τη βραδυά έτσι για την πλάκα μας, τύφλα να έχει το Costa Navarino δηλαδή) με πλήρη ιατρική περίθαλψη, μια πεταλουδίτσα στο χέρι και room service με gourmet φιδέ. Δηλαδή, τι άλλο να ζητήσω.
Ο γιατρός επέμενε να κάτσω σπίτι μου τέζα δέκα μέρες και να μην περπατάω ούτε μέχρι την τουαλέτα, εδώ μέσα στο νοσοκομείο και θέλανε να μου βάλουν πάπια. Μα είμεθα σοβαροί; Έκανα εγώ την πάπια. Εντάξει, έκατσα μέσα όσο μου ζητήσανε, έκανα τις εξετάσεις, πήρα τα φάρμακα (πανάθεμα τους 65 ευρώ για ένα κουτί αντιφλεγμονώδη και 8 ενέσεις, ουστ), ξεκουράστηκα τρεις μέρες και μετά βουρ στη δουλειά. Δηλαδή, τι άλλο να κάνω; Λες και θα μπορούσα να πάρω άδεια από τη δική μου δουλειά. Ο δε ντόκτορας ήθελε να μου γράψει 2 βδομάδες και με ρωτούσε αν θα έκανα μήνυση για εργατικό ατύχημα. Μεγάλε, χαλάρωσε. Μήνυση σε ποιον; Στον εαυτό μου, τη μάνα μου και τον ξάδερφο; Α, είστε πολύ άτυχη, μου δήλωσε μόλις τον ενημέρωσα για το εργασιακό μου καθεστώς. Tell me about it. Μπαταρισμένη, με πόνους, να μην μπορώ καν να οδηγήσω και να πρέπει να είμαι κάθε μέρα πρωί πρωί στου Ρέντη να μαλώνω με τους πωλητές για εισπράξεις.
Ο γέρος λένε από πέσιμο ή από χέσιμο. Δεν ξέρω ποια μυστική συνομωσία έβαλε το αόρατο χέρι και με έσπρωξε, αλλά που να σας πάρει, δεν σας έκατσε καλά η φάση. Γιατί κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Και όπως λέει κι ο Πορτοκάλογλου, ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς. Αναμείνατε τα χειρότερα φέτος από τη φώκια, η αποχή αυτών των 3 εβδομάδων δημιούργησε μεγάλο κενό στην εκστρατεία κραξίματος. Έχω συλλέξει πολύ υλικό. Ανασυντάσσομαι και επιστρέφω δριμύτερη, με σχολιασμό συναυλιών και λοιπών δρώμενων, με καυστηριασμό των συνήθων υπόπτων (call me kavatzopousta) και πολύ φαρσοκωμωδία από το μέτωπο των ανθρωπίνων σχέσεων. Για να σταματήσω να γράφω, χρειάζονται πιο δραστικά μέτρα, να πειράξετε ενδεχομένως τα φρένα του αμαξιού, να ρίξετε και λίγα λάδια και να γίνει καμιά σοβαρή πτώση προς Λιμανάκια πλευρά. Ούτως ή άλλως, ανέκαθεν διαισθανόμουν πως όταν θα έρθει η ώρα μου θα αποχωρήσω με πάταγο. Φιλιά.

