Όταν δέκα μέρες νωρίτερα από την προγραμματισμένη ημερομηνία δεν μπορείς να βρεις εισιτήρια στο highspeed για το νησί, τότε είναι που πραγματικά συνειδητοποιείς πως μπήκαμε δυναμικά στο καλοκαιράκι. Εντάξει, είναι και ο Ιούνιος ο μήνας των γάμων (μη χέσω, τρομάρα τους, που μου μάθανε όλοι να παντρεύονται στα ξωκκλήσια) και όσο να'ναι ο μεγάλος αριθμός των καλεσμένων που συρρέουν δυσκολεύει τις πιθανότητες εύρεσης θέσης στο ταχύπλοο. Γιατί, όλοι φυσικά θέλουν να ταξιδέψουν με το γρήγορο και όχι με τον καρβουνιάρη. Δυο βδομάδες πριν πήγα να αγοράσω τα εισιτήρια και για την επιστροφή είχανε μείνει μόνο τα ακριβά της διακεκριμένης. Και ήταν και τα τελευταία, όπως αποδείκτηκε, καθότι ο ξάδερφος που αποπειράθηκε να κάνει κράτηση λίγες ώρες αργότερα πήρε τα τρία μου (μετά συγχωρήσεως) και αναγκάστηκαν να γυρίσουν με το μπλου.
Στο νησί είχε αρκετό κόσμο, ευτυχώς όχι τους Ούνους που μαζεύει Αυγουστιάτικα, αλλά τόσο όσο να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι σαν την καλαμιά στον κάμπο. Και ξαπλώστρες βρήκαμε εύκολα, και γρήγορα σέρβις είχαμε στα εστιατόρια, και πολύ φρέσκα θαλασσινά φάγαμε (δηλαδή οι καλεσμένοι μου) και πάρκιγκ πλησίον του λιμανιού χτυπήσαμε και όλα ήταν just. Μακάρι να ήταν έτσι όλο το χρόνο, δηλαδή μέτρια ροή από τουρίστες, υπηρεσίες επιπέδου και καλές τιμές. Γιατί, τον Αύγουστο κατ΄εξοχήν τα πληρώνεις όλα κερατιάτικα. Αν και βέβαια, ορισμένοι επιχειρηματίες δεν πτοούνται ούτε από κρίση, ούτε από χαμηλή περίοδο και έχουν πάντα κοπανημένες τις τιμές, μέχρι να αρχίσει κανείς να τους κοπανάει τους ίδιους. Αλλά, σε γενικές γραμμές διαπίστωσα μια εγκράτεια ή τουλάχιστον μια μεγάλη προθυμία να περιποιηθούν τον πελάτη, που αν μη τι άλλο δείχνει ότι έχουν μεγάλη πρεμούρα να τον κρατήσουν ικανοποιημένο και να τους ξανάρθει.
Το πουσουκου αποδείχτηκε μεγάλη επιτυχία. Περάσαμε πολύ καλά και κάναμε και πολύ ωραίο πρόγραμμα "περιηγήσεων". Ήταν κι ο καιρός πρίμα, οπότε ο συνδυασμός ήταν ιδανικός. Οι κύριοι αποδείκτηκαν πέραν του δεόντος τζέντλεμεν, διάθεση είχαμε καλή και παρά το ότι το Σάββατο που λυσσάξανε να είμαστε σε beach bar με γιγαντοοθόνη για να παρακολουθήσουν τον αγώνα της Εθνικής μας με την Κορέα και πήρανε την κρυάδα, η ομάδα δεν πτοήθηκε και έδωσε ρεσιτάλ στη διασκέδαση. Καφέδες, beach volley, strawberry caipiroska, ξεφύλισμα κουτσομπολίστικων περιοδικών (όλο το περίπτερο φέραμε στην παραλία), γαριδομακαρονάδες, λουκουμάδες, κανάτες με σφηνάκια, τρελλές αγορές υποδημάτων από το Angel's, γκαλερί τέχνης, τα κάναμε όλα. Μέχρι και που μας σύρανε τις πρώτες πρωινές ώρες ντόπιοι σε παρακμιακό ελληνάδικο στην Παροικιά, ονόματι Island, τίγκα στα ξέκωλα και τους μεθυσμένους. Απλά δεν υπήρχε αυτό το σκηνικό, χαρτοπετσέτες, γαρύφαλα και μικρόφωνο υπό τους ήχους τρελλών γαυγισμάτων (είχα να ζήσω τέτοιες επικές στιγμές από τα χρόνια της Ελπιάνας και του Κανελλά στην Αίγινα).
Σκέφτομαι, πάντως, πολύ σοβαρά να τα παρατήσω όλα εδώ και να επενδύσω κι εγώ στον τουρισμό. Όχι να γίνω μόνιμος τουρίστας καλέ, αλλά να συμβάλλω κι εγώ στην ανάπτυξη του νησιού. Δεν έχω προσδιορίσει ακόμα τον τρόπο, αλλά από ότι μου λένε στην ξενάγηση το'χω, στην οδήγηση το'χω (με ιδιαίτερη προσοχή στις λακκούβες, δε μου ξεφεύγει καμιά), στη μαγειρική το'χω, στην καθαριότητα σπιτιού το'χω, στην παρασκευή coctail το΄χω, αν χρειαστεί να δείρω κανέναν το'χω, συνεπώς οι επιλογές είναι ανεξάντλητες. Από το να κάθομαι να βαριέμαι τη ζωή μου στο καμίνι της Αθήνας, μήπως να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να την κάνω για κάτω; Με πιάνει η ψυχή μου κάθε Κυριακή μέσα στο πλοίο όταν αναλογίζομαι πόσο καλά πέρασα για ένα διήμερο και πρέπει δυστυχώς να γυρίσω στην καθημερινότητα. Το μόνο κακό είναι πως τους χειμώνες μάλλον θα πρέπει να μάθω καμιά άλλη τέχνη, να χτενίζω μαλλιά, να κάνω μανικιούρ, να κάνω ιδιαίτερα ξένων γλωσσών, γιατί από Οκτώβριο τουρισμός γιοκ και διασταυρώσεις με φανάρια δεν έχει στο νησί για να καθαρίζω παρμπρίζ. Αχχχχχ καλοκαιράκι... πόσο πιο απλά είναι τα πράγματα... μακάρι όλος ο χρόνος να ήταν ένας Ιούνης κι ένας Ιούλης... Φιλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου