Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Θέλω η Apple να βγάλει i-Remos, i-Rock, i-Nisi



Δεν πιστεύω να υπάρχει κανείς εκεί έξω που να μην έχει ενημερωθεί για το hype που προκάλεσε η ανακοίνωση της apple για το i-pad. Δηλαδή, έστω και αμυδρές αναφορές πρέπει να έπεσαν στην αντίληψη όλων, άλλωστε θα γίνει το ίδιο σούσουρο με τα macbook και τα i-phone. Βέβαια, για i-tablet μας είχανε πει, i-pad μας βγήκε, όπως και να΄χει, υπόθετο ή σερβιέτα, το νέο γκατζετάκι λέω να το αποκτήσω άμα τη διάθεση του στην ελληνική αγορά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το χρωστάω στον εαυτό μου, μια μπακατέλα λαπιτόπι έχω στο σπίτι από το Πλαίσιο και στη δουλειά δε θα μπορούσα να προκαλέσω με το να μοστράρω πρώτη μούρη κάνα i-mac 27''... πω πω φαντάζεσαι κράξιμο από τους υπολοίπους εδώ; Άσε που μπορεί να ζήλευε κι η μανούλα και να θελε κι εκείνη το δικό της. Οπότε, σαν καλό (κι υπερκαταναλωτικό) κορίτσι θα περιμένω με λαχτάρα το λανσάρισμα και θα τσιμπήσω ένα. Άσε, που όπως πολύ σωστά παρατήρησε και σχολίασε μια twitter follower, με τόση ενασχόληση που ρίξαμε εγώ και μερικοί άλλοι στο θέμα την Τετάρτη, θα 'πρεπε ο κύριος Jobs να μας στείλει από ένα Goodie bag, τόσο promotion κάναμε με τις απολαυστικές ατάκες για το "ταμπλετόνε" του.
Και μιλώντας για τον δαιμόνιο διευθύνοντα σύμβουλο του "Μήλου", μεγάλε, τώρα που γνωριστήκαμε καλύτερα και σου κάναμε τρελλή διαφήμιση, δε λες εκεί στα εξυπνοπούλια σου να μου φτιάξουν κάνα project ώστε να έχω και άλλα αγαπημένα πράγματα σε μορφή "i-".
Ας πούμε, να βγάλουν ένα i-remos, με applications που να αφορούν στην αναπαραγωγή τραγουδιών και video-clip του Αντωνάκη, photo-albums, print-your-autograph, τη σύνθεση και τη στιχουργία νέων ασμάτων για τον καλλιτέχνη (τρέμε Φοίβε), live broadcasting από την καθημερινότητα του αγοριού, on-line παιχνίδια του τύπου "πέτα ένα γαρύφαλλο", e-shop για την αγορά παικτών του Ηρακλή, social networking εφαρμογές για να βρούμε επιτέλους γκόμενο/α στο αγόρι μας και να το αποκαταστήσουμε, contact list με προσωπικά δεδομένα των απανταχού fans (για να μπορείς να βρεις στο άψε σβήσε τον μελαχρινό που σε έραινε με λέλουδα το προηγούμενο βράδυ), on line reservation system με πλάνο θέσεων για να κλείνεις το τραπεζάκι σου από την άνεση του κρεββατιού σου και να μη χρειάζεται να σκας πενηντόευρα στο Στέλλιο, ηλεκτρονικό βιβλίο με τους στίχους, blogs, gps για να μη χαθείς στην επιστροφή από το Διογένη στο σπίτι σου καθώς και alerts για τα μπλόκα στους δρόμους (μη σου βγει ξυνή η έξοδος).
Κατά προέκταση, θα ήθελα να μου βγάλουν και i-Rock και i-Nisi. Τα οποία να περιλαμβάνουν αντίστοιχα στοιχεία κι applications, έτσι για να απολαμβάνω τις αγάπες μου σε όλο τους το εύρος. Μόνο, παιδιά, αν γίνεται σας παρακαλώ, κοιτάξτε λίγο το θέμα του 3G, γιατί εκεί που μένω γαμώ την cosmote μου (μη χέσω την καμπάνα τους) σήμα καλό δεν έχουμε. Βάλτε ενσωματωμένες κεραίες που να είναι ελάχιστα πιο ευαίσθητες, μπας και κάνουμε deals με ταχύτητες τρελλές (δε γίνεται ο κωστάκης να το σανιδώνει για connx κι εμείς να σερνόμαστε, ντροπή). Πάντως, στο i-rock θα ήθελα και virtual "μάνο, πιάσε τον πυροσβεστήρα", δηλαδή όταν κάνουμε slide πάνω από το εικονίδιο του application, να πετάγεται ένα κύμα αέρα και να μας αναμαλλιάζει. Κατά τα άλλα, βάλτε ότι έχετε ευχαρίστηση, θα το αγοράσω πάραυτα.
Πάντως, πλάκα στην πλάκα, αν μας έλεγε κανείς πριν δέκα χρόνια τι δυνατότητες να μπορούσαμε να έχουμε μέσω μιας μικρής ηλεκτρονικής συσκευής, μιλάω για το αϊφόνι, θα κουνούσαμε το κεφάλι και θα λέγαμε ότι όλα αυτά υπόκεινται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Πέρα από τη χρησιμότητα ως κινητού τηλεφώνου (που εντάξει, αν το υπερ-αναλύσουμε, είναι λίγο ογκώδες και υπάρχουν άλλες συσκευές από ανταγωνίστριες εταιρίες που κάνουν παπάδες στον τομέα της τηλεπικοινωνίας) είναι ένα εργαλείο που αργά ή γρήγορα θεωρώ πως θα αποκτήσουν όλοι, ακόμα και οι σκεπτικιστές. Προσωπικά, μέσα στον ένα χρόνο που το διαθέτω, δεν έχω προκάμει να ανακαλύψω όλο το εύρος των εφαρμογών, είμαι και τσίπισσα, έχω μόνο τις free... Αλλά, αυτά που μπορείς να κάνεις έστω και με τα τσαμπέ είναι απεριόριστα. Χάρτες, μετοχές, παιχνίδια, facebooking, photoshop, podcasts, video, ηχογράφηση δηλαδή μόνο το capuccino δε σου φτιάχνει. Εν αναμονή του i-pad που μπορεί ίσως και να ψήνει κάναν ελληνικό, θα κάνουμε check-ins σε αγαπημένα στέκια μέσω foursquare, θα οργώνουμε τις φάρμες μας καθώς τρώμε και θα βρίσκουμε τις μελωδίες το όνομα των οποίων αγνοούμε (θεϊκό shazam). Φιλιά