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Στα μαγευτικά τραγικά Σύβοτα



Άκουγα για τα Σύβοτα (αυτά της Θεσπρωτίας, όχι εκείνα της Λευκάδας), είχα δει και μερικά ντοκυμαντέρ τύπου Μάγιας Τσόκλη, τα γκούγκλαρα και λίγο πριν πάρω την απόφαση να τα επισκευτώ και το τόλμησα. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Το να πώ ότι ήταν χάλια θα είναι επιεικές. Το να πω ότι ήταν ελεεινά, θα περιγράφει κάπως (ελάχιστα) την κατάσταση. Το να φωνάξω, όμως, ότι ήταν εμετός νομίζω ότι "φωτογραφίζει" καλύτερα τα συναισθήματα με που με πλημμύρισαν με το που έφτασα στην καταπληκτική αυτή κωμόπολη. Κι απορώ, δηλαδή, με τον υπόλοιπο κόσμο.  Δηλαδή, τι σκατά τους άρεσε στη μπουρτσοβλαχιά και την αθλιότητα. Ποια "γαλάζια λίμνη" και ποια παραδεισένια ομορφιά αντικρύζουν σε αυτό το μέρος ειλικρινά αδυνατώ να εντοπίσω. Κι εξηγούμαι:
Περίοδος: τρεις μέρες μετά το Δεκαπενταύγουστο. Προφανώς, το peak της σεζόν για το εν λόγω θέρετρο. Όπερ σημαίνει μαζεμένη η σάρα και η μάρα. Ο κάθε κατακαημένος είχε επιλέξει τα Σύβοτα για τα μπάνια του λαού. Και τι λαός, ένας κι ένας διαλεχτοί: Ιταλοί μπατιροτουρίστες, Αλβαναριό σε όλο του το μεγαλείο κι από ελληνικό στοιχείο ό,τι σε πιο basse classe οικογένεια κουβαδάκι-ταπεράκι. Α και κάτι τελειωμένα ζευγαράκια της Αγίας Βλαχο-Παρασκευής που είχαν καταφτάσει προφανώς από τα βουνά και τα λαγκάδια στα οποία διαμένουν το υπόλοιπο του έτους. Κι ανάμεσα τους εγώ. Εντάξει, δεν προσποιούμαι την κόμισα (όπως με αποκαλούν ειρωνικά ορισμένοι) αλλά χειρότερο κόσμο δεν έχω δει ποτέ και πουθενά. Ήταν κάτι σαν Φαληράκι Ρόδου meets Μάλλια και Χερσόνησο, ανατολικό μπλοκ meets τουρκομπαρόκ. Yikes.
Περιττό να πω πως η απόφαση να μην παραμείνουμε στην περιοχή παρά μόνο όσο θεωρείται απολύτως αναγκαίο πάρθηκε από τα πρώτα μέτρα που διέσχισε το αμάξι μπαίνοντας στην πόλη. Και μόνο η άναρχη δόμηση και τα εντελώς κακόγουστα rooms to let που αποτελούσαν το 90% των κτιρίων, και μόνο τα άπειρα τουριστικά καταστήματα με γελοία σουβενίρ και λοιπές κιτσάτες επιλογές (μαγιώ μπικίνι Luis Vuitton Μόνο 20 ευρώ, τσάντα θαλάσσης Burberry Μόνο 15 ευρώ, καπελάκι τζόκεϋ Ralph Lauren Μόνο 10 ευρώ - οι γνωστοί οίκοι θα τρίβανε τα μάτια τους με τέτοιες λουσάτες και σικ βιτρίνες) και να μη μιλήσω για τις ταβέρνες κλασσικές τουριστοπαγίδες (τα προσφέρουν όλα από αστακομακαρονάδα μέχρι pizza σε ξυλόφουρνο, κι από μανιτάρια πλευρώτους σε μουσακά και κοκορέτσι - όλα η ίδια ταβέρνα, μη γελιέστε, δεν αναφερόμουν σε διαφορετικά εστιατόρια) ήταν αρκετά για να μας πείσουν πως η διανυκτέρευση μας προμηνυόταν τουλάχιστον μια εμπειρία επική. Και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν για εκείνη τη μέρα τα Σύβοτα είχαν 100% πληρότητα και (εξ)αναγκαστήκαμε να μείνουμε σε μια τρώγλη για την οποία πληρώσαμε 100 ευρώ. (?).
