Μεγάλες προσδοκίες

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί μας δημιουργούνται προσδοκίες από τους γύρω μας, όταν εισπράττουμε από εκείνους κάτι που μόνο εμείς εκλαμβάνουμε ως ενθαρρυντική κίνηση. Δεν ξέρω, είναι ανασφάλεια, είναι λαχτάρα να δούμε περισσότερα από αυτά που πραγματικά υπάρχουν, είναι η ανάγκη να πιστέψουμε σε απροσδόκητες ευκαιρίες; Από το πολύ απλό έως το περίπλοκο, σχηματίζουμε εντυπώσεις για καταστάσεις που μας δίνουν φτερά, που μας ανυψώνουν το ηθικό, που μας οπλίζουν με το θάρρος (ή το θράσος) να προβούμε σε περαιτέρω κινήσεις.
Κι όμως, αυτό που εγώ αποκαλώ το "πράσινο φως" δε δίνεται απλόχερα από τον άλλον. Είναι πολλοί αυτοί που παίρνουν την άδεια από τη σημαία, βλέπουν φως και μπαίνουν (ή βγαίνουν ανάλογα την περίσταση) μόνο και μόνο επειδή ερμηνεύουν ένα βλέμμα, μια κουβέντα, ένα μήνυμα κάπως διαφορετικά. Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω, κι εγώ σαν πανύβλακας πολλές φορές έχω παρεξηγήσει τους λόγους για τους οποίους κάποιος μου λέει κάτι ή τελοσπάντων κάνει κάτι που έχει εμένα ως τελικό αποδέκτη. Ο πρώην που σου στέλνει μήνυμα στη γιορτή σου, η φίλη που έχετε να μιλήσετε εκατό χρόνια και σε κάνει add στο friendlist, ένας γνωστός που σε προσκαλεί out of the blue στο πιο κοσμικό party της Αθήνας, ένας drinking buddy που σου εκμυστηρεύεται ότι έχει να πηδηχθεί πάνω από δυο μήνες. Άλλο τόσο να έχουν δημιουργηθεί από εμένα προσδοκίες σε άλλους: το μήνυμα που έστειλα εγώ για χρόνια πολλά, το σχόλιο για το βάζελο σε γνωστό μου που είναι παθιασμένος με το basket, ο καφές που βγήκα με τον έναν, το ποτό που πήγα να πιω με την άλλη. We are all eager to read between the lines. Κάτι κρύβεται εκεί ανάμεσα στο αναπάντεχο πάρε δώσε.
Να μη μιλάω γενικά, να πω συγκεκριμένα παραδείγματα. Το τελευταίο διάστημα απέκτησα ουρανοκατέβατες κολλητές. Ναι ναι, μα εντελώς ουρανοκατέβατες. Ποτέ δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα, ποτέ προσωπικά δε θα τις θεωρούσα δικούς μου ανθρώπους και να που με μια-δυο βραδυνές εξόδους χρίστηκαν "logo" μου. Και να τα τηλεφωνήματα, και να οι προτροπές για περαιτέρω εξορμήσεις, να οι εκμυστηρεύσεις για τα προσωπικά της η καθεμιά, να τα παράπονα του στυλ "με ξέχασες χθες, βγήκες και δε με πήρες", να σου και οι απαιτήσεις "να πάμε μαζί διακοπές". 'Ωπα κοπελιά, χαλάρωσε. Κολλητή μου δεν είσαι και δεν ξέρω αν θέλω να γίνεις. Τις φίλες-αδερφές μου τις έχω προσδιορήσει χρόοοοοοονια τώρα και ειλικρινά δεν έχω χώρο στη ζωή μου για άλλους διάτοντες αστέρες ή άλλα "νούμερα" που θεωρούν ότι η φιλία είναι γκομενιλίκι. Να βγούμε να περάσουμε καλά, να διασκεδάσουμε, να πάμε καμιά εκδρομή, αλλά δεν είναι ανάγκη να κολλήσουμε και ψείρες. Αν εσύ ξέμεινες από παρέες, δε θα γεμίσει το Εφάκι το κενό, ούτε θα πληρώσει τα σπασμένα αλλονών. Η δική σου ανασφάλεια δε θα επιβαρύνει εμένα με την υποχρέωση να σε εντάξω στην καθημερινότητα μου.