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Περί γύφτων

Κι επειδή είπαμε πως χώνω όταν αντιλαμβάνομαι γυφτιές τριγύρω μου, σήμερα ένας φίλος μου επέστησε την προσοχή στη διαγραφή ενός post που έκανα στο facebook wall μιας κοινής φίλης. Που μάλλον από σήμερα, αν έχει λίγη τσίπα και λίγη αξιοπρέπεια ευελπιστώ να με κάνει και εντελώς delete από το friend list της, γιατί όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους οχτρούς, όπως έλεγε και η γιαγιά μου, θεόσχωρέστην. Κι εξηγούμαι: η λεγάμενη είχε προχθές τα γενέθλια της και επειδή κολλητές δεν είμαστε, θεώρησα λογικό (και πρακτικό) να της ευχηθώ διαδικτυακά, είναι άλλωστε κάτι που συνηθίζεται τελευταία. Παλιά είχαμε τα templates μηνύματα που αποστέλλονταν μέσω κινητού ("καλή χρονιά γεμάτη υγεία, γιάννης παπαδόπουλος" κάθε πρωτοχρονιά), τώρα έχουμε το φατσοβιβλίο, γράφουμε εκεί στο κουτάκι τις ευχούλες μας, αν είμαστε και μερακλήδες στέλνουμε κι ένα virtual δωράκι, μια virtual post card. Να μου πεις, κι αυτό τυπικούρα είναι. Το δέχομαι. Αλλά, η άλλη μου γιαγιά (που ζει ακόμα) λέει πως η σκέψη είναι πάντα που μετράει. Και τη λεγάμενη τη σκέφτηκα και αντί να προσπεράσω το όλο θέμα και να μην ασχοληθώ, την αξίωσα και με ευχές. Της έστειλα λίγη από τη θετική μου αύρα. Και πάει το ζώον μερικές ώρες μετά και σβήνει το post μου. Αλλά ο θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη. Και για κακή της τύχη ο κοινός μας γνωστός είχε ήδη δει το δικό μου post και είχε σχολιάσει από κάτω. Περιμένοντας ο χριστιανός μια απάντηση, μια αντίδραση βρε αδερφέ σε αυτά που έγραφε, μπήκε σήμερα στο wall της εορτάζουσας να τσεκάρει μην τυχόν κι από σφάλμα του face δεν του είχε έρθει notification με την απάντηση. Φευ, όμως, τον πούλο οι ευχές. Οι δικές μου. Γιατί όλων των άλλων η κομπλεξική τις έχει κρατήσει.
Και θέτω το εξής ερώτημα: ντρέπεσαι μωρή που με έχεις φίλη; Ντρέπομαι εγώ για λογαριασμό σου. Που μου θες χαϊλίκια και να περνιέσαι και για δημοφιλής στέλνοντας friend requests εδώ κι εκεί. Αλλά, φταίω εγώ που αντί να σου έχω ρίξει το άκυρο μαζί με κάτι άλλους ακατανόμαστους, είπα να σταθώ στο ύψος μου και να μην το κάνω θέμα, να μην είσαι περίπτωση ξερών που καίγονται μαζί με τα χλωρά. Που τρομάρα σου ξέρεις να με θυμάσαι όταν δεν έχεις παρέα με ποιον να βγεις μπαρότσαρκα. Ε ρε μαύρισμα που σου χρειάζεται... Αλλά ξέχασα, ίδια ηλικία δεν έχεις με την άλλη την κομπλεξική που πέρσυ την έπαιρνα τηλέφωνο να της ευχηθώ για τη γιορτή της κι αυτή δεν απαντούσε; Ε λοιπόν, μου αρέσει που της έσκαβες το λάκκο και τη χαρακτήριζες μικρή κι ανώριμη. Κοριτσάκι μου, ίδια σκατά είστε και οι δύο.
Να σου πούμε χρόνια πολλά θέλαμε, δε σε βρίσαμε ούτε σου'παμε άντε και γαμήσου. Αλλά, μάλλον κάτι τέτοιο τραβάει η ψυχή σου. Ωστόσο, επειδή είμαι μεγαλόψυχη, μαζί με τις ευχές μου για μακροζωία (τις οποίες έστειλες στον κάδο) σου αφιερώνω κι ένα ολόκληρο γκρουπ που έφτιαξα για σένα και όλα τα γαϊδούρια που βρίσκονται εκεί έξω. Και είστε δυστυχώς πολλοί από αυτό το είδος. Feel free to join:

http://www.facebook.com/group.php?v=photos&ref=nf&gid=269090447790#/group.php?gid=269090447790

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Τα σπίτια και τα χιόνια έχουν έξοδα και ζόρια