Το καλύτερο φυσικά σας το φύλαγα για το τέλος: οι ξακουστές παραλίες με τα γάργαρα, καταπράσινα και πεντακάθαρα νερά ΜΥΘΟΣ. Παραλίες υπάρχουν άπειρες. Τις γυρίσαμε όλες, τόσο αυτές που πας μόνο με πλωτό μέσο όσο και αυτές που ήταν προσβάσιμες με το αυτοκίνητο. Το να πω ότι επικρατούσε "της Βουλιαγμένης" θα ήταν άδικο και λίγο. Όλες ανεξαιρέτως ήταν μικρές χαβούζες και μόνο η λαχτάρα να γίνω άμεσα μάνα θα μπορούσε να με πείσει να κολυμπήσω σε αυτά τα νερά. Γιατί ένα παιδί από τα τόσα κωλοβακτηρίδια σίγουρα το έπιανες. Sorry, αγάπες μου, όσο άδικη να είναι η σύγκριση με την καταπληκτική θάλασσα του Αιγαίου (και δη των Κυκλάδων) δε δίνω στα Σύβοτα κανένα απολύτως ελαφρυντικό. Καμία αμμουδιά της προκοπής, μπιτσόμπαρα περιοπής, ορδές από εκδρομικά καϊκια από την Κέρκυρα (τίγκα στους προαναφερόμενους τουρίστ μενιδιάτ) και πολλές, μα πολλές επιπλέουσες κηλίδες baby oil.  Και σε όσους προσπαθήσουν να διασκεδάσουν την κατάσταση λέγοντας πως φταίει ο Αύγουστος, έχω να πω πως δυστυχώς δεν έχω το προνόμιο να πηγαίνω διακοπές το Γενάρη που τότε ενδεχομένως να μην έχει πολυκοσμία και βρωμιά. Αν εσείς μπορείτε, φυσικά και να πάτε. Να περάσετε καλά κι εγώ νονά στο "αγνώστου πατρός".

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Κυκλάδες δεν είναι μόνο η Μύκονος



Δίπλα από τη Μύκονο, σε απόσταση αναπνοής από το πιο κοσμοπολίτικο νησί του Αιγαίου, βρίσκονται δυο άλλα νησιά τα οποία δε χαίρουν της ίδιας επισκεψιμότητας, γιατί απλούστατα δεν είναι κατοικήσιμα. Πρόκειται για τη γνωστή σε όλους Δήλο και για την άγνωστη στους περισσότερους Ρήνεια. Και δε μιλάμε για καμιά βραχονησίδα του ενός τετραγωνικού, ανοίχτε το google maps να καταλάβετε τα μεγέθη. Μιλάμε για νησιά πιο μεγάλα από το hip Κουφονήσι και την εσχάτως ιδιαίτερα δημοφιλή Σχοινούσα Είναι λοιπόν δυο πανέμορφα νησιά, όχι γιατί έχουν καμιά καταπράσινη βλάστηση ή τίποτα μαγευτικά τοπία, αλλά προσφέρουν πεντακάθαρα και καταγάλανα νερά για κολύμπι και ιδανικά σημεία για ψάρεμα. Βέβαια, όλα αυτά μόνο αν η πρόσβαση γίνει με κάποιο σκάφος, είτε φουσκωτό ή ιστιοπλοϊκό είτε με κάποιο εκδρομικό καραβάκι από τη Μύκονο ή την Παροναξία.
Η Δήλος πόλος έλξης για τους τουρίστες που αρέσκονται στους αρχαιολογικούς χώρους είναι από μόνη της θεσμός. Την είχα επισκεφτεί και παιδί μαζί με τους γονείς μου, θυμόμουν αρκετά πράγματα, κυρίως τα περίφημα λιοντάρια, αλλά ομολογώ πως φέτος την απόλαυσα σε όλο της το μεγαλείο. Παραμείναμε στο νησί κάτι παραπάνω από τρεις ώρες, όσες δηλαδή προτείνουν και οι φύλακες προκειμένου να δεις όλους τους χώρους και το μουσείο. Δεν το συζητώ, η εμπειρία ήταν μοναδική. Βέβαια, πρέπει οπωσδήποτε να φτάσεις όσο νωρίτερα γίνεται, γιατί μετά τις 10.00 ο ήλιος είναι ντάλα και η ζέστη αφόρητη, το καπέλο και το παγωμώνο νερό επιτακτικά εφόδια. Α, και τα αθλητικά παπούτσια, γιατί έχει πολύ περπάτημα και πολύ ανάβαση, ειδικά αν θες να προσεγγίσεις κάποια ιερά που είναι πάνω σε υψώματα και ένα λόφο του οποίου τα λαξεμένα σκαλιά θυμίζουν πολύ Μάτσου Πίτσου (εντάξει, μικροσκοπικής εμβέλειας, δεν κάνω σύγκριση με ένα από τα θαύματα του κόσμου). Αξίζει να τον ανεβείτε, καθότι η θέα από την κορφή είναι απίστευτη και γιατί όλοι οι προηγούμενοι επισκέπτες έχουν δημιουργήσει μια ασυνήθιστη τάση: να δημιουργούν πυργάκια στοιβάζοντας πετρούλες τη μία πάνω στην άλλη. Όλη η κορφή είναι γεμάτη από αυτά τα "μνημεία" λες και ο καθένας που βρέθηκε εκεί πάνω να θέλει να δηλώσει πως "ήταν κι αυτός εκεί".
