Η επίμονη κηπουρός

Την Κυριακή ανέβηκα με δυο φίλες στην Πάρνηθα για την εκστρατεία αναδάσωσης που διοργανώνει ο Φορέας Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας σε συνεργασία με τον ΣΚΑΪ, την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και το WWF. Κάποια στιγμή τον Οκτώβριο η yoggi μου που δραστηριοποείται και σε άλλες εθελοντικές εργασίες μου πρότεινε να συμμετέχω κι εγώ και διαβάζοντας τα άρθρα στο σχετικό site (http://parnitha.wwf.gr/), δε μου πήρε πάνω από πέντε λεπτά να αποφασίσω τις ημερομηνίες που με βόλευαν.  Θυμάμαι πως όταν καιγόταν η Πάρνηθα, έβλεπα τις φρικιαστικές εικόνες στην τηλεόραση και ένιωθα εντελώς ανίκανη, δηλαδή τι θα μπορούσα να κάνω, οπότε έμεινα αμέτοχη, όπως το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, που απλά είχε εξαγριωθεί εναντίον των σύνηθων υπόπτων και φώναζε χωρίς αντίκρυσμα. Να μου πεις, τώρα με την  αναδάσωση γίνεται τίποτα; Εντάξει, σταγόνα στον ωκεανό η προσπάθεια, αλλά από το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα.
Μαζευτήκαμε, που λες, ογδόντα νοματέοι στο πάρκιγκ του τελεφερίκ κι αναμέναμε τους διοργανωτές να μας παραλάβουν με τα πούλμαν για να μας πάνε στο σημείο που είχε επιλεγεί εκείνη τη μέρα για τις εργασίες (κάθε Κυριακή κι άλλο σημείο). Διαπίστωσα με χαρά πως είχε συγκεντρωθεί κάθε λογής κόσμος, νέοι, γέροι, ζευγάρια, φιλικές παρέες, ακτιβιστές, γιάπηδες, φοιτητές, νοικοκυρές, παρτάλια σαν κι εμένα.  Όλοι γεμάτοι όρεξη κι όλοι αρκετά συνειδητοποιημένοι. Κι επαρκώς ενημερωμένοι, άλλωστε για να γίνεις εθελοντής περνάς κάποια on line σεμινάρια, με οδηγίες για τη δενδροφύτευση, ιστορικά στοιχεία για τη σύσταση του Δρυμού, πληροφορίες για τη χλωρίδα και την πανίδα που ευδοκιμούσε στην περιοχή πριν τη Βιβλική καταστροφή, συστάσεις για την ανάπλαση κ.ο.κ. Η ομάδα ήταν αν μη τι άλλο πολυσυλλεκτική.
(Ανοίγω παρένθεση εδώ για να πώ πως 08.30 το πρωί της Κυριακής είχαν μαζευτεί στον ίδιο χώρο και τα "καϊκια" που περιμένανε το λεωφορείο για το καζίνο, λόγω των δυνατών ανέμων το τελεφερίκ δε λειτουργούσε. Μας κοιτούσαν οι "τελειωμένοι" με απορία, τι κάνουν όλοι αυτοί οι "δασο-κομμάντο" σε ένα χώρο αποκλειστικά αφιερωμένο στους άρρωστους τζογαδόρους. Τι να πω, πολύ κάψιμο, άλλοι στον αγώνα της τσάπας, κι άλλοι στον αγώνα της ντάμας. Κλείνω την παρένθεση).
Μας ανεβάσανε, λοιπόν, σε ένα σημείο, μας εξοπλίσανε με εργαλεία, γάντια, δεδρύλλια, μας δώσανε νεράκι κι ένα κρουασάν για το κολλατσιό μας, μας έδωσε τις οδηγίες ο δασάρχης και μας ξαμολύσανε. Από κοντά και το τηλεοπτικό συνεργείο του ΣΚΑΪ για να απαθανατίσει τις χωματουργικές εργασίες, με τη συμπαθέστατη ρεπόρτερ να τρέμει από το ψοφόκρυο και να μας ρωτάει με τρέμουλο "΄πώς πήραμε την απόφαση να συμ μμ μμ μμ ετάσχουμε στη διαδικασία".  Το έργο μας το επιβλέπανε όλη την ώρα τα μέλη του Παρατηρητηρίου της Πάρνηθας, καθώς και του δασαρχείου και ήταν δίπλα μας για να μας βοηθήσουν ή να απαντήσουν σε τυχόν ερωτήσεις. Μαζί μας κι οι αστειάτορες από την εκπομπή Ελληνοφρένεια, οι οποίοι μετέτρεψαν την όλη εμπειρία σε διασκέδαση, καθώς μας εμψύχωναν όλη την ώρα με ατάκες και ανέκδοτα για τον καιρό, τις τσάπες, το φτυάρισμα και τις λακκούβες.
Σε γενικές γραμμές ήταν μια όμορφη εμπειρία. Φυτέψαμε ο καθένας κατά μέσο όρο 4-5 δεντράκια κεφαλληνιακής ελάτης, περιποιηθήκαμε μερικά από αυτά που είχαν φυτευθεί πριν μια διετία, πατήσαμε σκατά από ελάφια, μας σκίσανε τα γαϊδουράγκαθα, σκοντάψαμε στα αποκαϊδια από τους κορμούς, χωθήκαμε στις λάσπες. Ρίξαμε γέλιο και το διασκεδάσαμε, ακόμα και με τις σκλήθρες που μπήκανε στα κακομαθημένα άψογα μανικιουρισμένα δαχτυλάκια μας, ακόμα και με τη μέση μας που πόνεσε από το σκύψιμο. Ήταν μια ευχάριστη νότα, σε ένα απελπιστικά στενάχωρο τοπίο, γιατί όπως και να το κάνεις, ένα ψυχοπλάκωμα το πάθαμε όλοι όταν αντικρύσαμε το καμμένο βουνό, όταν συνειδητοποιήσαμε την έκταση της καταστροφής, το μέγεθος της μαλακίας που δέρνει τους ενόχους. Η ζημιά, κακά τα ψέματα είναι ανεπανόρθωτη, για να επανέλθει ο δρυμός στην αρχική του μορφή θα περάσουν αιώνες. Τα δεντράκια που φυτέψαμε είχαν ύψος με τη βία δέκα εκατοστά, για να γίνουν δέντρα και τα δέντρα δάσος, θα πρέπει να αναδασώνουν μέχρι  και τα δισέγγονα μας. Ας είναι, όμως, αυτό το τίμημα για την ανθρώπινη βλακεία. Προσωπικά, έχω δηλώσει συμμετοχή για άλλες δυο ημερομηνίες, αν ευαισθητοποιηθούν κι άλλοι, ίσως να βάλουμε ένα λιθαράκι προς την αναδόμηση του πάλαι ποτέ πνεύμονα της Αττικής. Φιλιά.