Και κάπως έτσι μια αμετανόητη εργένισσα ετοιμάζεται να μπει στο club των παντρεμένων. Πότε έγινε η πρόταση, πότε δέχτηκα, πότε μετακόμισε στο διαμέρισμα, πότε γνωρίστηκαν οι γονείς και πότε ανοίχτηκε ο κοινός λογαριασμός, ούτε που το κατάλαβα. Σαν να μην είμαι εγώ, σαν να βλέπω κινηματογραφικά όλα αυτά να συμβαίνουν σε κάποια άλλη και να γελάω εις βάρος της. Έλα μου που όμως και μου συμβαίνουν και τα λούζομαι και δε βλέπω και την έξοδο κινδύνου. Τον μπούλο, που λέει και ο ... αρραβωνιαστικός (και μόνο που τη γράφω/διαβάζω τη λέξη, με πιάνει ναυτία). Αισθάνομαι πως οδηγούμαι σαν το πρόβατο στη σφαγή και το μόνο που θέλω να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη είναι HELP!!!
Ψυχραιμία, μου λένε όλοι, πώς κάνεις έτσι κουκλίτσα μου, ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία. Και σιγά και τα ωά, παντρεύεσαι, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Νo sympathy for the drama queen. Όλοι γύρω μου μέσα στην καλή χαρά, επιτέλους άντε την βολέψαμε κι αυτήν, από δω πάνε κι άλλοι.Οι γονείς πανευτυχείς που το παιδί τους επιτέλους νοικοκυρεύεται. Οι φίλοι περιμένουν αγωνιωδώς τη μεγάλη μέρα για να ραφτούν, να φάνε, να πιουν, να χορέψουν, να ρίξουν κάνα θάψιμο (γάμος χωρίς ξεκατίνιασμα δεν παίζει) και μετά να περιμένουν την post card από το honeymoon. Αυτοί είναι οι νορμάλ, οι πιο χαιρέκακοι περιμένουν να δουν καμιά κοιλούμπα 7μηνίτικη και νυφικό αμπίρ, γιατί μέσα στο λιγοστό μυαλό τους το ενδεχόμενο να παντρευτώ χωρίς να έχω πρώτα γκαστρωθεί δεν παίζει ("ούτε η πρώτη θα'μουν, ούτε η τελευταία").
Κι ενώ θεωρούσα τον εαυτό μου τον πιο στ@ρχιδι@μου άνθρωπο αναφορικά με υποχρεώσεις και έθιμα και γαμησιάτικα, βρέθηκα να κάνω τη μία υποχώρηση μετά την άλλη, να ακούω νυχθημερόν το "βάλε κι εσύ λίγο νερό στο κρασί σου", να υποβάλλω τον εαυτό μου σε διαδικασίες που μέχρι τώρα κορόιδευα, να έχω προσλάβει wedding planner και τελικά να διοργανώνω την υπερπαραγωγή του αιώνα. Όποιος ξαναπεί ότι όλα είναι μια ιδέα και ότι όλα μπορούν να γίνουν πολύ απλά, ότι εμείς τα μεγαλοποιούμε, ή είναι μεγάλος ψεύτης ή είναι γεροντοκόρος. Εγώ κατάλαβα ότι με την προσπάθεια μου να κρατήσω τα πράγματα λιτά και cool, κουράζομαι και αγχώνομαι τρισχειρότερα από το να έκανα ένα mainstream προκάτ γάμο και να ησύχαζα. Να άφηνα τις πεθερές να κάναν τα κουμάντα τους, να κλείνανε τα κτήματα και τους σεφ τους, να φέρνανε και τον Αρχιεπίσκοπο, να άναβαν όλους τους πολυελαίους κι απλά να μου λέγανε ώρα και μέρα και να εμφανιζόμουν μέσα στη νοικιασμένη τζιπάρα.
Κι από την άλλη, το κλασσικό "έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι" και η αιώνια κατάσταση ζαμανφού, που σε κάνει να αναρωτιέσαι, εγώ τώρα πάω να υπογράψω "συμβόλαιο" ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου τις ευθύνες και τα βάρη θα τα σηκώνω όλα εγώ, το αγγούρι θα το τρώω μόνο εγώ, τα παιδιά θα τα ξεσκατίζω μόνο εγώ και πάει η ζωούλα που ήξερα ως τώρα; Γιατί συγνώμη, γάμος δεν είναι το νταβαντούρι της μιας μέρας. Μετράω ήδη 2 μήνες προετοιμασίας και το μόνο που σκέφτομαι ακατάπαυστα είναι πως τα χειρότερα έπονται. Κλασσικό pre-wedding stress, σου λέει μετά. Cold feet ή απλά ακούω το καμπανάκι της λογικής να χτυπάει και να μου λέει πάρε δρόμο όσο ακόμα προλαβαίνεις, γιατί μετά το εισιτήριο είναι oneway; Όχι, δεν έχω αμφιβολίες για την επιλογή ανθρώπου, σε αυτό είμαι κατασταλαγμένη, για τα παρελκόμενα ανησυχώ.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η ανάρτηση της επόμενης μέρας, πάντως ενάμιση μήνα πριν τη κρεμάλα έχω να καταθέσω πως αδυνατώ ακόμα να συνειδητοποιήσω τι κάνω. Οι τσέπες μου αδειάζουν, τα μάτια μου έχουν αλληθωρίσει από τις ατελείωτες ώρες στον υπολογιστή ψάχνοντας το τέλειο παπούτσι, το άγχος να μην πάρω περιττά κιλά μη και δε χωράω στο φόρεμα με έχει καταβάλλει, είμαι διαρκώς κρυωμένη και άρρωστη, το κεφάλι πάει να σπάσει από την αγωνία αν όλα θα είναι στην εντέλεια και η διάθεση μου έχει διακυμάνσεις ασανσέρ. Αυτές οι τύπισες που ψάχνουν διακαώς να βρουν γαμπρό, πρέπει να είναι ψυχασθενείς, δεν εξηγείται πώς αλλιώς με τόση λαχτάρα και προσμονή ονειρεύονται να ζήσουν τη φάση που εγώ βιώνω τώρα ως έναν εφιάλτη. Πόσες φορές είπα μέσα μου (κι απ'έξω μου) να γυρνούσε ο χρόνος, να μου ξανα-έκανε την πρόταση και να έλεγα ΤΣΟΥ. Αλλά, μυαλό μηδέν. Τώρα ρουφάμε και τα λέμε. Hasta el pronto.