Τι ήταν να μιλήσω για ποδοσφαιρικά, από το κακό στο χειρότερο χθες... αρχίζω σοβαρά να αναρωτιέμαι μήπως τελικά το δικό μου όνομα είναι Μητσοτάκης και αδίκως τόσο καιρό αναζητούσα τους γκαντέμηδες στα πέριξ. Όπως και να έχει το θέμα, πιο κάτω δεν πάει... άμα σε διασύρει κι ο μπάοκ μέσα στην έδρα σου, ίσως καλύτερα να κρεμάσουν όλοι τα παπούτσια τους. Τι να πει κανείς... Όχι άλλο κάρβουνο, ρε σώκρατες, τους κορνέδες μου μέσα... Πόσο πιο low να πέσουμε; Απαπαπα δεν το'χω με τα αθλητικά :-(
Γι'αυτό θα ασχοληθώ με τον καιρό (τρία πουλάκια κάθονταν, δηλαδή) και το πόσο κρύο έκανε αυτό το σου-κου. Πέσανε μασέλες και κάπου γύρω στις 20.00 το βράδυ του Σαββάτου αισθάνθηκα κι έναν τόσο δα πονηρούλι πυρετούλη να με πολιορκεί. Δεν ήμουν και πολύ ζεστά, η αλήθεια να λέγεται. Είχαμε κατέβει οικογενειακώς στο Ξυλόκαστρο, να επιβλέψουμε κάτι δουλειές από μαστόρους στο σπίτι, το οποίο χρήζει ολικής ανακαίνισης. Όχι από άποψη διακόσμησης, τσου, εκεί ό,τι ήταν να δώσουμε, το δώσαμε. Από άποψη υδραυλικών και ηλεκτρολογικών, όλα έχουν αρχίσει να καταρρέουν... Το σπίτι ρημάζει άμα δεν πας συχνά, μουρμούραγε η μαμά. Ναι, δίκιο έχει, αλλά πότε να πάμε ρε μάνα... Άσε που είναι πάνω στη θάλασσα (κυριολεκτικά) και η υγρασία τσακίζει κόκκαλα, τα καλοριφέρ δουλεύανε υπερωρίες από το Σάββατο το πρωί και μόλις το μεσημέρι της Κυριακής κατάφερε κάπως να ζεσταθεί το σπίτι. Μπρρρ...
Κι όσο ήμουν στο woodcastle και η γάτα έλειπε από την Αθήνα, τα ποντίκια χορεύανε ελεύθερα, τα νεύρα μου... οι μισοί δίνανε ρέστα στο Rock σάββατο απόγευμα, οι άλλοι μισοί τα δώσανε χθες βράδυ με τα ελληνικά. Κάποιες ψυχές τα σπάγανε στη suita και κάποιοι άλλοι είχανε λιώσει πάλι στους καναπέδες του Rich. Έχασα και major event στο galaxy, που γαμώ την τύχη μου μέσα, ήθελα πολύ να πάω. Και έχασα και χιονοδρομία. Στα τίμια Καλάβρυτα, που με ενημέρωσαν είχε αφενός τέλεια λιακάδα κι αφετέρου γαμώ τις πούδρες. Το είχα ψυλιαστεί να είμαι ειλικρινής, μας είχανε προϊδεάσει τα δελτία καιρού, αλλά και οδηγώντας Σάββατο πρωί προς Ξυλόκαστρο, μέχρι και ο Κιθαρώνας ήταν τίγκα στο χιόνι, μη μιλήσω για τη Ζήρεια, άρα πώς να μην είναι τέλεια πάνω στο καλάβρυτο.
Να μου πεις, εσύ δεν ήσουν που έλεγες πως δε θες να δεις άλλο χιόνι any time soon? Ναι, εγώ ήμουν, αλλά εντάξει η περίοδος επιτήρησης πέρασε, νησάφι, να μην κάνουμε κι εμείς μια καταβασούλα, να μη φάμε μια τόση δα σαββουρίτσα; Βέβαια, πρέπει πρώτα να αγοράσω καινούριες δέστρες γιατί το δώρο του φίτσουλα μας άφησε χρόνους στο St. Moritz. H πλάκα είναι ότι από πέρσυ μυρμυράω ότι θέλω να αγοράσω καινούριο σανίδι, με πρόλαβαν όμως οι συνθήκες και πρέπει τώρα να βρω άμεσα λύση, αν δεν θέλω να επιστρέψω στη φάση νοικιάρικο ή να βουτήξω το σανίδι της Jinx. Τεσπά, αυτό το Σάββατο δουλεύω, άρα έχω στη διάθεση μου ακόμα κάνα δεκαπενθήμερο να το λιβανίσω στο μυαλό μου, αν και το νικάκι με έχει κάνει χρυσή να ανέβουμε παρέα. Δεν είναι όμως και λίγα τα 200 που χρειάζομαι για τις δεστρούλες, για ένα decent ζευγάρι εννοώ, γιατί εντάξει άμα είναι να πάρω τίποτα αηδίες φθηνιάρικες, άσε νοικιάζω καλύτερα... Απλά είναι ότι τώρα τα έσκασα και για το wii και όσο να'ναι, υπάρχει μια στενότης. Μήπως να κάτσω στα αυγά μου και να το ρίξω στο virtual snowboarding πάνω στο wii fit και να τελειώσει εκεί το θέμα; Γιατί, κακά τα ψέμματα, δεν είναι μόνο τα λεφτά για τις δέστρες...
Η αλήθεια είναι ότι πίσω από τις χιονοδρομίες κρύβεται το ΑΕΠ ενός μικρού κρατιδίου. Καταρχάς, πρέπει να πάρω επιτέλους τα spider spikes. Πέρσυ, 2 φορές πλήρωσα για τα auto shocks, από 200 ευρώ, αν είχα σκάσει από την αρχή την πεντακοσάρα, τώρα το θέμα θα ήταν λήξαν. Άλλά, να το ξέρετε: οι τσιπιές πληρώνονται. Και η δεύτερη επένδυση που έπρεπε να έχω κάνει από καιρό είναι να πάρω καινούριο snow jacket, αυτό που έχω είναι size XS και νομίζω πως είμαι απλά γραφική να παλεύω με κάτι που μου είναι τουλάχιστον σαν βαφτηστικό. Άλλη μια τρακοσάρα από εκεί. Βάλε ski pass 25ευρώ τη φορά, βάλε διόδια, βάλε βενζίνες, βάλε φαγητά (νηστικό αρκούδι δε κατεβαίνει τις πλαγιές)... χμ... Καλύτερα wii, στο σαλόνι, ζεστά και cosy, παίζεις και με τις πιτζάμες ;-) Άντε, να δώσεις κάνα 15ευρώ στον ντελιβερά που θα φέρει τα σουβλάκια, σου μένουν και ρέστα να πιεις ένα ουισκάκι στο στέκι την Κυριακή (άσε που δε χρειάζεται να γυρίσω κομμάτια από το βουνό για να με σέρνουν στα καπάκια Κολωνάκι). Οπότε... αναμένω συμπαίκτες... Φιλιά

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Red disappointment - red aspirations

Διάβαζα χθες κάτι παλαιότερες αναρτήσεις και βρήκα μία στην οποία είχα αναφερθεί διθυραμβικά στις επιδόσεις της αγαπημένης μου ποδοσφαιρκής ομάδας και μου ήρθε συνειρμός ότι για να είμαι δίκαιη και αντικειμενική (ναι My ass, αλλά λέμε τώρα) οφείλω μια αναφορά στα πρόσφατα χάλια που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός. Άσε που έχει γεμίσει και το inbox με καυστικά forwards τίγκα στα ανέκδοτα του τύπου "πόσους βαθμούς υπό το μηδέν είχε την Κυριακή στην Καβάλα;". Απ'ότι με ενημερώνουν, στην Καβάλα τις τελευταίες μέρες κάνει ψωΦόκρυο, αλλά από τότε που με θυμάμαι φίλαθλο, ο Πειραιάς δεν πτοείται από κάτι τέτοιες κατραπακιές.
Δεν είμαι ειδήμων να μιλήσω για αθλητικά, τους σχολιασμούς και τα στατιστικά τα αφήνω για αυτούς που ασχολούνται επαγγελματικά με το θέμα, οι γνώσεις μου αρκούνται σε αυτά που διαβάζω στο διαδίκτυο και αυτά που ακούω κάθε πρωί στο ραδιόφωνο. Όχι, κορίτσια, μην μου πάθετε τίποτα, δεν το έχω ρίξει στο Σπορ Fm, είπαμε, εντάξει ακόμα φανατικά Best & Nitro ακούω, απλά κάποιες φορές τα πρωϊνά παρακολουθώ τη ραδιοφωνική εκπομπή ενός εκ των αγαπημένων μου γιάννηδων και στοιχειοθετώ έτσι την εικόνα που έχω για τα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Φίλοι γαύροι, δεν ξέρω αν φταίει ο προπονητής, καλή του σταδιοδρομία εκεί που πάει (αν πάει, γιατί διάβασα πως σκοπεύει να απέχει για κάνα χρόνο από τα γήπεδα - ίσως προσδοκά ότι με τις μηνύσεις κατά της ΠΑΕ θα πάρει παχυλή αποζημίωση και θα αράξει σε καμιά παραλία του Ρίο), δεν ξέρω αν φταίνε οι ντεφορμέ παίκτες ή οι τραυματισμοί (το άλλο με τον συμπαθή Γκαλέτι, που το πας) ή αν τελικά φταίει το ότι ο Socrates κουράστηκε, το σίγουρον είναι ότι για φέτος Kiss protathlima goodbye. Διάβασα, ότι ήδη στις μπουτίκ Red Store κάνουν τρελλές εκπτώσεις στα σουβενίρ της ομάδας γιατί φιέστα φέτος γιοκ.
Πάντως, αυτά τα ευτράπελα που λάβανε χώρα στο κυριακάτικο ματς ήταν τουλάχιστον για κλάμματα, να μην πώ αίσχος. Με τους είκοσι (όσοι ήταν, δεν τους μέτρησα) μαλάκες ανεγκέφαλους να προβάλλεται μια οικτρή εικόνα για το σύνολο των οπαδών, να επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως το φαινόμενο του χουλιγκανισμού δεν επρόκειται να εκλείψει ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα, να κλαίει ο κόσμος τα διαρκείας του και να έχεις κι από πάνω τους βάζελους να κορδώνονται ότι έχουν επίπεδο. Έλεος... people, get your shit together και οι μεν παίχτε μπάλα, οι δε καθήστε φρόνιμα στα αυγά σας.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα συμφέροντα που διακυβεύονται πίσω από τα αποτελέσματα των εκάστοτε ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων, καταννοώ ότι παίζονται τρελλά λεφτά, τόσο για τις θέσεις στο βαθμολογικό πίνακα όσο και για τις αποδόσεις στα παιχνίδια Ευρώπης. Συμφωνώ, για τον Κόκκαλη ο Ολυμπιακός είναι ένα μαγαζάκι που του βγάζει (ή του ξεπλένει) λεφτά. Για κάποια από τα ακριβοπληρωμένα κωλόπαιδα που βαριούνται να τρέξουν λιγάκι παραπάνω μην τυχόν και τους σκιστεί κάνα καλσόν, ο Ολυμπιακός είναι αφενός το πορτοφόλι που τους παίρνει laborghini κι αφετέρου η ευκαιρία να τους δει ο scouter καμιάς μεγάλης ομάδας στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Για μας όμως τους ανθρώπους που αγαπάμε την ομάδα μας (ο καθένας μας στο βαθμό που ασχολείται, είπαμε, δεν την είδα ξαφνικά οργανωμένος της Θύρας 7) ο Ολυμπιακός είναι θρησκεία. Και εννοείται πως θέλουμε να τον καμαρώνουμε κάθε χρόνο πρωταθλητή, όχι όμως με αθέμιτα μέσα, τραμπουκισμούς και τακτικές παράγκας.
Ο μπαμπάς μου μας πήγαινε με περηφάνεια κάποιες Κυριακές στο Καραϊσκάκη εμένα και την αδερφή μου, όταν ακόμα το γήπεδο είχε μια τσιμεντοκερκίδα όλη κι όλη και είχε και κουλουάρ. Θυμάμαι τριγύρω μας οικογενειάρχες με τα παιδιά τους να ζητωκραυγάζουν τα γκολ της ομαδάρας μας, θυμάμαι κάτι γραφικούς παππούδες που μοίραζαν φειγβολάν τύπου κηδειόχαρτο για την ηττημένη ομάδα, θυμάμαι να έχουμε κατέβει στο Πασαλιμάνι με τη λαοθάλασσα να πανηγυρίσουμε την ήττα του βάζελου από τον Ajax (γιατί μας τα'χανε κάνει τσουρέκια με το αείμνηστο τελικό του Wembley), θυμάμαι να τρέχουμε στο Ολυμπιακό στάδιο στη φιέστα για τον Ντέταρι... Αυτή είναι η εικόνα που θέλω να έχω πάντα για τον ΟΣΦΠ. Νίκες, πρωταθλήματα, νταμπλ, φιέστες και κόκκινο παντού. Όχι τα ξεφτιλίκια της Κυριακής καιτων τελευταίων χρόνων.
Ααααααα και κλείνοντας, να πω και κάτι που είναι ίσως το μόνο που θα ενδιαφέρει τις φιλενάδες (πλην του ινδάλματος, η οποία είναι και καλύτερη γνώστης και πιο ένθερμη υποστηρίκτρια της ομάδας)... για όλους τους θερμούς Βραζιλιάνους που έχουν περάσει από το ρόστερ μας, ο παιχταράς είναι και θα είναι πάντα ένας, γνήσιος γαύρος και λαϊκό παιδί, τσαμπουκάς (τραμπούκος λένε οι φίλοι βάζελοι, αλλά όσα δε φτάνει η αλεπού...) και κατ'εμέ κούκλος: Α ν α τ ο λ ά κ η ς (κορίτσια, google him). Φιλιά.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Η εξάντληση του καφέ και της βόλτας



