Όχι άλλο ...

Με αφορμή τόσο ένα άρθρο που διάβασα πριν κάνα μήνα στην #AthensVoice, όσο και την προσωπική μου εμπειρία από το γαμήλιο πάρτυ, ήθελα πολύ καιρό να αναρωτηθώ δημοσίως αν όλα τα γιαουρτάδικα, όλα τα γραφεία οργάνωσης εκδηλώσεων, όλες οι κυρίες που ασχολούνται με τη παραγωγή cupcakes & macarons, όλα τα κυριλέ σουβλατζίδικα που σερβίρουν φασόν τα καλαμάκια στο ταψί, με τις πατάτες στη σέσουλα κλπ, όλα τα coctail bars που σερβίρουν τα ποτά στα βαζάκια και όλες οι κοπέλες που φτιάχνουν friendship bracelets, λαμπάδες και λοιπά μπιχλιμπίδια, αν είναι ικανοποιημένοι με τους τζίρους τους τη σήμερον εποχή. Γιατί εγώ προσωπικά απορώ. Πώς χωράνε όλοι τους στην αγορά και πόσο μερίδιο της πίτας τρώνε. Και πάω το ερώτημα μου ακόμα παραπέρα, τους αρκεί απλά να αντιγράφουν και να ανακυκλώνουν μια ιδέα που από τη στιγμή που ο πρώτος την έκανε success story, το όλο θέμα έχει ήδη γίνει so last year; Βγάζουν τα λεφτά τους πατώντας στην πεπατημένη ή απλά είδανε την ευκαιρία της αρπαχτής μέσα στον κυκεώνα της μόδας και του "in";
Σαν καταναλωτής, κι έχοντας κάνει χρήση όλων των προαναφερόμενων υπηρεσιών έχω να πω πως έχω ήδη κουραστεί. Και η ποικιλία πια στην προσφορά δεν έχει να μου πει κάτι, γιατί σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις "ψώνισα" από τον leader, αυτόν που είχε αρχικά την ιδέα και τη λάνσαρε πρώτος. Δε με ενδιέφερε να επεκτείνω την αναζήτηση μου και στον ανταγωνισμό, γιατί πολύ απλά δεν έχω χρόνο για χάσιμο για να ψάξω να βρω το ίδιο ακριβώς προϊόν/υπηρεσία αλλά να είναι πακεταρισμένο σε άλλη συσκευασία. Ναι, ΟΚ, δέχομαι πως το παραπέρα fancy σουβλατζίδικο μπορεί να έχει το καλαμάκι 50 σεντ φτηνότερα, το θέμα μου, όμως, είναι θέλω να παίξω το παιχνίδι του τζάμπα; Αν είναι έτσι, ας κάτσω να μαγειρέψω και σπίτι μου. Δεν είναι ανάγκη να φάω στη μάπα κι άλλο ένα λακαριστό τραπεζάκι, κι άλλον έναν σερβιτόρο που δίνει την παραγγελία μέσω ενδο-επικοινωνίας κι άλλο ένα τσίγκινο κουβαδάκι με πίτες. Σέρβιρε το μου αλλιώς, δείξε μου την ευρηματικότητα σου, πες μου γιατί αξίζει να έρθω στο δικό σου μαγαζί και να μη γευτώ μία από τα ίδια.
Και μετά μας λένε για κρίση... Ε μα είναι δυνατόν να συντηρούνται όλοι όσοι κάνουν επιχειρηματικά ακριβώς το ίδιο με τον γείτονα; Το βλέπω κι από την αδερφή μου που έχει εφτά χρόνια νυχάδικο και μπήκε στον χώρο πριν αρχίσουν να σκάνε τα απανταχού nail bars και να δώσουν τροφή και δουλίτσα μετά στα κουπονάδικα (άλλη πονεμένη φούσκα από εκεί). Πλέον ο ανταγωνισμός είναι τέτοιος που είναι αδύνατον να επιβιώσει μια επιχείρηση όταν στον ίδιο δρόμο έχουν ανοίξει άλλα 5 μαγαζιά με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο. Και δε μιλάμε για ρούχα, που εκεί λες ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο εμπόρευμα και δεν απευθύνονται στα ίδια βαλάντια, μιλάμε για περιπτώσεις που το αυτό καθεαυτό προϊόν/υπηρεσία είναι καρμπόν, αλλάζει μόνο η επωνυμία στην επιγραφή. Και η πελατεία μοιράζεται, σκορπίζει. Δεν μπορείς πια να προσελκύσεις τον αγοραστή με κάνενα απολύτως δέλεαρ, γιατί ό,τι και να προσφέρεις, όταν υπάρχει το αντίγραφο και στη γειτονιά του, θα προτιμήσει να πάει εκεί, που είναι κοντά και τον βολεύει.
Εγώ έχω όλη την καλή διάθεση να δοκιμάσω το καινούριο και το διαφορετικό, γιατί είναι αυτό που θα με βγάλει από τη βαρετή καθημερινότητα. Θέλω μέσα σε λογικά οικονομικά πλαίσια και να φάω και να πιω καλά, και να διασκεδάσω κάπου με ωραίο trendy κόσμο και να αγοράσω chic χειροποίητα κοσμήματα, αλλά όταν τα πάντα είναι τόσο προβλέψιμα, τόσο copy paste, σκέφτομαι πως μου κάνει και το ντελίβερυ της γειτονιάς, τα παγωτίνια από το ζαχαροπλαστείο, τα αξεσουάρ και τα ρούχα από την γνωστή σουηδική εταιρία και η caipiroska που φτιάχνω με τα χεράκια μου. Κι από φέτος λέω να κόψω και τη φάση με τα μπιτσόμπαρα, γιατί το κακό με τις κρατήσεις στις ξαπλώστρες αλά Μύκονος έχει γίνει εκνευριστικά  της μοδός (και δε με συγκινούν οι "προσφερόμενες" πετσέτες με το λογότυπο του χορηγού τους). Λίγη πρωτοτυπία ρε παιδιά ζητήσαμε, όχι αγώνα εντυπωσιασμού. Φέρτε φρέσκιες ιδέες να σας προτιμήσουμε. Αλλιώς, όχι άλλο κάρβουνο. Φιλιά.