Πάσχα στο Μεγάλο Νησί

Χριστός Ανέστη (έστω και με καθυστέρηση, αλλά ανέκαθεν είχα μια δυσκολία στο time management) και Χρόνια Πολλά. Α, και χρόνια πολλά και για τη γιορτή μου, που ούτως ή άλλως μόνον οι εκλεκτοί θυμήθηκαν. Έχω ήδη αναρτήσει για το θέμα, έχω καταθέσει το παράπονο, let's move on. Αλλά για να μη θεωρηθώ αχάριστη, for the record δηλώνω πως φέτος έλαβα δυο πολύ ιδιαίτερα και ξεχωριστά δώρα: η μαμά με πήγε ταξίδι στη Νέα Υόρκη και ένας αγαπημένος μου άνθρωπος μπήκε σε τεράστιο κόπο να μου κάνει έκπληξη στέλνοντας μου μια πανέμορφη ανθοδέσμη στο ξενοδοχείο που μέναμε στο κέντρο του Manhattan. Συνυπολογίζουμε και όλους τους καλούς φίλους που με τίμησαν με τηλεφώνημα, γραπτό μήνυμα ή ακόμα και με ευχές στο φατσοβιβλίο και ... there you have it. Happiest girl ever! Merci a tous!
Σαφέστατα κι έχω τα άπειρα να μοιραστώ για την εμπειρία μου στο Μεγάλο Μήλο, αναγνωρίζω βέβαια πως δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που πέρασε τον Ατλαντικό, αλλά, όσο να΄ναι, για μας τους Έλληνες εξακολουθεί η Νέα Υόρκη να θεωρείται ακριβοθώρητος προορισμός (ένεκα τσουχτερών τιμών για εισιτήρια και ξενοδοχεία) και ένα ταξίδι μύθος. Ανήκω, λοιπόν, σε αυτούς που λαχταρούσαν με όλο τους το είναι να πάρουν τη μεγάλη απόφαση, αλλά για διάφορους λόγους δεν είχαν κατορθώσει να πραγματοποιήσουν το "όνειρο ζωής". Υπερβολή; Δεν ξέρω. Για τη μαμά μου σίγουρα το να πάει εκεί δεν ήταν στις άμεσες προτεραιότητες της, καθότι προτιμά τα ταξίδια έντονου πολιτισμικού ενδιαφέροντος (βλέπε Περού, Κίνα, Ινδία, Καμπότζη, Ιορδανία, Ρωσία, Κούβα κλπ). Για μια αληθινά afficionado των μητροπόλεων, ωστόσο, ήταν μια ικανοποίηση, μια κορύφωση, μια ολοκλήρωση. Κι ας μη ξεχνάμε πως είμαι και απελπιστικά κολλημένη με τον δυτικό τρόπο ζωής. Οπότε, βγαίνοντας από το terminal της Delta στο JFK κι αναπνέοντας τον νεο-υορκέζικο αέρα, απλά ένιωσα... ένα πολύ οικείο συναίσθημα... ένιωσα πως επιτέλους έφτασα εκεί που πραγματικά ανήκω.
Δεν ξέρω αν όλοι οι συνεπιβάτες της πτήσης προς NYC είχαν τον ίδιο εκνευρισμό, την ίδια ανυπομονησία με μένα κατά τη διάρκεια του εντεκάωρου ταξιδιού, εγώ πάντως δεν έκλεισα μάτι. Διάβασα με μανία και τους 3 ταξιδιωτικούς οδηγούς που είχα αγοράσει για την πόλη, είδα 4 ταινίες πρώτης προβολής και άκουγα στο i-phone ξανά και ξανά το ίδιο κομμάτι. Και όχι, δεν αναφέρομαι στον Frank, καλό κι άξιο παλλικάρι, αλλά κι η κουτσή- Μαρία αυτό το τραγούδι σκέφτεται όταν ο νους πάει στη Ν. Υόρκη. Εγώ, πάντα στην αντίδραση και την πρωτοτυπία (χα χα χα) άκουγα Alicia Keys - Empire State of Mind part 2.
Ό,τι κι αν πω, ό,τι κι αν γράψω εδώ, θα είναι λίγο και ποταπό για τον κόσμο, τα κτίρια, τα αξιοθέατα, την κίνηση, την αύρα της απόλυτης μεγαλούπολης. Κι αν δίνω την εντύπωση πως υπερβάλλω, δεν μπορώ να αντισταθώ όταν έζησα μια γεμάτη εβδομάδα στη γη της αφθονίας και της υπερβολής. Τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό, από τους ογκώδεις πανύψηλους ουρανοξύστες, τις ατελείωτες ουρές για τα πιο δημοφιλή μουσεία, το κυκλοφοριaκό κομφούζιο κατά τις ώρες αιχμής (δηλαδή 24/7), τα εξαντλημένα από μήνες εισιτήρια για τις παραστάσεις του Broadway, τις τεράστιες μερίδες φαγητού στα εστιατόρια, την υπερπροσφορά σε καταστήματα και μπουτίκ, την υπερπαραγωγή νέον στην Times Square, την ακρίβεια (παίδες, το ευρώ έχει πέσει, πάνε οι εποχές της ισοτιμίας 1:1,3), τα πλήθη (όλες τις φυλές του Ισραήλ), τους απίστευτα γρήγορους ρυθμούς ζωής. Ήταν η Αμερική του μπούγιου meets stylish Europe, αλλά και αυτό στον κύβο.
