Κουλοί

Δύο αναρτήσεις μέσα σε μια μέρα, ε, πάει πολύ. Αλλά έχω να χώσω κι άλλα. Όχι για τα στυλιστικά, τα πολιτισμικά ή τα των διακοπών. Εν συνεχεία των καυστικών μου σχολιασμών περί περιέργων ανθρωπίνων συμπεριφορών, δε θα μπορούσα να εξαιρέσω της γνωστής διαδικασίας την αναφορά μου σε συγκεριμένα πρόσωπα που διακρίθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες "δια την μαλακίαν" που δέρνει αλύπητα το κεφάλι τους.
Καταρχάς αναφέρομαι στους "διάτοντες αστέρες". Πρόκειται για τους τύπους (άνδρες/γυναίκες) που σε θυμούνται μόνο όταν δεν έχουν άλλη παρέα. Είναι η τύπισα που έχει ξεμείνει από drinking buddies και σου στέλνει μήνυμα για μπουζούκια μισή ώρα πριν την κράτηση (προφανώς κάποιοι την κρεμάσανε τελευταία στιγμή και πρέπει να γεμίσει το τραπέζι). Είναι ο τύπος που σε θυμάται κάθε φορά που τον χωρίζει η δικιά του (τον πιάνει ο καημός ότι εσύ είσαι το απωθημένο του και κανονικά με σένα θέλει να είναι, αλλά έλα ρε γαμώτο που δεν του κάθεσαι). Είναι η παρέα που πέτυχες στο νησί και λυσσάνε να φας/πιεις/βγεις μαζί τους όσο είστε εκεί, αλλά με το που γυρνάνε Αθήνα τους πετυχαίνεις έξω και όλοι κάνουν πως δεν γνωρίζονται (κι εσύ μέσα σε αυτό). Και τέλος, διάτοντες είναι οι άνθρωποι που είναι καλοί μαζί σου μόνο όσο τους είσαι χρήσιμος σε κάτι (γνωριμίες, δανεικά, εξυπηρετήσεις, προβολή) και μετά save alekos.
H έτερη κατηγορία είναι η "ότι να΄ναι". Αν πρέπει να αναφερθώ σε κάποιο συγκεριμένο χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας, θα έλεγα πως είναι οι τύποι (πάλι άνδρες-γυναίκες) που θα κάτσουν στον/στην οποιοδήποτε αδιακρίτως και ασχέτως των ιδιαίτερων δεσμών που μπορεί να διέπει τη γνωριμία τους. Ακόμα πιο συγκεριμένα, σε παρέα 4 κολλητών που πάει για ποτό με παρέα γυναικών και οι 4 δοκιμάζουν την τύχη τους με τη σειρά, να δούν ποιος θα είναι ο τυχερός. Για εκείνο το βράδυ. Γιατί, το επόμενο βράδυ θα προσπαθήσουν πάλι οι άλλοι 3. Δηλαδή, ένας εκ των 4 έχει προηγηθεί στην προσέγγιση σε άλλη χρονική στιγμή, για κάποιο λόγο δεν απέδωσε η προσέγγιση, έλα όμως που χωρίς καμία τσίπα, κανέναν ενδοιασμό ο κολλητός του πάει και προσεγγίζει μερικούς μήνες, μέρες, ώρες μετά την ίδια γυναίκα και μπροστά στα μάτια του! Ε, άμα δεν ειναι αυτό "είμαστε για το ότι κάτσει" (και ότι αρπάξει ο κώλος μας θα προσέθετα)... Και μετά σου λένε οι γυναίκες σήμερα έχουν αφηνιάσει. Πού έχουν αφηνιάσει μεγάλε, που δε σέβεσαι τίποτα και σε νοιάζει μόνο πού θα χώσεις το πουλί σου; Κι αν εκεί το έχωνε πρόπερσυ ο συνάδελφος, ε; Ποσώς σε ενδιαφέρει, ε; Ήμαρτον, λίγη εγκράτεια και λίγη αιδώς δε βλάπτει.
Η τελευταία κοινωνική ομάς η οποία χρήζει μνείας (θα με σφάξουνε οι 2 κολλητές άμα δεν τους ξεμπροστιάσω και αυτούς τους τύπους) είναι, ποια άλλη, οι τύποι που θα πούνε ή θα κάνουν τα πάντα μέχρι να σε ρίξουν στο κρεββάτι, αλλά αν εσύ ξεκαθαρίσεις ότι σεξάκι δεν παίζει, εξαφανίζονται. Φίλη γνώρισε σε μπαρ νεαρό ενδιαφέροντα, ο οποίος έπαιξε πολύ καλά τα χαρτιά του φλερτ και της προσέγγισης. Καθόλου επίμονος ή γλειώδης, ζήτησε τηλέφωνο, έστειλε μήνυμα την επομένη, βγήκε ραντεβού τη μεθεπόμενη, με όλους τους τύπους και τα συναφή προστάγματα του savoir vivre, βγήκε τρίτο ραντεβούκαι οι κουβέντες έχουν ξεπεράσει τον φιλοσοφικό πήχη, βγήκε τέταρο ραντεβού και τσουπ της βγάζει της αλληνής το εργαλείο και της λέει εδώ είμαστε! Ώπα, μεγάλε, για στάσου. Το κορίτσι δε γουστά. Οκ, λέει ο τύπος, σεβαστό. Καληνύχτα και τα λέμε. Του Αγίου Ποτέ. Δηλαδή, τον πείραξε που η άλλη δεν του'κατσε και τις προηγούμενες εβδομάδες που έχουν χρυσώσει την cosmote τις ξέχασε εντός δευτερολέπτων. Καλός αλέκος κι αυτός.
Μετά κάθεται και σπαζοκεφαλιάζεται έτερη φίλη ότι της πετυχαίνουν μόνο οι μαλάκες ή οι psycho. Εγώ κορίτσια έχω να πω ότι πουθενά δεν τους πιάνεις.

Live your myth in Woodcastle

Ένα σαββατοκύριακο στο Ξυλόκαστρο αρκεί για να πάθει κανείς πολιτισμικό σοκ. Όχι, δεν είναι θέμα σνομπισμού, στο κάτω κάτω αν είχα τέτοια κολλήματα, μάλλον θα καθόμουν συνέχεια στην Αθήνα να κλαίω τη μοίρα μου ή αν είχα πολλά λεφτά τους χειμώνες θα ήμουν στo Gstaad και τα καλοκαίρια στο St Tropez. Είναι, όμως , κάτι μικρές λεπτομέρειες που ακόμα και τον πιο cool άνθρωπο δε γίνεται να μην τον αφήνουν έκπληκτο. Βασικά, το θέμα δεν είναι οι υποδομές της περιοχής (εστιατόρια, καφέ, μαγαζιά) αλλά ο κόσμος. Η πλάκα είναι ότι σε όλα τα παράλια του Κορινθιακού υποτίθεται έχουν εύκολη πρόσβαση οι Αθηναίοι και πολλοί είναι αυτοί που διαθέτουν εξοχική κατοικία στα πέριξ. Ωστόσο, αυτό που αντιμετωπίσαμε το Σάββατο βράδυ κατά τη νυχτερινή μας έξοδο με τα κορίτσια ήταν απλά α-σ-ύ-λ-λ-η-π-τ-ο.
Βασικά, η περιήγηση μας δεν περιορίστηκε μόνο στο Ξυλόκαστρο αλλά η χάρη μας τρομάρα της έφτασε μέχρι το εξωτικό Βραχάτι. Για το οποίο οι θύμησες που είχα απο τα 19-20 ήταν ότι επρόκειτο για προορισμό οικογενειών που μετά το κλείσιμο των σχολείων στα μέσα Ιουνίου συνέρρεαν για να "παρκάρουν" τέκνα και παππούδες μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Θυμόμουν συμπαθέστατες οικογενειακές ταβέρνες (από αυτές που σέρβιραν κρεατικά σχάρας, ψάρια, μακαρονάδες και πίτσες κατεψυγμένες όλα μαζί αδιακρίτως), παιδικές χαρές κατα μήκος της παραλίας, καφετέριες-αναψυκτήρια με τραπεζάκι φορμάικα και καρεκλίτσα με πράσινο-κόκκινο πλαστικό καλώδιο (έλα τώρα που δεν κατάλαβες σε ποια αναφέρομαι - αυτή την ηλίθια που είχαν και πολλοί θερινοί κινηματογράφοι και πιανόταν ο κώλος σου δυο ώρες).