Χμμμ ότι θα μου συνέβαινε Κυριακή βράδυ να αισθάνομαι ράκος και να θέλω να αποχωρήσω από το "στέκι" μου πριν πιω το τρίτο, ούτε να το διανοηθώ. Αλλά, αυτά παθαίνει κανείς άμα είναι όλη μέρα στο πόδι και δε βάζει κώλο κάτω. Και το αστείο ποιο είναι; Οτι το Σάββατο βράδυ, έκατσα μέσα, γιατί ήδη αισθανόμουν μια κόπωση... υπερκόπωση μου είπε ένας γνωστός από τα πολλά νυχτοπερπατήματα. Τσου, αφού είπαμε, τα έχουμε κόψει τα πολλά πολλά μεσοβδόμαδα. Άλλωστε, δεν υπάρχουν και πολλοί followers, οι μισές είναι je t'aime και οι άλλες μισές ακούνε καθημερινή έξοδο και παθαίνουν έλκος με τη σκέψη. Αλλά, που θα πάει κυρίες μου, δε θα έρθει καλοκαίρι που θα με πρήζετε στα εσεμέσια για εξόδους τις Πέμπτες στις αυλές; Θα μετρηθούμε τότες...
Έλα, εντάξει πλακίτσα κάνουμε. Η αλήθεια είναι πως κι γώ έχω χάσει εσχάτως την όρεξη αλλά και οι αντοχές μου με έχουν εγκαταλείψει. Άσε, που απασχολούμαι και με άλλα πράγματα, που όπως και να το κάνουμε με καταβάλλουν. Μην πάει ο νους σας στο πονηρό, χμ, στη γιόγκα αναφέρομαι, στο τρέξιμο, το μπασκετάκι (που θα ξεκινήσω από σήμερα, καθότι ανακάλυψα εδώ και κάνα μήνα γηπεδάκι πλησίον της παραλιακής, το οποίο τις ώρες που βγαίνω παγανιά είναι εντελώς άδειο και οι προβολείς αναμμένοι κάργα, α ρε δημαρχάρα είσαι πολύ large), το social networking μέσω υπολογιστού, το σινεμά (μέσα σε μια βδομάδα είδα και Avatar και Νήσο και Nine και It's complicated, σειρά έχει αύριο ο Σέρλοκ με τον Γουότσον). Ααα και σε λίγες μέρες προβλέπεται να φάω κόλλημα με το wii που θα αποκτήσω εντός της εβδομάδος. Όλοι λένε ότι είναι γαμάτο. Θα το δοκιμάσω και θα γράψω συντόμως, αν γίνει εξάρτηση ή όχι.
Μιλώντας για εξαρτήσεις, ο καφές είναι μία από αυτές. Η αλήθεια είναι ότι στο σπίτι σπάνια (έως και ποτέ) δε θα φτιάξω καφέ για μένα. Στην καλύτερη, να πιώ 2-3 coca-cola zero, να πάρω τη δόση μου. Η nespresso κάθεται και σκονίζεται και έχω και την εντύπωση πως ο καφές φίλτρου που είχα αγοράσει κάποια στιγμή από τα coffeeway, μάλλον δε θα έχει καθόλου άρωμα πλέον. Αλλά, η καθημερινή απόλαυση ενός cappuccino στο γραφείο, έχει γίνει θεσμός, ας είναι καλά ο Gregoire. Δε θα πιω ποτέ παραπάνω από έναν καφέ στο γραφείο, δεν καταλαβαίνω πως υπάρχει κόσμος ο οποίος δε λειτουργεί αν δεν καταναλώσει τουλάχιστον 4-5 ημερησίως. Και ούτε είμαι από αυτούς που τον αποζητούν με το που ανοίξει το μάτι τους. Μπααα, πιο πιθανό να θέλω να καταβροχθίσω το ψυγείο μόλις ξυπνήσω, παρά να έχω στέρηση καφεϊνης. Ωστόσο, ο καφές του Σαββατοκύριακου, σε κάποια καφετέρια (κατά προτίμηση με wi-fi) παρέα με φίλους είναι must. Κυρίως, το απόγευμα του Σαββάτου. Είναι, ρε παιδί μου, θεσμός.
Αυτό το Σαββατοκύριακο, πήρα πολλαπλές δόσεις από καφέ με φίλους. Σάββατο πρωί στη Μαρίνα Φλοίσβου, με long-lost φίλη της baby jinx, το απόγευμα στο αγαπημένο ντιζαινάτο Semiramis με ultra chic girl power για relationship updates και πολύ διάθεση για gossip, Κυριακή πρωί στο Γκαζοχώρι με εκλεκτό φίλο μιλώντας για αμάξια και Κυριακή απόγευμα στο uber trendy Rich της Γλυφάδας με απίστευτα ετερόκλιτη παρέα, rubbing shoulders με παρουσιάστριες του star και πανελίστριες μεσημεριανών εκπομπών. Δηλαδή, αν προσθέσω σε αυτά ότι πετάχτηκα μέχρι τα Καλύβια για λίγη τσίκνα και μερικά κοψίδια και ότι πάραυτα είχα και δυνάμεις να με παρασύρει το προαναφερθέν ετερόκλιτο παρεάκι το βράδυ στο ροκ, ε εντάξει... Βάλε και κάτι πορείες στο κέντρο, κάτι παρακάμψεις για να προσεγγίσω Κολωνάκι μέσω Ομονοίας, κάτι γύρω γύρω όλοι να παρκάρω (αχα, το έδωσα στα παιδιά απ'εξω και έληξε), πόσο να αντέξω η δόλια... Μέχρι να πάει 00.30, είχα ήδη βγει νοκ άουτ. Και δεν ήταν ούτε από ξίδια, ούτε από ξενύχτια. Από την πολλή τη ρέκλα, όπως θα λεγε και μια ψυχή... Ας είναι, όμως. Αυτές οι απλές χαρές είναι που γεμίζουν τη ζωή μας. Κι είναι γλυκιά αυτή η κούραση... Φιλιά!

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Αναμένατε τα χειρότερα...