Αλλο παράδειγμα, ένα αιώνιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλες μα όλες οι γυναίκες, οι προσδοκίες που δημιουργούνται σε έναν άντρα όταν αποδέχεσαι την πρόσκληση του για φαγητό/καφέ/ποτό/σινεμά/βόλτα γενικότερα. Μεγάλε, για καφέ θα πάμε μέσα στα πλαίσια της διεύρυνσης της κοινωνικότητας μας, δε σημαίνει ούτε ότι σε γουστάρω, ούτε ότι θα "σκοράρεις" το βράδυ μαζί μου. Θα σου πει κι ο άλλος, ε μωρή δηλαδή τι περίμενες, να βγούμε για να παίξουμε τις κουμπάρες και να κουτσομπολεύουμε τι διαβάσαμε στο yupi; Φίλε μου, αν σκέφτεσαι έτσι, τότε χίλιες φορές να μου πεις ντόμπρα από πριν ότι η πρόσκληση γίνεται μόνο μέσα στα πλαίσια του μετέπειτα πηδήματος κι άμα δε θες κυρά μου, άντε γαμήσου. Δε μένει και κανείς έτσι με τις λάθος εντυπώσεις. Γιατί, αναφορικά μ' εμάς τις γυναίκες, μπορεί να βγαίναμε μαζί σου για χίλιους δυο άλλους λόγους : να ξεσκάσουμε, να φορέσουμε τα καινούρια μας δεκάποντα, να πάμε στο trendy club στη guestlist του οποίου είναι μονίμως το όνομα σου, να σε εκμεταλλευτούμε χρηματικά να μας πληρώσεις το fancy dinner, να κάνουμε τον πρώην να σκάσει από τη ζήλεια του, να μην κάτσουμε άλλο ένα βράδυ μπροστά στην τηλεόραση μπροστά στον πάκο από τα dvd ή πολύ απλά επειδή μας φαίνεσαι πολύ ενδιαφέρων τύπος και θέλουμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα, ούτως ώστε να σε εντάξουμε στο σωστό target group (παρεάκι ή γκομενάκι).
Σχετικό με τα προαναφερθέντα είναι και το παράδειγμα των προσδοκιών που δημιουργεί ένα μικρό sms, ένα poke, ένα comment στο facebook, μια απάντηση σε forwarded e-mail. Πουτάνα τεχνολογία, μας τα έχεις κάνει όλα άνω κάτω. Γιατί έστειλε ο άλλος μήνυμα, τι θέλει να πει ο ποιητής, γιατί έγραψε αυτό, γιατί σχολίασε το άλλο; Αμα δε γούσταρε, δε θα ασχολιόταν, άρα κάτι παίζει αλλά τι; "Γιατί ενώ βριστήκαμε και του είπα να μη με ξαναπάρει (λόγια της κολλητής), άνοιξα το κινητό και είδα μια κλήση του; Θέλει να ζητήσει συγνώμη;" Όχι, αγαπημένη μου, όχι! Εσύ βάζεις με το μυαλό σου τέτοια σενάρια. Αφού τον διαολόστειλες και του είπες να μαζέψει τα συμπράγκαλα του, σε πήρε για να κανονίσει την ώρα που θα περάσει να τα πάρει. "Γιατί μου γράφει συνέχεια μαλακίες στο facebook και σχολιάζει σε κάθε φωτογραφία μου ή μου στέλνει requests για διάφορα groups;" αναρωτιέται άλλη φίλη, Μήπως, λέω μήπως, γιατί βαριέται τη ζωή του όλη μέρα στο γραφείο κι επειδή ξέρει πως κι εσύ μαλακίζεσαι όλη μέρα, είσαι η μόνη με την οποία μπορεί να έχει interaction; Και γιατί, τέλος, στο sms από τον/την πρώην που μας εύχεται χρόνια πολλά, καλή επιτυχία ή ρωτάει να μάθει το τηλέφωνο του καλού συνεργείου που πας εσύ το κάρο σου για service, πρέπει να αποδίδουμε περισσότερα από αυτά που λέει το αυτό καθαυτό μήνυμα; Ανθρωπιά, ενδιαφέρον, εξυπηρέτηση. That's all, don't get your hopes too high.