Τεσπα, αυτά που κατέγραψαν οι οφθαλμοί μας το Σάββατο 13 Ιουνίου 2009 στο Βραχάτι ήταν τουλάχιστον out of space. Καταρχάς, τέτοιο πήξιμο από αυτοκίνητα ούτε στην Ποσειδώνος. Και τι αυτοκίνητα: εννοείται όλα τα μοντέλα τεραστίων SUV, κάτι χαμηλωμένα sport με φωτάκια led και φιμέ τζάμια, μουσικές να παίζουν στη διαπασών και μηχανάκια να κορνάρουν non-stop για να κάνουν τα αυτοκίνητα στην άκρη να περάσουν οι ιππότες της ασφάλτου. Πρέπει να είμασταν ακινητοποιημένες τουλάχιστον 25λεπτά. Οι συμπαθέστατες ταβερνούλες της προηγούμενης δεκαετίας είχαν δώσει τη θέση τους σε καφετέριες, κρεπερί, μπαρ, fancy ρεστοράν, όλα με διακόσμηση αντίστοιχη των καφέ στα Village, δηλαδή εντελώς spat. Παντού ταμπέλες neon, μουσική να διαχέεται χωρίς να μπορείς να ξεχωρίζεις τι έπαιζε και πού. Το αποκορύφωμα: μεγαθήρια clubs με φοίνικες, πύλες, πέργκολες και τεράαααααααστιες φωτεινές επιγραφές. Κάτι σαν το Φαληράκι της Ρόδου δηλαδή. Το τελειωτικό, όμως χτύπημα προήλθε από τις ανύπαρκτες φούστες των γυναικών-θαμώνων, ούτε καν βρακί, απευθείας κολποσκόπηση. Και δυστυχώς, δεν επρόκειτο για Αγγλίδες όπως στο προανεφερθέν τουριστικό θέρετρο.
Με αυτά και μ'αυτά, σύσσωμο το παρεάκι μας αποφάσισε να προσπεράσουμε με ελαφρά (εννοώντας με ελιγμούς schumacher ανάμεσα στα αμέτρητα διπλοπαρκαρισμένα) και να την κάνουμε για μέρη πιο ταπεινά. Χαχαχα και πού καταλήξαμε; Προφανώς στο μέρος που σκοπεύουν να γυρίσουν το reality Αγρότης Μόνος Ψάχνει. Η επόμενη πρόταση του Κορινθιοράματος ήταν για ένα beach bar λίγο έξω από το Ξυλόκαστρο. Όσο να παρκάρουμε, οι κοπέλες διαπίστωσαν με τρόμο ότι πάνω στο δρόμο ήταν παραταγμένα άπειρα datsun (ούτε καν navara) αλλά δε δώσαμε τη δέουσα σημασία, θεωρώντας ότι ανήκουν σε κόσμο που έμενε σε παρακείμενα σπίτια. Ναι, καλά πώς το ήθελες. Όλο το Κιλελέρ είχε μαζευτεί γύρω από τη μπάρα!!!
Το μαγαζί ήταν συμπεθέστατο ως προς τη διακόσμηση και για τα εκεί δεδομένα θα το χαρακτήριζα το Island της περιοχής. Η μουσικούλα lounge και mainstream προς το τέλος. Σε όλα τα τραπεζάκια έβλεπες ποτηράκια με ομπρελίτσες, άρα έπαιζαν κοκτεηλάκια και φυσούσε ένα ανεπαίσθητο αεράκι. Όλες οι ενδείξεις δηλαδή θετικές. Αν δεν ήταν αυτός ο κόσμος. Μπουάαα. Οι οχτώ στους δέκα άντρες φορούσαν άσπρο παπουτσάκι, μοκασινέ, λουστρίνι, μυτερούλι, φιδίσιο. Μανούλα μου, μην έρθει κι αυτή η μόδα στην Αθήνα σε παρακαλώ, θα ξεράσω. Λευκά παπούτσια!!! Του γάμου!!! Οι άλλοι δύο στους δέκα φορούσαν ανατομική σαγιονάρα. Η μία κολλητή σχολίασε ότι προφανώς παίζει κάποια λαϊκή από την οποία τις προμηθεύονται, δεν εξηγείτο αλλιώς πώς όλοι μα όλοι φορούσαν την ίδια! Ρε πούστη μου, δεν έχω θέμα με σαγιονάρα σε άντρα, αλλά πάρε ρε φίλε μια μαύρη haiwianas (έστω και με τη σημαία της Βραζιλίας, δε θα κολλήσουμε στη λεπτομέρεια) 25 ευρώ κάνει!!! Μη μου έρχεσαι με τη σαγιονάρα geox. Φόρα την όταν κλαδεύεις τον κήπο σου, φόρα όταν βάφεις τα κάγκελα ή όταν πλένεις το αμάξι σου. Όχι όταν πας να πιεις το ποτάκι σου και να χορέψεις! Μαμάαααααα αναφωνήσαμε και οι 5!!!
