Santa Moutramas

Άγιε Βασίλη, 

Καιρό έχουμε να τα πούμε. Να'μαι ειλικρινής, ίσως δεν τα χουμε πει και ποτέ από κοντά.  Ας κόψουμε, όμως, τις τυπικότητες και τις γαλυφιές. Ανέκαθεν ήμουν κακό κορίτσι. Θα μπορούσα να πω πως ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ιερό και όσιο. Απεχθανόμουν τα θεία όπως ο διάολος το λιβάνι, μου προκαλούσαν εμετό οι θρησκοληψίες και γενικά θεωρούσα απλά γραφικούς όσους και όσες φορούσαν σταυρουδάκια στο λαιμό, έκαναν το σταυρό τους όταν περνούσαν μπροστά απο εκκλησίες,  νήστευαν το Πάσχα και πήγαιναν να κοινωνήσουν τις Κυριακές πουρνό πουρνό. Δηλαδή, οποία υποκρισία, γιατί όλοι κι όλες τους ήταν στην ψυχή πιο βρώμικοι κι από σκουπιδιάρα. Οπότε, αφήνω τις επιστολές με τις ντεμέκ μετάνοιες και υποσχέσεις για βελτίωση στους τάχα μου καλούς και θεάρεστους και προχωράω στο δια ταύτα.

Έρχονται Χριστούγεννα. Το'χουμε πάρει ήδη είδηση από τα μαγαζιά που εδώ κι ένα μήνα έχουν στολιστεί με γιρλάντες και λαμπιόνια. Βλέπω τη χαζοχαρούμενη φάτσα σου σχεδόν παντού, και να θέλω να αδιαφορήσω, δε με αφήνουν.  Ακόμα και ο καφές μου σήμερα ήρθε σε χάρτινο κυπελλάκι  με κάτι αυτιστικά παιδάκια που προσπαθούν να στερεώσουν ένα αστέρι στην κορυφή μιας γλάστρας (αυτοί που σχεδίασαν την καμπάνια του coffee right πρέπει να είναι χειρότεροι από μένα στη ζωγραφική). Οσονούπω θα αρχίσει να ακούγεται στα ραδιόφωνα ο Γιωργάκης Παναγιώτου, με το repeat κάθε μισή ώρα, εκτός κι αν φέτος του κλέψει τη δόξα ο Παντελίδης και ηχογραφήσει κάνα σουξεδάκι σε γιορτινό κλίμα ή το πουλάκι τσίου αλλάξει ήχο μελωδίας και ακούγεται σαν πουλάκι jingle bells. Δηλαδή, πιο γκυ πεθαίνεις. (γκυ=φυτό, δεν ξέχασα επίτηδες το "α").

Λοιπόν, όπως προείπα, ήμουν κακό παιδάκι (δηλαδή μια γαϊδούρα και μισή) κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να ζητήσω δώρο για φέτος. Στα @@@@ μου, κύριος! Δε σε έχουμε ανάγκη! Θα την βρω την άκρη μόνη μου. Θα ματώσω, θα με τσούξει λίγο, θα θα σφιχτώ λίγο παραπάνω, αλλά ρε καριόλη Ό,ΤΙ θέλω στη ζωή θα το αποκτήσω μόνη μου. Με την αξία μου, τη δουλειά μου, τον κόπο μου. Δε με νοιάζει να γλύψω τον κώλο καθενός για να πάρω καλύτερο μισθό, δε θα κοιμηθώ με κανένα πατσαβούρη για να μου πληρώνει τα έξοδα μου, δε θα γίνω ζήτουλας στη μαμά μου και το κυριότερο,  δε θα ανεχθώ κανενός το μακρύ και το κοντό του για να είμαι sociable. Άντε, γιατί κάτι τελειωμένοι ανίκανοι και κάτι παράσιτα που ζούνε από τις προσπάθειες των αλλονών σε κάνανε αυτό που είσαι. Είσαι που είσαι κι αγαθός, σε εκμεταλλεύονταν και τόσα χρόνια οι γονείς ανά την υφήλιο, σε θυμούνταν μια φορά το χρόνο οι υπόλοιποι και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Για να τελειώνουμε και να μη σε κουράζω κιόλας (θα 'χεις να διαβάσεις κατεβατά αυτές τις μέρες), θα σου πρότεινα φέτος να πάρεις καμιά άδεια και να πας σε κάνα Barbados να ξεκουραστείς, όσο ακόμα προλαβαίνεις. Άλλωστε, όλοι οι κάτοικοι  της Ελλάδας και μερικών ακόμα υποανάπτυκτων χωρών στον κόσμο θα σου ζητάνε τα ίδια και τα ίδια, ρουσφέτια, διορισμούς, μεταθέσεις... ουπς, γράψε λάθος, αυτά last year, φέτος όλοι θα σου ζητάνε την παραμονή τους στο δημόσιο, την επιστροφή στη δραχμή, την κατάργηση των δανείων τους και τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Καλό κουράγιο, φίλε μου. Εγώ πάντως σε ξαλάφρωσα από την υποχρέωση, δε θέλω τίποτα. Για όλα τα άλλα υπάρχει η mastercard και τα jumbo. Φιλιά.