Τις τελευταίες εβδομάδες που έχουν λάβει χώρα κάποια περιστατικά που ούτε να τα φανταστώ θα μπορούσα πριν κάτι μήνες, αισθάνομαι ότι μου φεύγει η έμπνευση για αναρτήσεις. Να μου πεις, μπορεί να είναι ένα απλό writer's block, μήπως όμως είναι κάτι βαθύτερο; Μήπως, γιατρέ μου, έφτασα στο τελευταίο στάδιο της (ψυχο)θεραπείας; Μήπως έγινα καλά και δεν το έχω πάρει πρέφα; Μώπως έχω πάθει κάναν άλλο εθισμό κι απλά δεν έχω χρόνο για φλυαρία; Δεν ξέρω τι από όλα συμβαίνει, αλλά σήμερα με επανέφεραν στην τάξη δυο γλυκές φωνούλες που με παράπονο μου είπανε πως έχουν καιρό να γελάσουν με κάνα χώσιμο. Ναι, βρε παιδιά, δε λέω, η διάθεση για κράξιμο δε με έχει εγκαταλείψει (και μεταξύ μας έχω κάνα δυο σκηνικά να ξεκατινιάσω) αλλά αυτά τα πράγματα δεν είναι κατά παραγγελία. Γράφω γιατί γουστάρω, γιατί έχω ανάγκη να ξεδιπλώσω σκέψεις, γράφω όταν πραγματικά έχω κάτι να πω. Οπότε, να με συμπαθάτε άμα καμιά φορά προτιμώ να απέχω από το να αραδιάζω ένα σωρό γλυκερές αρλούμπες.
Το λιγοστό μου μυαλό είπαμε είναι απασχολημένο με εξελίξεις. Δεν είμαι σε θέση ακόμα να γνωρίζω αν οι εξελίξεις θα έχουν αίσιο τέλος ή αν απλά θα μετράμε δράματα. Βασικά, δεν ξέρω καν αν θέλω να μάθω που θα οδηγηθούμε. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν κάποτε θεωρούσα πως διϋλιζα τον κώνωπα, τώρα το μυαλό δουλεύει overtime και το στροφόμετρο έχει πιάσει επικινδύνως κόκκινο. Σκέφτομαι ακόμα κι όταν κοιμάμαι.
Ότι το ξέρα, το ξερα, τους μυριζόμουν τους μπελάδες από μακριά. Κατά κάποιο τρόπο, πάντα μέσα μου ήξερα πως οι σκοτούρες ήταν μόνο one phonecall away. Γι' αυτό και με το ρημάδι είχα πάρει διαζύγιο. Για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Τώρα, όμως, οι εξελίξεις με πρόλαβαν και είμαι σε αναμμένα κάρβουνα. Και λες και η ανυπομονησία να μη γνωρίζει όρια. Ναι, αλλά όχι ρε πούστη μου να πάμε να χάσουμε τα κεκτημένα. Κρίμα την προσπάθεια για τις ισορροπίες, κρίμα τα new year resolutions, κρίμα τον Yalom και τα spiritual sessions την ώρα της yoga. Δε λέει να πάνε όλα στράφι. Αλλά και τι να κάνω η γυναίκα, που σε θέματα καρδιάς όλα τα άλλα πάνε περίπατο;
Ακούω ήδη τις φωνές της κολλητής: κυρά μου να κάτσεις στα αυγά σου. Κυρά μου, σήκω να πας κάνα ταξιδάκι (άντε γιατί πολύ διάστημα πέρασε από το τελευταίο), ή ακόμα και μια ηχηρή προτροπή να ξεχυθώ στα μαγαζιά, να κάνω shopping therapy. Όλα καλά κι ωραία, αλλά δεν είμαι κλώσσα να κάθομαι σε αυγά, η εθνική στα Τέμπη έχει κλείσει και βαριέμαι τα μάλα να κάνω το γύρο του Κισσάβου για να φτάσω Θεσσαλονίκη και λεφτά για ρούχα και παπούτσια δεν έχω αυτή την περίοδο (ούτε καν για καινούριες δέστρες, μιας και οι νυν μας άφησαν χρόνους στις ελελβτικές άλπεις). Άρα κάθομαι ήρεμη κι αναμένω τις εξελίξεις, το τσουνάμι. Γιατί (με όλο το σέβας και τη λύπη) σεισμός δεν έγινε μόνο στην Αϊτή...

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Το κατά Παπακαλιάτη ευαγγέλιο

Μιλώντας για youhou, αν και φαντάζομαι πως οι περισσότεροι δεν παρακολουθείτε τηλεόραση (ή τουλάχιστον με υπεροπτικό ύφος χιλίων καρδιναλίων δηλώνετε πως δε βλέπετε καθόλου, αλλά το star και ΟΛΑ10 τα ξεσκίζετε) τις τελευταίες μέρες τυχαίνει να έχω προλάβει το 4 του Παπακαλουάζ. Το έχουν βάλει στην επανάληψη, όσο τo τρελλό αγόρι ετοιμάζει πυρετωδώς τα καινούρια επεισόδια. Τεσπά, το θέμα είναι δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω με αυτά που βλέπω, να πετάξω κάνα βαρύ αντικείμενο προς την οθόνη ή απλά να την κλείσω τη ρημάδα. Είναι tragicohilarious αυτά που προβάλλει, δηλαδή η αντίληψη του για την ελληνική κοινωνία. Αυτό το παιδί, ή παίρνει magic mushrooms και είναι διαρκώς στον πλανήτη happy ή για κάποιο ανεξήγητο λόγο θεωρεί πως ζει (και ζούμε κι εμείς οι τηλεθεατές) στο Los Angeles. Για εσάς, λοιπόν που "απέχετε" (το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί ορισμένοι ΔΕ ΜΕ ΠΕΙΘΕΤΕ) από το show, έχω να σας προτείνω ένα blog που άρχισα να παρακολουθώ πρόσφατα, ένεκα follower στο twitter: http://theintvduals.com/category/cannibalive-blogging/
Αξίζει και μόνο για πιάσετε τον εαυτό σας να σκάει ένα χαμογελάκι, όταν όλα μέσα στη μέρα πάνε στραβά κι ανάποδα.
Εγώ, πάντως, τα της εν λόγω σειράς τα έχω πληροφορηθεί μέσα από αυτό το site, καθότι τη μέρα και ώρα προβολής της είμαι στο yoga session. Τα διάβαζα, λοιπόν, τα μπινελίκια που του ρίχνανε κι έλεγα, δεν μπορεί ρε γαμώτο να είναι τόσο χάλι, αφού υ-π-ο-τ-ί-θ-ε-τ-α-ι έχει μεγάλη θεαματικότητα. Να που έφτασε ο καιρός να δω τις επαναλήψεις για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι το μέγεθος της μαλακίας του ατόμου. Sorry, μεγάλε, αλλά αν είναι ο μέσος έλληνας να είναι σαν τους 4 πρωταγωνιστές, έχουμε θέμα. Εκτός κι αν εμείς οι γυναίκες τόσο καιρό αδυνατούμε να συλλάβουμε το εύρος της μαλακίας που δέρνει τους άνδρες και εθελοτυφλούμε. Κορίτσια, αν λοιπόν, το ανδρικό φύλο σκέφτεται και φέρεται έτσι, σας έχω κακά μαντάτα. Ετοιμαστείτε για τον πούλο τον μακρύτερο, έως και η θεογκόμενα Μακρυπούλια τον πήρε κανονικότατα.
Άσε, που αν τον βλέπουν κι ορισμένοι παίζει να παίρνουν και ιδέες, γιατί ως γνωστόν πολλάκις η ζωή μιμείται την τέχνη. Εντάξει, δε διαφωνώ πως ο μέσος τριαντάρης Έλλην είναι κατ'εξοχήν μαμάκιας. Το έχω διατυπώσει εδώ άπειρες φορές (μου έχουν δοθεί δεκάδες αφορμές εκ του σύνεγγυς περιβάλλοντος). Αλλά πανέμορφος, ζάμπλουτος, με αμαξάρα, με σπουδές, με όμορφη γυναίκα (ήδη παντρεμένος στα early thirties, ενίοτε και με 2 κουτσούβελα), μεγαλοστέλεχος ή ιδιοκτήτης κυριλέ εστιατορίου, μέσα στην κόκα, να μένει σε σπίτι βγαλμένο από το περιοδικό ΟΙΚΙΑ & ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ, με τη δυνατότητα να πηγαινοέρχεται συνέχεια Αθήνα - Νέα Υόρκη λές και είναι το Λουτράκι, με πανέμορφη μάνα, με πατέρα βιομήχανο, μπλεγμένο στα πλοκάμια της μαφίας, που έχει ακόμα πιο όμορφη ερωμένη, εεεεεε πάει πολύ. Κόψε τουλάχιστον την ερωμένη. Ή την κόκα. Το έχεις ξεφτιλίσει στην υπερβολή! Γιατί αν υποψιαστώ πως τελικά η αλήθεια είναι όντως όπως την παρουσιάζει ο πολυτάλαντος Christopher, πάει... τη βάψαμε.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Girls forever



