Το τέταρτο ποτό

Προχθές συζητούσα με μια φιλενάδα για την αδυναμία του να δείχνει κανείς χαρακτήρα και φτάσαμε στο εξής κουλό συμπέρασμα: μετά το τρίτο ουισκάκι, αν δεν είσαι έτοιμη να υποστείς τις συνέπειες, κοπελιά πάρε την τσάντα σου, τα κλειδάκια σου και τράβα σπίτι σου. Όταν έρθει η στιγμή που το "μαγαζί" θα κεράσει το τέταρτο, τότε ένα είναι σίγουρο: δεν υπάρχει επιστροφή, μόλις αγόρασες one way ticket to the land of MALAKIA. Όπερ σημαίνει, θα πεις κουβέντες που δεν πρέπει, θα προκαλέσεις καταστάσεις που δεν αρμόζουν, θα δώσεις το τηλέφωνο σου σε άκυρο παραλήπτη, θα πάρεις τηλέφωνο τον πρώην ή ακόμα χειρότερα αν πίνεις μαζί του το "τέταρτο", μετράς αντίστροφα για τη διαδρομή στο κρεββάτι. Μαζί του. Το μόνο χειρότερο που μπορώ να φανταστώ είναι να συμβούν όλα τα προαναφερθέντα μαζί την ίδια βραδιά, με την ακριβή προαναφερθείσα σειρά.
Το αστείο είναι ότι αυτό ισχύει για άντρες - γυναίκες, απλά ίσως για τους άνδρες η φάση drunk-dial-to-your-ex να επέρχεται μετά το δεκατοτέταρτο ποτό. Αλλά the road to malakia land είναι προδιαγεγραμμένος για αμφότερα φύλλα μετά από τα πολλά ουισκάκια (ή τελοσπάντων τις πολλές vodka-sprite). Τα κωμικοτραγικότερα τα έχω ακούσει από those who have had far too many. Και συνήθως, όλες οι φάσεις είναι για κλάμματα. Ή και για μεγάαααααλους μπάτσους.
Ο fitsoulas μου είπε ότι όταν είμαστε μεθυσμένοι βγάζουμε τον αληθινό μας εαυτό. Το έχω ακούσει κι από αλλού αυτό και δε συμφωνώ καθόλου. Σίγουρα το αλκοόλ σε απελευθερώνει, σε κάνει λιγότερο συνεσταλμένο και σου δίνει μια λανθάνουσα αυξημένη αυτοεκτίμηση, αλλά ως εκεί. Από εκεί κι έπειτα, προστατευμένοι από τη δικαιολογία της υπέρμετρης αλλεγκρίας και από την ανακουφιστική συνειδητοποίηση ότι εκείνη τη στιγμή είναι και άλλοι στην ίδια μαλακο-φάση μ΄εμάς, γινόμαστε ευκολότερα καραγκιόζηδες. Τις συνέπειες - λέμε στον εαυτό μας - θα τις αντιμετωπίσουμε την επομένη. Με αυτό το ελαφρυντικό πάμε όλοι ντουγρού για τις φαιότητες. Συνεπώς, πώς είναι δυνατόν να βγάζεις τον αληθινό σου εαυτό, όταν απλά ο αλκοόλ σου δίνει τη δυνατότητα να δείξεις κάτι που δεν είσαι τις υπόλοιπες μέρες; Δεν πιστεύω ότι στις γνωστές μου υποβόσκει μέσα τους μια τσουλάρα που απελευθερώνεται μετά από τέσσερα τζιν τόνικ, ούτε ότι σε κάνα δυο φίλους μου τους βγαίνει από μέσα τους το καταπιεσμένο δεκαπεντάχρονο που κάνει πλάκες στο τηλέφωνο μετά απο μισό μπουκάλι βότκα.
Μπαααα, εγώ θεωρώ πως μετά το το τέταρτο we all assume play roles, ρόλους που ούτε κατά διάννοια θα αποδεχόμασταν σε κατάσταση πλήρους νηφαλιότητας. Σε άλλον βγαίνει από μέσα του ο μασκοφόρος zoro, σε άλλη βγαίνει η καυτή dita von tease. Άλλοι μεταμορφώνονται σε μαινόμενους ταύρους ξεστομίζοντας κάθε είδους βρισιά προς τη γκόμενα τους με την οποία έχουν μόλις αρχίσει να σκοτώνονται, ενώ άλλες από ήπιοι θαμώνες της συνοικιακής καφετέριας μεταμορφώνονται στο πιο wild party animal της after-hours γλυφαδιώτικης σκηνής. Δε σημαίνει ότι αυτοί είναι οι χαρακτήρες μας, απλά υποβόσκουν μέσα μας πολλά απωθημένα που με τη βοήθεια τους αλκοόλ εξωτερικεύονται. For one show only.
Όπως και να΄χει, σημασία έχει να μη μετανιώνει κανείς. The fun is on the ride, και όχι σαν κάτι ξενέρωτους που ανοίγουν τα μάτια μόλις το roller coaster φτάσει στο τέρμα και σηκωθούν οι προστατευτικές μπάρες. Αν δεν ήθελες το excitement και την ξεκαρδιστική ευφορία της ιλιγγιώδους κατηφόρας ή της απότομης στροφής, ας μην αγόραζες αυτό το αναθεματισμένο "εισιτήριο".