Enough with koumbarous

                        

Το ότι έχω την αγαπημένη συνήθεια να κολλάω παρατσούκλια στον κόσμο τη γνωρίζετε. Δεν το κάνω από κακία, για λόγους διαχωρισμού και συντομίας το κάνω. Για να ξεχωρίζω τον έναν κουλό από τον άλλον, άνδρες –γυναίκες. Και όχι, δε μιλάω για χαριτωμένες (my ass) προσφωνήσεις, όπως αυτές του φίτσουλα προς το πρόσωπο μου (φώκια, κότα, ψυχοκαμμένη, τσουλάκι και νυφίτσα – α, αυτό το τελευταίο είναι πιο πρόσφατο, δεν υφίστατο όταν ξεκίνησα το Blog, αλλιώς θα είχε καταλάβει περίτρανα μια θέση στον τίτλο). Μιλάω, βρε αδερφέ, για το πώς αποκαλώ ορισμένους κι ορισμένες που έχουν απασχολήσει με τον άλφα ή το βήτα τρόπο το ενδιαφέρον μου. Ορισμένοι, αν ήθελαν, θα μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν χρήση αυτών των παρασυνθηματικών για τα εκάστοτε avatars στα sites κοινωνικής δικτύωσης που ενδεχομένως είναι μέλη. Φαντάζομαι το «διπλοσώβρακο» να κάνει log-in στο facebook και να κάνει αίτηση φιλίας στο «μπιφτέκι», στη «μοσχαροκεφαλή», στην «κομμώτρια», στον «ΕΛΤΑ», στον «γκριζομάλλη», στο σετ «αλατοπίπερο», στον «ψηλό», στον «κοντό», στον «παπαστρουμφ», στο «μαϊντανό», στο «γιατρό», στο «λαδοπόντικα», στον «λαλάκη», στο «Δ/Δ», στον «Orlando», στην «καρακαλτάκα», στην «junkie» ή τελοσπάντων στον «κουμπάρο».
Με τον όρο κουμπάρο έχω χαρακτηρίσει πολύ κόσμο, που τελικά αποδεικνύεται πως πρόκειται για κατηγορία ανθρώπων και όχι κάποιον συγκεριμένα. Με τα κορίτσια μας είχε κολλήσει κάποιο διάστημα να αποκαλούμε «κουμπάρο» έναν τύπο που σύχναζε στο Rock και συνήθιζε να κάνει το show του ο άνθρωπος. Δεν έχω ποτέ κατονομάσει τα πρόσωπα που κατά καιρούς έχω καυτηριάσει εδώ, άλλωστε όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται κι όποιος τη σφίγγα σφίγγεται και καταλαβαίνουν μόνοι τους (όπως κι όλος ο κόσμος γύρω τους) ότι στο μέγεθος της κουλαμάρας τους και της μαλακίας που τους δέρνει οφείλουν το αστεράκι τους στη λεωφόρο της Δόξας/Φώκιας. Ο προαναφερθείς είναι σίγουρα ο βασιλιάς των κουμπάρων και μάλιστα επειδή η κολλητή κόντεψε να πέσει θύμα της απαράμιλλης γοητείας του, ο φίτσουλας της κόλλησε κι εκείνης το παρατσούκλι «κουμπαρούλα». Ευτυχώς για μας (και για όλους τους θαμώνες) ο τύπος έφαγε κάποια στιγμή την πόρτα του από τον «Παναγιώτη» κι ησυχάσαμε, γιατί πόσο να αντέξουμε το λυπηρό θέαμα να χορεύει moonwalker μπροστά από το Dj booth κι ο κόσμος να ανοίγει χώρο μην τυχόν και φάει καμιά αδέσποτη από τις σπασμωδικές του κινήσεις ή να κάνει striptease πάνω στους δερμάτινους καναπέδες, ή να ανεβαίνει στην μπάρα, να ανοίγει ομπρέλες και να χορεύει singing in the rain. O εν λόγω κουμπάρος με το παραπλανητικό image του κολωνιακώτη golden boy μαθαίνω πως εδώ και 2 χρόνια ελέω face control κάνει τις παραστάσεις του στο doors.
Εκείνη την περίοδο πάλι (circa 2007-2008 αν δε με απατάει η μνήμη μου) οι κουμπάροι δίνανε και παίρνανε στη ζωή της φιλενάδας μου. Αυτό το κορίτσι… τεσπά… επιλογές του καθενός (όπως και οι δικές μου με τους «κολλεγιόπαιδες», όπως με κατηγορούν οι κολλητές). Είχα φτιάξει και απίστευτο γκρουπάκι στο facebook, με φωτό, ορισμό, links και άλλα διακοσμητικά, και μέλη του είμασταν όλες οι συνήθεις ύποπτοι. (Μεγάλη Μαφία, είμασταν το παραδέχομαι). To είχα βγάλει “enough with koumbarous”, γιατί πραγματικά είχαμε αγανακτήσει με την παρουσία και τις δραστηριότητες αυτής της τραγικής κατηγορίας ανδρών. Και μιας και το κείμενο που παρέθετα στη σελίδα του group ήταν δικής μου έμπνευσης και συγγραφής, χωρίς καμιά απολύτως τσίπα και δεύτερη σκέψη το παραθέτω αυτούσιο:
Ως κουμπάρος νοείται ο κάθε ενοχλητικός πέφτουλας σε μπαρ και club. Δεν είναι ο greek kamakis, o mr loverman, όχι… όχι… Συνήθως είναι στυλιζέ και κουστουμαρισμένος, εννίοτε με σπορτίφ ένδυση, το όλο look όμως παραπέμπει απροκάλυπτα σε κουμπάρο. You can’t be mistaken. Έχει τάσεις σπόνσορα: «κορίτσια, να κεράσουμε ένα ποτάκι, ένα σφηνάκι, ένα φαγάκι…». Συχνά το είδος απαντάται ως καπνιστής και πολλάκις μοστράρει μια πουράκλα απ΄ εδώ έως το Πέραμα. Έχει λουστεί στην πανάκριβη κολώνια του πριν τη βραδυνή έξοδο. Έχει πάντα βλέμμα λιγούρη, σε βλέπει και του τρέχουν τα σάλια. Θα σου μιλήσει ακόμα κι αν του έχεις γυρισμένη την πλάτη, θα βρει πάντα ένα καλό πρόσχημα. Θα είναι επιδεικτικός (show-off) στους φίλους του αναφορικά με το αμάξι του, το ρολόι, τα ρούχα, την ομάδα, τη δουλειά του ή τα ταξίδια που έχει κάνει (εάν έχει πάει πουθενά, γιατί παίζει και το σκηνικό να μην έχει δει ούτε τη Λάρισα) . Κοινώς, θέλει να κάνει την παρουσία του αισθητή με κάθε τρόπο. Ηλικιακά ο κουμπάρος είναι μεγαλύτερος από εσένα, δυστυχώς, όμως, έχει παρουσιαστεί και το φαινόμενο του νεαρού (μικρομέγαλο) κουμπάρου (ευτυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει περιθώριο αποθεραπείας). Το πιο σημαντικό: είναι πάντα λιγδιάρης και κακάσχημος αλλά θεωρεί τον εαυτό του τουλάχιστον Brad Pitt. Είσαι για εκείνον πάντα ένα τρόπαιο, που πρέπει να αποκτήσει, καθότι ούτε στα πιο τρελά του όνειρα να του κάτσει γυναίκα σαν κι εσένα.
Απορώ γιατί εγκατέλειψα το administration αυτού του group και γιατί συμβούλεψα και τις φιλενάδες να πράξουν ανάλογα. Είχαμε δώσει ρεσιτάλ με ατάκες στο wall και καταγεγραμμένα σκηνικά με πρωταγωνιστές αυτό το «θεόσταλτο» ανθρώπινο είδος. Αλλά, η σάτυρα κάποια στιγμή κουράζει και εμείς αποχωρήσαμε ως θεατές. Οι θιασώτες γαμώτο συνεχίζουν, έχει πολλά επεισόδια από δαύτους. Κeep koymparizing… Οπότε, κυρίες μου, you’ve been warned. Μετά μην πάτε και λέτε ότι έχει γεμίσει ο κόσμος μαλάκες, αυτοί έχουν φωτεινή επιγραφή από πάνω τους που αναβοσβήνει (ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΕΙ). Αν πάλι, αρέσκεστε σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις, τι να σας πω, είστε άξιες της μοίρας σας. Εγώ πάλι, τέτοια τρωκτικά φροντίζω όχι μόνο να μην τα συναναστρέφομαι, αλλά ούτε και να με πλησιάζουν στα είκοσι μέτρα. (Είμαι του καλλιτεχνικού, βλέπε DoublePants). Φιλιά

Κάθε κατεργάρης στη φάρμα του

Έχω κουραστεί να ακούω από φίλες και γνωστές την καραμελίτσα περί της μαλάκυνσης που πλήττει τον ανδρικό πληθυσμό. Ακόμα πιο τραγικό είναι να ακούς τις ίδιες συζητήσεις κι από παρακείμενα τραπέζια με γυναίκες συνδαιτημόνες στις διάφορες καφετέριες ή εστιατόρια. Όλες λένε το ίδιο κι είμαι πεποισμένη πως το συγκεκριμένο θέμα είναι αντικείμενο συζήτησης και στις ανδρικές παρέες. Ξαφνικά, όλοι έχουν το ίδιο παράπονο, πως δεν υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι πλέον, πως έχουν χαθεί οι αληθινοί άνδρες, πως οι σωστές γυναίκες είναι είδος υπό εξαφάνιση, πως όλοι οι eligibles είναι ήδη πιασμένοι. ΝΗΣΑΦΙ. Πάμε καλά; Δηλαδή εκεί εξαντλούνται οι ασχολίες μας; 'Αλλη δουλειά δεν έχει ο κόσμος από το να κάθεται να μυξοκλαίγεται για την τύχη που δεν του κάθεται κανείς/καμιά ή που έχει το μαλακομαγνήτη (άλλη εύγευστη καραμελίτσα);
Αυτή η πρεμούρα να βρουν το κελεπούρι, ρε παιδί μου, μου κάνει κάτι σε ανασφάλεια και πολύ μα πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο, να μην πω ότι οσφρίζομαι και πρώιμα στάδια καψίματος. Πάρτε το χαμπάρι ότι όλος ο κόσμος είναι σαν κι εσάς, κι αφού το εμπεδώσετε, προχωρήστε παρακάτω μπας και κάνουμε καμιά δουλειά. Παντού θα υπάρχει κόσμος που είναι τρία πουλάκια κάθονται, μην αυταπατάσθε πως μόνο εσείς έχετε μαζέψει γύρω σας όλη την κιβωτό του Νώε από ζώα. Άλλωστε, το είδος "κουκουρούκου" απαντάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Υπάρχουν λογιών λογιών κουμάσια και frankly θεωρώ λίγο άδικο να βάζουμε στο ίδιο πατατοτσουβάλι όλον τον κόσμο μόνο και μόνο επειδή δε σου κάθεται εσένα γκόμενος όπως τον έχεις φαντασιωθεί.
Η ζωή είναι σαν τη φάρμα, κι όπως έλεγε ο μακαρίτης ο father, θερίζεις πάντα αυτά που σπέρνεις. Το οποίο σημαίνει πως αν κι εσύ σαν αγρότης κάνεις μάπα επιλογές αγοράζοντας άκυρους σπόρους από το φυτώριο, δε σου φταίει ο καιρός που δεν ευδοκίμησε η σοδειά. Προφανώς, έβαλες λάθος καρπούς σε λάθος χώμα, δεν έβαλες λίπασμα ή δεν ψέκασες παρασιτοκτόνο. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών και έγκυρων αποφάσεων. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις από την αρχή ότι με κάποιον άνθρωπο δεν τσουλάει, δε φταίει αυτός που μετά από κάποιο διάστημα δεν ταιριάξανε τα χνώτα σας. Αν βλέπεις από την αρχή πράγματα που σε ενοχλούν και δε σηκώνεσαι να φύγεις, δε σου φταίει ο άλλος επειδή κάποια στιγμή από το "μάζευε-μάζευε" κάνεις εσύ την έκρηξη. Όπως επίσης, δεν είναι σκάρτος ο άλλος επειδή εσύ έχεις τις τεράστιες απαιτήσεις και κυκλοφορείς με το check list ανά χείρας και τον βαθμολογείς κάτω από τη βάση αν δεν διαθέτει τα προσόντα της λίστας σου.
