Καλέ, δεν πρόλαβα να γράψω και για το Λονδινάκι! Που είχα να το δω ακριβώς 4 χρόνια OMG! Εντάξει, όλα στη θέση τους, όπως τα άφησα, κάτι new entries, κάτι demolitions by the river thames, αλλά όλα safe and sound. Αχχχχ, αγαπημένη μου δεύτερη πόλη...αχχχ... πότε θα την κάνω μια και καλή και θα γυρίσω, δεν ξέρω... θέλει μήπως να με υιοθετήσει κανείς από εσάς τους φίλους που μένετε Αγγλία; Θα'μαι καλό παιδάκι, υπόσχομαι!
Στο θέμα μας, τώρα το Λονδίνο ήταν βροχερό (κάτι για showers έλεγε το Meteo πριν φύγω, αλλά τελικά έριξε cats and dogs), πολύβουο, βρωμερό, alive and kicking. Πανζουρλισμός από τουρίστες και καταναλωτικός οργασμός. Εννοείται πως το x-mas spirit έχει μπει για τα καλά, με διακόσμηση και βιτρίνες τίγκα στη γιρλάντα, γιορτινά τραγουδάκια να ηχούν κι ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο χωριό μέσα στο Hyde Park, δίπλα στη λίμνη. Financial crisis my ass, έχω να πω. Ο κόσμος ξόδευε σαν να μην υπήρχε αύριο. Α, και τα περί καλής ισοτιμίας λίρας - ευρώ, ξεχάστε τα, παπαριλίκια τούμπανα. Τι να το κάνω που οι wellington boots στα Burberrys έρχονται σε λίρες όσο να τις πάρεις κι από του Γαβαλά (απλά έχεις μεγαλύτερη ποικιλία στο Λονδίνο), αν είναι να δίνεις για κάθε single διαδρομή στον υπόγειο 4 λίρες, αν το φτηνότερο συσκευασμένο BLT τριγωνάκι έχει 3,5 λίρες, αν το φτηνότερο medium capuccino (take away) έχει 3-3,5 λίρες και αν το whopper meal στα Burger king είχε 5 λίρες (+75p if you go large)...
Δε λέω, τα έσκασα μια χαρά κι αγόγγυστα τα λεφτάκια μου, μην κοιτάτε τώρα που μοιράζομαι τον πόνο μου μαζί σας. Ούτως ή άλλως, when in rome, do like the romans. Σιγά μην δεν έτρωγα ή δεν έπινα, μη δεν έβγαινα ή μη διασκέδαζα σε όλα τα trademark στέκια. Απλά, κουβέντα να γίνεται... για την οικονομία. Πολύ ακρίβεια. Την οποία πάλεψα χρησιμοποιώντας το πεζό δύο κι εννίοτε το λεωφορείο (αγαπημένο doubledecker). Έκαιγα από τη μια θερμίδες με το τόσο περπάτημα, τις ξαναέπαιρνα καταβροχθίζοντας spicy falafel wrappers & slices of carrot cake with extra frost.
Δεν πρόλαβα να κάνω ούτε τα μισά από αυτά που ήθελα, να δω όλους τους φίλους και γνωστούς που μένουν εκεί. Ευχαριστώ πάντως για τη φιλοξενία όσων με κέρασαν coffee and lunch, για τους υπόλοιπους επιφυλάσσομαι το Μάρτιο. Είχα κάνει μια λίστα με γκαλερί, θέατρο, sights κι έτρεξα σαν το Βέγγο να τα προλάβω (η βροχή δε βοήθησε καθόλου). Pop Life Art στην Tate Modern (Warhol Θεός), Wild Thing στην Royal Academy, New Moon premiere στο Odeon της Leicester Sq., Winter Wonderland στο Hyde Park, wine & cheese στο Covent Garden συνοδεία κουαρτέτου εγχόρδων. Pas mal. Εντάξει, clubbing δεν έκανα (με ποιόν άλλωστε), ούτε κατάφερα να δω το Billy Elliot στο θέατρο (γιατί η παράσταση του Σαββάτου ήταν matinee στις 14.30, θα μου τρωγε όλη τη μέρα). Ήπια όμως έναν large mocha στον τελευταίο όροφο του Harvey Nichols, δίπλα στα ελκυστικά food stalls (που να θες να το αγοράσεις όλα πανάθεμα τους) και χτύπησα κι ένα steamer basket με μικρούλικα τόσο δα vegeterian πουγκάκια στο Dim Sum του Harrods.
Γενικά, άφησα εκκρεμότητες και θα επιστρέψω δριμύτερη. Αυτές οι 2,5 μέρες ήταν γεμάτες αναμνήσεις, μου'ρχόταν το τραγούδι του Μαζωνάκη στο μυαλό... "θέλω να γυρίσω στα παλιά, θέλω την παλιά μου γειτονιά". Γιατί, όπως έγραψε κι ένας φίλος μου στο wall μου προχθές, "London, may I call you home?". Ραντεβού λοιπόν σε 5 μήνες (ή κάτι λιγότερο), my dears. Να μη σας πω πως το καλοκαίρι έχουν στο O2 σειρά από συναυλίες οι Bon Jovi (ψηλός, λαμβάνει;), που είναι από μόνο του αφορμή για επάνοδο. Φιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου