Ε... όχι!!!

Πήγαμε παρέλαση; Τσου; Μα γιατί καλέ, μας έπεφτε μακριά η Θεσσαλονίκη για να δούμε τα άρματα και τα αεροπλάνα; Ή μήπως οι πολύ κοντές φουστίτσες των μαθητριών που παρήλασαν έμπροσθεν της Βουλής προσέβαλαν την αιδώ και έθιξαν την ηθική ημών; Μπουαχαχαχα, όχι καλέ. Απλά σύσσωμος ο ελληνικός λαός παρήλασε από πίστες, κλαμπ, μπαρ, κωλόμπαρα, καταγώγια και καντίνες με βρώμικο. Το προηγούμενο βράδυ. Έως τα ξημερώματα της Εθνικής Επετείου. Ε, κι επειδή ο Μάρτης ουδεπόποτε έλειψε από τη Σαρακοστή, είπαμε κι εμείς σαν καλά κορίτσια να κάνουμε μια βόλτα, να γιορτάσουμε ρε παιδί μου το "ΌΧΙ". Πανηγυρικά, όπως του αρμόζει.
Πού πήγαμε; Προς μεγάλην απογοήτευσιν των απανταχού esthete φίλων, θα παραδεχθώ πως πήγαμε στα μπουζούκια. Oh yes, από αυτά με την πολύ κάπνα, τους θαμώνες φιγούρες στα πρώτα τραπέζια, τις τραγουδιάρες που είναι από φωνή κορμάρες και το συνοδευτικό ξηροκάρπι σε τσίγκινο πιατάκι. Κηρύξαμε την έναρξη της σεζόν, γιατί φέτος έχει πολύ θέμα, από βλαχομπουζούκ σχήματα στην εθνική οδό έως trendy καναπεδοκαταστάσεις με ονιράμα και χατζηγιάννη. Ωστόσο, χθες απλά πήγαμε στο μαγαζί θεσμό που ακούει στο γλυκό όνομα της καραμέλας. Σε όσους ανέφερα το πρόγραμμα της προχθεσινής βραδυνής διασκέδασης μόνο που δε χρειάστηκαν να πάρουν υπογλώσσια για την πίεση. Ο λόγος απλός: η guest στο εν λόγω μαγαζί είναι η κατερινούλα του "δεν άκουσα πώς είπατε" και του "σ΄έχω κάνει θεό". Θεάααα. Τι να λέμε τώρα. Βέβαια, άλλο τόσο θεά κι η υπογράφουσα η οποία ανταποκρινόμενη σε κάλεσμα-προσταγή, την έκανα από το μαγαζί γύρω στις 3, κάνα μισαωράκι δηλαδή πριν βγει στη πίστα η αοιδός.
Και πού πήγα, πού αλλού... μου έχετε δημιουργήσει τέτοια ψυχολογικά όλοι εσείς οι πολέμιοι του στεκιού μου, που ντρέπομαι πλέον να το γράφω. Επειδή, όμως, ο βήχας κι ο έρωτας δεν κρύβονται, γκούχου γκούχου... ευθαρσώς, λοιπόν, δηλώνω πως πήγα rock. Στην αγάπη μου. Κι αυτό μεταφράστε το όπως θέλετε, αδιαφορώ τα μάλα. Και όχι μόνο πήγα, αλλά κατέβασα και πλήρη σύνθεση, κάτι που είχε να γίνει πολύ καιρό. Είχαμε ένα δυο ελλειψεις στο ρόστερ μας, αλλά βρίσκονται στο στάδιο της αποθεραπείας και θα επιστρέψουν πιστεύω δυναμικά στο πρωτάθλημα της κρεπάλης. Είναι πάντως απίστευτο, η ώρα ήταν 4.00 όταν βγήκα από τη φυσούνα για να βάλω τις τελευταίες "αλλαγές" στο μαγαζί και η ουρά του κόσμου για να μπει μέσα έφτανε μέχρι τη γωνία. Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι καμμένοι σαν κι εμένα, άρα να μην αισθάνομαι κι εντελώς youhou που καραγουστάρω να ροκάρω. Εγώ πάντως αποχώρησα στα αποδυτήρια (κοινώς την έκανα για το σπιτάκι μου) στις 4.45 και ακόμα μέσα γινόταν της κακομοίρας και του Ζίκου (σωστά το γράφω με "ι", όσοι καταλάβατε, καταλάβατε).
Το αποκορύφωμα της βραδυάς ήταν ένα εσεμέσι που έλαβα καθώς οδηγούσα πίσω και με παράπονο με ρωτούσε και με απορία "πού έφυγα μόνη μου και πάω για ύπνο". Δε θα μαρτυρήσω τον αποστολέα (και φυσικά μην παίρνετε και όρκο πως αναφέρομαι σε άνδρα) αλλά ήμουν έτοιμη να απαντήσω ότι το να φεύγω μόνη μου είναι θεσμός. Μια ψυχή θα πει ότι πάντα φεύγω νωρίς όταν χτυπάει το καμπανάκι της "ηθικής μου", μια άλλη ψυχή θα πει ότι φεύγω με το που αρχίσουν να με πεθαίνουν τα δεκάποντα και η κολλητή θα τραγουδούσε μαζί μου "τέσσερις πήγε, μου παν πάλι φύγε, φύγε από το μαγαζί...". The truth lies somewhere in between.
Γύρισα που λες σπίτι, έπεσα ξερή εντελώς και με ξύπνησε η κυρία που μου καθαρίζει το σπίτι (είμαι καλή μαγείρισα αλλά ακαμάτα στο ξεσκόνισμα και το σφουγγάρισμα). Απλά σύρθηκα μέχρι την πόρτα για να της ανοίξω στις 8 το πρωί και ξανάπεσα ξερή. Είναι φιλότιμη όμως και δεν έβαλε ηλεκτρική μέχρι τις 12 παρά που επιτέλους σηκώθηκα, νιώθοντας το κορμί να παραπαίει, το μαλλί να μυρίζει κάτι από τσιγάρο και κάτι από Tom Ford black orchid (το νέο μου φετίχ) και γενικά την ανάγκη για total reconstruction. Να δω πότε θα αρχίσω να αισθάνομαι ευθυτενής με τόση yoga (re-entry στα φετιχ). Τεσπά, κατάφερα να γίνω άνθρωπος σε λιγότερο από μισή ώρα (κατόρθωμα, hurray!!!) και να φύγω για καφέ.
Και καφές όχι όπου κι όπου, ε, στο zen/moorings στο λαιμό της βουλιαγμένης με την ωραιότερη θέα στην θάλασσα εντός Αττικής (όταν φυσικά έχει λιακάδα). Διπλό καπουτσίνο και μπίριμπίρι με τα girls. Γιατί άμα περιμέναμε από κάναν άλλο να μας κάνει πρόταση για εξόρμηση, καλά είσαι... άντε γεια. Κι επειδή μια επίσημη αργία δε θα ήταν complete χωρίς μασαμπούκα, κάναμε και το πέρασμα μας από τον antonio στη γλυφάδα να φάμε την pasta μας και απίστευτo κερασμένο tiramisu συνοδεία παγωμένου limoncelo. Γιατί, όπως και να το κάνουμε τέτοιοι κορίτσαροι που είμασταν, το κέρασμα μας το σηκώναμε!!! Τουλάχιστον! (= προσφιλής μου έκφραση, την κολλάω παντού...). Το έπος του 40 ολοκληρώθηκε με τίμιο εσπρεσάκι στη Μαρίνα Φλοίσβου, λίγο πριν την κάνω με βαρύ στομάχι και 1 κιλό βαρύτερη για το μάθημα. Της yoga ντε.
Η μέρα του "όχι" πάντως δεν είχε και πολλές αρνήσεις. Γιατί και το φαγητό είναι μια κρεπάλη. Και "όχι" δεν μπορώ να πω σε αυτό το indulgence. Όπως δεν μπορώ πω "όχι" στο ποτό, όταν βγαίνω (και είπε η φιλενάδα πως η μπάκα οφείλεται στα ξύδια). "Όχι" δεν μπορώ να πω σε κανένα από τους ανθρώπους που αγαπώ (για τους οποίους θα γίνω κομμάτια να πιω το ρημαδοεσπρέσο στο τσάκμπαμ, ενώ έχω άλλες υποχρεώσεις). "Όχι" δεν μπορώ να πω στην τρέλα και την ανεμελιά. "Όχι" δεν μπορώ να πω στη λατρεμένη μου ταχύτητα. Το μόνο "όχι" που λέω τελικά είναι στον εαυτό μου. Φιλιά.