Προσωπικά καταλήγω πάντα στο συμπέρασμα πως φταίω εγώ όταν κάτι δεν πάει καλά. Φαντάζει η εύκολη λύση να κατηγορούμε τους γύρω μας όταν εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά κουμάντα. Δηλαδή, πάντα να φταίει το gps που πήραμε το στραβό το δρόμο, κι όχι εμείς που δεν ξέρουμε σκατά από τεχνολογία ή να ερμηνεύουμε σωστά τους χάρτες. Όχι, αγάπες μου. Το δικό μας καρπούζι είναι μάπα, όχι των αλλονών. Εμείς φταίμε που επιμένουμε να δίνουμε ευκαιρίες σε άτομα που δεν αξίζουν δεύτερης (άμα δεν το σηκώνει το κλίμα ένα δέντρο, τι πας και φυτεύεις κι άλλα), που έχουμε τεράστιες προσδοκίες (αν περιμένεις να βγάλεις 10 τόνους λάδι απο 100ελιές), που ξεγελιόμαστε από το φαίνεσθαι του άλλου (ωραίοι οι πανσέδες, αλλά δεν είναι για όλο το χρόνο) ή που δίνουμε μεγαλύτερη αξία σε άτομα που αντικειμενικά είναι κατώτεροι των περιστάσεων (δε θα βγάλεις χριστιανέ μου καλαμπόκι φυτεύοντας σιτάρι).
Άρα, καλό θα ήταν προσπαθήσουμε στο εφ'εξής να κάνουμε καλύτερους χειρισμούς και επιλογές που θα έχουν καλύτερη απόδοση. Καλό καμιά φορά να ακούμε και φίλους με μεγαλύτερη πείρα από εμάς (FV level 54-58 τουλάχιστον)γιατί σίγουρα έχουν φάει στη μάπα την κοπριά πριν από εμάς και όσο να'ναι τη μαλακία τη διακρίνουν λίγο νωρίτερα. Και το κυριότερο, να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα και θεωρούμε πως είμαστε οι ομορφότεροι, οι εξυπνότεροι, οι ικανότεροι ή τέλοσπαντων οι γαμάουα. Με τέτοιο attitude με μαθηματική ακρίβεια θα προσελκύουμε τους χειρότερους και θα επιφέρουμε οι ίδιοι εαυτώ τη δυστυχία. Ο γυαλός δεν είναι ποτέ στραβός, στραβά αρμενίζουμε εμείς. Γι'αυτό αφήστε τις κλάψες και πιάστε τις τσάπες. Φιλιά.

Valentine in disguise

Βαλεντίνοι και Βαλεντίνες, γειαχαραντάν. Ας μου εξηγήσει κάποιος πώς γίνεται κάθε χρόνο όλοι μα όλοι μου οι γνωστοί και φίλοι να κοπανιούνται να να λένε πως δεν έχουν ανάγκη μια μέρα το χρόνο για να εκφράσουν τον έρωτα τους, πως η σημερινή γιορτή είναι καθαρά εμπορευματοποιημένη (από τους λουλουδάδες, τους σοκολατιέρηδες και τους α-στιάτορες) και πως αρνιούνται κατηγορηματικά να συμμετάσχουν στο πανηγυράκι και ΠΑΡΑΥΤΑ απόψε τα εστιατόρια να είναι όλα fully booked και τις επόμενες 3-4 μέρες σε όλους τους κάδους σκουπιδιών να δεις πεταμένα χιλιάδες μαραμένα κόκκινα τριαντάφυλλα; Πώς δε γιορτάζετε ρε παιδιά, που καταπώς φαίνεται του δίνετε και καταλαβαίνει στα themed gifts, στις πραλίνες και τις σαμπάνιες; Και καλά, δε λέω, δικαίωμα του καθενός να κάνει ό,τι θέλει και να σπαταλάει τα λεφτά του όπου γουστάρει. Αλλά, please μη μας φλομώνετε στις δηλώσεις οτι είστε υπεράνω, αφού κι η κουτσή μαρία ξέρει ότι λαχταράτε να περάσετε απόψε με το έτερον ήμισυ αγκαλιά στο υπέρδιπλο κρεββάτι μιας σουίτας πολυτελούς ξενοδοχείου, φορώντας αμφότεροι τα λευκά μπουρνουζάκια σας, ακούγοντας Barry White και ταίζοντας ο ένας τον άλλον φραουλίτσες (compliments of the manager). Και κάπου εδώ εμένα επιτρέψτε μου να πάω να ξεράσω.
Ακούγομαι σα γριά γεροντοκόρη; Μπορεί. Να τα λέω από τη ζήλεια μου; I don't think so. Εγώ σήμερα πέρασα όμορφα, έκανα τη βόλτα μου στη Βουλιαγμένη, έφαγα το νοστιμότατο φιλετάκι μου στο Moorings ατενίζοντας το αέραντο γαλάζιο, ήπια το κρασάκι μου, με κέρασαν τη μαστίχα μου, ήπια κι ένα εσπρεσάκι και το σημαντικότερο είχα πολύ καλή παρέα. Μετά πήγα με άλλη παρέα στη Μαρίνα Φλοίσβου και ήπια άλλο καφεδάκι, έφαγα και το γλυκάκι μου και τίγκαρα. Pure bliss. Και ίχνος Βαλεντίνου. Τα μόνα λέλουδα που είδα ήταν αυτά που προσπαθούσε να μου πασάρει ο Πακιστανός στο φανάρι. Η μόνη πραλίνα που δοκίμασα ήταν η γεύση φουντούκι στον καφέ φίλτρου. Η μόνη μουσική που άκουσα ήταν τα καρναβαλίστικα που δίνανε και παίρνανε. Κι απόψε θα είμαι αγκαλιά με το πιο χουχουλιάρικο πράγμα του κόσμου, το μαξιλάρι μου! Αν περάσατε καλύτερα, leave me a comment.
Οι μόνες που ίσως περάσουν ελαφρώς πιο διασκεδαστικά είναι οι τρεις φιλενάδες που απόψε θα πάνε στο στέκι και με προσκάλεσαν, αλλά ομολογώ πως απέρριψα ευγενικά την πρόταση τους. Σήμερα θα γίνεται της κακομοίρας εκεί μέσα και frankly δεν είμαι σε διάθεση σαρδελοποίησης. Ούτε έχω και καμιά όρεξη μασκαρέματος, γενικά δεν είμαι ο τύπος της μεταμφίεσης. You get what you see, folks. Και δε μου αρέσουν και τα καραγκιοζιλίκια που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο τέτοια μέρα μέσα στο ροκ. Να μου πείς, πού τα ξέρεις κυρά μου αφού δεν έχεις πατήσει ουδεπόποτε στο αποκριάτικο πάρτυ. Δε χρειάστηκε, έχω κάθε χρόνο ανταπόκριση κι επίσης αύριο το μισό facebook θα αναρτήσει φωτογραφίες με τα καθέκαστα. Οπότε, τι να τρέχω μες τη βρόχα και το κρύο, για να πάω να δω τους μισούς άνδρες ντυμένους καλόγριες και τους άλλους μισούς ντυμένους πουτάνες; Ή μήπως για να μετράω τις sexy νοσοκόμες και τις χίπισες; Μπα, λέω να μην πάρω ούτε από αυτό. Πιείτε ένα υποβρυχιάκι και για μένα, κορίτσια (αν και highly unlikely, γιατί καλώς ή κακώς τα κεράσματα γίνονται πάντα εν τη παρουσία μου - ψωνάρα...) και μου λέτε αύριο τα details.
