Ας μην το κουράζουμε άλλο

Είναι άραγε η ανασφάλεια που κάνει τους ανθρώπους να μην παραδέχονται πως κάτι έχει τελειώσει και να αρνούνται να εγκαταλείψουν την προσπάθεια; Είναι η μοναξιά, είναι η αβεβαιότητα για το τι τους επιφυλάσσει το μέλλον ή μήπως είναι απλά εγωισμός; Γιατί δυσκολεύονται απλά να δουν ότι καμιά φορά you just have to let go; Κι εγώ έχω πέσει σ' αυτή τη λούμπα δυο τρεις φορές στην πολυτάραχη ζωή μου, έμαθα, όμως, από τα λάθη μου και πλέον αναγνωρίζω αμέσως το cue line για να κάνω την αποχώρηση. Παρόλ' αυτά, υπάρχει πολύς κόσμος που απλά δε θέλει ν'απαγκιστρωθεί. Κι εκεί σταματά η λογική κι αρχίζουν τα ευτράπελα. Κοινώς, ζεις το θέατρο του παραλόγου, με τον έναν πρωταγωνιστή να φέρει παρωπίδες και να παίζει επ'αόριστον το κύκνειο άσμα και τον άλλον να εύχεται ενδόμυχα να πέσει η αυλαία και να τους πλακώσει μπας κι επιτέλους το πάρει απόφαση ο πρώτος πως ΤΕΛΟΣ. FIN. THE END. FINITO LA MUSICA.
Μιλούσα με τον ξάδερφο μου σήμερα και πολύ σωστά μου έλεγε πως για να ταιριάξουν δυο άνθρωποι χρειάζονται πολλά να συμβούν και ότι τα δυο σημαντικότερα (πέρα από τη συναστρία χα χα χα) είναι η χημεία και το σωστό timing. Δηλαδή, μπορεί να έχεις απέναντι σου τον πιο καλό άνθρωπο του κόσμου, μπορεί να είναι το απόλυτο "πακέτο" (and God, have I met a couple of those in my life) αλλά να είσαι σε τόσο διαφορετική φάση ή τέλοσπάντων να μην κάνει κλικ το θέμα, να μην "κουμπώνει" όσο και να το πιέζεις. Και η αλήθεια είναι πως αν κάτι το ζορίζεις για να δουλέψει, αν το παλεύεις σώνει και καλά για να πετύχει, πάντα η υπερ-προσπάθεια γυρίζει μπούμεραγκ. Συν του ότι, κακά τα ψέματα, θα πρέπει να σου βγαίνει κάτι εντελώς αβίαστα από την αρχή. Αν από day number one κάνεις απόπειρες, συμβιβασμούς και παραχωρήσεις μόνο και μόνο για να τσουλίσει κάτι, sorry αλλά έχεις χάσει το παιχνίδι και το νόημα. Ιt is not meant to be - period.
Η κολλητή είναι υπέρμαχος της δεύτερης προσπάθειας. Και της τρίτης και της τέταρτης, θα' λεγα εγώ. Πιστεύει στο ότι σε μια σχέση πρέπει να το παλέψεις. ΟΚ, δεν αντιλέγω, να είσαι με τον άλλον τον άπειρο καιρό μαζί, να έχετε περάσει τα απίστευτα σκηνικά και να υπάρχει ρε παιδί μου ένα bonding και κάτι κάποια στιγμή να πάει στραβά, εκεί δε λέω, μαζί σου φιλενάδα, να βάλεις τον κώλο σου κάτω και να μοχθήσεις να το λύσεις το πρόβλημα. Όπως κάνανε παλιά και οι γονείς μας, που τότε δεν υπήρχε η εύκολη λύση του quickie διαζυγίου. Κάνανε υποχωρήσεις, κάνανε θυσίες, κάνανε γαργάρα πολλά που τους ενοχλούσανε. Ναι, αλλά ήταν παντρεμένοι και ήταν ήδη γονείς. Αν δεν ενεργούσαν με αυτό το συμβιβαστικό τρόπο, θα τα'χανε τινάξει όλα στον αέρα. Κι έτσι πρέπει να είναι στα παντρεμένα ζευγάρια, να βρίσκουν πάντα κοινές συνιστώσες και να βάζουν πίσω τους εγωισμούς. Και να μην εγκαταλείπουν, γιατί η παραίτηση είναι σαν ακύρωση της μέχρι τώρα κοινής πορείας.
Όταν όμως δυο άνθρωποι είναι ακόμα στο αναγνωριστικό στάδιο και εξετάζουν κατά κάποιο τρόπο αν τους κάνει ο άλλος, αν μπορούν να μοιραστούν μαζί του εμπειρίες, αν μπορούν να τον πάρουν από το χέρι και να πορευτούν αγκαλιά, ε συγνώμη δε θα ισοπεδώσουμε από την αρχή όλα μας τα θέλω, δε θα παραβλέψουμε όλα όσα μας ενοχλούν μόνο και μόνο για να κάνουμε την πορεία επί τούτου. Εγώ λέω πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Κι αν κάτι σε χαλάει εξαρχής, καλύτερα να το τελειώνεις προτού προχωρήσει εις βάθος η ιστορία και αρχίζεις να δένεσαι.  Αν βλέπεις τις μαλακίες νωρίς, έχεις εικόνα για το τι θα επακολουθήσει αργότερα. Και κακά τα ψέματα, καλύτερα δε θα γίνει, πάντα θα συσσωρεύονται κι άλλες παπαριές, ολοένα θα βρίσκεσαι αντιμέτωπος με εκνευριστικές καταστάσεις κι αργά ή γρήγορα θα χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο που δεν το τελείωσες το θέμα όσο ήταν ακόμα στα σπάργανα.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι στυγνή λογική και αν δεν αφήνει περιθώρια για συναίσθημα. Ίσως εξαρτάται κι από το πόσο αγαπάει κανείς τον εαυτούλη του και πόσο διατεθειμένος είναι να φάει κι άλλα σκατά. Προσωπικά, θεωρώ πως έχω φάει πολλά από δαύτα και έχω χορτάσει. Ταλαιπώριες, στενοχώριες, γκρίνιες και καυγάδες δεν είναι πλέον my cup of tea. Δεν είμαι και 18χρονών να τα περνάω όλα στο ντούκου και να τα αντιμετωπίζω αψήφιστα. Η κάθε ιστορία έχει αφήσει πάνω μου το σημάδι της και απλά δεν αντέχω άλλο. Προτιμώ την ηρεμία μου και τις ισορροπίες μου, όπως τις έχω ορίσει πλέον εγώ. Κι αν το να είμαι δύστροπη κι απαιτητική κι επιλεκτική ισούται με καταδίκη στη μοναξιά και το ράφι, ε δε θα πεθάνουμε κιόλας. Εχω nova και ξέρω να δουλεύω το δαχτυλάκι μου. Για όλα τα άλλα, έχω τις φίλες και την οικογένεια μου, τα μόνα άτομα για τα οποία είμαι διατεθειμένη να κάνω και να υποστώ τα πάντα. Για όλους τους άλλους, δυστυχώς ή το'χουν από την αρχή ή δεν το'χουν. Δεν αποκλείω το να κάνω συμβιβασμούς στην πορεία μιας σχέσης, άλλωστε it takes two to tango, αλλά να το κουράζω από τα γεννοφάσκια για να πετύχει, όχι αγάπες μου. Χωρίς χημεία από την πρώτη μέρα είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Φιλιά.