Καλά, είναι απίστευτο ότι πάμε να γίνουμε Αυστραλία... Αρχές Γενάρη (να μη μιλήσω καν για τα Χριστούγεννα) και ο καιρός να είναι ανοιξιάτικος. Εμ, γι'αυτό και στις προπόσεις τις προάλλες τσουγκρίζαμε και λέγαμε καλό καλοκαίρι. Εντάξει, σήμερα ακριβώς δεν είναι και πολύ καλοκαιρινή η ατμόσφαιρα, αλλά χθες είχε απίστευτη λιακάδα, χωρίς μπουφάν και στα έξω τραπέζια ήπιαμε το καφεδάκι μας στο Πόρτο Ράφτη. Γυαλούμπα, αραλίκι, διπλό καπουτσίνο και πολύ κουτσομπολιό... Και την περασμένη Κυριακή, άλλη ηλιόλουστη μέρα, κάναμε μια μίνι εξόρμηση μέχρι το Σούνιο, ανεβήκαμε στο Ναό, φωτογραφηθήκαμε σαν άλλες Μελίνες, ήπιαμε καφέ στο τουριστικό περίπτερο και καπάκι στα Καλύβια για κρεατοφαγία. Μεγάλες στιγμές και δεν έχουν έρθει καν οι Αλκυονίδες, δεν έχει φτάσει καν τριήμερο Καθαράς Δευτέρας.
Έχει πολύ γέλιο πάντως αυτό το girl power. Εκεί με το ουζάκι, χαζογελούσαμε και διαπιστώναμε και οι τρεις πως τελικά εμείς οι γυναίκες ξέρουμε να περνάμε καλά. Έχουμε πάντα όρεξη για βόλτες, θα δούμε σινεμά, θα πάμε θέατρο (ακόμα και με τις μαμάδες μας), θα πάμε για φαγητό από trendy μεζεδοπωλεία έως χασαποταβέρνες, από ουζερί έως σουβλάκια στο Ζάχο. Θα πάμε γυναικοπαρέα (κι εντελώς απενεχοποιημένες) στα μπουζούκια, θα βγούμε για χαλαρό ποτάκι μεσοβδόμαδα (ακόμα και με τις φόρμες στα καπάκια μετά το γυμναστήριο), θα περάσουμε ένα ολόκληρο Σάββατο να μπαινοβγαίνουμε στα μαγαζιά του Golden (ή τελοσπάντων στη Γλυφάδα) χωρίς να έχουμε ανάγκη να αγοράσουμε κάτι συγκεκριμένο (ούτως ή άλλως ένα Zara, ένα Hondos, μια Καλογήρου είναι επιτακτικά). Θα πάμε εκδρομές στα χιόνια, θα πάμε στα νησιά (οι τοπ 2 επιλογές Μ + Π), θα πάμε Επίδαυρο, θα πάμε Λουτράκι, Χαλκίδα, Βυτίνα.
Κι όλα αυτά χωρίς να χωλοσκάμε για άνδρες στην παρέα. Γιατί, και βαριούληδες είναι και αργά ξυπνάνε. Και τη βολή τους δε θέλουν να χάσουν και να φάνε της μαμάς το φαγητό προτιμάνε. Μην τυχόν και τους πέσει βαρύ το ουζάκι ή το παϊδάκι. Για το σινέμα τους κάνεις χρυσούς, ξεκουνάνε μόνο αν η ταινία είναι τύπου avatar ή James Bond, θέατρο-μπαλέτα-Μέγαρο ούτε λόγος, κι από συναυλίες... κάνα Rock wave και βλέπουμε. Αν είναι σε σχέση και πέσει πρόταση από τη γυναίκα τους για κάτι από τα προναφερόμενα, διαμαρτύρονται ότι τους τα πρήζει και στο κάτω κάτω μια Κυριακή έχουν κι αυτοί να δούνε τους γονείς τους και να κοιμηθούν λίγο παραπάνω. Αν η πρόταση πέσει από φίλες, θα ξεκουβαλήσουν μόνο έαν κι εφόσον παίζει καυτό θέμα στο παρεάκι και θέλουν να γίνει το κονέ. Άσε που πρέπει να γυρίσουν και νωρίς γιατί παίζει η ομάδα κι όσο να'ναι θέλουν να δουν και τις φάσεις από όλα τα άλλα ματς στην Αθλητική Κυριακή. Και να μη μιλήσουμε για συγκέντρωση σε σπίτια για επιτραπέζια παιχνίδια, dvd και πίτσες. Καλύτερα να τους κάνεις λοβοτομή.
Οπότε, κυρίες μου, τα κουμάντα σας. Τηλεφωνάκι στις κολλητές σας (ακόμα ακόμα στις drinking buddies σας, κι αυτές στην ίδια φάση είναι ακριβώς) και ραντεβού στα διόδια... (καλά, πόσο eighties ακούστηκε αυτό, συναντήσεις της μιας οικογένειας με την άλλη, στην προ-mobile phone περίοδο). A, και για όσους εκ των φίλτατων κύριων έχουν αντίρρηση για αυτά που γράφω, sorry αγάπες μου αλλά δεν είδα και καμιά πρόσκληση. Ούτε εγώ, ούτε οι φιλενάδες προφανώς. Η κλήση σας μάλλον προωθείται. Μην αγχώνεστε, δε μας λείψατε. Ξέρετε, "διαθέτουμε"... Φιλιά.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