Προσπάθησα σα γνήσιος τουρίστας να προσεγγίσω με ευλάβεια όλα τα must αξιοθέατα και πιστεύω ότι κατάφερα να επισκεφτώ τα περισσότερα, έστω και περνώντας δια πυρός και σιδήρου. Τουλάχιστον, στο επόμενο ταξίδι (το οποίο υπόσχομαι θα πραγματοποιήσω άμεσα) δε θα καταναλώσω χρόνο στα βασικά και θα αναλωθώ σε πιο φευγάτες προτάσεις να περνάει κανείς το χρόνο του στη Ν. Υόρκη (να δω έναν αγώνα NBA στο Madisson Square Gardens, έναν αγώνα baseball στο Yankies Stadium, μια εκδρομή στο πολυτελές θέρετρο των Hamptons). Κατά τα άλλα, τα ποδαράκια μου βγάλανε κάλους από το περπάτημα (γιατί ας μην ξεχνάμε, πως ακόμα και φορώντας flat μπαλαρίνες για πιο ξεκούραστες βόλτες, η αποστροφή μου προς τις κάλτσες, έ, όσο να'ναι μια αρνητική επίπτωση την είχε στο δερματάκι) κι από την ορθοστασία. Χαλάλι. Βρέθηκα σε όλα τα μέρη που έχουμε δει στις ταινίες και τις αγαπημένες μας σειρές. Σαν παιδάκι έβγαλα επιφωνήματα χαράς και αγαλλίασης αντικρύζοντας όλα όσα έχω θαυμάσει μόνο από την τηλεόραση, το internet, τις καρτ-ποστάλ άλλων φίλων που προηγήθηκαν. Όλα ήταν όπως ακριβώς τα περίμενα, τόσο εντυπωσιακά κι αστραφτερά.
Συμβουλή προς ναυτιλομένους: μια βδομάδα δεν είναι αρκετή όταν πας για πρώτη φορά. Ειδικά όταν έχεις την ανυπομονησία να τα δεις και να τα κάνεις όλα. Στην ολιγοήμερη παραμονή μου στόχευσα για το maximum, προσπαθώντας να συνδυάσω τις απίστευτα μεγάλες αποστάσεις, ξυπνώντας όσο πιο νωρίς γινόταν για να προλάβω. Overdose... ξεπατώθηκα. Δεν παραπονιέμαι, άλλωστε πήγα προετοιμασμένη κι αποφασισμένη (τη μανούλα λυπάμαι που κάθε βράδυ γύρω στις 21.00 την είχε ακούσει dolby από την κούραση). Χωρίς τρέξιμο δεν υπάρχει περίπτωση να τα κάνεις όλα αυτά που κάναμε εμείς. Γιατί πέρα από τα αξιοθέατα, είχαμε και την απαίτηση να φάμε σε κυριλέ εστιατόρια (κάποια βραβευμένα, κάποια προτεινόμενα στο site του Secret New York, κάποια προτεινόμενα από φίλους) και ως γνωστόν το dining εκεί είναι state of the art. Επιπροσθέτως, θέλαμε να ακούσουμε και γνήσια νεο-υορκέζικη τζαζ. Και last but not least, θέλαμε και να διαπιστώσουμε και ιδίοις όμμασι την ξακουστή αγορά, με τα παραδοσιακά πολυκαταστήματα, τις downtown μπουτίκ, τα flea markets. Το shopping μπορεί να είναι ανεξάντλητο, ευτυχώς όμως θέτοντας το σε δεύτερη μοίρα, κερδίσαμε πολύτιμο χρόνο για όλα τα άλλα. Επομένως, καλό είναι ή να φροντίσει κανείς να παρατείνει τη διαμονή του για τουλάχιστον δέκα-δώδεκα μέρες, ή να κάνει πρόγραμμα και να έχει αποφασίσει εκ των προτέρων τι θα θυσιάσει. Προσωπικά, ανίκανη να κάνω σωστά κάτι από τις δυο επιλογές, επιφυλάσσομαι να επανέλθω συντόμως δριμύτερη για όλα τα υπόλοιπα. Εθελοντές για συνταξιδιώτες;