Εγώ σιγά σιγά την κάνω για το ραντεβού μου. Είπαμε, προβλέπονται καυτές αγκαλιές. Εκτός του ότι όλα τα κανάλια στην τηλεόραση θα προβάλλουν ρομαντικές κομεντί, εκτός του όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί κάνουν countdown τα 100 πιο δημοφιλή love songs, έχω και τη γειτόνισσα από τον πρώτο να παίζει πιάνο εδώ και τρεις ώρες. Δηλαδή, γίνεται να μην περάσω τη βραδυά μου τίγκα στην αγάπη; Πάω να ξεράσω για δεύτερη φορά και να φτιάξω pop corn. Φιλιά, ατιμούτσικοι μασκαράδες μου!

Μυαλό μεγέθους σουπερνόβας

Είμαι ξανθιά. Τέλος. With all due respect στις φίλες μου με ανοιχτόχρωμα μαλλιά, αλλά μάλλον έχω κι εγώ ρίζες σαν τις δικές τους. Εξηγούμαι. Τρεις μέρες τώρα παλεύω να βάλω Nova στο σπίτι μου. Υποτίθεται πως στην πολυκατοικία στην οποία διαμένω υπάρχει προεγκατεστημένη δορυφορική σύνδεση. Σε απλά ελληνικά, έχει τοποθετηθεί κεντρικό satellite dish στη ταράτσα και έχει γίνει καλωδιακή σύνδεση με κάθε διαμέρισμα όταν τοποθετούσαν όλα τα ηλεκτρολογικά. Αν και μένω πλέον τρία χρόνια στο σπίτι, δε με είχε απασχολήσει ως τώρα η ύπαρξη ή μη της δορυφορικής σύνδεσης, γιατί ως γνωστή τσίπισσα, αρνιόμουν να πληρώνω συνδρομητική τηλεόραση. Όταν, όμως, φτάνει να προβάλλεται η αγαπημένη σου σειρά 48 ώρες μετά την Αμερική, λες ότι κάτι πρέπει να κάνεις, κάπως να αντιδράσεις. Οπότε, κάλεσα την εξυπηρέτηση πελατών στη Multichoice, τους είπα πώς έχει η κατάσταση και η ευγενικότατη κυρία με ενημέρωσε πως το μόνο που χρειαζόμουν ήταν να πάω σε ένα κατάστημα, να αγοράσω ένα δορυφορικό δέκτη κι ένα καλώδιο κεραίας, να πάω σπίτι, να κάνω τη συνδεσμολογία και να τους ξανακαλέσω για να ενεργοποιήσουν τη συνδρομή. Όπερ κι έπραξα.
Περιχαρής η καλή σου την Τρίτη το απόγευμα, πάω στη mediamarkt, βρίσκω τον υπεύθυνο υπάλληλο, του λέω τα καθέκαστα, μου δίνει τη συσκευασία με τον αποκωδικοποιητή, μου δίνει κι ένα πακέτο με μια κεραία, με βάζει να υπογράψω μια σειρά απο συμβόλαια (με ρώτησε και με πονηρό υφάκι αν επιθυμούσα και το κανάλι ενηλίκων για έξτρα 9,9€ - μη χάσω η γυναίκα και δε βλέπω τσόντες 24/7), πληρώνω και σπεύδω σπίτι για την εγκατάσταση. Ξεπακετάρω με λύσσα, συνδέω πρίζες και κεραίες, βάζω μπαταρίες στο τηλεχειριστήριο και τηλεφωνώ πάλι στην εταιρεία για την ενεργοποίηση. Ευγενικότατος στην αρχή ο tech asisstant, καταγράφει τα στοιχεία μου για να μου ανοίξουν καρτέλα πελάτη και να μου αποδώσουν τον προσωπικό κωδικό συνδρομητή. Και φτάνουμε στο επίμαχο σημείο που με ρωτάει για την ένδειξη της τηλεόρασης. Του την περιγράφω κι αρχίζει τα χμ και χμ. Να τα μας, σκέφτομαι από μέσα μου. "Κυρία μου, μάλλον έχετε κάνει λάθος στη σύνδεση των καλωδίων, πάμε πάλι βήμα βήμα την τοποθέτηση". Τα ξανακάνουμε όλα by the book, πάλι κανένα σήμα. Αρχίζει ο δικός σου τα χμ και χμ. Οπότε σε μια στιγμή έξαψης κι ειλικρίνειας ο καθόλου πλέον ευγενικός assistant με ρωτάει: "Κυρία μου, είστε σίγουρη πως έχετε πιάτο;". Φίλε μου, όλο το σερβίτσιο έχω, ακόμα και τις σαλατιέρες. Ρε παλιοπαπάρα, προτού μπω στην όλη διαδικασία, φρόντισα να ενημερωθώ τόσο από τους γείτονες μου και να επιβεβαιώσω την ύπαρξη της δορυφορικής σύνδεσης, όσο και να μιλήσω με το δικό σας customer's. Τι νόμιζες, πώς έτσι απλά μου κάπνισε να αγοράσω μια συσκευή και να παίζω μαζί με τα καλώδια της νυχτιάτικα;
Απτόητος ο techie μου λέει να ξανακοιτάξω το θέμα της σύνδεσης και στην τελική αν δεν τα καταφέρνω μόνη μου, να καλέσω τον τεχνικό συνεργάτη της Νova να έρθει να ελέγξει με το ειδικό πεδιόμετρο τις παροχές μου. Το τελευταίο μου ακούστηκε τύπου "άντε και γιατί πολύ μας τα έπρηξες κυρά μου, που μου θες και pay tv".
Οπότε του το 'κλεισα στα μούτρα κι ησύχασα. Και κατέβηκα ευθύς να μοιραστώ τον πόνο μου με τους γείτονες που διαθέτουν ήδη Nova, μπας κι ανταλλάξουμε σημειώσεις ή τέλοσπάντων μου δώσουν καμιά καλή συμβουλή. Πάντα χρήσιμοι οι γείτονες, να το ξέρετε, δεν είναι ανάγκη να σας έχει τελειώσει μόνο η ζάχαρη, μπορείτε να δανειστείτε έως και βύσμα για την κεραία σας. Να μην πολυλογώ, o αποκάτω μου επέστησε την προσοχή στο καλώδιο που μου είχε πουλήσει ο παπαρίδης της mediamarkt και μου είπε ότι δεν είχε τη σωστή απόληξη και αυτό που μου είχε δώσει ήταν για επίγεια κεραία. Ωραία, κι εγώ τι σκατά είχα συνδέσει; Πώς είχα καταφέρει να βάλω δυο καλώδια επίγειων σε 2 υποδοχές;;; Ξανθιά μικρή φωκίτσα... Μυαλό κουρκούτι.
Την επόμενη μέρα, θεωρώντας πως το θέμα θα λήξει πάραυτα, πάω στη mediamarkt, αλλάζω το βρωμοκαλώδιο, παίρνω το refund (καθότι ο παπάρας, όχι μόνο μου έδωσε το λάθος, αλλά συνάμα και το πιο ακριβό) και γυρνάω σπίτι, με πολύ δυναμική διάθεση. Ξαναρχίζω τη συνδεσμολογία, επιτέλους βλέπω κάποια θετική απόκριση στην τηλεόραση (τς τς έβγαλε ένδειξη "αναζήτηση δορυφόρου") και περιμένω. Κι όσο περιμένω, ξανακαλώ τη Multichoice. Αυτή τη φορά, βγαίνει κυριούλα στο τηλέφωνο. Της εξηγώ τα καθέκαστα και ορθά κοφτά με ρωτάει, "δηλαδή τώρα σας μετράει τα μπουκέτα;". Ώπα λέω μέσα μου, από το υαλοπωλείο στο ανθοπωλείο, τι ψυχώσεις έχουν παναγίτσα μου εκεί στο tech suppport... Ποια μπουκέτα, μάνα μου, κάτι μηδενικούρες βλέπω και κάτι άκυρες συχνότητες. "Κυρία μου, ο δέκτης σας δε βλέπει το κάτοπτρο. Επομένως, ή έχετε πρόβλημα στη σύνδεση ή δεν έχετε τοποθετήσει σωστά το πιάτο". Ε, ρε πούστη μου με τα πιάτα και τα λέλουδα, την τύχη μου μέσα, τόση ταλαιπωρία για τους μαλάκες ναυαγούς του Lost, που άμα είχαν βάλει τον Jack Bauwer στη γαμημένη πτήση τους, θα τους είχε γυρίσει στο L.A. σε 24ώρες και όχι να ταλαιπωρούμαι εγώ 6 σεζόν μετά. ΟΥΣΤ.
Μ'αυτά και μ'αυτά, έμεινα με το τηλεκοντρόλ στο χέρι για δεύτερη μέρα. Είδα κι απόειδα, έκανα την καρδιά μου πέτρα και κάλεσα τον τοπικό συνεργάτη τους να έρθει να ρίξει μια ματιά, να δούμε τι στο καλό δεν κάνω σωστά η χορεύτρια και νόβα ακούω και νόβα δε βλέπω. Ο χριστιανός ήρθε μετά από μια μέρα, συνεπέστατος και εξυπηρετικός, μαζί με τον βοηθό του. Έβαλε εκεί το πεδιόμετρο, είδε ότι κάτι δεν πάει σωστά με την πρίζα της κεραίας, την ξήλωσε και ανακάλυψε πως είχε καεί ένα ελαττήριο μέσα κι αυτό εμπόδιζε το σήμα να περάσει στο καλώδιο (το οποίο ήταν και σωστό και σωστά τοποθετημένο από την αφεντιά μου, μη λέμε μαλακίες τώρα). Έστειλε το βοηθό να φέρει μια καινούρια πρίζα, την τοποθέτησε μέσα σε πέντε λεπτά, έκανε τις σχετικές ρυθμίσεις, κάλεσε ο ίδιος τη Multichoice κι ενεργοποίησε τη συνδρομή μου. Μου έδωσε οδηγίες για τη χρήση, πήρε τα 40 του ευρώ για την επίσκεψη και αποχώρησε. Και η χαζή, δε ζήτησα απόδειξη. Να βάζω καλώδια μια χαρά ξέρω, να βοηθήσω το κράτος να πατάξει την αισχροκέρδεια ,όμως, τσου. Η βλακεία μου είπαμε είναι αστρικών διαστάσεων. Τέλος καλό, όμως, όλα καλά και από σήμερα θα βλέπω 10 αθλητικά κανάλια. Και 5 κινηματογραφικά. Και 4 παιδικά! Στο στοιχείο μου δηλαδή!!! Φιλιά!

A weekend lost in dvd's

Χα, Δευτέρα και κανονικά θα έπρεπε να γράφω μισοζαλισμένη και μισοκοιμισμένη, δεδομένου ότι όλο και κάποια κρεπάλη θα έκανα μέσα στο Σαββατοκύριακο. Αγάπες μου, θα απογοητεύσω, δεν έκανα απολύτως τίποτα, από το κρεββάτι στον καναπέ και τούμπαλιν. Όοοολο το Σαββατοκύριακο. Εντάξει, Σάββατο πρωί δούλευα, από το μεσημέρι και μετά μιλάω. Φράπα σήμερα η επιδερμίδα. Βέβαια, έκανα κρεπάλες στο φαγητό, δηλαδή αυτά είναι τα άσχημα όταν μπαστακώνεσαι δυο μέρες σπίτι σου. Από την ανία και τη βαρεμάρα το ρίχνεις στο φαϊ. Ανοίγεις το τίμιο ψυγείο και καταβροχθίζεις ό,τι υπάρχει μέσα, με την προϋπόθεση ότι δεν έχει λήξει, φυσικά.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, αλλά όταν πάω super market, εκεί που στη λίστα μου υπάρχουν όλα κι όλα δέκα πράγματα, καταλήγω να έχω αγοράσει άλλα είκοσι, ενώ ξέρω ότι τουλάχιστον τα μισά δεν πρόκειται να φαγωθούν άμεσα. Και είμαι και λιχούδα και σπάταλη. Ψωνίζω λες και μένει μια τετραμελής οικογένεια μαζί μου. Κι αγοράζω γκουρμεδιές τις οποίες μέχρι να καλέσω κόσμο για να τις προσφέρω μπορεί και να έχει περάσει μισός αιώνας, οπότε τσάμπα τα ντελικατέσεν. Τι τα θες κυρά μου τα φουαντρέ και τα χειροποίητα ψωμάκια σίκαλης, ποιος θα τα φάει; Άσε το άλλο, με τις zero. Δεν υπάρχει μέρα που να έχω πάει για προμήθειες και να μην έχω πάρει τουλάχιστον μια εξάδα κουτάκια (δεν αγοράζω μπουκάλια ποτέ, γιατί είμαι και περίεργη, άμα ξεθυμάνει το ανθρακικό, ούτε να τη μυρίσω την coca-cola). Οπότε, πάντα έχω απόθεμα σε αναψυκτικά και διάφορες μαλακίες για μασούλημα.