Θα παρατηρούσε κανείς φυσικά ότι δεν έχω να κάνω σχόλιο για γυναίκες, ε; Πού να τις βρούμε τις γυναίκες καλέ, εκεί μέσα γινόταν του επίμονου γεωργού. Η ομορφούλα της παρέας μας κέρδισε τις εντυπώσεις και προκάλεσε πολλά κεράσματα.
Και φυσικά, η ατραξιόν της βραδιάς έλαβε χώρα δέκα λεπτά πριν την αναχώρηση μας: τύπος (του οποίου το προφίλ αν παραθέσω, θα με κατηγορήσετε για προκατειλημμένη) πλησιάζει και ξεστομίζει τη θεική ατάκα: "Κορίτσια, βασικά εγώ και η παρέα μου είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, αλλά δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε αν δε σας γνωρίζαμε πρώτα". Γκαπ... (ήχος από πτώση στο έδαφος) Τον ευχαριστούμε και του λέμε ευγενικά πως δε θα πάρουμε. Συνεχίζει απτόητος στραμμένος προς την προαναφερθείσα ωραία της παρέας: "Κοπελιά, μου αρέσεις πολύ και θα ήθελα να σε γνωρίσω, αν θέλεις να έρθεις να κάτσουμε οι 2 μας στο μπαρ να μιλήσουμε." Σκουίιιιιιιιιιιικ(ήχος από πνιγμένα γέλια) Τον ευχαριστεί η δικιά μας και τον στέλνει στην ευχή του Θεού, είδε κι απόειδε αυτός, πήρε τους κουμπάρους κι αποχώρησε. Ευτυχώς, γιατί ήταν παμψηφεί προτεινόμενος.
Παρά το γελοίο της υπόθεσης με τα πατούμενα, τις άθλιες φάτσες και τα αγροτικά οχήματα, έχω να αναγνωρίσω στον ανδρικό πληθυσμό της Κορινθίας ότι τουλάχιστον εκεί είναι ακόμα αρσενικά. Ο χριστιανός είδε τη φίλη μας, γούσταρε κι έκανε κίνηση, ο barman επίσης έστειλε δυο δίσκους με σφηνάκια. They gave it a shot, όπως αρμόζει στο ρόλο του κυνηγού. Όχι, όπως οι "gay" που έχει γεμίσει η Αθήνα.

Live your myth in Mykonos

Έχω να blogάρω κι εγώ δε θυμάμαι από πότε, αλλά έχουν μεσολαβήσει τόσα και τόσα σκηνικά που με έχουν αποπροσανατολίσει. Το αστείο είναι ότι σε όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουν πως πρέπει ή να πάρω ένα μικρό σημειωματάριο ή ένα κασετοφωνάκι δημοσιογραφικό ούτως ώστε να καταγράφω ανά πάσα στιγμή την κάθε ιδέα που θέλω να αναλύσω στην επόμενη ανάρτηση, γιατί κατά πώς το βλέπω σήμερα δε θα προλάβω να αναλύσω ούτε τα μισά. Ένα μυαλό έχω, άλλωστε, κι αυτό κάπως μισερό. Πού να τα θυμάμαι όλα... Βέβαια, για το σκοπό αυτό έχω ξεκινήσει και κάνα δυο μήνες τη λήψη βιταμινών Β-12 που υποτίθεται βοηθάνε στο νευρικό σύστημα. Για να μην πάθω alzheimers ή για να περιορίζω τα νεύρα μου. Των 500mg, μην πάθουμε και καμιά εξάρτηση και τρέχουμε... άσε που γενικά έχω κι ένα θέμα με τα βιταμινούχα συμπληρώματα, μου ανοίγουν την όρεξη και αισθανόμενη μια γενικότερη ευεξία σαβουριάζω ό,τι βρω μπροστά μου.