Keep calm and be patient

Υπομονή... κατ' εμέ το μεγαλύτερο επίτευγμα ενός ανθρώπου. Θέλει πολλά κότσια και κόπο για να την τιθασεύσεις, αλλά αν το καταφέρεις, το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει εφ' όρου ζωής.  Ανέκαθεν είχα ιώβια υπομονή και διαβεβαίωνα τον εαυτό μου πως τα καλύτερα έπονται, αρκεί να περιμένω λιγάκι. Δεν έχω διαψευστεί ούτε μια φορά. Αντίστοιχα, έχω επιβεβαιωθεί πως στη ζωή όλα είναι ρόδα και γυρίζουν κι εκεί που αισθάνεσαι πως όλα σου πάνε στραβά, πως σε έχουν μουτζώσει, πως σε έχουν γλωσσοφάει, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τσουπ φέγγει άσπρη μέρα για σένα και ένα αγγούρι τόοοοοοοοοοσοοοοο με το συμπάθειο υποδέχεται όλους τους πικρόχολους κακεντρεχείς. Αργά ή γρήγορα, θα έρθει όλων η σειρά. Άλλωστε, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος και προσωπικά δε βαριέμαι ποτέ να περιμένω, να περιμένω, να περιμένω...καμιά φορά ξεχνάω και τι είναι αυτό που περίμενα εξαρχής, αλλά πάντα στο τέλος έρχεται η ικανοποίηση.
Όλοι μας έχουμε φάει πολλά σκατά κι έχουν περάσει από δίπλα μας πολλά άχρηστα υποκείμενα και χαμένα κορμιά, άντρες - γυναίκες. Κάποιοι μας πάτησαν, κάποιοι μας ζούμισαν, κάποιοι μας μαχαίρωσαν πισώπλατα. Κάποιοι μας αγνόησαν, μας ειρωνεύτηκαν, μας απαξίωσαν. Μας έπνιξε το παράπονο κι ο καημός αλά Ξανθόπουλο ότι δεν αξίζαμε τέτοια συμπεριφορά,, εμείς που είμασταν πάντα σωστοί, εμείς που τα δώσαμε όλα (και μείναμε στον άσσο), εμείς που αφελέστατα πιστέψαμε στην ακεραιότητα τους. Γίνεται η στραβή, έρχονται τα πάνω κάτω, χάνουμε τη γη κάτω απ΄ τα πόδια μας κι αναζητούμε διακαώς την ελπίδα, την εξιλέωση, την εκδίκηση.  Μας πιάνει κωλοπιλάλα. Μα για ποιο λόγο; Για να αισθανθούμε καλύτερα, για να ανταποδώσουμε, για να προχωρήσουμε. Θεμιτό, αλλά με λίγη παραπάνω υπομονή όλα θα έρθουν στα ίσα τους από μόνα τους, όλα θα διορθωθούν και το σύμπαν θα φροντίσει για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.
Και για να το κάνω πιο προσωπικό, χωρίς ποτέ να έχω επιδιώξει η ίδια την οποιαδήποτε αποπομπή ή τιμωρία, επιλέγοντας την ασφαλή επιλογή του κοινωνικού αποκλεισμού ή απλά της γραπτής αποδοκιμασίας από το βήμα της φωκίτσας κι επιδεικνύοντας υπομονή, πάντα στο τέλος έχω αποζημιωθεί ηθικά, έστω και με καθυστέρηση μηνών, χρόνων, δεκαετιών. Ακούραστα, αβίαστα, αβασάνιστα. Τον πούλο όλοι όσοι στάθηκαν λίγοι. Αφού είναι κανόνας: η πληρωμή έρχεται με το ίδιο νόμισμα. Και δε χρειάζεται να σκάμε πώς να επιστρέψουμε εμείς την αδικία, θα φροντίσει γι' αυτό στην πορεία η ίδια η ζωή. Relax, θα γυρίσει ο τροχός... θα γαμήσει κι ο φτωχός. Just carry on. Φιλιά