Έχω να πω πως οι υπάλληλοι της αρχαιολογικής υπηρεσίας που βρίσκονται στο νησί είναι πολύ ευγενικοί και πρόθυμοι να δώσουν οδηγίες και εξηγήσεις. Οι εγκαταστάσεις είναι σε καλό επίπεδο και μάλιστα το κυλικείο, ίσως θέλοντας να κλέψει κάτι από τη δόξα του Νέου Μουσείου της Ακροπόλεως, προσφέρει πολύ καλά σνακ και ολόφρεσκες φρουτοσαλάτες σε μια περιποιημένη και καθαρή βεράντα, με γλαστρούλες, διακοσμητικά καλάθια με πορτοκάλια και υπό τους ήχους lounge μουσικής. Κι απο κάτω θέα-πιάτο όλος ο αρχαιολογικός χώρος. Αισθάνεσαι πως δεν είσαι στην taliban Ελλάδα, αλλά κάπου προσεγμένα. Κι εκεί έρχεται η απορία: γιατί οι μόνοι Έλληνες επισκέπτες είμασταν εμείς; Τα εκδρομικά από τα γύρω νησιά έφταναν το ένα μετά το άλλο, κατάμεστα στους Αμερικανούς και τους Λατίνους τουρίστες. Σε κάποια ερείπια επικρατούσε συνωστισμός για να βγουν φωτογραφίες και οι ξεναγοί φωνάζαν για να ακουστούν. Αλλά κανείς Έλληνας. Κρίμα, πραγματικά κρίμα. Προφανώς η Ψαρού και τα Ματογιάννια είναι τα μόνα αξιοθέατα που έλκουν το λαό μας. Για αυτό και είμαστε τριτοκοσμικοί, γιατί η παιδεία μας και τα ενδιαφέροντα μας εξαντλούνται στο περιεχόμενο των ειδήσεων του star channel.
Για τη Ρήνεια, δε θέλω να πω πολλά. Όχι βέβαια γιατί δεν είναι όμορφη, αλλά γιατί ίσως θέλω να διατηρήσω επτασφράγιστο το μυστικό που μοιράζονται μόνο οι σκαφάτοι. Εντάξει, ας το πάρει το ποτάμι: έχει ένα δυο κολπίσκους που είναι απλά μαγεία. Απίστευτο χρώμα και διαύγεια τα νερά, τίγκα στα ψαράκια, καθαρή σπυρωτή άμμος και η απόλυτη ηρεμία. Οι ιδανικές συνθήκες για ελεύθερη κατασκήνωση, χαλάρωση και επαφή με τη φύση. Όταν φυσικά δε συρρέουν ορδές από tender μεγάλων θαλαμηγών και δεν κάνουν απόβαση στην παραλία γόνοι Αραβικών πριγκηπάτων με τους ακόλουθους τους και την προίκα τους από ξαπλώστρες, κουβαδάκια, μπρατσάκια, καλάθια πικ νικ και τα σκατόπαιδα τους πάνω στα jetski. Ευτυχώς, όμως, όλοι αυτοί την πολύ ησυχία την βαριούνται και ξεκουμπίζονται γρήγορα για πάνε Μύκονο σε πιο celebrity καταστάσεις. Και μας άφησαν ελεύθερη τη γωνιά, σε μας και δυο ιστιοπλοϊκά. Προσωπικά έκανα την πρώτη μου απόπειρα ελεύθερου camping για ένα βράδυ, όπως επίσης και λίγο snorkeling. Priceless εμπειρία, οι διαθέτοντες βάρκα ή δίπλωμα ιστιοπλοίας σπεύσατε, απλά δε σας λέω ποιος κόλπος ακριβώς. Κάντε τον κόπο να κάνετε το γύρο και των 2 νησιών να τον ανακαλύψετε. Είναι κρίμα αυτές τις ομορφιές να τις χαίρονται μόνο οι ξένοι. Εμπρός!