2010 ευχές



Καλή χρονιά! Ευτυχισμένο το 2010! Εύχομαι για όλους αυτα που επιθυμείτε να πραγματοποιηθούν φέτος με τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια. Όνειρα, κρυφές ελπίδες, προσδοκίες και ευσεβείς πόθοι, όλα να πάρουν σάρκα και οστά. Και αν χρειαστεί να βάλετε το χεράκι σας (γιατί, όσο να'ναι τα αγαθά κόποις κτώνται), να είναι απειροελάχιστη η συμβολή, όλα να έρθουν φυσικά κι αβίαστα. Αν έμαθα κάτι μέσα στο 2009 είναι ότι δεν πρέπει κανείς να τραβάει κάτι από μαλλιά προκειμένου να συμβεί. Αν είναι να γίνει, θα γίνει. Εγώ πάντως θα αναμένω για τα καλύτερα ;-) Και παρεπιπτόντως, μου έτυχε το φλουρί στη βασιλόπιττα που κόψαμε ανήμερα Πρωτοχρονιάς στο σπίτι της κολλητής μου. Να είναι σημάδι; Ίδωμεν...
Πρέπει, ωστόσο, να ομολογήσω πως δεν τήρησα τις new year resolutions που έγραφα την τελευταία παράγραφο της προηγούμενης ανάρτησης. Πήγα για φαγητό στην αδερφή μου, φάγαμε, ήπιαμε, θαυμάσαμε τα πυροτεχνήματα από τη βεράντα (θέα από το λιμάνι του Πειραιά έως την άκρη της Βουλιαγμένης, ο ουρανός φωτίστηκε λαμπερά από άκρη σε άκρη), διασκεδάσαμε με τη βαφτησιμιά ντυμένη στα κατακόκκινα, παίξαμε με τον γατούλη/γάταρο, νανουρίσαμε το μπεμπίνι της κουμπάρας, έπιασα ένα χαρτί στο χέρι μου για το καλό (τς τς τς) και κάποια στιγμή μετά τις 3, ξεσηκώθηκα. Αχ Κατερινάκι, μεγάλη η χάρη σου!!! Εκεί που είχα γλαρώσει από το υπερβολικό (και πεντανόστιμο - αδερφούλα, έγραψες) φαγητό και τις σαμπάνιες, να σου η φιλενάδα να μου επιχειρηματολογεί τηλεφωνικώς για ποιους λόγους δεν έπρεπε να μείνουμε σπίτι κι αντι αυτού να πάρουμε τους δρόμους για τα μπαρ του κέντρου. Ε, δε γινόταν να κάτσω ήρεμη... μου προέβαλε όλους τους σωστούς λόγους... ο καινούριος χρόνος να μας βρει χορεύοντας και διασκεδάζοντας.
Και πήραμε τους δρόμους... που παρεπιπτόντως δεν ήταν μποτιλιαρισμένοι όπως ήταν αναμενόμενο λόγω της ημέρας. Φτάσαμε Κολωνάκι σε χρόνο dt. Και όσο ψάχναμε για πάρκιγκ, έκπληξη μου έκανε η ηρεμία που επικρατούσε στα στενά του κέντρου... ο κόσμος ήταν ακόμα στα σπίτια και χαρτόπαιζε ή στούμπωνε στο φαϊ. Θα βγαίνανε προφανώς ακόμα πιο αργά. Δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για το πού θα πίναμε το ποτάκι μας. Το στέκι ήταν η πλέον ενδεδειγμένη πρόταση. Και αποδείκτηκε ότι ήταν ορθή επιλογή.
Περάσαμε ίσως την τελειότερη βραδυά που έχουμε ζήσει μέσα στο κωλομάγαζο τους τελευταίους μήνες. Ανάμεσα σε καλοντυμένο κόσμο (ένεκα πρωτοχρονιάς), με τον πανέμορφο Βραζιλιάνο μπάρμαν να δίνει ρέστα μια με τις κουδούνες και μια με τον πυροσβεστήρα, με σαξοφονίστα πάνω στη μπάρα να σολάρει θεϊκά, με κουκλάρες να λικνίζονται σε ρυθμούς πότε rock και πότε r'n'b, με απίστευτο κέφι από όλους τους θαμώνες και με μοναδική παρέα: ψηλός και σία, golfi, poukki και λοιποί συνήθεις ύποπτοι (μέχρι και twitter follower πέτυχα;-)). Μιλάμε για πολύ κέφι! Και το ποτό άφθονο. Μπορεί να μην έφτασα ποτέ στο τέταρτο (με κόπο ήπια 2) αλλά ψόφησα στα σφηνάκια, η παρέα εξ αριστερών μας κερνούσε veuve cliquot rose και η παρέα εκ δεξιών north,οι μεν προσπαθούσαν να ξεπεράσουν τους δε στο κέρασμα. Από κάπου σκάγανε και κάτι ξόμπαρκα jugermeister, μέχρι που ήρθε ο αγαπημένος μου Αντρέας και μας έλιωσε στα υποβρύχια. Λιάρδα...
Οι μοναδικές φορές που έχω περάσει καλύτερα μέσα στο Rock ήταν με την κολλητή μου (που δυστυχώς ήταν πολύ κουρασμένη για να ακολουθήσει προχθές) στην orlando φάση και αργότερα με την παρέα του φίτσουλα. Επικές στιγμές τότε, δεν το συζητώ, αλλά αποδείκτηκε περίτρανα πως ανάλογες εμπειρίες μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τους προαναφερθέντες. Νατ, γύρνα γρήγορα από τις εκδρομές, να τα κάνουμε πάλι λίμπα! Και κάποιες κυρίες να σταματήσουν να σνομπάρουν το μαγαζί, άντε ρε κορίτσια, αφού κι εσείς έχετε ζήσει φοβερά σκηνικά εκεί μέσα, τι το σκέφτεστε; Κυριακή να ακούσουμε ελληνικά (και αντωνάκη) από νωρίς; Αλλά και μια suita νωρίτερα για να πάρει και η σταχτομπούτα μου τη δόση της (και να κάνουμε προθέρμανση ρε αδερφέ, που πας ξενέρωτος στα "μπάρια"...) Τελικά, όλες οι υποσχέσεις είναι για να τις αθετούμε. Και όσες φορές έχω πει ποτέ ξανά, άλλες τόσες έχω κάνει αυτά που αποτάσσομαι. Ίνδαλμα λαμβάνεις; Μπορεί να μη σε τίμησα με την παρουσία μου στο moon (και είμαι σίγουρη πως κι εσύ ξεσάλωσες κι έκανες όλα όσα χμ... θα έκανα κι εγώ), σε τίμησα, όμως, εμμέσως ακολουθώντας ... τα βήματα σου. Details από κοντά, ζουζού. HAPPY NEW YEAR PEOPLE!