Έξω ψυχή

Ακόμα κι ο γείτονας, ο τελευταίος άσχετος ή τέλος πάντων ο κάθε ξερολίδης θα σου πει πως η κακή ψυχολογία ευθύνεται για κάθε τι που ξεσπάει στο σώμα σου, για κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που εκδηλώνεται στο δέρμα σου, στα μαλλιά σου, στο γεννητικό σου σύστημα. Τα "ψυχοσωματικά" έχουν γίνει η εξήγηση - καραμέλα του κάθε γιατρού/ομοιοπαθητικού/κομπογιαννίτη που θέλει να αποδώσει το ξέσπασμα του οργανισμού σου σε οτιδήποτε είναι πέρα των δυνατοτήτων του και θεωρεί πως μ' ένα "σταμάτα να αγχώνεσαι, να ζορίζεσαι, να εξάπτεσαι" έχει πετάξει το μπαλάκι σε σένα να αντιμετωπίσεις το θέμα μόνος σου. ΟΚ κύριε μου, μόνη μου θα το παλέψω, αλλά σε παρακαλώ δώσε πίσω και τα 50-100 ευρώπουλα της επίσκεψης, που θες και αμοιβή για να ακούσω το αυτονόητο. Όξω ρε.

Λοιπόν, παίδες, εγώ θα πω το αντίθετο: αρχίστε να ξεσπάτε και να τα βγάζετε όλα από μέσα σας. Τα μπινελίκια κάνουν καλό. Δυστυχώς για μένα, όσο διάστημα δεν ενέδωσα στην προσφιλή μου ασχολία (το χώσιμο μέσω του Blogging) έδωσα τροφή σε κάτι αυτοάνοσο να αναπτυχθεί και για λίγο διάστημα να με καταβάλλει ψυχολογικά. Όσο καιρό είπα να είμαι λιγότερο επιθετική κι αυστηρή με τους ανθρώπους, το σώμα μου έγινε κακό με μένα, γιατί απλούστατα με το να μην εξωτερικεύω τις παρορμήσεις μου και να κρατάω τα σχόλια μόνο σε επίπεδο σκέψης, μάλλον λίγο λίγο έφαγα τον εαυτό μου. Όταν ξεκίνησα τη φώκια περνούσα μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μου, είχα καημούς, είχα θυμό, είχα παράπονο (δώσε πόνοοοοοοο). Κι όμως, μου έκανε τόσο καλό να γράφω και να ξεσπάω εδώ, πέρασα σχεδόν αναίμακτα εκείνη την περίοδο και  πήρα και τα πάνω μου σε χρόνο d-t. 