Όπερ σημαίνει, πως αν ένα ολόκληρο σουκου κάθεσαι μέσα, κάποια στιγμή, όσο και να αντιστέκεσαι, μια βόλτα από την κουζίνα θα την κάνεις. Στην περίπτωση μου, η διαδρομή ήταν κρεββάτι-κουζίνα-καναπές. Ανάμεσα στα dvd, στο wii και στο θέρισμα της φάρμας και το άρμεγμα των αγελάδων, έγινε κατάχρηση στα πατατάκια, τα τοστάκια (γαλοπούλα-τυρί, όχι βούτυρα κι άλλα λιπαρά, για να μπορώ να φάω τουλάχιστον 3), τα σοκολατάκια υγείας Παυλίδη (τα μικρά μπλε) γιατί όσο να'ναι που πας καραμήτρο χωρίς την ημερήσια δόση σου (είναι λέει κι υποκαταστάτατο του σεξ), τα μπισκότα πτι-μπερ και το delivery. Η αλήθεια είναι ότι την Παρασκευή είχα μαγειρέψει, οπότε το Σάββατο το μεσημέρι έφαγα αυτά που είχανε περισσέψει και συνέχισα με όλες τις προαναφερόμενες χαζές πηγές θερμίδων. Την Κυριακή το απόγευμα όμως λύγισα και αηδιασμένη από τις πολλές μαλακιούλες που μασουλούσα, έκανα και την υπέρβαση και παρήγγειλα απ'έξω. Φυσικά, για 4! Γιατί είπαμε, η υπερβολή είναι μέρος της ζωής μου.
Και μιλώντας για υπερβολές, μένοντας μέσα και αναπόφευκτα βλέποντας πολύ τηλεόραση ανάμεσα στις άλλες ενδιαφέρουσες ασχολίες μου, δεν μπόρεσα να αποφύγω αυτό τον πανικό που επικρατεί στα τηλεοπτικά μέσα για το "πολύκροτο διαζύγιο". Νησάφι, ρε πούστη μου. Ο κόσμος χάνεται και το μ.... χτενίζεται. Και να πεις ότι ήταν μόνο το star, άντε κομμάτια να γίνει, αυτό είναι το αναμενόμενο από τους ρεπόρτερ τύπου τσιλιμπουρδοσκατουλάκη. Μα όλα τα κανάλια; Όποιο και να έβαζες, μιλούσε για τη εθνική τηλεπαρουσιάστρια και τον τριμόσχαρο (soon to be ex)σύζυγο της. Έλεος. Πάθαμε overdose από την πλατίνα στο μαλλί και τα fake boobs. Δε μας έφταναν όλες οι trash περσόνες τύπου Πετρούλας, Τζούλιας και Σάσας, τώρα έχουμε καινούρια ξανθιά μαϊντανό στα παράθυρα. Please shoot me now, κάντε μου λοβοτομή ή τελοσπάντων αν γίνεται να παντρευτεί ή να γκαστρωθεί κάνας άλλος celebrity μπας και καταφέρουν τα media να ασχοληθούν με κάτι άλλο;
Για να ξεδώσω από την πολύ ενημέρωση, είδα πολλές ταινιούλες στο dvd, άλωστε έχω κάνει τρελλό στοκ από downloading (φυσικά, είμαι εντελώς άσχετη στο άθλημα, άλλοι τις κατεβάζουν κι απλά κάθε Παρασκευή στο γραφείο μου με περιμένουν 2-3 δισκάκια με 3-4 ταινίες). Είδα , λοιπόν, τον Clooney στο Up in the Air, είδα το αγγλικό An education (πολύ μου άρεσε), είδα το New York, I love you, είδα το Did You hear about the Morgans (what a flop), ξεκίνησα να βλέπω το The Informant και στη μέση το άλλαξα, μεγαλύτερη βαρεμάρα δεν έχω ξαναδεί (για να ρεφάρει η άποψη μου για τον Mat Damon θα δω άμεσα το Invictus κι αν είναι κι αυτό μαλακία, τέλος ο συμπαθέστατος Bourne).
Το τραγικό είναι ότι το μόνο πράγμα που επιτακτικά έπρεπε να δω και δεν το έκανα ήταν το LOST. Πρέπει να είμαι η μόνη fan που δεν το είδε, έχω διαβάσει ωστόσο το (double) episode recap (δεν πτοούμαι εγώ από spoiler alert, πάντα διαβάζω τις περιλήψεις όσων βλέπω) και είμαι στο τσακ να βάλω Nova. Για να τα βλέπω τα καινούρια επεισόδια 48 ώρες μετά την αμερικάνικη προβολή, όπως λέει και το trailer, και να μην περιμένω το συνάδελφο εδώ στη δουλειά πότε θα εδεήσει να μου φέρει το download. Οπότε, άμα την έναρξη της συνδρομής θα αποστείλω προσκλήσεις σε έτερους οπαδούς, θα βάλω κι ένα τυπικό εισιτηριάκι (εμ, πώς θα βγάλουμε τα μηνίαια 59,9€ του full pack), μια jumbo domino's ham & bacon classic και καλή μας τηλεθέαση. 'Ασε που το δείχνουν και Παρασκευή, άρα καλώντας κόσμο και δεύτερη μέρα (πάλι με ένα μικρό αντίτιμο) μπορώ να βγάλω όλα τα λεφτά της συνδρομής. Τι μαλάκας είμαι που δεν έβαλα από την προηγούμενη εβδομάδα... Λοιπόν, σπεύδω να κάνω παραγγελία του αποκωδικοποιητή αφενός κι αφετέρου να αποστείλω προσκλήσεις για την Πέμπτη το βράδυ. Αναμείνατε. Φιλιά!

Chic(no) Πέμπτη

Τσικνοπέμπτη για τους περισσότερους ισούται με ακατάσχετη κρεατοφαγία, οινοποσία και κάπνα. Χμ, όχι για όλους. Call me σπασίκλω, call me υπεράνω, call me ανώμαλη, αλλά εγώ και οι φίλες μου δεν τσικνήσαμε με τον παραδοσιακό τρόπο. Αντ'αυτού προτιμήσαμε να κάνουμε κράτηση στο δημοφιλές scala vinoteca, που για να βρεις τραπέζι πλέον θες μέσον ακόμα και τις καθημερινές. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προτιμήσαμε να φάμε και σχετικά νωρίς. ΟΚ, η αλήθεια είναι πως οι κοπέλες είχανε ήδη κατέβει Κολωνάκι από το απόγευμα να κάνουν shopping, οπότε το να επιστρέψουν στα Βουπου στα οποία διαμένουν και να ξανακατηφορίσουν κέντρο ήταν ολίγον άκυρο. Οπότε, η κράτηση μας ήταν για τις 20.30 στο μεγάλο κεντρικό τραπέζι τύπου τρώμε όλοι μαζί οι άσχετοι παρέα.
