Just Married

Ταντάααα... το κάναμε κι αυτό, την περάσαμε την κουλούρα. Γίναμε κι εμείς κιουρίες (αν κι επιμένω πως κυρία γεννιέσαι, δε γίνεσαι). Έχω τώρα στο λαιμό δυο χαλκάδες περασμένους σε μια αλυσίδα να μου θυμίζουν ότι πλέον είμαι και με τη βούλα παντρεμένη (αλλά και να μου χτυπάνε καθημερινά καμπανάκι πόσα λεφτά πεταμένα σε παντελώς άχρηστα πράγματα!) Γιατί κουκλίτσα μου, εμένα βέρα στο δεξί δε θα με δεις να φοράω. Εντάξει, έβαλα τη τζίφρα μου, έκανα και τα χαρτιά του ληξιαρχείου και that's all folks! H πολυ-συζητημένη "επόμενη μέρα" με βρήκε απλά κουρασμένη. αφυδατωμένη και σε άμεση ανάγκη διακοπών. Τίποτα άλλο. Ούτε ένα τόσο δα σκίρτημα, ούτε ένα αναψοκοκκίνισμα. Δεν άλλαξε τίποτα απολύτως στη ζωή μου, δεν ήρθανε τα πάνω κάτω. Συνεχίζουμε στο ίδιο τροπάρι, με τα μυαλά στα κάγκελα κι ούτε καν μπαίνουμε σε διαδικασία αλλαγής status (αυτό το αφήνουμε στις προαναφερθείσες μανταμίτσες).
Μια συμβουλή έχω να δώσω στους υποψήφιους: με το που το κάνετε το βήμα, μην αρχίσετε ρε παιδιά να εύχεστε να πάθουν κι οι υπόλοιποι το ίδιο. Δηλαδή, θυμάμαι στις πάλαι καλές εποχές της ελευθερίας πόσο με εκνεύριζε η εμμονή των παντρεμένων φίλων μου να περάσω στο δικό τους στρατόπεδο. Προσωπικά, στο γάμο μου έσφιξα το χέρι σε 400 άτομα και κατόπιν εορτής έγραψα 200 ευχαριστήριες κάρτες, ειλικρινά δεν ευχήθηκα σε κανέναν "και στα δικά του". Γιατί είμαι της άποψης ο καθένας να κάνει ό,τι γουστάρει και ό,τι θέλει όταν το θέλει. Το όνειρο του καθενός, δεν είναι όνειρο όλων (ναι σε σας κυράδες μου το λέω, άιντε, που σας έπιασε ο πόνος, κοιτάτε ρε να περνάτε καλά κι αφήστε τους άλλους να λένε, τι φοβάστε πως σας πήρανε τα χρόνια;) Η απόφαση να κάνει κάποιος το επόμενο (δε θα πω μεγάλο) βήμα στη σχέση του αφορά μόνο τον ίδιο και το έτερον ήμισυ, οι υπόλοιποι να κουρευόμαστε.
Η δεύτερη συμβουλή είναι να μην μπερδεύουμε την ισόβια δέσμευση και υπόσχεση με το event της μιας νύχτας. Το "πανηγυράκι", όσο κι αν έχει ταλαιπωρήσει χιλιάδες νύφες με το άγχος της προετοιμασίας είναι μα το θεό το απόλυτο τίποτα και δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με κάτι παραπάνω από τα βασικά. Κι αν γίνεται να μην ασχοληθεί ούτε καν με αυτά και να τα αφήσει σε άλλους τρίτους, ακόμα καλύτερα. Το μοναδικό πράγμα το οποίο πρέπει να απασχολεί ένα μελλόνυμφο ζευγάρι είναι αν θέλουν να πορεύονται για πάντα μαζί, να φάνε ο ένας στη μάπα τον άλλο και αν είναι προετοιμασμένοι να φάνε κι όλα τα σκατά που επέρχονται παρέα. Γιατί, καλά τα γλέντια και οι χαρές, αλλά όταν θα έρθουν τα ζόρια και οι δυστυχίες, εκεί είναι που χρειάζεται να έχει κανείς δίπλα του τον άνθρωπο του και να ξέρει ότι μπορεί να βασιστεί πάνω του, κι ότι όταν όλοι γίνουν αλέκοι (γιατί στα δύσκολα όλοι τον μπούλοι) να έχουν ο ένας τον άλλον για συντροφιά, για παρηγοριά, για τα πάντα.
Η τρίτη και τελευταία συμβουλή που έχω να δώσω από την εμπειρία που απέκτησα εσχάτως, την οποία μου μετέδωσε και η -βετεράνος σε αυτά τα θέματα- planner, είναι να μην περιμένετε ότι από τη φάση γάμο θα βγάλετε και κάνα κέρδος. Γιατί, πολλοί περίεργοι με ρώτησαν αν μαζέψαμε λεφτά και αν ρεφάραμε με τα έξοδα που κάναμε για το πάρτυ. Αν έχετε τέτοιους ευσεβείς πόθους, καλύτερα να αρχίζετε να υπολογίζετε από τώρα τα μισά από ότι φαντάζεστε και αυτά να τα διαιρέσετε πάλι δια του 2. Η υπόθεση δεν έχει χρήμα, εκτός κι αν έχεις κάνα θείο από την Κορώνη που κάνει το μπραφ. Οι καλεσμένοι δεν έρχονται με διάθεση να σε ξελασπώσουν από τα χρέη. Έρχονται να φάνε, να πιούνε, να χορέψουν και να θάψουν (το νυφικό, το μαλλί, το βάψιμο, το κέντρο, το φαγητό, η μουσική, κάτι θα βρουν να σχολιάσουν). Οπότε, όσο πιο γρήγορα το εμπεδώσετε αυτό, τόσο λιγότερο άγχος θα έχετε για το οτιδήποτε. Και θα διαθέσετε ούτως ή άλλως αυτά που είχατε σκοπό να διαθέσετε για τη διασκέδαση τη δική σας και των αγαπημένων σας εκείνη τη μέρα. Για όλα τα άλλα, υπάρχει η mastercard και οι διακανονισμοί.
Οπότε, με αυτές τις δυο-τρεις αμπελοφιλοσοφημένες κουβέντες κλείνω το κεφάλαιο γάμος. Είδατε, δεν είναι δύσκολο, ούτε μια σελίδα δε μου πήρε. Γιατί σπατάλησα τέσσερις μήνες από τη ζωή μου να προετοιμάζω και να σκάω για ένα απλό gig, ένα κέρασμα μερικών φίλων και το τραπέζωμα μερικών συγγενών, ακόμα δεν έχω καταλάβει. ΟΚ, μου εξηγεί ο καλός μου ότι το κάναμε για να γιορτάσουμε μαζί τους την απόφαση μας. Α και για να τους υπενθυμίσουμε τι σημαίνει περνάω καλά, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς το είχαν λησμονήσει, λες και ο γάμος ισούται με ταφόπλακα στην κοινωνική ζωή. Όχι, ρε κουφάλες νεκροθάφτες, έχω να πω πως για μας το πάρτυ συνεχίζεται, με περισσότερη όρεξη και κέφι, γιατί στο κάτω κάτω πλέον είμαστε διπλοί και το ίδρυμα δε μας χωράει. Keep Rocking dudes.