Τα γράφω για να τα διαβάζω κι εγώ, αλλά η φιλική μου συμβουλή: βγείτε, ξεσαλώστε, εξαντληθείτε. Ερωτευθείτε, γαμηθείτε (γιατί χανόμαστε), ξεσκιστείτε. Φωνάχτε, ουρλιάχτε. Ρίξτε και σφαλιάρες αλά Κασιδιάρη, άμα λάχει. Χώστε και σώστε. Με το να κάθεστε απαθείς και comme il faut το μόνο που θα επιτύχετε είναι να μουτζώνεστε κάποια στιγμή στο μέλλον. Βγάλτε τα από μέσα σας, γράψτε τα, τραγουδήστε τα, εξωτερικεύστε τα με όποιον τρόπο σας ταιριάζει. Μην τα κρατάτε μέσα σας, η τάχα μου ψυχραιμία, που τελικά αποδεικνύεται ένα καζάνι που σιγοβράζει, αργά ή γρήγορα θα σας βγάλει καπνούς από όλες τις οπές σας (ναι ναι κι από εκεί) και στο τέλος θα σκάσετε. Η ζωή είναι όμως πολύ μικρή για να σκάμε για μαλακίες και μαλάκες (ή μαλακισμένες). Ξεμπροστιάστε τους όλα κι όλους και προχωρήστε. Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε ΌΛΟΥΣ. Φιλιά!

Αχάριστη Καρδιά

Το θέμα της γαϊδουριάς με έχει απασχολήσει πλειστάκις και κάθε φορά που λέω ότι τίποτα πλέον δε μου κάνει εντύπωση, πάντα θα υπάρχει ένας παλιοχαρακτήρας να έρχεται να επιβεβαιώσει τον κανόνα: η μαλακία ορισμένων είναι απαλέφταμπλ. Ιδίως των γυναικών. Και ιδίως των γυναικών με τη μοναδική ιδιότητα να μεταμορφώνονται σε φίδι στον κόρφο σου. Κάτι τέτοια σκηνικά ωθούν πολλούς να λένε ότι οι γυναικείες φιλίες είναι λυκοφιλίες, αλλά προσωπικά δεν αποδίδω ευθύνες σε κανέναν άλλον πλην του εαυτού μου που επέτρεψα σε ένα τσόλι ολικής να αναπνέει στα δέκα μέτρα μακριά μου, αντί να την πατήσω σαν το σκουλήκι (ή καλύτερα σαν την κατσαρίδα, γιατί το σίχαμα είναι περίπου το ίδιο) και να ξεσκεπάσω στους άμεσα ενδιαφερόμενους το χαρακτήρα της και να λάβουν κι εκείνοι ανάλογα μέτρα. Στάθηκα κιουρία, όμως, και δεν έκανα το παραμικρό, απλά απομακρύνθηκα από το συρφετό που την περιτριγυρίζει, αφήνοντας στο έλεος του Θεού όλους τους άμοιρους εις βάρος των οποίων παρασιτεί.  Άλλωστε, ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Εγώ με αχάριστες κι αγνώμονες γαϊδούρες δε θέλω πάρε δώσε.
Η αλήθεια είναι πως με τη στάση μου αυτή δημιουργείται ένα ντόμινο παρεξηγήσεων που παρασέρνει κι άλλους αθώους και μη, αλλά δυστυχώς συμβαίνει πολλές φορές μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Κι επειδή ποτέ δε ζήτησα από τους πραγματικά δικούς μου ανθρώπους να πάρουν θέση για συμπεριφορές τρίτων που με θίγουν (δεν το έκανα ούτε όταν επρόκειτο για πρώην γκόμενο), διαχώρισα σαφώς τη θέση μου κι απαγόρευσα την οποιαδήποτε διπλωματική διαμεσολάβηση. Είμαι εδώ για όσους με εκτιμούν και με αγαπάνε, για τους άλλους κοινώς χέστηκα, απλά λυπάμαι ακόμα περισσότερο αυτούς που δεν μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στο μουνί και την αξιοπρέπεια. Αλλά, να μου πεις, κάποιος πρέπει να επιβεβαιώσει και το δεύτερο κανόνα του "σέρνει καράβι". Καλό ταξίδι σε σένα φίλε μου, ελπίζω να σου 'χουν μείνει σανίδες σωτηρίας όταν το υπερωκεάνιο σου ναυαγήσει. Εγώ μια φορά, δε θα 'μαι εκει. Θα σώζω αλλού κάναν αληθινό φίλο.
Κι όσο για το τρωκτικό που κάποια στιγμή αξίωσα με την αγάπη μου και τη μέριμνα μου, το παλιοθήλυκο που μόνο καιροσκοπικές διαθέσεις έδειξε εξ αρχής και που η κουτοπονηριά είναι το μεγαλύτερο προσόν της, να μείνει ήσυχη: οι βρωμιές της είναι ασφαλείς μαζί μου. Δεν σκοπεύω να λερώσω με λάσπη τα καλογυαλισμένα νυχάκια μου. Αφήνω τις κατινιές και τα ξεμαλλιάσματα για την ίδια και τον όχλο που την ακολουθεί. Απλά να θυμάται πως στη ζωή ό,τι δίνεις, παίρνεις. Της αφήνω όλο το πλεονέκτημα της χαράς/μνησικακίας ότι με ξαπόστειλε κι ότι η ίδια έγινε επιτέλους Σουλτάνα. Δε βαριέσαι, κυρά μου, άλλωστε οι ευνούχοι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου!