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Γενέθλια στο νησί των ανέμων



Πάει πάνω από χρόνος που έγραψα την ανάρτηση με το παράπονο για τα γενέθλια και τη γιορτή μου που συχνά περνούσαν απαρατήρητα. Για φέτος δεν μπορώ να γρινιάξω, ούτε καν να υπαινιχθώ πως δε με θυμήθηκαν οι φίλοι και οι γνωστοί. Είπαμε, το facebook (is) connecting people. Βροχή, λοιπόν, οι ευχές και τα μηνύματα στον "τοίχο" μου. Οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι επικοινώνησαν τηλεφωνικά, όσοι βέβαια τα κατάφεραν να με βρουν. Όχι, δεν έκανα τη δύσκολη αγνοώντας τις κλήσεις τους, απλά σχεδόν όλη την Κυριακή ήμουν εν πλω καθοδόν για το νησί. Και λέγοντας εν πλω, εννοώ κυριολεκτικά ήμουν στην πάλη με τα κύματα, καθότι δεν ήταν κι ο ιδανικός καιρός να βγεις με φουσκωτό και να έχεις βάλει πλώρη το Αιγαίο. Κι επειδή ένα δυνατό αγέρι, μια δροσούλα, ένα spray μας κάλυπτε σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, το αϊφόνι ήταν ερμητικά αποθηκευμένο σε μέρος στεγανό και αναγκαστικά off reach. Οπότε, άμα τη άφιξη στο νησί, επιδόθηκα στην επανάκκληση των καλούντων, αν και ίσως κάποιους να μην πρόλαβα. Ειλικρινά, δεν το έκανα σκόπιμα.
Κάπου εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω πως αναφερόμενη στο νησί, δεν εννοώ την Πάρο. Η αλήθεια είναι πως σαλπάροντας από την Ανάβυσσο, ο "καπετάνιος" με ενημέρωσε πως πρώτος σταθμός μας θα ήταν η Ρήνεια για μπάνιο και μετά θα πιάναμε Πάρο. Στη διαδρομή, όμως, και διαπιστώνοντας πως ο καιρός δεν ήταν ακριβώς και με το μέρος μας, ανακαστήκαμε να κάνουμε μια στάση σε ένα γραφικό λιμανάκι της Σύρου που λέγεται Αχλάδι, να πάρουμε μια ανάσα από το πολύ σκαμπανέβασμα και να τσιμπήσουμε το κατιτίς στο ταβερνάκι. Κι εκεί μου φανερώθηκε η έκπληξη: επόμενο λιμάνι η Μύκονος, το απόλυτο νησιιιιιιιιιιι για να γιορτάσω τα γενέθλια μου in absolute style και καταπώς αρμόζει σε μια jetsetter σαν του λόγου μου. Hurrayyyyyy!!!! Mykonoooosssssss, here comes the birthday girl!
Ομολογουμένως τα πιο διαφορετικά γενέθλια ever. Ένας διήμερος επετειακός εορτασμός, που αν και δεν είχα κοντά τις κολλητές μου, ήταν ξεχωριστά για άλλο λόγο. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό μαζί μου ήταν a special someone... Οπότε, δόθηκε μια διαφορετική νότα, τουλάχιστον την πρώτη βραδυά παραμονής στο νησί, γιατί την επόμενη έγιναν όλα τα έκτροπα αυτά για τα οποία είναι δημοφιλής η Μύκονος. Τούρτα δεν έπαιξε, ούτως ή άλλως χρόνια τώρα τα είχα καταργήσει αυτά τα πανηγυράκια, δε μου αρέσει εκεί στα club να έχουμε πιαστικά πιατάκια,κουταλάκια, κεριά και πασαλείματα, άσε που τις περισσότερες φορές οι καλεσμένοι ούτε καν τρώνε το γλυκό και πάει η τούρτα υπέρ πίστεως, τσάμπα τα 25-30ευρώ που έχει πάει πλέον το κιλό. Φέτος, έσβησα ένα και μοναδικό κεράκι πάνω σε ένα τοσοδούλι μπολάκι με cheesecake, έτσι για το καλό. Μπας και καταφέρναμε να κάνουμε δηλαδή το μαγαζάτορα να φιλοτιμηθεί και να κεράσει και κάνα digestif. Το αστείο της όλης φάσης ήταν ότι φάγαμε σε ένα εστιατόριο που όλοι οι θαμώνες ήταν gay ζευγάρια που κρατούσαν χεράκια και αγκαλιάζονταν και προφανώς αντί για γενέθλια εκείνοι γιόρταζαν τον έρωτα τους. Ο διπλανός μου μάλιστα με το πόδι του έτριβε ναζιάρικα το  (ενδεχομένως) πόδι του συντρόφου του κάτω από το τραπέζι. Εμετός.