Δηλαδή, πήγα στο νησί για το τριήμερο και επέστρεψα τρι-μόσχαρη. Η κολλητή λέει φταίνε τα ξύδια, γιατί άλλωστε δεν τρώγαμε και πολύ. Τι δεν τρώγαμε μωρέ, που έκανα τον Copperfield στο n'ammos, εξαφάνισα τα ρυζότο μου πριν οι υπόλοιπες συνδαιτυμόνες προλάβουν καν να ξετυλίξουν την πετσέτα τους. Επειδή εκείνη σου λέει δεν το έτρωγε όλο της το φαγάκι, πίστευε ότι θα αφήσω εγώ τη μπουκίτσα μου να πάει στα σκουπίδια; Κοπελιά, δεν παίζει με την καμία. Εδώ χθες η έτερη κολλητή σχολίασε διθυραμβικά πως έχω πάρει λιγουλάκι!!! Άντε, μπράβο μου, τσάμπα τα καινούρια φορέματα που αγόρασα, θα μείνουν και αυτά στην κρεμάστρα με τα ταμπελάκια, όπως κάτι άλλα συνολάκια που αγόρασα όταν είχα πάει 48kg (βλέπε satin κόκκινο της φωτιάς από carla g)... ρε πούστη μου, πρέπει να είμαι η μόνη single που παχαίνει. Όλες γύρω χάνουν το ένα κιλάκι μετά τ'άλλο κι εγώ κάνω μπάκα. Δεν είμαι για πουθενά.
Αμ το άλλο, με τα ποτά, που το πας αυτό. Η μαστίχα που έχουμε κατεβάσει τις τελευταίες δυο βδομάδες είμαι σίγουρη πως έχει κρυσταλλωθεί μέσα στο στομάχι μου κι αισίως έχει δημιουργηθεί ένα κυπελλάκι υποβρύχιο Σαραντη των 280gr. Άσε δε και το ότι μέσα σε τρία βράδια κατάφερα να άρω όλα τα περιοριστικά μέτρα που είχα λάβει κατά συγκεκριμένων ποτών, βλέπε vodka. Μπλιαχ, τι με red bull, τι με cranberry, μπλιαχ και πάλι μπλιαχ. Ευχάριστο διάλειμμα η veuve cliquot η οποία οφείλω να ομολογήσω πως έρρεε άφθονη, σε όλα τα τραπέζια, σε όλα τα μαγαζιά. Αλλά, μόνο συνοδεία φραουλίτσας, αλλιώς ξεροσφύρι δεν παλευόταν!!!
Γενικά, καλά περάσαμε, αν εξαιρέσεις την κουλαμάρα που επικρατεί στον κόσμο. Ωραία απλώσαμε τις κορμάρες στις ξαπλώστρες της Ελιάς, ωραίο χρωματάκι αποκτήσαμε (μαρμελάδα φέτος δεν έπαιξε, και μάλλον ορθά την απέφυγα, καθότι άμα τη επιστροφή στα πάτρια εδάφη, παρουσίασα μια αλλεργιάρα ναααα... κόντεψα να βγάλω το δέρμα μου από το ξύσιμο σε χέρια και γάμπες), ωραία λικνιστήκαμε στα "ρεμέτζα" και είδαμε φανταστικά sunrises... ναι ναι σωστά το έγραψα, sunrises, γιατί από sunsets NADA! Που να σώσουμε εκεί με τους κουλούς.