Υ.Γ. Το μάθημα που με δίδαξε αυτή η πονεμένη ιστορία είναι πως για κανέναν απολύτως λόγο δεν ξαναγνωρίζω φίλη μου σε φίλο μου για να τακιμιάσουν. Είτε τα βρουν, είτε όχι, εσύ βρίσκεσαι με το καλημέρα σας στο μείον δυο. Οπότε, ελεύθερες φιλενάδες σας συμβουλεύω να πάτε να ψωνιστείτε σε κάνα μπαρ κι ελεύθεροι φίλοι να βλέπετε λιγότερο champions league. Φιλιά!

Ξανα-ανοίξαμε και σας περιμένουμε

Χειμερία Νάρκη Τέλος! Οκ, είμαι απαράδεκτη, τόσο καιρό δε βρίσκω τα λεφτά να πάρω ένα καινούριο ρημάδι λάπι τόπι να κάνω τη δουλειά μου (ή τέλος πάντων, τα διέθετα για άλλες ανάγκης, must prioritize!!!) ε είπα άει  σιχτήρ, θα κλέψω καμιά ώρα από τη δουλειά να γράψω , γιατί μισό χρόνο έχει γεμίσει το μυαλό μου άπειρες σκέψεις και έχω άπειρα ερεθίσματα κι αφορμές για να χώσω.  6 μήνες απουσίας από το πνευματικό μου παιδί, δεν είναι και λίγος καιρός και η αλήθεια είναι πως και μου έλειψε και εσχάτως η αδράνεια στη συγγραφική μου δραστηριότητα μου έχει δημιουργήσει μεγάλα κενά στην ορθογραφία, εδικά όταν βιάζομαι και γράφω μηνύματα στο ποδάρι. Άσε που γέμισα και παρακλήσεις για επιστροφή στο βήμα και στην έκθεση ιδεών, οπότε κάλλιο αργά παρά ποτέ, back to black, back for good.

Αυτό το διάστημα πολλά έγιναν, πολλές ανατροπές, πολλά new entries και φυσικά in a true Efoulinian way, κάποιοι και κάποιες πήρανε τον πούλο (in truly royal style).  OK κι εξελίξεις στην προσωπική μου ζωή, αλλά αυτό βασικά είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και το αφήνω να αιωρείται προς το παρόν, μέχρι να νιώσω confident enough να αυτοσαρκαστώ σε αυτό το κομμάτι. Κατά τα άλλα, ω  τι έκπληξις, κατάφερα να διαολοστείλω κόσμο και κοσμάκη,  να χάσω μερικά κιλά, να κερδίσω μερικά γραμμάρια μυϊκής μάζας, να κάνω αποτοξίνωση από το αλκοόλ, να κόψω τις ακατάσχετες κραιπάλες και να τη δω σούπερ ντούπερ φιτ. Kάποιος ανεγκέφαλος μου έκλεψε το ποδήλατο στα μέσα Οκτωβρίου και τι του’ σουρα στο διαδίκτυο δεν περιγράφεται, ΓΑΠ τον ανέβαζα, ΓΑΠ τον κατέβαζα (κοινώς καθυστερημένο και μαλάκα), ωστόσο από μια άποψη να ναι καλά ο άνθρωπος γιατί μου κάνανε δώρο μια ποδηλατάρα 100 φορές καλύτερη και μου δόθηκε η ευκαιρία να παίρνω τους δρόμους πιο συχνά (για να αθλούμαι, το τονίζω).