Εγώ πήγα στα καπάκια από το γραφείο κι ομολογουμένως εξεπλάγην με το γεγονός πως μου πήρε μόνο δέκα λεπτά να φτάσω και μόλις πέντε για να βρω να παρκάρω. Λες και δεν ήταν Τσικνοπέμπτη. Λες και ήταν μια χαζοδευτέρα, με τα μαγαζιά κλειστά, με λιγοστό κόσμο στο δρόμο, με πολύ κρύο. Για Κολωνάκι, το σκηνικό ήταν πολύ περίεργο, δηλαδή έβρισκες πάρκιγκ ακόμα κι επί της Σκουφά. Τελικά, όπως αποδείχθηκε αργότερα, ο Ελληνάρας θέλει να φάει τη χοληστερίνη του μετά τις 22.30-23.00, για να του κάτσει καλύτερα στο στομάχι, να τρέχει μία και καλή στα εφημερεύοντα νοσοκομεία, εμ τι από τις 20.30 είναι σχεδόν απόγευμα. Πραγματικά, μέσα στο εστιατόριο εκείνη την ώρα οι μόνοι πελάτες είμασταν εμείς και μια παρέα από τουρίστες. Ο κύριος όγκος άρχισε να συρρέει μετά τις 21.30.
Τόσο το καλύτερο για μας, γιατί και την ησυχία μας είχαμε (η οχλαγωγία που ακολούθησε ήταν ανευ προηγουμένου) και πολύ καλό service. Ο sommelier ευγενικότατος υπέδειξε στη μία φίλη ποιο prosecco να συνδυάσει με το πλατώ αλλαντικών + τυριών που παραγγείλανε τα κορίτσια μέχρι να φτάσω εγώ, ο σερβιτόρος πρόθυμος πήρε την παραγγελία των κυρίως κι άλλο τόσο ταχύτατα μας σέρβιρε τα πρώτα. Ήταν πραγματικά μία από τις ομορφότερες ατμόσφαιρες που έχω ζήσει σε αθηναϊκό εστιατόριο. Το κάπνισμα δεν επιτρέπεται και οι πελάτες βγαίνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα έξω στη μικρή βεραντούλα να φουμάρουν. Φανταστείτε τη χαρά μας. Μουσική υπόκρουση δεν αντιλήφθηκα καμία, επίσης προς μεγάλην μου τέρψην, γιατί δεν είναι και λίγες οι φορές που έχω ξενερώσει σε ένα κατά τα άλλα ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον που έχει "ντυθεί" μουσικά με λαϊκά άσματα τύπου Καζαντζίδη ή άκυρα κλισέ Ιταλικά τραγούδια τύπου O sole mio. Έλεος, καμιά φορά, η μουσική αντί να εξημερώνει τα ήθη, έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, σε κάνει να θέλεις να τα σπάσεις όλα μέσα στο εστιατόριο. Ευτυχώς, that was not the case.
Γενικά, αν και ίσως όχι η ενδεικτικότερη επιλογή να περάσει κανείς την Τσικνοπέμπτη του, φάγαμε πολύ καλά. Ήπιαμε ενημερωμένα, άλλωστε πώς να μην, όταν το μαγαζί είναι wine bar-restaurant. Και το σημαντικότερο, πληρώσαμε λογικά. 22 ευρώ το άτομο, έχοντας πάρει η κάθε μια το κυρίως της, ένα πρώτο κι από ένα ποτήρι κρασί. Πολύ καλά, αν αναλογιστεί κανείς πώς άλλη φίλη την ίδια μέρα πήγε σε ταβερνείο και πλήρωσε 35 ευρώ. Στην υπόγα. Εμείς τουλάχιστον καθόμασταν και σε καρέκλες Charles Eames. Στην ταβέρνα, απ'ότι μου είπε η κοπελιά το μόνο ατού ήταν η αποκριάτικη διακόσμηση. Κι ο ξάδερφος που πήγε κατά την προσφιλή του συνήθεια στα Βλάχικα της Βάρης πληρώσανε 40 το άτομο. Να μου πεις, αυτοί χτυπήσανε μισό αρνί, 5 κιλά παϊδάκια, 3 κοκορέτσια, 2 γαρδούμπες, 10 ορεκτικά κι εσύ κυρία μου την έβγαλες με cold cuts για αρχή και μπιφτεκάκια με μυρωδικά συνοδευόμενα απο σάλτσα γιαουρτιού ως κυρίως. Περί ορέξεως...
Τέλοσπάντων, έχοντας δειπνήσει (το "τσικνήσει" εμάς δε μας αντιπροσώπευε ουδόλως) νωρίς, μαζευτήκαμε σπίτια μας εξίσου νωρίς. Όπως περνούσα από το Σύνταγμα, αντίκρυσα ένα σύννεφο καπνών, μια θολούρα κι ανοίγοντας το παράθυρο μου ήρθε έντονη η μυρωδιά της σούβλας. Αν είναι δυνατόν, σκέφτηκα. Οι τσολιάδες έχουν στήσει ψησταριές ή μήπως στο roof garden των κυριλέ ξενοδοχείων έχουν πάρει φωτιά τα barbeque; Το μυστήριο δε λύθηκε φυσικά, η τσίκνα αναδυόταν μάλλον από άλλα σημεία της Αθήνας και είχε απλωθεί και στο κέντρο, όπως με ενημέρωσαν άλλωστε παντού επικρατούσε τοπίο στην ομίχλη. Κατέβασα γρήγορα γρήγορα το παράθυρο, γιατί τόση προσπάθεια κάναμε να κρατήσουμε το chic μαλλί και τα ρούχα μας άκαπνα (chic-no), και πήρα το δρόμο της επιστροφής (που πλέον ήταν μποτιλιαρισμένος, αφού σύσσωμος ο λαός είχε εξορμήσει προς μεζεδοπωλεία, ταβερνεία και λοιπά ξενυχτάδικα). Κι όσο εσείς χώνατε τα κοφτερά σας δόντια σε μπριζόλες και άλλα κρεατικά, εγώ έπεφτα στον ύπνο του δικαίου. Πόσο excitement να αντέξω η καψερή, η φιέστα της χοληστερίνης θα περίμενε για άλλη φορά. Φιλιά.