Σε ποιούς αναφέρομαι; Μα φυσικά σε όλο αυτό τον psychoburnt κόσμο που σέρνεται τριγύρω. Καλά, δεν περίμενα να φτάσω μέχρι τη Μύκονο για να το διαπιστώσω, τη μαλακία την έχω εντοπίσει καιρό τώρα. Τα συμπτώματα άλλοι τα φέρουν εμφανή κι έντονα, σε άλλους είναι πιο προσεκτικά κρυμμένα. Το "αλλού γι΄αλλού" το ξέρεις; To youhou; Το "ότι να΄ναι"; Λοιπόν, απ'όλα αυτά είχε ο μπαχτσές. Από τις τύπισσες που μου περπατούσανε στα Ματογιάννια με κάτι δεκάποντα stiletto, λες και πηγαίνανε τρομάρα τους στη δεξίωση, από τους γκέυ που ακόμα και εν έτει 2009 ντύνονται σαν τους Village People, από τις 15χρονες που έλαβαν μέρος στο διεθνή πανάθεμαμε διαγωνισμό Miss Hawaian Tropic, από την κράτηση στην παραλία και τον τύπο με την ενδο-επικοινωνία για το sitting arragement των day-beds, έως την all-time-classic κατηγορία: τους άνδρες περισκόπιο.
Αυτό το τελευταίο γκρουπ δεν παίζεται με την καμία. Πρόκειται φυσικά για τους γνωστούς σου (ή τελοσπάντων τους φίλους των γνωστών σου) οι οποίοι σε εντοπίζουν σε παραλία-εστιατόριο-μπαρ κλπ. και σε προσεγγίζουν για τους σικέ εναγκαλισμούς και τις συνήθεις αναφωνήσεις "καλέεεε, δε το πιστεεεεεεεύω, κι εσείς εδώ; πότε ήρθατε;" κι αρχίζει μετά το πανηγυράκι, "ελάτε μετά από εμάς να κάτσουμε μαζί, να σας κεράσουμε, να σας δούμε, να τα πούμε" κ.ο.κ. Και ξέρεις πολύ καλά ότι οι τύποι εννοούν ελάτε απο εκεί να σας πεθάνουμε στα ξύδια μπας και μας κάτσετε ή ελάτε στην παρέα για να μας δουν οι πρώην γκόμενες και να σκάσουν από τη ζήλεια. Έλεος!
Sorry, αλλά λέει πουθενά καμιά ταμπέλα ότι ψάχνω χορηγό να μου πληρώσει το φαγητό ή τα ποτά μου; Δε νομίζω. Ούτε λέει πουθενά καμιά επιγραφή vacancy. Ρε ουστ. Πάω astra από άποψη, χορεύω δίπλα σου γιατί γουστάρω, πίνω το σφηνάκι για το κέφι και πάω να φάω και μόνη μου στο κυριλέ. Δεν έχω ανάγκη το κάθε μπιφτέκι που ξαφνικά του γεννήθηκε ο έρωτας για την πρώην που έχει να της μιλήσει 3 χρόνια, το κάθε "διπλοσώβρακο" με το κορμί που είναι φτιαγμένο να το χαίρονται πολλές γυναίκες, ή την κομμώτρια με τη φούσκα. Κι ακόμα χειρότερα, το γιατρό που είναι λιάρδα, το αρσενικό σούργελο με όλες τις luis μαζί περασμένες χιαστή, τον μπάρμαν-μοντέλο-παρουσιαστή-γλάστρα, τον εναλλακτικό που βλέπει μόνο Lars von Trier, τον αποτυχημένο Federer, τον Τηλεμπάν και όλους τους εν γένει μαλακοπίτουρες.
Να μη μιλήσω για τον τύπο που φαινομενικά έχει πιάσει κουβέντα με σένα, αλλά έχει σηκώσει το περισκόπιο που προανέφερα και σκανάρει ότι θηλυκό περπατάει στα 2 πόδια.
Ρε, ούφα, να περνάτε καλά δεν ξέρετε; Να μην είστε δήθεν; Να έχετε τρόπους και συνέπεια; Γιατί πρέπει όλοι να είστε κάφροι και χλιμίτζουρες; Στο κάτω κάτω η ζωή δεν είναι μόνο το πήδημα. Πού πάει αυτή η κοινωνία δεν ξέρω. Όμως, όπως κι ο συμπαθέστατος παππούς της Magnum, ένα έχω να πω: να πάρετε τα σκάφη σας, να φύγετε, να πάτε αλλού.