Επειδή η πρώτη μέρα ήταν κουραστική και μετά το φαγητό μετά βίας καταφέραμε να συρθούμε μέχρι το δωμάτιο, κρεπάλες και 3ενύχτια δεν έλαβαν χώρα. Την επόμενη μέρα, όμως, βιώσαμε full Mykonos fun και birthday bash volume 2. Μπάνιο στο Καλό Λιβάδι δίπλα στους celebrities, μοχιτάκι στην παραλία, φαγητό στο Sol y Mar (πεντανόστιμο pata negra, κοινώς μαύρο ιβηρικό χοιρινό), πολύ ποτό, πολλά σφηνάκια και υποβρύχια (με μαρτίνι φυσικά), χορός και μετά η φωκίτσα να κάνει οχτάρια και να ρίχνει ζεϊμπεκιές από τη ζάλη. Classic stuff, δηλαδή. Πότε γύρισα στο δωμάτιο, πότε σωριάστηκα και πότε πήγε η ώρα τρεις τα ξημερώματα για να ντύνομαι εκ νέου για το δεύτερο γύρο, ούτε που το κατάλαβα. Αλλά, μόνο εγώ θα μπορούσα να το κάνω, να βγω δηλαδή για ποτό στις 4 παρά. Και φυσικά να έχω στάμινα να πάω σε όλα: caprice, Rock, guzel. Παρεπιπτόντως, to μυκονιάτικο rockάκι είναι πανάθλιο, χρειάζεσαι τουλάχιστον αναπνευστήρα για να επιβιώσεις μέσα στον αποπνικτικό θολωτό τάφο, μόνο έξω παλεύεται η κατάσταση, αλλά ακόμα και στο πλακόστρωτο επικρατούσε το αδιαχώρητο.  Πάντως του δώσαμε και κατάλαβε, το ξημέρωμα μας βρήκε στα τρεπεζάκια έξω από το guzel δίπλα από την playmate Θάνου, τον ξεφωνημένο Σιανίδη και τον παραγωγό/προγαγωγό Μαλέλη. Μεγάααααλες στιγμές δηλαδή.
Όλες οι σταθερές αξίες πάντως ήταν στο νησί. Οι γνωστοί άγνωστοι σκαφάτοι, οι σταρλέτες, οι μόδιστροι, οι μοντέλες, οι κραγμένες, τα ψώνια, οι Αλβανοί τουρίστες και ... ο συνήθης ύποπτος το εφουλίνι. Και όλα τα must see, must do έγιναν κατά το δοκούν. Ναι ναι.. ακόμα και το shopping. Γιατί ας μην ξεχνιόμαστε, Μύκονος χωρίς σουλάτσο πάνω κάτω στις μπουτίκ στα Ματογιάννια ίσον τίποτα. Πάντως, πρέπει να παραδεχτώ πως για το πρώτο πενθήμερο του Αυγούστου, εγώ προσωπικά δεν αισθάνθηκα την κοσμοπλημμύρα που είθισται να επικρατεί. Σίγουρα, το νησί είχε κόσμο, αλλά να μη μιλάμε και για πληρότητα 100% που άκουσα μετά στις ειδήσεις. Καμία σχέση. Βέβαια καμία σχέση και τα περί οικονομικής κρίσης. Για πολλοστή φορά επιβεβαίωσα πως αυτοί που έχουν να χαλάσουν λεφτά δεν πτοούνται ουδόλως. Όπως δεν πτοούνται και οι επιχειρηματίες που αξιώνουν φαγητό των 70ευρώ το πιάτο, 15ευρώ το coctail και 15 ευρώ το σετ με τις ξαπλώστρες. Είπαμε, σταθερές αξίες. Αλλά κι από την άλλη, Μύκονος είναι αυτή, δε λένε πως τα μεταξωτά βρακιά θένε κι επιδέξιους κώλους; Άμα κυρά μου θες γενέθλια με χλίδα και θεαθήναι, σκάσε και πλέρωνε. Φιλιά!