Περί ανθρωπιστικής βοήθειας

Δεν ξέρω αν σας έχουν κουράσει κι εσάς οι χιλιάδες εκδηλώσεις αγάπης και φιλανθρωπίας για τα θύματα της Αϊτής, αλλά πραγματικά αν μου στείλει έστω κι ένας άλλο invite να βοηθήσω τα κακόμοιρα παιδάκια με ένα κλικ, θα ουρλιάξω. Εντάξει, δε διανοούμαι να μειώσω το γεγονός, είναι θλιβερό, αλλά έλεος με τον καθένα που κοιτάζει πώς να προβληθεί καλύτερα εκείνος μέσα από την καταστροφή. Συναυλία από εδώ, μαραθώνιος αγάπης από εκεί, Unicef και μαλακίες τούμπανα λες και δεν ξέρουμε ότι δεν πάει cent στους σεισμόπληκτους. Πάνε μετά και κάνουν επανέκδοση του "we are the world", που ρε πούστη μου σε κάθε καταποντισμό θα βγαίνει και καινούρια version (σαν κι αυτά τα Band Aid και τις λοιπές αηδίες που μας βομβαρδίζουν κάθε Χριστούγεννα). Κι άλλα λεφτά για τους κληρονόμους του Μicheal Jackson δηλαδή. Γιατί ναι μεν τα έσοδα από τις πωλήσεις και καλά θα διατεθούν στον πολύπαθο πληθυσμό της Αϊτής, αλλά ας μην ξεχνάμε και τα πνευματικά δικαιώματα, κι εκεί είναι πολλά τα λεφτά, Άρη.
Και γιατί να δώσουμε εμείς λεφτά, δεν έχω καταλάβει. Αντί οι παλιοξεφτίλες οι Αμερικάνοι (που ευθύνονται για την κατάντια και την οικονομική εξαθλίωση αυτής της εξωτικής χώρας, πρώτα με τις δεκαετίες κατοχής και εν συνεχεία με τους φίλα προσκείμενους απολυταρχικούς προέδρους που τοποθετούσαν στην εξουσία και κατάφερναν να ρουφάνε το αίμα του κοσμάκη) να πούνε πάρτε παιδιά μερικά τρισεκατομύρια δολλάρια και κοιτάχτε να ανασυνταχθείτε, βγήκανε στα παράθυρα, γρυλλίσανε κάτι περί συμπαράστασης και "η σκέψη μας είναι μαζί σας" κι άντε γεια. Και κάθονται μετά οι καραγκιόζηδες του Hollywood και της διεθνούς μουσικής βιομηχανίας να κάνουν συμβολικές εμφανίσεις και παραστάσεις. Δεν ξέρω, αλλά δεν τα χάφτω. Στις δικές τους τσέπες πάνε πάλι οι εισπράξεις, είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Όταν πήγαινα σχολείο, κάθε χριστούγεννα κάναμε το λεγόμενο έρανο της αγάπης. Αντί όμως να μαζεύουμε λεφτά, φέρνανε όλοι οι μαθητές από το σπίτι τους μια σακούλα super market με αγαθά, ήτοι όσπρια, γάλατα, λάδι, φρυγανιές, μέλι ή τέλοσπάντων τρόφιμα που δεν αλλοιώνονταν εύκολα. Φέρναμε επίσης φάρμακα που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί και δεν είχαν λήξει. Μια ομάδα παιδιών μαζί με καθηγητές έκανε το διαχωρισμό όλων των προϊόντων και εν συνεχεία ετοίμαζε καινούριες σακούλες που να περιέχουν μια ποικιλία από τα είδη που είχαν συγκεντρωθεί. Και τέλος, μια άλλη ομάδα μαθητών αναλάμβανε τη διανομή αυτών των σακουλών σε φτωχές οικογένειες του Πειραιά, τις διευθύνσεις των οποίων παρείχε κάθε χρόνο η Εκκλησία. Αυτό μάλιστα, ήταν φιλανθρωπία. Κανείς δεν είχε κάποιο κρυφό κέρδος πίσω από την εκστρατεία. Ούτε το σχολείο, ούτε οι μαθητές, ούτε οι παπάδες.
Επίσης, αξιέπαινη προσπάθεια αυτή γνωστής αλυσίδας καταστημάτων που μας παρότρυνε να συγκεντρώσουμε παλιά παιδικά βιβλία και παιχνίδια, για να δοθούν σε ιδρύματα και ορφανοτροφεία, που σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί βρίθει η χώρα μας από δαύτα. Το ίδιο και με τους ειδικούς κάδους στους οποίους μπορούμε να αφήσουμε παλιά ρούχα. Δηλαδή, μου φαίνεται πιο σωστή η συνεισφορά σε είδος. Τα χρήματα δεν είναι σίγουρο ποτέ ότι θα δαπανηθούν σωστά για να αγοραστούν φαγητό, ρούχα, εμβόλια. Είναι όπως με τα παιδάκια στα φανάρια, αν τους δώσεις κέρματα, δε θα τα κρατήσουν εκείνα αλλά ο προαγωγός τους. Αν θες να βοηθήσεις, δώστους μπισκότα ή πάρε τους κάτι να φάνε.
Κάποτε αγόραζα συστηματικά κάρτες της Unicef ή της Ελληνικής Εταιρίας Σπαστικών. Ήμουν, όμως, αφελής και θωερούσα πως συνέδραμα όλα τα μαυράκια της Αφρικής και τα άρρωστα παιδάκια στο ΠΙΚΠΑ. Σκατούλες, μάλλον βοηθούσα την τσέπη κάποιου χοντρομπαλά που θρονιαζόταν σε ένα τεράστιο ζεστό γραφείο. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως οι τρόποι για να βοηθήσεις τους συνανθρώπους που βρίσκονται στο έλεος της φτώχιας είναι άλλοι. Δεν είναι στα sms που χρεώνεσαι 1,19€, δεν είναι στα cd με το "we are the world", δεν είναι ούτε κατα διάνοια στο κλικ που θα κάνεις με το ποντίκι σου πάνω σε μια ιστοσελίδα. Καλύτερα τράβα στο γηροκομείο του Πειραιά και κράτα παρέα στους παππούδες που μαραζώνουν μοναχοί τους, καλύτερα μάζεψε μερικές από τις χιλιάδες μπλούζες που είναι πεταμένες στον πάτο της ντουλάπας σου και πήγαινε τες στο Ορφανοτροφείο Θυλέων στην Αργυρούπολη, αγόρασε μερικούς χυμούς και τσουρεκάκια και δώστα σε κάτι άστεγους τριγύρω από την Ομόνοια. Αυτά θα έχουνε μεγαλύτερη αξία από τις παπαριές e-mail που μου προωθείς και τα γκρουπάκια συμπαράστασης που κάνεις join στο facebook. Φιλιά