Παράλληλα, αρχίσανε και οι περικοπές από διάφορα έξοδα, ακολουθώντας τις τάσεις και τις επιταγές της εποχής, καθώς κι εμένα μου κουτσουρεύτηκε το εισόδημα κι εμένα αυξήθηκε κατακόρυφα το κόστος ζωής, από τα κοινόχρηστα και το πετρέλαιο,  από τα λεφτά για τις ασφάλειες, το κινητό, τη βενζίνη και τα καθημερινά έξοδα, που πραγματικά έχω ταρακουνηθεί κι έχω μπει σε ένα καθεστώς διαρκούς εποπτίας. Πλέον καταγράφω τα πάντα, κάνω εβδομαδιαίο πλάνο εξόδων (στήλη εσόδων γιοκ), αφήνω Post it πάνω στο γραφείο για να μου υπενθυμίζω τι πρέπει να πληρωθεί και πότε και σκέφτομαι διπλά και τριπλά πριν προβώ στην οποιαδήποτε (άχρηστη) αγορά. Κι αν αυτό φαντάζει αντιφατικό, σε σχέση με τη φωτογραφία που πρόσφατα ανήρτησα στο προφίλ μου στο φατσο-βιβλίο, έχω να πω πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Keep calm, που λένε κι οι Βρετανοί.

Σε αυτό που δεν πρόκειται, όμως, να κάνω οικονομία jamais των ζαμών είναι στο σάλιο, όσο ζω θα εξαπολύω τα γνωστά μου μπινελίκια και την αναγκαία  ποσότητα υγρού για την κατάπτυστη φάτσα ορισμένων, που δυστυχώς ούτε το νερό του Δούναβη δεν τους ξεπλένει.   ‘Οσο έχω φωνή που λέει κι η αοιδός, θα τα ακούνε, θένε δε θένε. Κι ας λέει η αδερφή μου ότι τσάμπα συγχύζομαι. Ε αφού είναι τσάμπα, εσύ τι σκας? Πάρτε μερικα φτου σας να χετε να πορεύεστε . Και δεν αναφέρομαι μόνο σε πρόσωπα πολιτικά, που όλος ο κόσμος πλέον έχει απωθημένα και χώνει (μαζί κι εγώ, από τον καναπέ,  όπως με κατηγόρησαν κάποιοι επαναστάτες του κώλου, δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι στις πορείες εγώ μαζί  με άπλυτους που δεν ξέρουν καν για ποιο πράγμα διαδηλώνουν δεν κατεβαίνω) αλλά και σε πρόσωπα φιλικά, που τελευταία κάτι είχε το νερό που τους ποτίζουν κι έχουν αφηνιάσει τα γίδια και τα βόϊδια  (υπενθύμιση να κάνω κάνα αντιλυσσικό εμβόλιο, ποτέ δεν ξέρεις).

Βack to basics, λοιπόν, με πολύ αποστειρωμένο σάλιο, με ακλόνητες αντιλήψεις περί αδίστακτης τιμωρίας της απανταχού γαϊδουριάς , με εμμονή στις σταθερές αξίες της φιλίας και της εμπιστοσύνης, με έντονη αίσθηση της αξιοπρέπειας και με άφθονη διάθεση για γέλιο. Για τα υπόλοιπα, ε τι να πω, υπάρχει το twitter και ο Λαζόπουλος. Φιλιά!